ยังสรุปอย่างนั้นไม่ได้ ครับ
วิมุติธรรม วิมุตญารทรรศนะ ยังเป็นสิ่งปรุงแต่ง
ยังไม่เป็นของแท้
เอาเข้านิพพานไม่ได้
พระสารีบุตรยังทิ้งไว้ เอาไปไม่ได้ ครับ

[๗๓๖] พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถามว่า ดูก่อนอานนท์ สารี-

บุตรพาเอาศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ ปัญญาขันธ์ วิมุตติขันธ์ หรือวิมุตติ-

ญาณทัสสนขันธ์ปรินิพพานไปด้วยหรือ.
ท่านพระอานนท์กราบทูลว่า หามิได้ พระเจ้าข้า ท่านพระ-

สารีบุตร มิได้พาศีลขันธ์ปรินิพพานไปด้วย ฯลฯ มิได้พาวิมุตติญาณ-

ทัสสนขันธ์ปรินิพพานไปด้วย.

คุณ mes สรุปได้เฉียดญาณเลยทีเดียว สมกับเป็น ธรรมประยุกติ ค่าย ธรรมโฆษณ์( ตายลายเซ็น)

ที่นี้ ขออนุญาติ พาพิจารณา สิ่งปรุงแต่ง

ในทางบาลีเขามีคำว่า สสังขาริกัง กับ อสังขาริกัง ทั้งสองเป็นสิ่งปรุงแต่งทั้งคู่
แต่ สสังขาริกังนั้น เกิดจาก มีเจตนาชักชวนให้เกิด เรียกว่า มีตัณหาเจือปนอยู่มาก

ส่วน อสังขาริกังนั้น ไม่มีเจตนาชักชวน แต่มันเกิดเองจากจิตที่มีอวิชชาบ้าง หรือ
เกิดจากจิตที่มีวิชชาบ้าง

ทีนี้ สังเกตุดีๆว่า มีการเกิดจากการไม่เจตนาให้เกิด อันมีเหตุเกิดจากการมี วิชชา

ดังนั้น สิ่งที่เกิดย่อมถูกเรียกว่า สิ่งที่ปรุงแต่ง แต่เป็นการปรุงแต่งแบบไม่เจตนา

แล้วมันเป็นอะไร ก็หากเกิดจาก วิชชา เป็นตัวส่งให้เกิด นั่นก็แปลว่า สิ่งปรุง
แต่งนั้นได้มาเพราะ มีสมบัติอันงามเฉพาะตน และสมบัติแบบนี้เกิดขึ้นกับใคร
แล้วผู้ที่มีวาสนาเสมอกับสมบัตินั้น (สมาบัติ) นั้นย่อมต้องเสวย หลีกหนีไม่ได้

แต่การเสวยนั้น ไม่ใช่การเสวยเพราะ มีกิเลส

แต่มันเป็นการเสวยไปตามกริยา แรงผลักดัน ต้นทุนของจิตที่ส่งออกไปทางที่ดี

ซึ่งการเสวยแบบนี้ ไม่ได้เสวยเพราะอยากเสวย แต่มี และรู้ว่ามี และมีดีกว่า
ทำความคิดนึกๆเอาเอง เพราะมันจะออกมาจากข้อเท็จจริงของจิต รู้ได้เฉพาะตน

และจะทราบชัดอยู่เองว่า ไม่ได้เสวยเพราะ"ติด" การที่เสวยด้วยการไม่ติด ไม่ถือ
ไม่สำคัญมั่นหมาย แต่มันเสวยไปตามวิบากวาสนาที่ตบแต่งไว้ดีแล้ว อบรมไว้ดีแล้ว
มันก็เสวยไปตามนั้น

และแน่นอน มันยังเป็นการเสวย แต่ดีกว่า ไม่มีไว้เสวยเอาเสียเลย

การที่คุณ สรุปว่า นั่นยังไม่ใช่ วิมุตติ นี่ย่อมแสดงได้ถึงความ แยบคายในการพิจารณาธรรม

มี ธัมมวิจัยยะ ที่สมกับการมีลายเซ็น "นิพพานที่นี่ เดี๋ยวนี้"

แบบนี้ ขออนุญาติโยนคำหวานๆให้ อุปสัมมานสติกัมมัฏฐาน กับ ปฏิสัมภิทามรรค
เอาไว้ยั่วใจ

อย่าปรักปรำ ภาษานะ และอย่าดูถูกตัวเอง

อย่างไรเสีย

"คนเรา รู้อรรถธรรมได้ด้วยพยัญชนะ (พุทธพจน์)"

ดังนั้น จะได้รับคำแปลกๆ หรือ ดูเวอร์ๆ เกิน ก็อย่าพึงปฏิเสธ แต่ก็อย่ารีบร้อนรับ

คุณลูแปงนี่ ก็ตาแหลม เหมือนกัน ใช้ได้ ๆๆ

สงสัยว่า คุณกรัชกายคงจะยังไม่รู้
ว่าที่ถูกต้องของลายเซนต์ ควรเป็นยังไงครับ
ถ้าได้ปฎิบัติบ้าง ไม่ถึงกับมากมาย ต้องรู้ว่าลายเซนต์ นั่นมันเพี้ยน

ครับวิมุติธรรมเป็นดังแหข้ามฟาก

เมื่อข้ามฟากได้แล้วควรวางแพลง

จะคิดว่าแพนี้มีคุณควรทูนเอาไว้บนห้วด้วยความเคารพนั้นไม่ควร

เห็นเป็นเวลาอันเหมาะแล้วที่เอกอนจะ และนั่งยล

ตรงนี้ สำคัญมาก เวลาเรากล่าวถึง การภาวนา ที่เป็นเรื่อง เฉียดการ ตัดภพ ตัดชาติ

เป็นธรรมดาที่ เราจะกระเดิดไปเห็นว่า นี้เป็นเรื่อง อรหัตถมรรค

แท้จริงแล้ว จะอรหัตถมรรค หรือ โสดาปฏิมรรค หรือ มรรคจิต ผลจิต ไหน ขอให้โยนทิ้งไปก่อน
อย่าเอา ปัญญาลำหน้าการพิจารณา อรรถสาระของธรรม

การภาวนาตัดภพตัดชาตินั้น เป็นเรื่อง ธรรมะในปัจจุบัน ธรรมดาๆ

ใครๆก็ทำได้ หยุดกรรมลงได้ ที่นี้ เดี๋ยวนี้

แต่ การที่จิตจะตัดสินว่า เห็นมรรคแล้ว เห็นมรรคแล้ว อันนั้น มันเรื่องของ จิตที่จะ
ทำการสะสม ซึ่งการจะสะสมหรือตั้งมั่นอยู่ในการงานนี้ไม่ใช่ของง่าย ยังอีกเยอะ

แต่การตัดภพ ตัดชาติ นี้เป็นเรื่องที่ทำได้เลย ทำได้เดี๋ยวนี้

จิตจะมีหน้าที่ประจักษ์ต่อสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไปตามความเป็นจริง จนกว่าจะอิ่มการเห็น

แล้วพอเขาอิ่มการเห็น อิ่มอารมณ์ จิตเขาจะรวมเล็ก รวมใหญ่ ใส่ข้าวเหนียว ปู ปลาร้า
ก็ปล่อยให้เป็นเรื่อง "ของเก่า" หรือ วาสนามันจะนำพาไป

ซึ่งจะเป็นผล หรือไม่ อย่างไรตรงนี้ ต้องมีครูบาอาจารย์คอยชี้ให้

ครูบาอาจารย์ยังอยู่ ก็ขอให้ใช้ท่านให้คุ้ม กับ สหชาติที่มีอยู่

เพราะถ้าไม่มี ครูบาอาจารย์แล้ว หรือ เอาแต่ตัดครูบาอาจารย์คนอื่นอยู่

นั่นมันจะส่งผลให้ เราต้อง ระหกระเหิน และคาดเดาเอาเองว่า จบหรือยัง

ถ้าครูบาอาจารย์ ลาลับล่วงไปหมดแล้ว เหลือเพียงรูปกลุ่มไฟอุ้มบาตรให้ปิติ เท่านั้น

ก็มีแต่ "เสียดาย คนตาย ไม่ได้สอบอารมณ์"

คนเป็นก็ได้แต่ ว่างๆ ว่างๆ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ มันก็ไม่ดีต่อใครทั้งนั้นแหละ
มันเป็นเรื่องน่าเสียดาย ได้แค่ "ดีกว่าไม่ทำ" เท่านั้นเอง

* * * *

จาก บาลี ที่ให้ไปคราวก่อน เพื่อแทงกั๊ก ลองสังเกตใหม่ กับคำว่า "อุปสัมมานสติกรรมฐาน"

กรรมฐานนี้เป็น 1 ใน 40 กรรมฐาน หรือเปล่า หากใช่ ทำไมต้องไปตีโพยตีพายว่า
การภาวนาตัดภพตัดชาติ อุปสัมมานสติกรรมฐาน เป็นเรื่อง อรหัตถผล เสียถ่ายเดียว

อย่า ดูถูกตัวเอง จน มองข้ามเรื่องพื้นฐานง่ายๆแค่ กรรมฐาน40

ฮานะ ดี ชั่ว รู้หมด แต่ อดไม่ได้

แค่ เห็น ก็ เบื่อ และ

ฮานะ อดอะไรไม่ได้ครับ

อดส่งออก เป็นสมุทัยหรือเปล่า

ส่งออกแบบเจตนา และส่งออกแบบไม่เจตนา

ตรงนี้สำคัญยิ่งยวด และเป้นข้อธรรมที่ลึกซี้ง

จิตเมื่อส่งออก ไปเสวยอารมณ์จนอิ่ม จิตจะไม่มีกำลัง
ไม่อาจทำให้เกิดกำลังของจิตได้
จึงแล่นออกไป เสวยอารมณ์จนอิ่ม

ระหว่างที่เสวยอารมณ์ ก็เข้าไปข้องไปเสวยอยู่ในอารมณ์นั่น
คำว่าจิตเสวยอารณ์จนอื่ม
มันต่างกับความหมายในทางสมมุติ
ธรรมะจะสวนทางเสมอ

การเข้าไปติดอยู่อารณ์นี่น และเสวยอารณ์จนอิ่มทำให้จิตยิ่งไม่มีกำลัง
เพราะข้องอยู่ในอารมณ์ กว่าจะคลายตัวออกมาได้ ก็ซีดไปหละครับ

จิตส่งออกนอก จึงเป็นสมุทัย
ผลจากการส่งจิตออกนอก จึงเป็นทุกข์

เวอร์ชั่น 1 และ 2 ไง

จิตส่งออกนอกสองมาตรฐาน

ลองอ่านดู พื้นฐานการปฎิบัติเจริญจิตภาวนา ตามแบบหลวงปู่ดูย์
สำหรับผู้เรื่มปฎิบัติ

อันนีท่านพูดไว้ชัดเจน เรื่องการส่งออกไปเสวยอารณ์



วิธีเจริญจิตภาวนา (ตามวิธีหลวงปู่ดูลย์ อตุโล)

1. เริ่มต้นอิริยาบถที่สบาย

ยืน เดิน นั่ง นอน ได้ตามสะดวก ทำความรู้ตัวเต็มที่ และ รู้อยู่กับที่ โดยไม่ต้องรู้อะไร หรือ รู้ "ตัว" อย่างเดียว รักษาจิตเช่นนี้ไว้เรื่อย ๆ ให้ "รู้อยู่เฉย ๆ " ไม่ต้องไปจำแนกแยกแยะ อย่าบังคับ อย่าพยายาม อย่าปล่อยล่องลอยตามยถากรรม เมื่อรักษาได้สักครู่ จิตจะคิดแส่ไปในอารมณ์ต่าง ๆ โดยไม่มีทางรู้ทันก่อน เป็นตามธรรมดาสำหรับผู้ฝึกใหม่ ต่อเมื่อจิตแล่นไป คิดไปในอารมณ์นั้น ๆ จนอิ่มแล้ว ก็จะรู้สึกตัวขึ้นมาเอง เมื่อรู้สึกตัวแล้วให้พิจารณาเปรียบเทียบสภาวะของตนเอง ระหว่างที่มีความรู้อยู่กับที่ และระหว่างที่จิตคิดไปในอารมณ์ว่ามีความแตกต่างกันอย่างไร เพื่อเป็นอุบายสอนจิตให้จดจำ จากนั้น ค่อย ๆ รักษาจิตให้อยู่ในสภาวะรู้อยู่กับที่ต่อไป ครั้นพลั้งเผลอ รักษาไม่ดีพอ จิตก็จะแล่นไปเสวยอารมณ์ข้างนอกอีก จนอิ่มแล้ว ก็จะกลับรู้ตัว รู้ตัวแล้วก็พิจารณา และรักษาจิตต่อไป ด้วยอุบายอย่างนี้ ไม่นานนัก ก็จะสามารถควบคุมจิตได้ และบรรลุสมาธิในที่สุด และจะเป็นผู้ฉลาดใน "พฤติแห่งจิต" โดยไม่ต้องไปปรึกษาหารือใคร

ข้อห้าม ในเวลาจิตฟุ้งเต็มที่ อย่าทำ เพราะไม่มีประโยชน์ และยังทำให้บั่นทอนพลังความเพียร ไม่มีกำลังใจในการเจริญจิตครั้งต่อ ๆ ไป...........



เมื่อรักษาได้สักครู่ จิตจะคิดแส่ไปในอารมณ์ต่าง ๆ โดยไม่มีทางรู้ทันก่อน เป็นตามธรรมดาสำหรับผู้ฝึกใหม่ ต่อเมื่อจิตแล่นไป คิดไปในอารมณ์นั้น ๆ จนอิ่มแล้ว ก็จะรู้สึกตัวขึ้นมาเอง

เมื่อปรมาจารย์ทางจิตแบบหลวงปู่ดูลย์ กล่าวไปถึงความรู้สึกตัว

แล้วก็ลองดู ว่าปรมาจารย์ ด้านความรู้สึกตัว อย่างหลวงพ่อเทียน กล่าวเรื่องจิตที่ส่งออก เป็นสมุทัย
การไม่เกิดความรู้สึกตัว นั้นเป้นอย่างไร

จากพลิกโลกเหนือความคิด โดยหลวงพ่อเทียน

แมวจับหนู


อุปมาเหมือนบ้านเรามีหนู มันจึงกัดเสื้อผ้าสิ่งของเสียหายหมด เราไม่มีความสามารถที่จะไปไล่หนูออกจากบ้านได้ จำเป็นต้องไปเอาแมวมาเลี้ยงไว้, แมวกับหนูเป็นปรปักษ์กัน ถ้ามีแมวแล้วหนูมันกลัว. สมมติ ทีแรกหนูตัวใหญ่แมวตัวเล็ก, พอหนูมาแมวถึงตัวจะเล็กมันก็ตะครุบอยู่ดี แต่หนูตัวโตก็วิ่งหนี แมวก็เกาะติดหนูไป พอเหนื่อยแล้วแมวตัวเล็กมันก็วางหนูเอง หนูจึงหนีพ้นไปได้. เราไม่ต้องไปสอนแมวให้จับหนู เพราะเป็นธรรมชาติของมันอยู่แล้ว, เราเพียงเอาอาหารให้แมวกินให้มันใหญ่ขึ้นอ้วนโตขึ้นมีกำลังแข็งแรงมากขึ้น. ทีนี้เวลาหนูมันมาอีก แมวซึ่งจ้องคอยทีอยู่โดยธรรมชาติและมีกำลังแล้วนั้น จะกระโจนจับทันทีอย่างแรง หนูมันไม่เคยถูกแมวจับมันก็ตกใจช็อคตายทันที เลือดในตัวหนูก็เลยหยุดวิ่ง แมวกินหนูจึงไม่มีเลือด. ความคิดก็เหมือนกัน พอดีมันคิด – เราเห็นเรารู้เราเข้าใจ – มันหยุดทันที, ความคิดมันเลยไม่ถูกปรุงไป เพราะเรามีสติ-มีสมาธิ-มีปัญญาแล้ว. สติแปลว่าตั้งมั่น สมาธิก็แปลว่าตั้งมั่นตั้งใจไว้มั่น ปัญญาแปลว่ารอบรู้ ตัวสติตั้งมั่น ก็คือ มันคอยจ้องความคิดอยู่เหมือนแมวคอยทีจะจับหนูนั่นเอง, พอดีมันคิดปุ๊บ เราไม่ต้องไปรู้กับมัน ให้มาอยู่กับความรู้สึกตัวนี้ มันคิดแล้วก็หายไป. นี้ก็หมายความว่า เมื่อมีสติเห็นรู้เข้าใจอยู่ความหลงไม่มีหรือมีไม่ได้เลย, เมื่อความหลงไม่มีแล้ว โทสะ-โมหะ-โลภะ ย่อมเกิดขึ้นไม่ได้, นี้เรียกว่า นามรูปไม่ทุกข์ เพราะรู้เท่า-รู้ทัน-รู้กัน-รู้แก้ ซึ่งก็คือ “ตัวสติ” นั่นเอง.