คือ..ก็คืนสุดท้ายด้วยหละ
ใกล้ๆรุ่ง..เราย้ายเดินไปทางไหน..ขนาดตรงข้ามกันไกลนะ
เขาก็จะย้ายไปทันที..ฝั่งที่จะไม่เห็นเราหน่ะ
แต่ก็ยังนะ..เรายังไม่รู้สึกตัว5555
จนบัลลังค์สุดท้ายของคอร์ส..ตี4..
ในขณะที่ทุกคนลุกออกไปเกือบหมด
เพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมสอบอารมณ์ก่อนลากรรมฐาน
เราก็เห็นเขายังนั่งอยู่กับที่..
เราเดินผ่านไป..เขาก็กวักมือเรียก..

พอก้มลงถามไปว่า..มีอะไรเหรอ..แค่นั้นเอง

เพราะเธอคนเดียว..รู้มั้ย??..
เธอเบรคฉัน..ไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น..
แทนที่จะเป็นกำลังใจให้กัน..มาว่ากันทำไม???
รู้มั้ย??เสียงเธอหน่ะ..มันก้องในหัวฉันตลอดเวลา
ฉันทำอะไรไม่ได้เลย..ฉันไม่เห็นอะไรอีกเลย
มีแต่เสียงเธอดังก้องอยู่ในหัว
เธอมาพูดทำไม..เธอมันอวดฉลาด
ฉันเกลียดเธอ..ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเธออีก


งงงงงงวย???????
เสียงเอ็ดดังขึ้นเรื่อยๆจนจะก้องศาลา
ผู้ปฏิบัติใหม่ที่เพิ่งเข้ามาพากันมอง
เรา..พยายามพูดขัดเหมือนกันแรกๆ
แต่พอเห็นว่า..แรง..เลยเงียบก่อน

คือ..พูดอีกเยอะอ่ะนะ..ว่าให้เราหน่ะ!!!
สรุปคือ..หลังจากคำพูดเรา
เขากลับไปปฏิบัติแล้ว..ไม่เห็นนิมิต
ซ้ำไม่พอ..มีแต่เสียงเราไปก้องในหัว
เขาก็คงอดทนอ่ะนะ..พยายามทำต่อ
รอที่จะให้เกิดนิมิต..จนจบบัลลังค์สุดท้าย
คล้ายหมดความหวังแล้ว..เลยหันมาโจมตีเรา
..คนแบบนี้ก็มีด้วย..
พอเราสอบอารมณ์เสร็จ..ไม่เห็นเขา
ก็ยังใจเย็นนะ..ไปตามหา
โดนด่า..แรงเวอร์อีกรอบ
จัดเต็มโรงครัวเลย

ถึงขั้นว่า..นี่แหละจะทำให้เขากะเราอยู่กันต่อไปไม่ได้..
..ไม่สอบอารมณ์..ไม่ลากรรมฐาน..
แล้วก็หนีกลับขับรถออกไปเลยจริงๆ

จนพระอ.ถามหา..บอกให้กลับมา
เราก็ให้พี่คนหนึ่งโทรหา
แน่ะ..กลับมาอยู่นะ..แต่เปลี่ยนชุดขาวออกแล้ว

เห็นพูดกะพระอ.ในศาลา
เสียงยังแข็ง..ยังด่าเราดังอยู่เลย..พาดพิงแต่เรา
โทษเราเป็นหลักเลย
ลูกก็โดนด้วยนะ
บอก..รวมหัวกะแม่ทำให้พ่อไปต่อไม่ได้..

ไม่ได้เข้าข้างแฟนคุณนะ

แต่การกระทำของคุณ idea ผิดเต็มๆ

ผิดเพราะไม่รู้ เมื่อไม่รู้ จึงหลงกระทำ

ถ้าบอกให้แฟนกำหนด

ทีคุณมีนิมิต สารพัดนิมิต ที่นำมาเล่าน่ะ
ทำไมถึงไม่กำหนดล่ะคะ?

นิมิตเที่ยงมั๊ย?

ไม่เที่ยงใช่มั๊ย?

ถ้าสมาธิมีกำลังมาก
นิมิตไม่มีเกิดขึ้นหรอกค่ะ


คุณเองก็ยังไม่ได้รู้อะไรมาก
คราวต่อไป ถ้ามีอะไรอีก
ควรเงียบๆไว้

ถ้าแฟนไปเล่าให้พระอาจารย์ฟัง
ให้พระอาจารย์ท่านอธิบายเอง

ถ้าเขาไม่เล่า ก็เรื่องของเขา
อย่าไปเซ้าซี้

หากเขายังมีโอกาสทำความเพียรอยู่
ถึงเวลา เหตุปัจจัยพร้อม เดี่ยวมีเหตุให้เขารู้เอง



เจ้านายของวลัยพร บางครั้งมีนิมิตประหลาดๆ
หรือเขามองเห็นอะไร เขาจะเล่าให้ฟังหมด

จะบอกกับเขาว่า นิมิตต่างๆ เป็นเรื่องปกติน่ะ
ถ้าไม่ถือมั่น ก็ไม่มีอะไร

ที่พูดคุยกันได้
เพราะเจ้านายก็พอจะรู้เรื่องราวเกี่ยวกับสภาวะต่างๆ

เขาก็ทำความเพียรในแบบของเขาไปเรื่อยๆ

จริงค่ะ..เราผิดเต็มเลย
แค่ไม่กี่ประโยคไม่คิดว่าจะทำให้เรื่องบานปลายไปกันใหญ่เลยค่ะ
ด้วยความคุ้นเคยกัน..และเขาก็คิดว่าพอมี
ความรู้จากการเคยเรียนนักธรรมมาบ้าง
เคยคุยกันก่อนที่จะเข้าปฏิบัติ
สัพเพเหระแม้แต่เรื่องคนที่เขาติดนิมิตเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
เราผิดพลาดมากเลย

โดนพระอ.เรียกไปดุด้วยค่ะ
หนูบอกพูดไปน้อยเดียวนิดเดียวเอง
พระอ.ท่านว่า..ไม่ได้
เหมือนลูกเรากำลังได้ของเล่นใหม่
แล้วเราไปกระชากจากมือเขา..แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปหละ?????
ท่านบอกว่า
ตอนนี้ให้เราอดทนอย่างเดียว
แม้แต่เสียงเรานิดเดียวยังถือว่าเป็นศัตรูกับเขามากเลยตอนนี้
ซึ่งจริงตามนั้นเลย
..แค่เราพูดขึ้นมาว่า..คะ..
เจอยาวเลยอีก

ขอบคุณในคำเตือนค่ะ
เราเองก็ยังไม่รู้อะไรมาก

สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิต ที่มีผลกระทบทางใจ
ทำให้เกิดความรู้สึกนึกคิด ล้วนเกิดจากเหตุปัจจัยที่มีต่อกัน

ถึงแม้จะรู้เห็นในนิมิตต่างๆ
สิ่งที่จะมีเกิดขึ้นในอนาคต
คิดแก้ไขไปก็เท่านั้น
จบเรื่องหนึ่ง เรื่องใหม่มีเกิดขึ้นแทน


ตราบใดที่ยังมีการสร้างเหตุ
ผลย่อมมี

แม้ความรู้สึกนึกคิด ที่คิดว่า ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม
เมื่อยังมีเหตุ ผลย่อมมี


วิธีแก้ แก้ให้ถูก แก้ที่ตัวเอง

๑. ผัสสะ ที่มีเกิดขึ้น ทำให้มีผลกระทบทางใจ
เป็นปัจจัยให้ เกิดความรู้สึกนึกคิด ให้กำหนดรู้(โยนิโสมนสิการ)

ถึงแม้จะมีนิมิต รู้เห็นเรื่องราวต่างๆล่วงหน้า ให้กำหนดรู้
อย่าไปอยากรู้ว่า ใช่หรือไม่ แล้วนำไปลงมือกระทำตามความคิด
สุดท้าย เราน่ะแหละที่ทุกข์

วลัยพรน่ะ ลองทำมาแล้ว
ทำให้รู้ว่า ปฏิบัติตามพระธรรมคำสอน
ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสสอนไว้นั้น
เป็นสิ่งที่ควรปฏิบัติตามมากที่สุด

ใครจะตำหนิติติงอย่างไร
หากทบทวนการกระทำของตัวเอง
ล้วนเกิดจากการกระทำของตัวเราทั้งนั้น
ถ้าเราไม่ไปยุ่งกับเขา เรื่องจะมีเกิดขึ้นตามมาไหม
เพราะเราเข้าไปยุ่ง เหตุมี ผลย่อมมี

เมื่อยอมรับตามความเป็นจริง
ใจย่อมสงบ ระงับ

เจอยุแยง เสี้ยมคนในครอบครัวให้แตกแยก
สงบ ระงับอย่างเดียว
นี่เจอมากับตัว ถึงพูดได้


การจบเรื่องราวทุกเรื่องของภพชาติการเกิด

สิ่งที่มีเกิดขึ้นในชีวิตและขณะจิตเป็นสมาธิ(ผัสสะ)
มีผลกระทบทางใจ ทำให้เกิดความรู้สึกนึกคิด

๑. ใช้หลัก โยนิโสมนสิการ(ให้กำหนดรู้)
รู้ที่ใจ จบที่ใจ กายระงับ วจีระงับ
เหตุไม่มี ผลจะมาจากไหน

ที่ยังมีผลอยู่ เพราะเหตุยังมีอยู่(มโนกรรม)
หากเพียรละ มากกว่าสร้างเหตุตามความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้น
ภพชาติของการเกิด ย่อมสั้นลง



๒. การทำความเพียรต่อเนื่อง ทำในรูปแบบใดก็ได้
สภาพธรรมใดปรากฏขณะจิตเป็นสมาธิ
ให้รู้ไปตามความเป็นจริง

จะเกิดสั้น เกิดยาว จริงหรือไม่จริง ให้รู้อย่างเดียว
เพราะสภาพธรรมที่มีเกิดขึ้น ล้วนไม่เที่ยง

เขียนค้างไว้นาน...สรุปหน่อยนะ!!
กลับมาบ้านวันนั้น...เราเกรงๆๆจะมีเรื่องต่อว่าแรงๆ
แต่ที่ไหนได้...คืนนั้นก็จู่ๆก็เข้ามาคุยดีๆ รู้สึกตัวว่าผิดละ
หน้ามือหลังมือเลยนะ
พูดว่า...ถ้าต่อไปเข้าปฏิบัติอีก แล้วเกิดสภาวะอารมณ์แรงกว่านี้
ถึงขั้นฆ่าเธอจะทำไง??? ..5555..
ดูเขาเราก็รู้แล้วตอนนั้นอ่ะนะ...ว่าเห็นโทษของอารมณ์มากนะ

อีกวันต่อๆมาก็เริ่มเอามาคุยกัน...เป็นเรื่องขำๆไป...

ช่วงมีเข้าปฏิบัติต่อเนื่องนะ..มีเรื่องเยอะแยะ
แต่ไม่รู้จะเริ่มอะไรตรงไหน..จำไม่ค่อยได้ละ..
ประมานว่า..อยู่วัดทีเกือบครึ่งเดือน..สลับกับการมาอยู่บ้าน
ก้อทำงานกันไปตามหน้าที่..

รอบที่ผ่านมานี่ก็เริ่ม..ทำความเพียรต่อเนื่อง7วัน7คืน
เห็นคนอื่นเขาดูเหนื่อยหนัก
แต่เรากลับเฉยๆๆซะจนคิดว่า
..แล้วเราจะก้าวหน้ารึเปล่านี่????????????
เฉยที่ว่า..คือไม่ค่อยทุกข์ร้อนนาน
การเห็นทุกข์ใดๆไม่ต่อเนื่อง
คือหลายสภาวะอารมณ์มันมีหมุนเวียนเปลี่ยนไปมากมาย
ความง่วงที่ชวนท้อแท้ถดถอยสุดๆ..ก้อมองเป็นเรื่องธรรมดา
เดินจงกลมไป...."ง่วงหนอ"ๆๆๆๆๆๆๆ....ดับวับขาดไปเห็นๆต่อหน้าต่อตา^^
สักพักกลับมาอีก...ง่วงหนอๆๆ...ก้อดับวับขาดไป
ไม่กี่ครั้ง..สภาวะความง่วงก้อหายไป
เวลาเดินจะเจ็บจะปวด..มีรู้สึกแบบนี้แทรกเข้ามาเป็นพักๆ
กำหนดรู้ก้อเบาหายไป

7วัน7คืนอยู่ได้เรื่อยๆ
การเกิดดับก้อยังไม่เข้าใจอะไรมาก
แต่ก้อมีความเห็นชัดเจนขึ้นว่า...
ปฏิบัติไปก้อมีแต่เรื่อง..เกิดดับๆๆๆๆๆๆ..
อยู่กับปัจจุบัน..กำหนดให้ทันปัจจุบัน..ให้เป็นปัจจุบัน
มันก้อเห็นเป็นแค่สภาวะ..เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป..
คลายความยึดถือ..ไม่เที่ยง..เป็นทุกข์..ไม่มีตัวมีตนอยู่จริง..
เวลาหยุดคิด..ไม่อยู่กับปัจจุบัน
มีความปรุงแต่งนำออกไปให้เป็นเราก้อ..
ยังมีการสืบต่อไปไม่รู้จบ.......
ตัวรู้นี้ก็ไม่เที่ยง..มีรู้ก้อมีไม่รู้ได้อ่ะเนาะ..มีเกิดมีดับ..มีแค่นี้เอง......

วันลากรรมฐาน..แต่ก่อนวันสุดท้ายมากสุด3วันนะที่ผ่านมา
บางทีก้อรู้สึกไม่ง่วง..แต่เห็นร่างกายมันเพลียๆ
มาคราวนี้..
ไม่มีสักนิดที่รู้สึกว่า.."เราอดนอนมา7คืน"
ไม่มีความรู้สึกนั้นเลย
รู้สึกเป็นปกติมาก

แต่มีเรื่องแปลกๆเยอะมากกกกกก555รอบนี้มีได้อีก
พญานาคเยอะเต็มไปหมด...อิๆ...
เยอะจริงงงงงงงเยอะจังงงงงง...จนแอบวุ่นวายนิดๆ
คือแบบไม่นอนคืนหนึ่งเต็มๆเลยหน่ะ
ก้อมานั่งคุยๆกัน..ไม่ใช่แค่รุ้สึกเหมือนกัน
แต่รูปร่างสันฐานสีลักษณะ..ตรงกัน
เสียเวลาบ้าง..แต่เวลานั่งสมาธิ..ไม่เอาแหละ
ออกเที่ยวเดียวเสียเวลา5555
กำหนดๆๆๆๆเห็นหนอ^^..มันจะไปๆๆก้อไม่ไปหรอก..กลับมา..
ที่พูดๆนี่ไม่ใช่ไปทางฤทธิ์เยอะนะ
มันก้อแค่แบบปรุงๆฟุ้งๆไปเรื่อยๆ
หลายเรื่องราวก่อนตั้งอธิษฐานจิต7วัน7คืน
มีแปลกๆทุกวัน
ไฟดับ..พายุ..เหม็นคาว..
มีคนแก่ชุดดำเข็นจักรยานเข้าวัดตอน5ทุ่ม
พูดจาไม่รู้เรื่องเหมือนคนเมา..พูดสับไปมาไม่มีหลักแหล่งที่อยู่ไปเรื่อย
เราสงสารยังสละชุดให้เขาไป1ชุดเพราะเปลียก(ฝนหนักมากกกกก)
ทั้งที่ศาลาหน้าวัดก้อมีแต่ในบริเวณที่เข้ามาไม่มีที่พักเลย..ก้องง
ประตูปิดก้อเอาแรงที่ไหนมาไล่งัดพยายามจะเข้ามาให้ได้555
ก้อว่ากันไปเนอะ!!!!อิๆ

คุณ idea ถือเนสัชชิกหรือคะ?

หมายถึง เดินจงกรม สลับกับการนั่งสมาธิทั้งคืน
หลังไม่แตะพื้น (ไม่นอน)



อนุโมทนาในความเพียรค่ะ

...ออ เนสัชชิก..เหรอคะ
คือ..ทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะ..ไม่นอนไม่อาบน้ำ..ปฏิบัติต่อเนื่อง
พักทานข้าวกลางวัน11โมงนิดๆ..ก็ต้องเริ่มพร้อมกันประมานเที่ยงตรง

ปฏิบัติแบบเนสัชชิก..ไม่นอนไม่อาบน้ำ7วัน7คืนต่อเนื่องมา

3เดือนติดๆ

หาช่องไปอยุ่ค่ะ ..5555

ค่อยๆเดินไปพยายามอย่างมั่นคง

แม้หนทางจะมืดๆมัวๆ..อิๆ

ตอนนี้เห็นความเพลินในเรื่องที่ใจติดอยุ่ชัดขึ้น

เห็นความติดเพลินในบางเรื่องที่สละไม่ได้..เฮ้อ!!!!!!!

เฉยๆ..ใช้ชีวิตไปวันๆ
ไม่คิดว่าจะหวนมาอยุ่จุดนี้
เหมือนกินข้าวแล้วอิ่มมมม..อิ่มแปล้ๆๆ..พุงโต..พุงกาง
จนไม่อยากคิดถึงอาหารจานไหนแม้แต่น้ำดื่ม
มัวแต่หลงเพลินใช้ชีวิตไปวันๆ
ห่างการนั่งสมาธิ..การกำหนด..กรรมฐาน
ห่างเหินจิงๆ..เข้าวัดก็ไปงั้นๆ..ปฏิบัติไป!!ก็นะ..มีแต่เกิดๆดับๆ
เบื่อการปฏิบัติก็ไม่ใช่
มันอิ่มๆ
..อธิบายยังไม่ได้..
แต่รุ้ว่าตนติดแหง็กอย่างแรงงงง