อดทนรอการเลื่อนตำแหน่งผู้อำนวยการกองมา 5 ปี พยายามทำงาน จนคิดว่าผู้บริหาร(นักการเมืองท้องถิ่น)จะให้โอกาส ไม่คิดย้ายไปไหน แต่ไม่เป็นผล จนกระทั่งจะมีคนของผู้บริหารย้ายเข้ามาในเร็วๆนี้คงมาเอาตำแหน่งที่รออยู่ เคยถามแบบตรงๆว่าจะให้หรือไม่เพื่อที่จะวางแผนกับความก้าวหน้าในอนาคต คำตอบก็ผลัดเรื่อยไปว่ายังให้โอกาส ให้ทำงานไปก่อน สงสัยกลัวฟ้องศาลปกครอง(โง่เองที่เชื่อ และไม่หาที่ย้ายไว้สำรอง) เพราะคุณสมบัติได้ทุกอย่างไม่เคยทำผิดวินัย คิดจะย้ายก็หายาก และที่ที่จะไปบางที่ต้องทับตำแหน่งคนเก่าที่รออยู่ หรือไม่มีเส้นสายทางการเมือง
ปัญหาข้าราชการท้องถิ่นถูกรังแก ไม่ให้เลื่อนตำแหน่งพบทุกสถานที่ เยอะมาก พยายามทำใจคิดว่าลาภ ยศ ไม่แน่นอนเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ แต่ทำใจได้น้อยมาก วนเวียนไปมา บางครั้งทำใจได้ก็สงบ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามีคนมาทีหลังเอาตำแหน่งเราไป ทั้งๆที่เราไม่เคยคิดทำใคร เล่นตามกติกาตลอด ต้องมาเป็นลูกน้องในที่ที่เคยเป็นหัวหน้า ควรจะใช้โอกาสนี้พัฒนาการเห็นแจ้งในธรรมะอย่างไร ในฐานะฆราวาสที่ต้องทำงานและเลี้ยงชีพ และยังหวังในความเจริญก้าวหน้า ทุกวันนี้พยายามสวดมนต์ ให้ทาน นั่งสมาธิ อยากได้คำแนะนำการใช้ความทุกข์มาพิจารณา ควรพิจารณาอย่างไร ให้ใจสงบ ขอบคุณคะ

"ทำดีได้ดี...มีที่ใหน...ทำชั่วได้ดี...มีถมไป

คนที่ทำดีเพื่อหวังสิ่งตอบแทนมักจะไม่ได้สมความปราถนา แต่พวกที่เลียแข้งเลียขาเจ้านายเก่งนี้แปปเดียวก็ได้เลื้อนตำแหน่งละ เพราะฉะนั้นการทำความดีอย่าคิดหวังสิ่งตอบแทนเลย คิดชะว่าสิ่งที่เราทำ ทำแล้วมีความสุข เราพอใจที่จะทำแค่นั้นพอ ......

คุณ จขกท. พึงทำใจและระลึกไว้เสมอๆว่า ที่นี่ประเทศไทย

สังคมไทยจะเห็นลักษณะเด่นๆสามประการ คือ 1. คนของใคร 2. นามสกุลอะไร 3. เงินน่ะมีไหม

เป็นเพราะคุณคิดว่าความสุขของคุณคือการได้ตำแหน่งตามผู้อำนวยการกองที่ตั้งใจ ซึ่งหลายๆก็คนคิดอย่างนี้ จึงทำให้พลาดความสุขอีกมากมายในชีวิต

ตำแหน่งตามผู้อำนวยการกองนั้นได้มาไม่นานก็ต้องคืนเขาไป เช่นเปลี่ยนสายงานอื่นหรือเกษียน มันไม่ได้ยั่งยืน

แต่ชีวิตคนเรานั้นมีอีกนับร้อยความสุขในชีวิต เช่นครอบครัว เพื่อนฝูง พ่อแม่ สัตว์เลี้ยง ท่องเที่ยว งานอดิเรก สุขภาพกายใจ ฯลฯ คุณอย่าให้ความทุกข์แค่หนึ่งเดียวทำลายความสุขนับร้อยรอบตัวคุณเลย ความสุขมากมายเหล่านั้นคุณควรเพิ่มพูนมัน โลกนี้สวยงามนัก

ผมมีเพื่อนอยู่คนนึงไต่เต้ามาจากนายช่างจนได้เป็นปลัด แต่ต้องย้ายที่ทำงานตลอด ครอบครัวก็ไม่ได้อยู่ร่วมกัน ร่างกายเต็มไปด้วยโรครุมเร้า ทั้งไมเกรน ความดัน เครียดเพราะหน้าที่ ต้องเดินทางบ่อย(มีแต่คนบอกว่าอายุเขาไม่น่ายืน)

ผมเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆแต่ก็มีความสุข ได้อยู่กับบ้าน ทำางานอดิเรก มีเวลาท่องเที่ยว ศึกษาธรรมมะ สุขภาพกายใจผมมีความสุขกว่าเพื่อนผมมาก ในแต่ละวันที่ผ่านไปผมมีความสุขมากกว่าเพื่อนผม เพราะตอนอยู่ด้วยกันเพื่อนผมมักปรึกษาปัญหากับผมบ่อยๆ ผมแทบไม่เคยขอคำปรึกษาจากเขาเลย ทั้งที่เขามีตำแหน่งใหญ่กว่าผม

ลองมองโลกในแง่มุมของผมดูสิครับ คุณอาจจะเห็นความแตกต่าง

ส่วนโลกนี้จะห่วย ระบบจะห่วยอย่างไรนั้น มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว เราก็คงต้องอยู่กับมันต่อไป แต่เราต้องดูแลและพัฒนาตัวเราและคนรอบข้าง ให้ปลอดภัยจากกระแสแห่งทุกข์และปัญหาในโลกนี้อย่างดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ผมเอาใจช่วยครับ

พิจารณาว่า...เดียวมันก็เปลี่ยน...เดียวมันก็แปร...ไม่มีอะไรคงที่หรอก

เขามา...ได้..ก็ไปได้

แต่ที่เราทุกข์....เพราะเราคิดว่า...มันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป...ไม่เปลี่ยน...คิดว่ามันเที่ยง

แล้วเราก็อยู่กับความเที่ยงที่เราคิดเอง...

จริง ๆ ...มันไม่เที่ยง

เดียวมันก็เปลี่ยน

มีอะไรไม่เปลี่ยนบ้างละ....หามีมั้ย...คิดดู



ขยับมองมุมให้กว้างขึ้น....ก็จะเห็นเอง

เห็นแล้ว....ใจจะสบายขึ้นเองแหละครับ

ขอให้ทำความดีต่อไปนะครับ....ทำความดีเพื่อความดี...ไม่มีผิดหวัง

หากหวังนอกจากนี้...มันไม่เที่ยง...

"โลกธรรมแปด" เราเลือกเอาเฉพาะที่เราชอบไม่ได้หรอกครับ ต้องรับทั้งสองด้าน ต้องประสบ
ทุกคน ไม่มียกเว้นให้ใคร หลีกไม่พ้น เพราะเป็นธรรมคู่โลก ..

ขอยกเรื่องจริงของ "ท่านผู้หนึ่ง" มาเล่าสู่กันฟัง ..

.. เคยเป็นระดับหัวหน้างาน เมื่อมีการเปลี่ยนงานใหม่ หัวหน้ากองขอตัวไปอยู่ด้วย แต่ต้อง
เป็นผู้ช่วยหัวหน้างาน (หัวหน้างานคือลูกน้องปัจจุบัน) ด้วยความเคารพและเห็นว่าพอรับได้
จึงรับปาก เมื่อเริ่มปฏิบัติงานจริง ไม่ได้รับการยอมรับจากหัวหน้างานและลูกน้องเดิม มีการบีบ
กลั่นแกล้งสารพัด เราต้องทนเพราะต้องรักษา "สัจจะ" ที่ให้ไว้กับหัวหน้ากอง

โชคดีที่พื้นฐานของเราไม่ใช่คนพาล เราคงมีบุญที่เคยทำไว้กับพุทธศาสนาอยู่บ้าง เราใช้
หลักพระพุทธศาสนา คือ "ขันติ" อย่างมากพร้อมกับสร้าง "เมตตา" ขึ้นมาเพื่อทำลาย โทสะ
ความโกรธ รับมือกับความทุกข์ รับมือกับความอยุติธรรมและการไม่ยอมรับ พร้อมกับรักษา
"สัจจะ" โดยไม่ยอมย้ายไปไหน

จนในที่สุด ฝ่ายนั้นจึงทำเรื่องขอให้ย้ายเราไปยังกองใหม่ เราก็ยอมรับเพราะได้รักษา"สัจจะ"
มาจนถึงระดับหนึ่งแล้ว หัวหน้ากองก็ไม่ทักท้วง เราถือว่า "สัจจะ" เราไม่ขาด

ไม่ถึงเดือนหลังที่เราย้ายไป กองนั้นก็ถูกยุบ ต่างคนต่างกระจายกันไป หัวหน้ากองถูกตั้งเป็นที่
ปรึกษา หัวหน้างานถูกยกเลิก อีกสามคนย้ายไปที่ใหม่ สองคนไปเป็นหัวหน้างาน แต่ไม่ได้รับ
การยอมรับจากลูกน้อง ต้องขอย้ายตนเองไปกองใหม่โดยไม่ขอตำแหน่งหัวหน้างาน ..

เราโชคดีที่เขาย้ายเรามาก่อน ไม่ต้องไปดิ้นรนอะไรอีก เรารับทราบข่าวด้วยความเห็นใจ เรา
อโหสิกรรมให้กับทุกคน ในใจเราไม่มีความอาฆาต พยาบาท สิ่งที่เราได้จากตรงนั้น ก็คือ
"สัจจะ ขันติและเมตตา" ได้มากกว่าตำแหน่งหน้าที่การงานใด ๆ ที่เราคาดหวัง ...

++

"โลกธรรมแปด" ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์ เหล่านี้เป็น
"โลกียทรัพย์" คือ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา อย่าไปคาดหมายใด ๆ
อย่าไปยึดเอาว่า ต้องเป็นเรา เป็นของเรา

ถ้าเราคิดในทางที่ดีได้ เราก็นำเอา "โลกธรรมแปด" นี่แหละมา "บำเพ็ญบารมี" เปลี่ยนจาก
"โลกียทรัพย์" ไปสู่ "อริยะทรัพย์" ได้ ..

เอาใจช่วยครับ สู้ ๆ

ขอบคุณในทุกคำแนะนำนะคะ ก็คิดว่าทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ ขึ้นอยู่เหตุปัจจัย หวังว่าจะปล่อยวางตัวกูลงให้ได้มากที่สุด เผื่อจะได้มีทุกข์น้อยลง หรืออาจจำเป็นต้องหาที่ย้ายหากเราทำใจไม่ได้จริงๆ โดยเฉพาะคุณวิริยะและคุณกบนอกกะลาช่วยได้มากเลยคะ อย่างน้อยก็ทำให้นอนหลับได้สบายขึ้น

มนุษย์เกิดมาใช้ชีวิตอยู่ในโลกเพียงช่วงสั้นๆ ถ้าคิดสั้นไร้ความคิด ไม่รู้จักการทำใจ คือปลงๆไปเสียบ้าง หมั่นทำความเข้าใจในโลกธรรม ก็คงต้องระวังว่าเวรกรรมจะสนองคนเข้าสักวันหนึ่งจนได้

กราบอนุโมทนาบุญกับผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่านนะเจ้าค่ะ มีดวงตาเห็นธรรม มีความสว่างทั้งทางโลกและทางธรรม มีความสุขความเจริญ และอยู่เย็นเป็นสุขนะเจ้าค่ะ

สาธุอนุโมทนากับความเห็นนี้ครับ
คุณตาโย๊ะลองเข้าไปขออาจารย์กูเกิ้ล ค้นมาให้อ่านซ้ำหลายๆสำนวน เรื่องโลกธรรม 8 อาจจะซึ้งใจในธรรมและทำใจได้นะครับ
ขอให้ผ่านวิกฤตชีวิตและการงานไปจนถึงวันเกษียณทั้งทางโลกและทางธรรมเทอญ

ตอนนี้ใจเริ่มนิ่งมากขึ้นคะ มีหนังสือสั่งการมาอีก ๒ ฉบับที่มีทางออกให้ แต่ผู้บริหารต้องอนุมัติอยู่ดี แต่พยายามไม่ยินดีให้มากนัก ช่วงเวลาเดือนเดียวการกำหนดโครงสร้างใหม่กระทบคนหลายคนมาก (ไม่เที่ยงจริงๆโดยเฉพาะผู้ที่เป็นหัวหน้าแต่คุณสมบัติไม่ถึงในการขึ้นตำแหน่ง แย่กว่าเราอีก) มีคนในที่ทำงานบอกว่าให้ไปขอร้องเขาและบอกว่าต่อไปจะไม่ขัดขวางอะไรเลย อยากได้อะไรให้บอกมาเราจะจัดการให้ได้ทุกอย่าง (คนเราจะทำอะไรให้ใครได้ทุกอย่างและทุกครั้งจริงๆเหรอคะ) มีเพื่อนร่วมชะตาเดียวกันอีก๔คนที่ไม่สามารถปรับตำแหน่งได้เหตุผลคล้ายๆกัน ช่วยได้แค่รับฟังและปลอบๆกันไป หวังว่าเขาคงจะฝึกทำใจได้เหมือนกัน จะลองเข้าไปหาข้อมูลและศึกษาเรื่องโลกธรรมตามที่แนะนำนะคะขอบคุณคะ

สาธุ

ชีวิตมันก็เป็นอย่างนี้...มีขึ้น..มีลง

แต่ไม่ว่าจะขึ้นหรือลง...ทุกข์ก็มีได้ทุกที่..ไม่เคยหายไปไหน

ตอนขึ้น...ก็ทุกข์เพราะกลัวจะลง

ตอนลง...ก็ทุกข์

ผู้ที่ฝึกตนดีแล้ว...ทุกข์จะเบาบางตามกำลังความสามารถของตนที่ทำได้