ผง ผง ชอบมาแบบนี้จริงเชียว
ไม่รู้เลยหรือไงว่า เราก็อยากได้อ่านทัศนะของ ผง ผง

ตับหวาน ก็เงียบไปเลย
สงสัยจะหลบเข้าป่าไปปฏิบัติธรรม กลับออกมาเมื่อไรขอให้มีเรื่องราวดี ๆ มาฝาก
หวังว่าเมื่อเรานึกถึง ไม่เกินสามวันตับหวานจะมา


ทุกคนอยากได้เข้าถึงสัจธรรมอย่างปกติสุขนะ
คือ ได้เดินเข้าไปชิมรสชาด ความสงบ สันติ อิสระ อย่างนิ่มนวล
เอกอนก็เหมือนกัน แต่มองไปทางไหนก็เห็นแต่แววว่าไม่เข้าถ้ำเสือก็ไม่มีทางจะได้ลูกเสือ

สั้น ๆ
การปฏิบัติก็เพื่อให้เกิด ปัญญา นะ
แต่การ "......." คือเมื่อปัญญามีแล้ว ก็คือ ต้องใช้มัน

กะประเด็นที่ยายมัทกล่าว

ถ้ารู้ตามความเป็นจริงที่มันเกิดขึ้นขณะนั้น
ไม่ว่าสังขารรูปแบบไหน อะไรมา
ก็ไม่ต้องผลักออก
แค่รู้เฉยๆแล้วดูมัน เกิด ดับ เปลี่ยนแปลงไปเอง

ตรงนี้ในรูปแบบการปฏิบัติเป็นการทำให้เกิดปัญญา หรือ เป็นการใช้ปัญญา
ตัวผู้ปฏิบัติต้องตอบคำถามตัวเองให้ได้ ว่าการปฏิบัติทำให้เรามีสติ
และให้ได้เกิดความรู้อะไร ปัญญาอะไร และเราได้ใช้ความรู้ ได้ใช้ปัญญานั้น
กลับเข้ามาทำงานร่วมกับสติหรือไม่

คือ การรู้ เกิดไปจนมันดับไปเอง ก็อาจจะใช่ ไม่ผิดมั๊ง
ก็เห็นสอนกันเยอะแยะ
แต่ การเอาปัญญามาประกบกับสติ ก็ให้ผลอีกแบบ
ก็ดูผลที่ได้จากการปฏิบัติทั้งสองแบบ
แล้วเลือกสิ่งที่ดีมาต่อยอดการปฏิบัติ
คือ ไม่รู้จริง ๆ ว่าความคิดสร้างสรรค์เป็นอุปสรรค์ต่อการปฏิบัติธรรมรึเปล่า

อันนี้ เอกอนแสดงความเห็นจากมุมมองตัวเองนะ
เป็นความเห็นของตัวเอง อิงหลักการนิดเดียว นอกนั้น มั่ว
อิ อิ คำนี้ไม่ใช่ศัพท์สูง เข้าใจกันได้ทุกคน ไม่ต้องแปลพะยาค่ะ
ดังนั้นจะบอกว่า อย่าเชื่อ โปรดใช้มันสมองตัวเองประกอบการอ่านในทุกข้อความ
ถ้าตรงไหนรู้สึกว่า มั่ว อย่าสงสัย "ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบ"

ต่อ
เอกอนไม่เคยเห็นความเฉยที่แท้จริงในการทำการรู้แบบเฉย ๆ
ถ้าปฏิบัติต้องตามหลักคำสอน รู้เฉย ๆ ไม่ใช่สิ่งที่ต้องทำให้เกิด
มันควรจะเป็นสิ่งที่ เป็นเอง
เพราะ ยังไงซะ การรู้ในสิ่งที่มันเป็นเอง น่าจะเป็นการรู้ที่มีภาษีดีกว่าการรู้ในสิ่งที่ทำให้เป็น

ทำไมเราก็เพียรทำ สักแต่ว่ารู้ เหมือนท่าน พาทิยะ
แต่ทำไม เราทำแล้วทำเล่า เราไม่บรรลุอย่างท่าน พาทิยะ จั๊กกะที
ก็เพราะ ส่วนผสม มันต่างกัน
นักเรียนมีแป้งเค้ก ครูก็สอนทำเค้ก ก็ได้เค้ก
แต่ของเรามีแป้งข้าวจ้าว ทำไปทำมาก็เลยออกแนว ขนมคร๊ก

โอย๋ มุขนี้คิดได้ไงหว๋า

จิตเป็นสิ่งที่ตรึงทักษะของผู้ปฏิบัติไว้ ทำให้เห็นจิต เป็นสิ่งที่ละเอียดที่สุด
และการปฏิบัติดูจะขมวดลงไปที่การรู้แจ้งในเรื่องจิต

แต่สิ่งที่ละเอียดที่สุดที่จิตจะเข้าไปรู้ความเป็นไปได้คือ สภาวะแห่งธาตุ

"ธาตุเป็นตัวบ่งบอกกรรม" หรือ "แผนที่กรรม"
คือสภาวะการสำแดงความเป็นธาตุต่าง ๆ ที่คลุกเคล้าอยู่ในทะเลแห่งสังสาร
และธาตุทั้งปวงก็ไม่เที่ยง เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ถ้าเห็นเช่นนี้ การมองเห็นกรรม จะแตกต่างไปจากเดิม

ทำไม สภาวะความเป็นไปแห่งธาตุ จึงเป็นสิ่งที่จิตเข้าไปรู้ได้
เพราะ ตัวจิตเองก็มีความเป็นธาตุ

ถ้าผู้ปฏิบัติมีความละเอียดจนสังเกตเห็นสภาวะการเคลื่อนไหวของธาตุได้
จะทำให้เราเห็นรูปแบบของ "เชื้อ" ที่เหนี่ยวนำเราไปสู่ภพใหม่
อาจจะเห็นการกำเนิด เมื่อเห็นการกำเนิดที่แท้จริง
นั่นคือสิ่งที่จะบอกกับผู้เห็นเองว่า สังสารจะสิ้นสุดลงอย่างไร
และการปฏิบัติจะมุ่งเขาสู่เป้าหมายที่ชัดเจน
และความเห็นจะเป็นสิ่งที่วัดตัวเราเองได้ ก็คือการทำลาย "เชื้อ" ให้สิ้นซาก

เฮ้อออออ เพ้อจังเยยย
ช่วงนี้ มั่ว ๆ ซั่ว ๆ จังเยยยย อิ อิ

โอย๋ มุขนี้คิดได้ไงหว๋า
(ยืมใช้หน่อย)

เอกอนกำลังไร้สาระน่ะ ท่านอ๊บซ์
เพราะมีสาระแล้ว อธิบายประสบการณ์อย่างที่ต้องการจะสื่อให้มันเป็นไม่ได้
ต้องออกแนว เพี้ยน ๆ หลุด ๆ
อย่างน้อยคนอ่านจะได้เห็นว่าเป็น "ยาอันตราย" อิ อิ

ชวนให้นึกถึงจานนี้นะท่านเอกอน

มั่วๆ ซั่วๆ จิงๆ ด้วยครับ ซี๊ด

ผัสสะ..ปั๊ป

น้ำลายมัน..สอ... ..ทันทีเลยนิ...

เวทนา..ไม่ใช่เรา..ท่องใว้..ท่องใว้

เอื๊อก....เอื๊อก...

เห็นหนอ เห็นหนอๆๆๆ
เห็นสักแต่เห็นค่ะ ท่านกบฯ
(ทำได้ไง ทำได้สิ จริงๆ นะ)

ก็เห็นนี้แหล่ะ...

เวทนา..ไม่ใช่เรา..ชอบ..ก็ไม่ใช่เรา

ตัณหา..ไม่ใช่เรา..อยาก..ก็ไม่ใช่เรา

แม้กาย..ก็ไม่ใช่เรา...ปากที่กำลังกิน...ก็ย่อมไม่ใช่เรา..ไปด้วยนะซี

เรา..ไม่ได้กิน..ที่กิน..มันไม่ใช่เรา...

อยากเจออีกมุขมั๊ยท่าน อิ อิ

ภาพนี้สอนธรรมได้นะ ท่านทั้งหลาย
จากภาพพวกท่านเห็นอะไร "เห็นอะไรต่อมิอะไรในจานใหญ่"

แล้วเห็นมั๊ย ว่าในภาพไม่ได้มีแต่จานใหญ่ อิ อิ
แทบจะมองไม่ออกเลยว่าในจานเล็กเป็นอะไร

ธรรมะ ก็เหมือนกัน สิ่งหยาบ ๆ น่ะ เห็นง่าย
จริง ๆ นะ กว่าเอกอนจะสังเกตว่ามีจานเล็กอยู่ด้วย
ก็คือนั่งมองพิจารณาสิ่งที่ปรากฎอยู่ในจานใหญ่จนหมด
แม้แต่อาการซี๊ดดดดด น้ำลายสอก็บรรเทา ไม่ฟุ้งออกมาแล้ว

เมื่อจานใหญ่ไม่ได้ดึงใจเราให้พิจารณาแล้ว
สายตา กะใจก็ละวางจากจานใหญ่ จึงเป็นอิสระจากจานใหญ่
แล้วคลายออกจากจานใหญ่ จึงละจากจานใหญ่ได้ จึงเหลือบไปเห็นจานเล็ก

เมื่อจิตเคลื่อนไหว มันก็เป็นประมาณนี้ล่ะ
ถ้าสภาวะธรรมอย่างหยาบยังเป็นปัจจัยที่เราเพ่งพิจารณาอยู่
จานใหญ่ก็ยังเป็นสิ่งดึงดูด จิตมันก็วิ่งไปวิ่งกลับ
เห็นหนอ รู้หนอกันอยู่ตรงจานใหญ่นี่ล่ะ
ฉุด ๆ ลาก ๆ กันอยู่ตรงนี้ล่ะ
ธรรมหยาบมันจะบังธรรมที่ละเอียดกว่าจนหมดสิ้น

อย่างว่าเอกอนไปบ้านนาย ก ถ้าหากว่าจะเจอเอกอน ก็ต้องไปเจอที่บ้านนาย ก
จะลากเอกอนกลับบ้าน ก็ต้องไปลากมาจากบ้านนาย ก ไม่ใช่บ้านนาย ข ค ง
แม้บ้านนาย ก จะอยู่ติดกับบ้านนาย ข ค ง แต่ใจมันก็จะมองไม่เห็นบ้านนาย ข ค ง อยู่ในสายตา
เพราะว่า เรายังไม่เห็นว่าเป็นธุระสำคัญ ธุระสำคัญคือปัจจุบันที่ฉุดกระชากลากจูงกันอยู่
การไปลากเอกอนที่บ้านนาย ก เมื่อไปถึงบ้านเขา ก็ย่อมได้รู้จักบ้านนาย ก
และเมื่อไปลากเอกอนที่บ้านนาย ก บ่อย ๆ การรู้ว่าบ้านนาย ก เป็นอย่างไรก็เพิ่มมากขึ้น
เห็นอาการที่เอกอนไปส้องเสพในบ้านนาย ก มากขึ้น
ก็จ้ำจี้จ้ำไชสั่งสอนกันไป ให้เอกอนไปบ้านนาย ก อย่างมีสติ

เมื่อเห็นว่าเอกอนไปบ้านนาย ก อย่างมีสติแล้ว วางใจได้แล้ว ก็คอยดูห่าง ๆ
เมื่อคอยดูห่าง ๆ จิตก็มีอิสระ เบา ผ่อนคลาย ว่างพอที่จะไปดู ไปเห็น และพิจารณา "...."
ความมีอิสระ เบา ผ่อนคลาย ว่าง นี่เป็นองค์ประกอบที่ "ไร้"
ไร้ อะไร ไร้อุปสรรค์กีดขวางในการเข้าไปศึกษาสรรพสิ่งตามความเป็นจริง

เอกอนไม่กล้าบอกว่าคำว่า "ไร้" ที่เอกอนพาดพิงไปถึงนี้
เป็นอาการที่ "ปราศจาก นิวรณ์" เพราะเอกอนไม่ใช่ผู้ชำนาญ
เพียงแต่มันเป็นทริกที่ดูจะง่ายที่สุด
ที่คนที่มีการศึกษาทางปริยัติมาน้อยอย่างเอกอน พอจะเข้าใจได้
และพอจะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจได้

ดังนั้น ด้วยความเข้าใจแบบง่าย ๆ
เอกอนก็จะเข้าใจได้เองว่า "ไร้" แบบเจตนา
กับ "ไร้" แบบอเจตนา ศักยภาพในพฤติกรรมการทำงานของมันต่างกัน

ซึ่งจะต่างกันจริงมั๊ย "ไม่รู้จิ่"
เราเข้าใจเองเออเองของเรามาอย่างนั้นน่ะ
เพราะเราเห็นว่าเป็นอย่างนั้น เราก็บอกออกมา

ตรงนี้มันจะแยกให้เราเห็นภาพ ผู้ปฏิบัติแบบพวกความจำดี
กะ พวกปัญญาดี กะ พวกจำอวดดี ออกจากกันได้

อิ อิ อย่างเอกอนตอนนี้ ไม่มีอะไรดีไปกว่า กะลัง "มั่ว แถมยังหน้ามึน" ดี

ไม่พิจารณาแล้วนะ ลงมือ กินโลด จะได้หายอยาก อิ่มแล้วก็แล้วกัน เน้อ
มีความสุข ขาปูติดฟัน

ในความคิดแบบบ้านๆของเรานะคะ เราคิดว่าคนที่มีปัญญานั้นสามารถทำบุญได้ในทุกที่ ไม่จำเป็นว่าต้องทำบุญ

ในวัดเสมอไป นอกเหนือจากการใส่บาตร ถวายสังฆทาน เราสามารถทำบุญกับคนรอบตัวเราและสิ่งรอบข้างเรา

ได้หมด แล้วแต่จิตซื่งเป็นกุศล สมองและแรงกายก็ทำบุญได้มากมายไม่แพ้เงินหรือสื่งของ อื่นๆ

อิอิ ก็ไม่มีไรค่ะ อยากมาร่วมสนทนาด้วย แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน


จากชาวบ้านคนหนึ่งค่ะ

เชอรี่ ก็น่าทาน ผลไม้ปิดท้ายอีกด้วย มีความสุข

หิวขึ้นมาเลย ช่างสรรรูปที่มาโพส น่ารับประทานเหลือกำลัง