โห กาตู๊แรกของพี่โฮเลยนะนี่ โดนพวกนกแต้วแร้วลิ้นทองเลียตัวเปียกมั่งล่ะงานนี้

ฮานะเจ้ามะข่ะ

สวัสดีครับ คุณ nongkong
การรู้ว่าใครถูกใครผิด ไม่สำคัญเท่าตนรู้ตนเอง...

ตัวผมเองเห็นเป็นธรรมดา ไม่ใช่ทั้งชอบและไม่ชอบ...แต่บางครั้งก็มีสงสารและเป็นห่วงจึงบอกกล่าวจึงเตือนบ้าง...แต่ถึงใครจะไม่เชื่อก็ไม่คิดจะบังคับ เพราะอยากให้ใครมาเชื่อฟังผม...ผมขอพูดเพียงเท่านี้นะครับ
ขอบคุณครับ

ปัณหา...มันไม่มีอะไรมากเลยครับ

ผมเคยถกเรื่องนี้กับสาว ๆ ในออฟฟิส...ก็ถามเขาตรง ๆ นั้นแหละ...
แต่งตัวแบบนี้...อยากให้เขาเห็น...แต่เวลาเขาจะมอง...แล้วเอามือปิดทำไม?

สาว ๆ...เขาก็ว่า....เขาไม่ได้อยากให้ใครเห็น....แค่เขาอยากสวย...แล้วผู้ชายจ่องของเขาทำไม?

ผมก็ว่า...ก็นึกว่าอยากให้มอง...จึงมอง

สรุปแล้ว...ปัณหาอยู่ที่คนออกแบบเสื้อผ้าครับ...ที่ไม่รู้จักออกแบบให้สวยแต่ก้มแล้วไม่โชว์...

ตัณหา...ราคะ...ทั้งคนแต่งกะคนมอง...ก็ไม่ต้องมาโทษมันหรอกครับ...ปิด ๆมันใว้แล้วโบ้ยให้คนอื่นผิดตามถนัดนั้นแหละ...

"แค่อยากสวย ไม่ได้แต่งให้ใครมอง แล้วผู้ชายมามองฉันทำไม"

ขอโทษ ฉันไม่ได้ตาบอดนะยะหล่อน จะให้ผมหลับตาเดินหรือไงคร้าบบบ ไม่อยากให้มองก็หัดสวยแบบเรียบร้อยหน่อยได้ป่ะ ขอร้อง ไม่ใช่ล่อสายเดี่ยว จีสตริง แล้วอ้างว่าแค่อยากสวย ฟังไม่ขึ้นอ่ะ

อ่ะๆๆๆ อย่าเอาสิทธิมาอ้างเด็ดขาด อย่านะ ถ้าจะอ้างสิทธิส่วนบุคคลล่ะก็ ฮะฮั้นก็จะตอกให้หงายหลังว่า หล่อนมีสิทธิแต่งตัวยั่วยวน ฮะฮั้นก็มีสิทธิมองนะค้าฟฟ ทะมะ

ฮานะเจ้าฆ่ะ

ทางเดิน..นะอยู่ตรงหน้า...อย่าบิดคอมาทางฉัน...ซิ...

ก็นึกว่าอยากให้ช่วย....

อดเลยตู รมเสียจะโชว์ละปิดทำไมฟระ

ไม่ได้บิดคอไปหา แต่คุนมาเดินผ่านหน้าผมทำไม

พวงมาลัยมั้ยคราบบบ....พวงมาลัย

พวงละ 25...สองพวง 40 คราบบบ.....

พวงมาลัยคราบบบ...พวงมาลัย...

ดิฉันขอจำลองเหตุการณ์ของตนเพื่อเทียบเคียงดู สมติว่าดิฉันเป็นคุณโฮ อยู่ในสถานะนั้นบ้างนะเจ้าค่ะ
น่าตื่นเต้นจัง ขอเกริ่นก่อนว่าดิฉันต้องส้างบารมีให้ตนก่อน โดยเป็นมิตรกับลูกน้อง หยิบยื่นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ เช่น ซื้อขนมมาฝาก(แต่ไม่ใช่กินในที่ทำงานนะ) ไปนั่งกินข้าวกับลูกน้องมั่งอย่าแบ่งชนชั้นวรรณะพยายามพูดเฉพาะเรื่องที่เป็นการเป็นงาน ไม่ควรพูดเพ้อเจ้อ วางมาดสุขุมเยือกเย็น วันหยุดก็ชวนลูกน้องไปไหว้พระ ทำบุญ ทำทาน หน่อย บารมีมาแล้วจะทำไรมันก็ง่ายไปหมด

ถ้าดิฉันเห็นลูกน้องที่ทำงานแต่งตัวโป๊ ทั้งที่ออกกฏไว้แล้วว่าให้ แต่งตัวเรียบร้อยมีแบบฟอร์ม
แต่ถ้าลูกน้องแหกกฏและแต่งตัวโป๊ ชอบโชว์
ตอนแรกดิฉันจะไม่ไปตักเตือนด้วยตนเอง แต่จะบอกผ่านๆเพื่อนของผู้หญิงคนนั้นก่อนว่าที่ทำงานออกกฏให้แต่งตัวเรียบร้อยให้เทอผู้นั้นไปปรับปรุงตัวเองซะแต่ถ้าเธอยังมีพฤติกรรมเหมือนเดิม ดิฉันก็จะออกโรงเอง โดยจะบอกไปว่า "แต่งตัวให้เรียบร้อยซะเพราะนี่คือกฏของบริษัท" แต่ถ้าเทอไม่เชื่อดิฉัน ดื้อด้าน แสดงว่าเทอคนนั้นอวดดี ในเมื่อดิฉันเป็นเจ้านายเทอเป็นลุกน้อง บอกเตือนกันแล้วไม่ฟัง ก็คงต้องเจอของจริง
เอาแค่นี้ก่อนพอหอมปากหอมขอ แต่ดิฉันประเมินว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่กล้าหือกับดิฉันหรอก

ท่านกบคิดได้ไง พอมีปัญหาเรื่องแต่งตัวโป๊ แล้วโบ๊ยให้คนออกแบบเสื้อผ้า เด่วระวังจะโดนพวกดีไซเนอร์ ออกแบบเสื้อผ้า ด่ากลับมาว่า แล้วมรึงมาซื้อชุดกูไปใส่ทำไม

ผมขอบรรเลงเพลงเตะ เอ้ยไม่ใช่ขอวิจารย์ตามธรรมกับการกระทำทั้งสองกรณี
และถือโอกาสนินทาเจ้านายไปในตัวครับ

ในกรณีเจ้านายผม ผมมองว่า มันกำลังหลงครับ ไม่ดูว่ากิเลสตัวเองเป็นไง
ไปปรุงแต่งกิเลสตัวเองซะจนเคลิ้มนึกว่าตัวเองเป็นฮีโร่ การที่เจ้านายผมไม่พอใจ
ยัยเสมียนคนที่เอามือปิดคอเสื้อก็เพราะ คิดว่ายัยเสมียนนั้นไม่มีใจให้ในทางชู้สาว
เพราะไม่แสดงอาการอ่อยเหยื่อ หรืออาจคิดไปว่า มันให้คนอื่นดูแต่ไม่ให้เราดู
งั้นเราก็ออกกฎประชดมันซะเลย
สรุปก็คือเกิดอาการน้อยใจ คิดไปว่าสาวเขาไม่มีใจให้

ส่วนเรื่องของผมง่ายมากที่จะตอบครับ คือผมรู้ตัวผมดีครับ
ว่ายังมีกิเลส และรู้ครับว่าผลที่ได้จากการไปมองภาพที่ว่า จะโดยบังเอิญหรือ
จะโดยตั้งใจก็ตามที ผลที่ได้ก็คือทุกข์ครับ ทุกข์จากการปรุงแต่ง จากราคะ

อันที่จริงผมก็รู้ธรรมที่มาแก้นะครับ ธรรมที่แก้ก็ใช้ ธรรมวิเวก ในเรื่องกายวิเวก
แต่สภาพแวดล้อมมันบังคับ มันต้องทำงานร่วมกัน จะใช้ก็ใช้ไม่ได้ยังไงๆมันก็เห็น
อันที่จริงก็สงสารยัยน้องคนนั้น อยากจะเปลี่ยนคำพูดว่า
"เธออยากจะแต่งอะไรก็แต่งไปเถอะ แต่เธอยอมเป็นไก่วัดให้สมภารเชือดกินมั้ยล่ะ"
ไม่ใช่มาหลอกให้อยากแล้วก็จากไป

หน้าที่ของนักปฏิบัติธรรมเพื่อพ้นทุกข์ คือการพิจารณาตัวเอง พิจารณาจิต พิจารณาทุกข์ที่เกิดขึ้น

ความเมตตาในการตักเตือนผู้อื่น(เพื่อให้ผู้อื่นพ้นจากทุกข์) จำกัดขอบเขตเพียงแค่การตักเตือนด้วยความเมตตา(ซึ่งต้องอาศัยการฝึกฝนอย่างมาก ที่จะเตือนโดยไม่ให้ผู้อื่นเกิดการต่อต้าน หรือเกิดทุกข์จากการเืตือน)

เมื่อเตือนแล้ว (วาจาออกจากปากแล้ว) ก็หมดหน้าที่ของเรา การที่เขาทำตามหรือไม่ เป็นเรื่องของเขา

ผลกระทบอื่นที่ตามมา ถือเป็นการฝึกใจ(ของเรา) ในการเจอทุกข์

ผมเห็นด้วยกับท่านหลับอยู่ เกี่ยวกับมารยาหญิง อยู่ใน กุณาลชาดก ว่าด้วยนางนกดุเหว่า ที่พระพุทธเจ้าเทศน์ให้ภิกษุผู้ที่คิดถึงภรรยาฟังจนได้บรรลุธรรม ถ้าใครอยากได้ความรู้ต้องขยันอ่านหน่อยนะมีทั้งพระสูตรและอรรถกถา เช่น
ดูกรปุณณมุขะ ได้ยินว่า หญิงทั้งหลายไม่ใช่แพศยา ไม่ใช่นางงาม ไม่ใช่หญิงสัญจร
ชื่อทั้ง ๓ นี้ ไม่ใช่ชื่อโดยกำเนิด ชื่อโดยกำเนิดว่าแพศยา ว่านางงาม ว่าหญิงสัญจร ก็คือเป็น
ผู้ฆ่าหญิงทั้งหลายมุ่นมวยผมเหมือนพวกโจร ประทุษร้ายเป็นพิษเหมือนสุราเจือยาพิษ พูดโอ้อวด
เหมือนคนขายของ ตลบตะแลงพลิกแพลงเหมือนเขาเนื้อ สองลิ้นเหมือนงู ปกปิดเหมือน
หลุมคูถที่ปิดด้วยกระดาน ให้เต็มได้ยากเหมือนไฟ ให้ยินดีได้ยากเหมือนรากษส นำไปโดย
ส่วนเดียวเหมือนพระยายม กินทุกอย่างเหมือนไฟ พัดพาไปทุกอย่างเหมือนแม่น้ำ ประพฤติตาม
ปรารถนาเหมือนลม ไม่ทำอะไรให้วิเศษเหมือนเขาเมรุมาศ ผลิตผลเป็นนิตย์เหมือนต้นไม้มีพิษ.
และในเรื่องนี้มีคำกล่าวเป็นคาถาไว้อีกส่วนหนึ่งว่า

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... 897&Z=2257

อรรถกถา
http://www.84000.org/tipitaka/attha/att ... b=28&i=296

ดิฉันมีความเห็นแย้งกับท่านเจ้าค่ะ วิธีการมองตามธรรมของท่านมองโลกใบนี้ แบบแคบเกินไป ซึ่งเอาไปปฏิบัติในทางโลก มีแต่ทุกข์กับทุกข์ แบบนี้นักปฏิบัติธรรมคงทำอาชีพ นายพล นายพัน ทหาร ตำรวจ นักการเมือง ผู้คุมขังเรือนจำไม่ได้ ท่านเข้าใจธรรมชาติของโลกธรรมทั้ง8ไหมเจ้าค่ะ แบบนี้บำเพ็ญบารมี เป็นพระโพธิสัตย์ ช่วยเหลือมนุษย์และปราบมารดีกว่า