ตามสบายนะคะ คุณกรัชกายไปเล่นกับคุณโฮฮับต่อเถอะนะคะ ดิฉันขี้เกียจเล่นด้วยละ

เรื่องนี้กรัชกายเอาจริงนะครับ ว่าแต่ว่า คุณปรมนุตตรสุญญตา ยังต้องการให้กรัชกายสอนอยู่ไหมครับ จะได้เริ่มกันเลย เพราะว่าชีวิตสั้นนัก จะตายวันตายพรุ่งก็หารู้ไม่

ไปอ่านพระสูตร นะ โฮฮับ
พระพุทธองค์ แสดงไว้ดีแล้วทั้งหมดทั้งสิ้น

จขกทเขาบอกจะสอนอะไรให้สอนมา ตั้งหลายความเห็นแล้ว นี่ยังมาอ้างโน้นอ้างนี่อยู่นั้นแหล่ะ
เริ่มซะที่ซิ ขออย่างเดียว อย่าไปก็อปปี้ บทความคนอื่นมามั่วก็พอ

เอาเลยพี่โฮรอดูอยู่

ปัญหานี้ ถ้าพี่โฮบอกเค้าเองได้ กรัชกายก็ขอบาย บอกเขาสิครับเนี่ย เป็นอะไร เพราะอะไร ?

ถามพี่โฮอีกคำถามหนึ่ง

ไม่ต้องไปหาไกล เอานี่ล่ะ

อานาปานสติ แปลว่าอะไร มีวิธีปฏิบัติอย่างไร

สติปัฏฐาน แปลว่าอะไร มีกี่อย่าง อะไรบ้าง มีวิธีปฏิบัติอย่างไร

พี่โฮจะบอกให้ ตัวอย่างที่ยกมา เป็นเรื่องของคนที่เริ่มต้นด้วยความอยาก
กระทำในสิ่งที่ยังขาดความเข้าใจ ไม่รู้ว่าผลที่จะเกิดขึ้นจากการกระทำนั้นเป็นอะไร
ขาดจุดมุ่งหมาย หรือไม่ก็เข้าใจผิดในจุดมุ่งหมาย
ผลก็คือเกิดความกลัวไม่กล้าที่จะปฏิบัติในสิ่งนั้นอีก..........

จากการที่ถามว่า.... นั่งสมาธิจนไม่รู้สึกว่ามีร่างกาย
มันเกิดจากการที่จิต ไปอยู่ทวารใดทวารหนึ่งเป็นเวลานานๆ ไม่ได้รับรู้ทวารส่วนอื่นเลย
มันเป็นผลให้จิตเกิดเป็นสภาวะว่างๆ เพราะว่าจิตไม่มีอาการแตกต่างหรือเปรียบเทียบ
ร่างกายของคนเรามีทวารประกอบด้วยทวารทั้งหก ความรู้สึกสลับสับเปลี่ยนของทวารทั้งหก
ทำให้รู้ถึงความมีอยู่ของร่างกาย .........เหตุนี้เมื่อจิตเราไปอยู่กับทวารเพียงทวารเดียว
มันจึงเหมือนว่าร่างกายนั้นได้หายไป

ส่วนเรื่องที่บอกว่าจู่ๆเกิดอารมณ์พุ่งพล่าน รัก โกรธ เกลียด
ผู้ปฏิบัติบอกว่า อารมณ์เหล่านั้นเกิดในสมาธิ ผู้ปฏิบัติเข้าใจผิดครับ
เป็นเพราะขาดจากสมาธิมันจึงเกิดอารมณ์เหล่านั้นขึ้น
จิตขาดจากสมาธิหรือจิตไปรับรู้ทวารอื่นมาร่วมด้วย อย่าลืมว่าปุถุชนเมื่อ
เกิดการกระทบที่ทวารจะมีกิเลสเกิดร่วมด้วยเสมอ ด้วยเหตุนี้จากจิตที่ว่างๆเมื่อรับกิเลสตัวใหม่เข้ามา
มันจึงรู้สึกรุนแรงเห็นชัด

ที่พี่โฮอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้ปฏิบัติ มันล้วนแล้วแต่เป็นเหตุปัจจัยทำให้เกิดปัญญา(มรรควิธี)
ผู้ปฏิบัติไม่รู้เพราะขาดคนแนะนำที่ดี สิ่งที่เกิดกับผู้ปฏิบัติก็คือการเห็น....ไตรลักษณ์
ผู้ปฏิบัติได้เห็นการเกิดดับเปลี่ยนแปลงของสังขาร แต่เป็นเพราะไม่รู้ มันจึงยังไม่เกิดปัญญา

ถ้าผู้ปฏิบัติดำเนินการต่อโดยเอาสิ่งที่เกิดมาทำวิปัสสนาต่อเรียกว่า......"ลักขณูปนิชฌาน"
คือเพ่งลงไปที่ลักษณะของสังขาร ผลที่ได้.....สุญญตะ อนิมิตตะ และอัปปณิหิตะ

เหตุเพราะมรรควิธีที่เราใช้ เป็นฌาน นั้นก็คืออาศัยความว่างหรือสุญญตามาเป็นเหตุ
ในการทำวิปัสสนา ผลที่ได้เราจึงเรียกมันว่า....."ปรมนุตตรสุญญตา"

ที่เหลืออีกข้อไม่ตอบด้วยล่ะพี่โฮ

จะได้เอาสะคราวเดียวกัน

ถามพี่โฮไว้ที่กระทู้พุทธวจน แต่กระทู้นั้นถูกส่งเข้าห้องดับจิตไปแล้ว จึงขุดมาถามตรงนี้ด้วย





พี่โฮพอเข้าใจไหม ไหนลองวิจารณ์อีกดิ

บอกเป็นร้อยครั้งแล้วว่า อย่าถามคำศัพท์ ถามให้ถามความหมาย
มั่วแต่ถามคำศัพท์ แบบนี้เมื่อไรกรัชกายจะเกิดปัญญา

วันๆเอาแต่เรื่องรกสมองมาใส่หัว แล้วก็มาตั้งหน้าตั้งตาถามๆๆๆ
ทั้งๆที่รู้อยู่ว่า ไอ้ที่ถามน่ะ มีทั้งพจนานุกรม มีทั้งวิกิพีเดียให้ดู

เลิกเสียที่ปูนนี้แล้ว เป็นถึงผู้ทรงคุณวุฒิ แต่ทำตัวเป็นเด็ก๒ขวบ๓ขวบที่ชอบถาม
ถามจนผู้ใหญ่รำคาญ ที่รำคาญหนักกว่านั้นคือ ตอบไปแล้วดันไม่รู้เรื่อง

ความเห็นนี้ เอาไว้ก่อน พี่โฮไปประประโยชน์อย่างอื่นก่อน
ว่างๆอารมณ์บรรเจิดค่อยมาตอบ

นั่นๆ ความหมายของศัพท์เค้าไงพี่โฮ คิกๆ หมายความว่าอย่างไร

โฮฮับคือบุคคลตัวอย่าง ที่ยกศัพท์ทางธรรมเขามาพูดแล้ว ก็คิดเตลิดไปว่า คำนั้นๆศัพท์นั้นจะดลบันดาลสิ่งที่ตนต้องการให้ได้ เช่นที่พูดบ่อยๆ คือ สติ สมาธิ หมายความว่า เมื่อยกขึ้นพูดหรือนำมาบูชาแล้ว จะบันดาลสติเป็นต้นให้ได้ ถึงได้ว่า จินตนาการ

เริ่มต้นด้วยความไม่อยากทำไงขอรับ

ความอยากมีกี่อย่าง อะไรบ้าง