นี่ก็คำถามปราบเซียน หนูเมว่าไง ไหนลองว่าไปซิ ให้ดูทั้งหมดจากลิงค์นั้น

เอาปัญหาพื้นๆบ้าง หนูเมว่ากรัชกายตื้นเขินอ่อนอ่อนปริยัติ...ส่วนตัวหนูเมเองเก่งชำนิชำนาญใน ปลิยัด ปติเวด โรกุตตะละ นู๋ว่าใช้บทสวดบทไหนดี ว่าไปสิครับ



จาก 1000 ทิพ

เด็กวัยก่อนเรียนอนุบาลน่ารักดีออก เขาเป็นวัยที่บริสุทธิ์ผ่องใสปราศจากผงชูรสปราศจากสารปนเปื้อน

นู๋เมหาเข้าใจชีวิตแม้แต่น้อยไม่ คือ เข้าใจไปตามนั่นแหละ ตามที่ว่า ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ (เขียนยังงี้ถูก) แต่ที่กรัชกายเขียนยังงั้นเพื่อบ่งบอกว่า คุณเข้าใจผิด จึงเขียนให้มันผิด คิกๆๆ

ที่ไปหาไปลอกมาแปะเพื่อมาปราบเซียนตามชื่อกระทู้ นั่นแหละชีวิตที่ภาษาพระเรียกว่ารูปนาม,ขันธ์ห้า มันมีมันเป็นของมันอย่างนั้นเอง ไม่ได้พูดถึงคนนะ พูดตามภาษาทางธรรมว่ารูปนามว่าขันธ์ห้า มันเป็นไตรลักษณ์ (อนิจจตา ทุกขตา อนัตตตา) จึงบอกว่าเขาปฏิบัติถูก อิอิ แต่คน (เขา) เข้าใจผิด งงไหม คนเข้าใจธรรมะผิด คือเข้าใจว่าธรรมะนั่นเป็นบุคคล ตัวตน เรา เขา

ท่านจึงบอกว่า ถ้าพูดถึงคนต้องมองอีกชั้นหนึ่งจึงจะเห็นธรรม (มันซ้อนกันอยู่) แต่ถ้าพูดว่ารูปนาม,ขันธ์ห้า นี่ธรรมะตรงๆเลย พูดแล้วก็ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านไปหาธรรมะที่ไหนอีก นั่นแหละธรรมะ

เมื่อเขาปฏิบัติไปๆ มันก็เป็นของมันอย่างนั้น หน้าที่ผู้ปฏิบัติคือต้องกำหนดรู้มันทุกๆขณะ (ทุกขัง อริยสัจจัง. ต้องกำหนดรู้) กำหนดรู้ทุกๆครั้งจนมันเห็นธรรมะ ไม่ใช่ไปทำตามที่คนหรือตนเองอยากหรือไม่อยากให้มันเป็น

อย่าไปเลยครับ อยู่คุยกันก่อน วันไหนว่างจากการเรียนก็เข้ามาสนทนากันอีกนะครับ คิดถึงนู๋เมนะ

ภาษาชาวบ้านเรียกว่า "คน" นาย ก. นาง ข. เป็นต้น ส่วนภาษาทางธรรมเรียก "สภาวะ" "สภาวธรรม" ว่า "ขันธ์" เมื่อจำแนกสภาวะนั่นโดยความเป็นขันธ์ (กอง) แล้ว ได้/มี ๕ ขันธ์ ซึ่งไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา เป็นต้น มันเป็นแต่ธรรมไหลเนื่องสืบต่อกัน

นู๋เมช่วยตรวจบทความนี้ทีมีตรงไหนผิดไม่ตรงตามหลักธรรมบ้าง


ส่วนประกอบห้าอย่างของชีวิต

ตัวสภาวะ

พุทธธรรมมองเห็นสิ่งทั้งหลายเป็นธาตุ เป็นธรรม เป็นสภาวะ อันมีอยู่เป็นอยู่ตามภาวะของมัน ที่เป็นของมันอย่างนั้น เช่นนั้น ตามธรรมดาของมัน มิใช่มีเป็นสัตว์ บุคคล อัตตา ตัวตน เราเขา ที่จะยึดถือเอาเป็นเจ้าของ ครอบครอง บังคับบัญชาให้เป็นไปตามปรารถนาอย่างไรๆ ได้

บรรดาสิ่งทั้งหลายที่รู้จักเข้าใจกันอยู่โดยทั่วไปนั้น มีอยู่เป็นอยู่เป็นไปในรูปของส่วนประกอบต่างๆ ที่มาประชุมกัน ตัวตนแท้ๆ ของสิ่งทั้งหลายไม่มี
เมื่อแยกส่วนต่างๆ ที่มาประกอบกันเข้านั้นออกไป ให้หมด ก็จะไม่พบตัวตนของสิ่งนั้นเหลืออยู่ ตัวอย่างง่ายๆ ที่ยกขึ้นอ้างกันบ่อยๆ คือ "รถ" เมื่อนำส่วนประกอบต่างๆมาประกอบเข้าด้วยกันตามแบบที่กำหนด ก็บัญญัติเรียกกันว่า "รถ"
แต่ถ้าแยกส่วนประกอบทั้งหมดออกจากกัน ก็จะหาตัวตนของรถไม่ได้ มีแต่ส่วนประกอบทั้งหลาย ซึ่งมีชื่อเรียกต่างๆกัน จำเพาะแต่ละอย่างอยู่แล้ว คือตัวตนของรถมิได้มีอยู่ต่างหากจากส่วนประกอบเหล่า
นั้น มีแต่เพียงคำบัญญัติว่า "รถ"
สำหรับสภาพที่มารวมตัวกันเข้าของส่วนประกอบเหล่านั้น แม้ส่วนประกอบแต่ละอย่างๆนั้นเอง ก็ปรากฏขึ้นโดยการรวมกันเข้าของส่วนประกอบย่อยๆ ต่อๆไปอีก และหาตัวตนที่แท้ไม่พบเช่นเดียวกัน

เมื่อจะพูดว่าสิ่งทั้งหลายมีอยู่ ก็ต้องเข้าใจในความหมายว่า มีอยู่ในฐานะมีส่วนประกอบต่างๆ มาประชุมเข้าด้วยกัน

เมื่อมองเห็นสภาพของสิ่งทั้งหลายในรูปของการประชุมส่วนประกอบเช่นนี้ พุทธธรรมจึงต้องแสดงต่อไปว่า ส่วนประกอบต่างๆ เหล่านั้นเป็นอย่างไร มีอะไรบ้าง อย่างน้อยก็พอเป็นตัวอย่าง และโดยที่พุทธธรรมมีความเกี่ยวข้องเป็นพิเศษกับเรื่องชีวิต โดยเฉพาะด้านจิตใจ การแสดงส่วนประกอบต่างๆ จึงต้องครอบคลุมทั้งวัตถุและจิตใจ หรือทั้งรูปธรรมและนามธรรม และมักแยกเป็นพิเศษในด้านจิตใจ

การแสดงส่วนประกอบต่างๆนั้น ย่อมทำได้หลายแบบ สุดแต่วัตถุประสงค์จำเพาะของการแสดงแบบนั้นๆแต่ในที่นี้ แสดงแบบขันธ์ ๕ ซึ่งเป็นแบบที่นิยมในพระสูตร

โดยวิธีแบ่งแบบขันธ์ ๕ พุทธธรรมแยกแยะชีวิตพร้อมทั้งองคาพยพทั้งหมดที่บัญญัติเรียกว่า "สัตว์" "บุคคล" ฯลฯ ออกเป็นส่วนประกอบต่างๆ ๕ ประเภท หรือ ๕ หมวด เรียกทางธรรมว่า เบญจขันธ์ คือ

๑. รูป ได้แก่ ส่วนประกอบฝ่ายรูปธรรมทั้งหมด ร่างกาย และพฤติกรรมทั้งหมดของร่างกาย หรือสสารและพลังงานฝ่ายวัตถุ พร้อมทั้งคุณสมบัติ และพฤติกรรมต่างๆ ของสสารพลังงานเหล่านั้น

๒. เวทนา ได้แก่ ความรู้สึกสุข ทุกข์ หรือเฉยๆ ซึ่งเกิดจากผัสสะทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ

๓. สัญญา ได้แก่ ความกำหนดได้ หรือหมายรู้ คือ กำหนดรู้อาการเครื่องหมายลักษณะต่างๆ อันเป็นเหตุให้จำอารมณ์ (object) นั้นๆได้

๔. สังขาร ได้แก่ องค์ประกอบหรือคุณสมบัติต่างๆของจิต มีเจตนาเป็นตัวนำ ซึ่งแต่งจิตให้ดีหรือชั่วหรือเป็นกลางๆ ปรุงแปรการตริตรึกนึกคิดในใจ และการแสดงออกทางกาย วาจา ให้เป็นไปต่างๆ เป็นที่มาของกรรม เช่น ศรัทธา สติ หิริ โอตตัปปะ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ปัญญา โมหะ โลภะ โทสะ มานะ ทิฏฐิ อิสสา มัจฉริยะ เป็นต้น เรียกรวมอย่างง่ายๆว่า เครื่องปรุงของจิต เครื่องปรุงของความคิด หรือเครื่องปรุงของกรรม

๕. วิญญาณ ได้แก่ ความรู้แจ้งอารมณ์ทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ คือ การเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น การรู้รส การรู้สัมผัสทางกาย และการรู้อารมณ์ทางใจ

ข้อ ๑ เป็นรูปขันธ์ ๔ ข้อหลังเป็นนามขันธ์ เรียกสั้นๆว่า รูปนาม

เด็กวัยก่อนเรียนอนุบาลน่ารักดีออก เขาเป็นวัยที่บริสุทธิ์ผ่องใสปราศจากผงชูรสปราศจากสารปนเปื้อน

ใครสอนธรรมะ ให้คุณมามั่วๆ แบบนั้น คะ

ว่า อย่างนั้น คือวัยบริสุทธิ์ผุดผ่อง ปราศจากผงชูรสปราสจากสารปนเปื้อน

ถ้าครูบาอาจารย์คุณสอนมาแบบนั้น บริสุทธิ์แบบนั้น ก็รีบไปตายพร้อมความบริสุทธิ์นั้นเหอะค่ะ



ตายไปตอนบริสุทธิ์แบบนั้น ก็ไปเวียนว่ายตายเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก


เพราะคุณตื้นเขิน ไม่ได้เรียนพระพุทธวิชชา ไม่ได้เรียนปริยัติ ปฎิบัติไม่เอาไหน
เลยปล่อยความรู้มั่วๆๆๆ ออกมา

รู้มาผิดๆๆๆๆๆ เข้าใจผิดๆๆๆๆๆ จำมาผิดๆๆๆๆๆ ครูบาอาจารย์คุณสอนมาผิดๆๆๆๆๆ

ไม่ตรงตามพระไตรปิฎก


เรยไม่รู้ว่า พระอรหันต์ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่านั้น ที่เรียกได้ว่า บริสุทธิ์ค่ะ

จะถอดนั่นถอดนี่ นู๋เมคิดเห็นว่าพระอภิธรรมเป็นเสื้อผ้าหรือยังไง ถึงจะถอดได้ ป๊าดติเถเถนา

เอางี้สั้นๆ คนนี่เป็นอภิธรรมไหม

ถ้านู่เมโลกสวย นับถือศาสนาพระเจ้านะจะรุ่ง คือ จินตนาการได้ดี แต่สำหรับพุทธศาสนาไม่เหมาะกับนู่เม จริงๆนะ ไม่ใช่พูดเล่น

พุทธวิชชาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อะไรพุทธวิชชา

โดยรวมนู๋เมไม่เข้าใจพุทธธรรมเลย

ตอนนี้อยากจะบอกนู๋เมว่า เซตซีโร่หน่วยความจำเรื่องหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาที่จำๆไว้แต่เก่าก่อนออกให้หมดแล้วมาเริ่มศึกษาใหม่ตั้งต้นจาก 0 คือทำบุญพื้นๆมองๆเห็นได้ไปก่อน เช่น ทอดกฐิน ทอดผ้าป่า ถวายสังฆทาน ฯลฯ ปล่อยสัตว์น้ำสัตว์บกไปก่อนสัก 40 ปี (ถึงตอนนั้นนู๋เมอายุ 60 เศษๆ) หลังจากนั้นค่อยมาว่ากันอีกที

อ้าวบอกไม่เชื่อ
เด็กสมัยนี้นี่ดื้อจริงดื้อจัง ผู้หลักผู้ใหญ่บอกอะไรสอนอะไรไม่ฟังดอก โน่นหัวร้างข้างแตกแขนหักมานั่นแหละจึงนึกถึงคำบอกคำเตือนได้ พอรู้สึกสำนึกได้ ผู้มีพระคุณก็ไม่อยู่ให้ขอโทษขออภัยแล้ว ไม่อยู่แล้ว จึงได้แต่นึกเสียใจไม่น่าเลย ถ้าย้อนเวลาได้จะไม่ทำอย่างนี้อีกว่า

ทำนองนี้

https://www.youtube.com/watch?v=DTnX0IgZZ-g