เมื่อมีรูป-นาม จึงเกิดผัสสะ และรู้

ถ้าผัสสะถูกครอบงำด้วยวิชชา อันนี้ ดำรงชีพลำบาก

ตรงนี้ ศึกษาเพิ่มเติมในเรื่องเกี่ยวกับ

อายุ ผู้มีอายุ จำไม่ได้ว่าพระสูตรไหน

ถ้าไม่เคยเจอ จะคิดไม่ออกเลย ถึงความรุนแรงของการสลายโครงสร้างแห่งรูป-นาม

ต้องกราบขออภัยที่จะต้อง เสนอ สิ่ง ให้พิจารณา ก่อนจะ แฉลบญาณ

นิพพานนั้น ไม่ควรเป็น สภาพธรรมที่ต้องอาศัยผัสสะให้รับรู้ว่าถึงแล้ว

สภาพธรรมใดๆก็ตาม หากปรากฏว่า ยังต้องอาศัยผัสสะ(อาหาร) ย่อมแสดง
ว่ายังอยู่ในภพ ยังมีชาติ

เช่น สัญญาเวทยิตนิโรธน มี สุญญตา อนิมิต อัปณิหิต เป็นผัสสะ เป็นอาหาร
เหตุนี้ อนาคามีบุุคลจะเอาแต่ทำสัญญาเวทยิตนิโรธนถ่ายเดียวไม่ได้ งานไม่จบ

* * * * * *

แต่ธรรมดา ที่เราย่อมต้อง อาศัยเครื่องหมายอย่างใดอย่างหนึ่ง เพื่อน้อมระลึก

กรณีนี้ พระสารีบุตร บอกแก่ภิษุว่า หากยังมีศุภนิมิตใดปรากฏแปลว่ายังอยู่
ในชาติ ในภพ แต่หาก ใช้การสิ้นไปของกิเลส โลภะ โทษ โมหะ เป็นนิมิต
แทนแล้ว ย่อมเป็นการง่ายที่จะน้อมข้ามฝากผู้รู้ไปอย่างไม่มีกำหนดมหาย

ถ้าจะใช้คำว่า ผัสสะ ก็ใช้สำนวนว่่า "ร่อนออกจากการมีผัสสะ ดำเนินไปเพียงกริยาของจิต"

ลองพิจารณาดูนะครับ เพราะว่า คำพูดเหล่านี้ผมดัดแปรงแล้ว หากสนใจ ก็ลองหาอ่าน
พระสูตรของพระสารีบุตร ที่เน้นสอน ปฏิสัมภิทามรรค โดยเฉพาะ ก็จะพบร่องรอยเดิม
แท้ของกลองธรรมกถึกที่ถูกต้อง
หรือ ข้ามศุภนิมิตทั้งปวงได้

ขอละไว้

เพราะถ้าเป็นขนาดนั้นแล้ว ท่านย่อมรู้ว่า
รูป-นาม จะทรงตัวต่อไปด้วยวิธีใด หงะ

รู้ทางเข้า รู้ทางออก นอกในคล่อง
ไม่ต้องท่อง ไม่ต้องจด ไม่ต้องจำ
ไม่สงสัย ไม่เถียงใคร ให้ใจช้ำ
ใจมิดดำ หรือขาวใส รู้ใจดี

ผัสสะมี เพราะว่ามี อายตะนะ
ทุกผัสสะ ไม่ใช่คน ไม่ใช่ผี
หากจะละ ให้เลิกละ ตนทีมี
ที่ท้าตี ที่ท้าลอง ของเล่นกัน

เล่นด้วยกัน มันย่อมมี ทีขัดใจ
ให้อภัย คือนิมิต ไม่ผิดผัน
เจริญแล้ว กุศลเกิด ประเสริฐพลัน
ปิติบาน ฉ่ำชุ่มจิต ทุกคิดเอย...

ขอบคุณครับ

เพราะผมก็ไม่ทราบ

แต่ถ้าไมผัสสะแล้วเราจะรู้ได้อย่างไร

อันนี้ไม่รู้จริงๆ

คืออย่างนี้ครับ

ถ้าไม่ผัสสะก็ไม่รับรู้ครับ

กราบขออภัยจริงๆครับ

หมายความว่าจะเลี้ยงชีพให้อยู่รอดอย่างไรใช่ไหม ครับ

ถ้าใช่

คือบวชครับ

เพราะถึงขั้นนี้แล้วคงไม่ไปทำะธุระกิจอะไรอีก