ขยายความหน่อยสิครับ คุณทำอานาปานสติยังไง

ตกลงจะสอนดิฉันได้หรือยังเอ่ย จะให้ดิฉันอ้างอิงมาให้อ่านอีกกี่รอบคะนี่ คุณกรัชกายไม่ได้อ่านที่ดิฉันโพสต์มาเลยตั้งแต่ต้น อย่างว่า คนไทยอ่านหนังสือไม่เกิน 3 บรรทัด

คนไทยอ่านหนังสือไม่เกินสามบรรทัด ประโยคนี้เคยอ่านที่เขาเขียนแหน็บกันบ่อยๆครับ อ่านแล้วก็นึกขำๆ จริงอย่าง่เขาว่า หรือเขาว่าเกินความจริง คิดมานานแล้ว คิดๆๆยังสรุปไม่ได้

ตกลงจะให้กรัชกายสอนอะไรครับ เอาชัดๆอีกทีสิครับ

จขกท. เคยเห็นแบบนี้ไหมครับ

ขอถามอีกสักสองคำถามเถอะนะครับ คือ ที่จขกท. ว่า

-ดังนี้เพื่อประโยชน์อะไรครับ ?

-และที่กล่าวมานั่น ถ้ามองที่ข้อปฏิบัติ (ปฏิปทา) หรือวิธีปฏิบัติ กรัชกายยังมองไม่เห็นเลยว่า ทำทำยังไง ที่ว่าปฏิบัติให้ต่อเนื่อง คือคุณทำ (ปฏิบัติ) ยังไงครับ

ตอนนี้ก็เพียรศึกษาอยู่ครับ เพราะเป็นคนช่างสงสัย และจะสังเกตุธรรมตลอด มีธรรมให้สังเกตุเยอะมาก ที่กล่าวมาข้างบนล้วนมีประโยชน์มากครับ คำว่าจิตกลายเป็นธรรม เป็นสภาวะที่เมื่อมีสติกำหนดรู้ และเข้าใจธรรมชาติของจิตว่าจิตนั้นเมื่อมีสติก็แล่นไปตามขันธ์ รูปบ้าง เวทนาบ้าง สัญญาบ้าง สังขารบ้าง วิญญาณบ้าง ยกตัวอย่าง กำมืออยู่ จิตสามารถกำหนดรู้ได้ทั้ง รูปบ้าง(ธาตุ)เช่นธาตุไฟ ตามการปฎิบัติของผมเองก็จะแยกธรรมออกมาตามหมวดหมู่ เมื่อจิตเข้าไปรู้กำมือครั้งแรก จิตเห็นอะไรก่อน? บางทีก็เห็นธาตุไฟที่ชัดแจ้งก่อน บางทีก็เห็นเวทนาชัดแจ้งก่อน บางทีก็เห็นสัญญาชัดแจ้งก่อน(คือเห็นเป็นรูปมือ) เนื่องจากว่าธรรมเป็นทุกข์อยู่แล้ว ทุกข์จึงชัดแจ้ง เพราะลักษณะบีบคั้นของธรรม จิตจึงแล่นไปทั่ว ตั้งอยู่ไม่นานก็แล่นไป จึงเห็นความดับลงของธรรมที่รู้ ถ้าธาตุไฟชัดแจ้งอยู่ ก็ดับลงไปตรงนั้นแต่ ธรรมที่เกิดใหม่อาจจะเป็นเวทนา คือเหตุเกิดของธรรมนั้นก็คือผัสสะนั่นเอง เนื่องจากว่าขันธ์5ยังประชุมกันอยู่ อาการบีบคั้นหรือความทุกข์จึงเป็นปัจจัยหลักที่จิตนั้นจะแล่นไป เมื่อจิตที่ตั้งอยู่บนมือนั้นชัดแจ้งธรรมใดธรรมหนึ่งก็จริง แต่หากจิตแล่นไปที่อื่น เช่น ขาบ้าง ไหล่บ้าง ธรรมที่ชัดแจ้งที่มือก็ดับลง เพราะติตไปชัดแจ้งธรรมใหม่ ที่ไม่ปล่อยธรรมนั้นคือความเห็นเราเอง เพราะเมื่อจิตเราแล่นไปชัดแจ้งที่ใด ความเห็นเราก็จะออกมาเป็น หนาวบ้าง ร้อนบ้าง หนักบ้าง เจ็บบ้าง อันนี้คือส่วนตัวก็ติดตรงนี้ ปล่อยความเห็นไม่ลง เพราะขาดปัญญาที่เป็นอุบายในการสลัดความเห็นออก คือไม่ต้องสลัดจิตออกจิตก็แล่นไปทั่วอยู่แล้ว เพราะความบีบคั้นอย่างที่กล่าวมา แต่ที่สลัดยากก็คือความเห็นเรานั่นเองครับ

ขอยืมคำพูดคุณโฮฮับหน่อยนะคะ เอามาตอบคำถามคุณกรัชกาย ขี้เกียจพิมพ์เพิ่ม มันเปลืองเนื้อที่เวบบอร์ดเขาโดยใช่เหตุ

ข้อพิจารณาจากพระสูตร
จูฬสุญญตสูตร
http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=4714&Z=4845&pagebreak=0



ญาณในสุญญตาผลสมาบัติจะรู้เช่นนี้


เจริญธรรม

พูดไปเรื่อย ที่เขากำลังปุจฉา-วิสัชนากันอยู่ มันเป็นเรื่องของบัญญัติที่ว่า......สุญญตา

มันต้องอธิบายหรือวิสัชชนาให้ชาวบ้านเขารู้ว่า ตัวสภาวะที่เรียกว่า สุญญตา มันเป็นอย่างไร

เช่นนั้นฟังน่ะ จะบอกให้ว่า มันต้องหาเหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดสุญญตา
แต่ที่เช่นนั้นพูด มันเป็นเรื่องของการเอาสุญญตาไปเป็นเหตุปัจจัย.....มันคนล่ะเรื่อง
พูดเพื่อให้เช่นนั้นเข้าใจง่ายๆ ยังไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เหลืออยู่หรือไม่เหลือมันคืออะไร
ก็สภาวะมันว่างๆ แล้วจะรู้ได้ไงว่ามันยังมีหรือไม่มี

ทั้งหมดทั้งมวล มันต้องไปดูหาเหตุปัจจัยแห่งความว่างนั้นเสียก่อน
ไม่ใช่มาดูความว่างว่ามีหรือไม่ความว่าง แบบนี้เขาเรียกกำปั่นทุบดิน หาใช่การพิจารณาธรรม

จขกท. ดูครับ อย่างโฮฮับพูด ทั้งจขกท.เองด้วย เป็นลักษณะของการปรุงแต่ง คิดจินตนาการ ว่าเป็นนั่นเป็นนี่ เหตุต้องยังงั้น ปัจจัยต้องยังงี้ เหตุปัจจัยนั่นนี่ ว่าไปคิดเพ้อไป เพราะอะไร ? เพราะไม่มีหลักปฏิบัติ ไม่มีวิธีทำ ที่จะนำมาปฏิบัติได้ เช่น ว่าไปทำยังงี้ๆนะจ๊ะ ทำแบบนี้ๆนะครับ ไม่มี เห็นแต่จับเอาศัพท์ทางธรรมเขาทั้งดุ้น เช่น ลักษณะนี้แหละเวลาประสบกับของจริงจึงว่า ฟุ้งซ่าน อยากจะพูดตรงๆให้มากกว่านี้แต่เกรงจะเสียใจ ยังรักษาน้ำใจไว้

คิดแบบนั้นจริงเหรอ จะบอกอะไรให้รู้ไว้นะเด็กน้อย ที่กล่าวมาน่ะคุณท้้งนั้นเลย
ขอบอกไว้เลยว่าจะมาไม้ไหนดิฉันก็ไม่สะทกสท้านหรอกนะคะ คำพูด คำชม คำด่า
เสียดสี นินทา เยาะเย้ย หรืออะไรก็ตาม พวกนั้นทำอะไรดิฉันไม่ได้หรอกค่ะ คำ
พวกนั้นล้วนมาจากกิเลส ซึ่งดิฉันไม่เคยใส่ใจมันมานานมากแล้ว เพราะมันเป็น
เพียงความว่าง ถูกพูดขึ้นโดยความว่าง สิ่งเหล่านี้ไม่มีตัวตน ใครจะด่าจะว่าจะ
เยาะเย้ย ดิฉันก็ว่าไป เขาด่าเขาว่าอากาศ ด่าธาตุ โลกนี้ไม่มีดิฉันตั้งแต่แรกแล้ว

ดิฉันมองคุณกรัชกายออกตั้งแต่แรกแล้วว่าจะมาไม้ไหน อ้าปากก็รู้แล้วว่าเป็นคนประเภทไหน ถึงคุณโฮฮับจะไม่บอกดิฉันก็มองออกค่ะ คนแบบนี้ดิฉันเจอมาเยอะ อย่างคุณกรัชกายนี่แค่น้ำจิ้มๆ ไม่สามารถทำอะไรดิฉันได้หรอกค่ะ เพราดิฉันไม่สนใจ คุยกันจบแล้วก็จบไป ว่าง ไร้ตัวตน ไรดิฉัน ไร้คุณกรัชกาย แค่นี้เข้าใจมั้ยคะ

ขอรับ ไร้ตัวตน วาง

ศัพท์เป็นต้นเหล่านี้ นอกจากจะนำมาคิดมาปรุงให้เป็นสุญญตาแล้ว ยังใช้คิดให้เป็นอย่างอื่นได้อีกนะ คนอื่นๆจะทดลองทำก็ได้ (แต่มันไม่ใช่สัจธรรมนะ เป็นการปรุงแต่งความคิด) จะให้เป็นอะไรก็คิดนึกเอา ยิ่งคิดยิ่งเห็นๆ เหมือนเป็นตามที่คิด เช่น คิดถึงนิพพานคิดให้เป็นนิพพาน ให้เป็น วิโมกข์ วิมุตติ เป็นความไม่ยึดมั่นถือมั่น ฯลฯ ก็คิดเอา แล้วก็ยึดความคิดเอาไว้ให้มั่น

ขี้เกียจเล่นด้วยแล้วค่ะ