ฌานคือสมาธิ คือจิตที่ตั้งมั่น วิปัสสนา คือ ปัญญาที่รู้รูปนามตามที่มันเป็น

แต่วิปัสสนาคุณโรสกับแม่สุจินบัญญัติเอาเอง คิกๆๆ

กิเลส ไม่ใช่แปลว่าไม่รู้ บอกไม่จำ

เวลาเขาพูดเราก็ฟังและรู้ตัวที่กายใจตนเองก็รู้แล้วก็ดับแล้วพอคิดเองต่อก็ตามเห็นผิดไงยังไม่รู้หราเห็นผิด

กิเลส สิ่งที่ทำให้จิตใจเศร้าหมอง, ความชั่วที่แฝงอยู่ในความรู้สึกนึกคิด ทำให้จิตใจขุ่นมัวไม่บริสุทธิ์ และเป็นเครื่องปรุงแต่งความคิดให้ทำกรรมซึ่งนำไปสู่ปัญหาความยุ่งยากเดือดร้อนและความทุกข์

กิเลส ๑๐ (ในบาลีเดิม เรียกว่ากิเลสวัตถุ คือสิ่งก่อความเศร้าหมอง ๑๐) ได้แก่ โลภะ โทสะ โมหะ มานะ ทิฏฐิ วิจิกิจฉา ถีนะ อุทธัจจะ อหิริกะ อโนตตัปปะ


วิปัสสนา ความเห็นแจ้ง คือเห็นตรงต่อความเป็นจริงของสภาวธรรม; ปัญญาที่เห็นไตรลักษณ์อันให้ถอนความหลงผิดรู้ผิดในสังขารเสียได้, การฝึกอบรมปัญญาให้เกิดความเห็นแจ้งรู้ชัดภาวะของสิ่งทั้งหลายตามที่มันเป็น


สมาธิ ความมีใจตั้งมั่น, ความตั้งมั่นแห่งจิต, การทำให้ใจสงบแน่วแน่ ไม่ฟุ้งซ่าน, ภาวะที่จิตตั้งเรียบแน่วอยู่ในอารมณ์คือสิ่งอันหนึ่งอันเดียว, มักใช้เป็นคำเรียกง่ายๆ สำหรับอธิจิตตสิกขา


ฌาน การเพ่งอารมณ์จนใจแน่วแน่เป็นอัปปนาสมาธิ, ภาวะจิตสงบประณีต ซึ่งมีสมาธิเป็นองค์ธรรมหลัก


องค์ฌาน (บาลี ว่า ฌานงฺค) องค์ประกอบของฌาน, องค์ธรรมทั้งหลายที่ประกอบกันเข้าเป็นฌานขั้นหนึ่ง เช่น ปีติ สุข เอกัคคตา รวมกันเรียกว่า ฌานที่ ๒ หรือทุติยฌาน; องค์ฌานทั้งหมดในฌานต่างๆ นับแยกเป็นหน่วยๆ ไม่ซ้ำกัน มีทั้งหมด ๖ อย่าง คือ วิตก ความตรึก วิจาร ความตรอง ปีติ ความอิ่มใจ สุข ความสุข อุเบกขา ความมีจิตเรียบสมดุลเป็นกลาง และเอกัคคตา ความมีอารมณ์หนึ่งเดียว


ยถาภูตญาณ ความรู้ตามความเป็นจริง, รู้ตามที่มันเป็น


ยถาภูตญาณทัสสนะ ความรู้ความเห็นตามเป็นจริง


คิดไปได้ฌานหลับตา วิปัสสนาลืมตา สูตรเดียวกับสำนักอ้อมน้อยของ อ.แนบเลย

นั่งลืมตาฟังเขาพูดๆแล้วมโนตามไปนั่นแหละเห็นผิด คิกๆๆ

นั่นมโนแล้ว คุณโรสเห็นไหมว่ามันดับ แล้วอะไรดับ อ้าวๆ

มโนทั้งเพสำนักนี้

ฯลฯ

คุณสมบัติฝ่ายหมด และฝ่ายมี (ของโสดาบัน) ว่าโดยสาระสำคัญ ก็เป็นอย่างเดียวกัน กล่าวคือ จะละสักกายทิฏฐิได้ ก็เพราะมีปัญญาหยั่งรู้สภาวธรรมที่เป็นไปตามเหตุปัจจัยพอสมควร เมื่อเกิดปัญญาเข้าใจชัดขึ้นอย่างนี้ วิจิกิจฉา คือ ความสงสัยคลางแคลงใจก็หมดไป ศรัทธาที่อาศัยปัญญาก็แน่นแฟ้น

พร้อมนั้น ก็รักษาศีลได้ถูกต้องตามหลักการ ตามความมุ่งหมาย กลายเป็นอริยกันตศีล คือ ศีลที่อริยชนชื่นชมยอมรับ สีลัพพตปรามาสก็พลอยสิ้นไป เมื่อจาคะเจริญขึ้น มัจฉริยะก็หมดไป เมื่อราคะ โทสะ โมหะเบาบางลง ก็ไม่ตกไปในอำนาจของอคติ และราคะ โทสะ โมหะเบาบางลง ก็เพราะปัญญาที่มองเห็นความจริงของโลกและชีวิต ทำให้คลายความยึดติด เมื่อสิ้นยึดติด ถือมั่นน้อยลง ความทุกข์ก็ผ่อนคลาย และรู้จักความสุขที่ประณีตยิ่งขึ้น

จิต.มโน.มนัส.หทย.หฤทัย.ก็คือจิตใจไม่ใช่เหรอคะ
คำสอนของพระพุทธเจ้านั้นตรงมากตรงที่สุดนะคะ
ฟังแล้วเข้าใจถูกทันทีดับคิดเห็นผิดทันทีดีไหม
เพราะดีตามคำสอนคือสะสมโสภณเจตสิก
ทีละ1ขณะตอนมีการประชุมรวมกันของ
สภาวะต่างๆครบทั้งตาหูจมูกลิ้นกายใจ
คือมีจิตใจและร่างกายลืมตาดูอยู่ด้วย
ก็นั่งยืนเดินนอนฟังเสียงตามปกติก็คือ
รู้ความจริงที่กำลังคิดตามคำสอนได้
ตามปกติเป็นปกติฟังทุกอิริยาบทไง
ความจริงตามคำสอนมีหมดแล้วค่ะ
ไม่ไปไหนเลยก็มีฟังในส้วมก็ได้
ก็เปิดเสียงดังลั่นบ้านเลยนี่คะ
ส่วนอันนั่งหลับตาก็เข้าใจ
ความจริงที่ไม่มีกายแล้ว
เพียงฟังคำสอนเพิ่ม
ทุกวันก็คิดเห็นถูก
เข้าใจความปกติ
ของพฤติกรรม
ที่ทุกคนมีไงคะ

เขาถามว่า เห็นจิตมันเกิดดับหรอ คิกๆๆ

มโนคือแบบนี้...อ่านคำว่านิพพานคิดอะไรอยู่ไม่ใช่สิ่งที่ตนมีคือมโนไม่ออกเลย
แต่ฟังว่าเห็นมีและเห็นดับแล้วไม่ได้เห็นแค่สีคือความเห็นผิดนี่คือจริงของตนเดี๋ยวนี้

คำสอนของพระพุทธเจ้าจะฟังเข้าใจเมื่อยอมรับความจริงคือคิดให้ตรงสิ่งที่ตนกำลังมีก่อน
คือเดี๋ยวนี้กำลังเห็นแค่สีเพียง1สีหรือยังคะถ้ายังไม่เคยเห็นสีแค่1สีเลยมาต้องแต่เกิดจนเดี๋ยวนี้
แปลว่าตั้งแต่เกิดมาจนเดี๋ยวนี้ไม่เคยเห็นถูกเลยเพราะนึกไม่ออกเลยว่าเป็นไปได้ยังไงที่จะเห็นแค่1สี
เห็นสีคือทศพลญาณทั้งจักรวาลมีแค่1คนที่ทรงปรินิพพานไปแล้วและจะเห็นสีคนต่อไปคือพระศรีอาริย์ฯ
ที่ยังเกิดอยู่นี้เพราะโง่คือมีอวิชชากันทุกคนคือเป็นปะทะปะระมะถ้ายังดื้อไม่ฟังบอกได้คำเดียวว่าหนาวแน่

พระพุทธเจ้าตรัสพระพุทธพจน์45พรรษาเพื่อให้คนฟังเข้าใจใครไม่ฟังก็ขอให้เข้าใจได้เลยไม่มีปัญญา
กิเลสเกิดตลอดแหละที่ลืมตาเห็นแล้วไม่รู้ว่ากิเลสเกิดเมื่อไหร่ไม่รู้ด้วยว่ามีกิเลสเพราะไม่พึ่งการฟังไงคะ
สุตมยปัญญาไม่เจริญก่อนปัญญาทุกชนิดก็ไม่เกิดเข้าใจไหมคะข้ามปัญญาแรกไม่ได้ต้องบรรลุตามลำดับ

ขำคนไม่รู้จักกิเลส...น้องเมโลกสวยปรุงรสก๊วยเตี๋ยวไหมคะคริคริคริหรืกินแบบรสน้ำเปล่า

น่าจะมวยถูกคู่กัน เราถอยดีฝ่า