เป็นความคิดผมครับ(อ่านๆมาแล้วนำความคิดมารวมกัน) คิดว่าไม่ถูก(ช่วงที่พิมพ์จิตสร้างทุกอย่าง)แค่เปลี่ยนแปลงก็พอ(ช่วงที่พิมพ์จิตกระเพื่อมกระแส)
คือความเปลี่ยนแปลงทำให้เกิดเป็นเวลาขึ้นมา(ขยายความครับ)

การเวียนตาย-เวียนเกิด ของสัตว์โลกที่ยังต้องเกี่ยวข้องกับวัฏฏะ

อันว่าเราท่านทั้งหลายนั้น ครั้นเมื่อตายไปแล้ว หากว่าแลัวกันไปก็หมดเรื่องหมดราว แต่นี่หาเป็นเช่นนั้นไม่
ตราบใดที่ยังมีกิเลสตัณหาอยู่ ก็ต้องเวียน เกิดเวียนตายอยู่ในวัฏลงสารไม่มีที่สิ้นสุด สถานที่ที่เราต้องไปเวียนเกิดเวียนตาย
ซึ่งเรียกว่าวัฏสงสารนั้น มีอยู่หลายที่หลายแห่ง ที่หนึ่ง ๆ จะเรียกว่า โลกหนึ่งๆ ก็ได้ ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้

มีโลกอยู่มากมาย เช่น โลกนรก โลกมนุษย์ และโลกเทวดา เป็นต้น เราตายไปแล้วใช่ว่าจะกลับมาเกิดใน โลกมนุษย์นี้อยู่ร่ำไปก็หาไม่
อาจจะไปเกิดในโลกอื่นๆ อีกมากมาย แต่จะไป เกิดในโลกไหน และเกิดเป็นอะไรนั้น ก็สุดแต่กรรมที่ทำไว้ หรือตามสภาพของจิต
ของแต่ละบุคคล และการที่จะไปเกิดแต่ละครั้งนั้น ใช่ว่าอยู่ ๆ ก็ปุบปับไป เกิดส่งเดชอย่างนั้นเอง ไม่ต้องมีเหตุมีผลอะไร ไม่ใช่อย่างนั้น

อันที่จริงสัตว์ ที่จะตายไปเกิดนั้น ก่อนที่จะตายลงไปจริง ๆ ย่อมต้องเกิดมีอารมณ์ ขึ้นก่อน อารมณ์นี้ถ้าจะเปรียบก็เหมือนกับเป็นมัคคุเทศก์
ชี้ทางบอกให้ผู้ตายรู้ล่วงหน้าว่า ตนจักไปเกิดในโลกไหน มีสุขมีทุกข์ผิดแผกแตกต่างกันอย่างไร จักไปเกิดในโลกใหม่ซึ่งมิใช่โลกมนุษย์
หรือว่าจักไดักลับมาเกิดในมนุษยโลกนี้อีกต่อไป

อารมณ์ก่อนตาย กาลเมื่อสัตว์ทั้ งหลายใกล้จะถึงแก่มรณะ ย่างเขัาไปสู่แดนมฤตยู แล้วจะไป
บังเกิดอยู่ในโลกอื่นต่อไปนั้น ในมรณาสันกาลวิถี คือ กาลที่ใกล้จะตายนั้น แล้วเข้าสู่มรณาสัณนวิถี คือวิถีตาย
ย่อมมี อารมณ์ ๓ ประการ ปรากฏเป็นอารมณ์แห่งปฏิสนธิจิตก่อน ดังต่อไปนี้

๑. กรรมอารมณ์
๒. กรรมนิมิตอารมณ์
๓. คตินิมิตอารมณ์

ประมาณอาภัสราพรหมหรือครับ

ประมาณ...เรื่อยเปื่อย..

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?i ... 3&gblog=11