วนอีก

จิต กับ กายใจ ต่างกันยังไงอ่ะ

viewtopic.php?f=1&t=52666&p=395259#p395259


แสดงว่า จิตบริสุทธิ์จากกิเลสไม่ได้ ดังนั้นการปฏิบัติไตรสิกขาก็เป็นหมันไร้ประโยชน์ ใช่ ไม่ใช่

...ความกำหนัดด้วยอำนาจความพอใจในจักษุ...ฯ นี้เป็นอุปกิเลสแห่งจิต...ฯ
คือความกำหนัดที่เกิดขึ้น เป็นไปตามอำนาจของตัณหา ใช่ไหมคะ?

http://www.84000.org/tipitaka/read/?17/499


คุณโฮ ช่วยอธิบายความต่างของ อุปกิเลสแห่งจิต กะ กิเลสสังโยชน์ ให้หน่อยค่ะ

ต้องเริ่มด้วยความเข้าใจว่า......ในโลกนี้มีธรรมชาติอยู่สองอย่าง คือ..สมมติสัจจะและปรมัตถ์สัจจะ
โดยสมมติสัจจะเป็นธรรมชาติที่อยู่นอกกายใจเรา
ส่วนปรมัตถสัจจะเป็นธรรมชาติในกายใจเรา
ธรรมทั้งสองนี้มันจะเกิดพร้อมกัน โดยสมมติต้องเป็นเหตุจึงจะมีปรมัตถ์ได้

พระพุทธองค์ใช้บัญญัติมาอธิบายกระบวนการเกิดธรรมทั้งสอง เรียกว่า สมมติบัญญัติและปรมัตถบัญญัติ
เราเป็นผู้ศึกษาจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องแยกแยะว่าอะไรเป็นสมมติและอะไรเป็นปรมัตถ์
และถ้าเราใช้พระสูตรเป็นหลักเรายังต้องรู้อีกด้วยว่าอะไรเป็นโวหาร



"กำหนัด" และ"ความพอใจ" เป็นโวหารที่กำลังสื่อให้เห็นสมมติและปรมัตถ์
"กำหนัด"ก็คือ..... ฉันทะ เป็นธรรมชาติในกายใจ (ปรมัตถ์)
"ความพอใจ"...... ตัณหา เป็นธรรมชาติภานนอกกายใจ(สมมติ)

ตัณหาและฉันทะ.......ทั้งสองเกิดพร้อมกันโดยมีตัณหาเป็นเหตุแห่งฉันทะ
เวลาเมื่อตัณหามากระทบกายใจ จะเกิดเป็นฉันทะ
เมื่อเกิดเป็นฉันทะแล้วกายใจจะเกิดการปรุงแต่งต่อที่มโนทวาร(คิดฟุ้งซ่าน)......
คิดอยากได้อยากเห็นสิ่งนั้นอีกหรืออยากให้สิ่งที่เห็นเป็นของเรา โวหารเรียกความโลภ (ไม่ใช่โลภะ)

ความโลภ เป็นโวหาร มันไม่ใช่โลภะนะครับ
ความโลภเป็นอุปกิเลสในกายใจครับ มันแสดงอาการอันเนื่องจากเหตุแห่งตัณหาและฉันทะ

"กามฉันทะสังโยชน์ คือต้นเหตุแห่งปฏิฆะสังโยชน์ ปฏิฆะสังโยชน์ คือความคิด(ความโลภ)
ต้องลำดับกระบวนการให้ดีนะครับ



กิเลสสังโยชน์ มันเป็นสมมติบัญญัติ ท่านใช้เรียกแทนกฎเกณท์ธรรมชาติที่อยู่นอกกายใจ
อุปกิเลส เป็นปรมัตถบัญญัติ ท่านใช้เรียกสภาวธรรมที่เกิดในกายใจเรา

ตามที่เกริ่นนำไว้ตอนต้น สมมติและปรมัตถืมันเกิดพร้อมกัน แต่มีสมติเป็นเหตุ
พูดให้เข้าใจก็คือ สังโยชน์เป็นเหตุให้เกิดอุปกิเลส

โดยรวมแล้วมันเป็นกิเลสทั้งคู่ ....แต่ต่างกันตรงที่ สังโยชน์เป็นต้นเหตุแห่งกิเลส
อุปกิเลสเป็นผลของกิเลส อย่างหนึ่งเป็นสมมติและอีกอย่างเป็นปรมัตถ์

สมมติ,สมมุติ รู้ร่วมกัน, ตกลงกัน, การมีมติร่วมกัน หรือยอมรับร่วมกัน, การที่สงฆ์ประชุมกันตกลงมอบหมายหรือแต่งตั้งภิกษุให้ทำกิจหรือเป็นเจ้า หน้าที่ในเรื่องอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น สมมติภิกษุเป็นผู้ให้โอวาทภิกษุณี สมมติภิกษุเป็นภัตตุเทศก์ เป็นต้น

ในภาษาไทย ในความหมายว่า ตกลงกันว่า ต่างว่า

สมมติสัจจะ จริงโดยสมมติ คือ โดยความตกลงหมายรู้ร่วมกันของมนุษย์ เช่น นาย ก. นาย ข. ช้าง ม้า มด โต๊ะ หนังสือ พ่อ แม่ ลูก เพื่อน เป็นต้น ซึ่งเมื่อกล่าวตามสภาวะ หรือโดยปรมัตถ์แล้ว ก็เป็นเพียงสังขาร หรือนามรูป หรือ ขันธ์ ๕ เท่านั้น ตรงข้าม กับ ปรมัตถสัจจะ

ปรมัตถสัจจะ จริงโดยปรมัตถ์ คือ ความจริงโดยความหมายสูงสุด เช่น รุูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

หลวงพ่อปยุตท่านมั่ว

อ้อ ที่นี่ล่ะเกิดพร้อมกัน สมมุติกับปรมัตถ์ คิกๆๆ

เจริญพวงขอรับ

รู้ร่วมกัน ,ตกลงกัน ,มีมติร่วมกัน,ย่อมรับร่วมกัน.........เขาเรียก บัญญัติ

สมมติภิกษุ .......แบบนี้เป็นลักษณะของปุคคลาธิษฐาน
มันเป็นการเรียกบุคคลที่ถือเอาตามรูปธรรมภายนอก พูดให้ชัดก็คือ บุคคล

ถ้าเป็นอรหันต์ภิกษุ ...แบบนี้หมายถึงท่านเรียกโดยเอาธรรมมาธิษฐานเป็นหลัก
คือเรียกเพื่อให้รู้ถึงสภาวะหรือนามธรรมภายในของท่าน

ภิกษุรูปเดียวกันเป็นได้ทั้ง สมมติภิกษุและอรหันตภิกษุ
สมมติภิกษุคือการเรียกเอาจากรูปลักษณ์ภายนอกของท่าน
อรหันตภิกษุคือเรียกตามธรรมภายในกายใจของท่าน



ชื่อนาย ก.นาย ข. ช้างม้า ฯลฯ......เขาเรียกว่า โวหารบัญญัติ
โวหารพวกนี้ ไม่ใช่ปรมัตถ์แต่มันเป็นเพียงบัญญัติ มันจะเป็นปรมัตถ์ได้นั้น
จะต้องมีการกระทบกับกายใจเราเสียก่อน เช่น ฟังหรืออ่าน
ถ้าไม่มีมันเป็นเพียง........วัตถุธรรม



สัจจะก็คือ จริงแท้แน่นอนอยู่แล้ว ทำไมต้องไปแปลจริงโดยปรมัตถ์ ไม่รู้จริงแล้วก็ลื่นเป็นปลาไหล

ปรมัตถสัจจะ คือธรรมชาติภายในกายใจ ที่บุคคลจะต้องรู้แจ้งในความจริงนั้น

การรู้แจ้งในความเป็นปรมัตถ์ มาจากพุทธพจน์ที่ว่า....สัจฉิกัตถปรมัตถ์
ก็คือรู้สมมติแล้วต้องรู้ให้ถึงปรมัตถ์

เหมือนตอนนี้ที่พี่โฮฮํบกำลังทำอยู่เลยน่ะ รู้ตัวบ้างไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่