ต่างคนต่างปัญญา ต่างความเชื่อ ต่างความเห็น เรื่องใดอ่านแล้วจินตนาการเข้าได้กับลัทธิความเชื่อของตน
ก็ถือว่าเรื่องนั้นถูกต้อง เพราะเป็นไปตามการวินิจฉัยของตน เอาตนเป็นที่ตั้ง

แต่ศาสนาพุทธไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเชื่อหรือความเห็นของใคร ศาสนาพุทธขึ้นอยู่กับสัจจธรรมความจริง
ความจริงเป็นอย่างไร ก็เป็นอยู่อย่างนั้น ไม่เคยเปลี่ยนไปตามความเชื่อ ความเห็นของใคร

พุทธศาสนามีทั้งคุณและโทษ
เผยแผ่ ดี ถูกต้อง ก็เป็นคุณ
เผยแผ่ ไม่ดี ไม่ถูกต้อง ก็เป็นโทษ

ผมคิดว่า ศาสนาพุทธ ไม่มีโทษ

โทษอยู่ที่คนไปลบหลู่ และปรามาส ในเรื่องต่างๆ นั่นเอง
ส่วนการเผยแพร่ที่ผิด นั้น ส่วนมากเป็นเปลือก และสิ่งที่เกินมาในพระพุทธศาสนา
ไม่ใช่ พุทธศาสนาเดิมแท้

เหมือนคนหลงทาง แต่ได้รับการชี้ทางที่ผิด ที่ไม่ถูกต้อง จะด้วยความไม่รู้หรือจงใจก็ตาม
หากรู้ที่หลังว่าบอกทางผิด ถ้าเป็นผู้มีจิตละเอียด เขาจะรู้สึกผิดและเป็นทุกข์เป็นกังวล

พระพุทธศาสนาไม่มีโทษหรอก เพราะโทษไม่ได้เกิดที่พระพุทธศาสนา โทษเกิดที่คนรู้เท่าไม่ถึงกาล จะว่ามีโทษได้อย่างไร พระธรรมคือคำสอนของพระพุทธศาสนา พระธรรมพระพุทธเจ้าเป็นผู้เผยแผ่ออกมา พระพุทธเจ้าสร้างเหตุให้เกิดโทษหรือ?

สาธุเจ้าข้า ขอโมทนา

ถ้าศาสนาเปรียบเหมือนมีด

ใช้ดี ใช้ถูกต้อง ก็เป็นคุณ
ใช้ไม่ดี ใช้ไม่ถูก ก็เกิดโทษ บาดมือเอาได้

เหมือนพระเทวฑัต ใช้ศาสนาไปในทางที่ไม่ถูกต้อง ใช้ศาสนาเพื่อความเป็นใหญ่
เพื่อลาภสักการะ จึงเกิดโทษแก่ตนเอง ดังกล่าว

พุทธศาสนามีทั้งคุณและโทษ

จากคำกล่าวข้างต้นเหมือนความหมาย 2 แง่ 2 ง่าม ยังยัง
ไม่รู้ที่ว่าพุทธศานามีทั้งคุณและโทษ ความหมายเหมือนกับว่าพุทธศาสนา
มีทั้งดีและไม่ดี

เหมือนคนหลงทาง แต่ได้รับการชี้ทางที่ผิด ที่ไม่ถูกต้อง จะด้วยความไม่รู้หรือจงใจก็ตาม
หากรู้ที่หลังว่าบอกทางผิด ถ้าเป็นผู้มีจิตละเอียด เขาจะรู้สึกผิดและเป็นทุกข์เป็นกังวล

พุทธศาสนา สอนให้ต้องสงสัยในคำสอน สอนให้คิด สอนให้ใคร่ ครวญจนเข้าใจชัดเจนก่อนจึงค่อยเชื่อ ตามหลักแห่งความเชื่อใน กาลามสูตร ไม่ให้เชื่องมงายโดยไม่ใช้ปัญญา พิจารณาให้เห็นจริงถึง คุณ โทษ หรือดีไม่ดี ก่อนเชื่อ มี ๑๐ ประการคือ
๑. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการฟังตามกันมา (มา อนุสฺสเวน)
๒. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการถือสืบๆกันมา (มา ปรมฺปราย)
๓. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการเล่าลือ (มา อิติกิราย)
๔. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการอ้างตำรา หรือคัมภีร์ (มา ปิฏกสมฺปทาเนน)
๕. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะตรรก (มา ตกฺกเหตุ)
๖. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะอนุมาน (มา นยเหตุ)
๗. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการคิดตรองตามแนวเหตุผล (มา อาการปริวิตกฺเกน)
๘. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะเข้าได้กับทฤษฎีที่พินิจไว้แล้ว(มา ทิฏฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา)
๙. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะมองเห็นรูปลักษณะน่าจะเป็นไปได้ (มา ภพฺพรูปตาย)
๑๐. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะนับถือว่า ท่านสมณะนี้เป็นครูของเรา(มาสมโณ โน ครูติ)
ต่อเมื่อใด รู้เข้าใจด้วยตนว่า ธรรมเหล่านั้น เป็นอกุศล เป็นกุศล มีโทษ ไม่มีโทษ เป็นต้นแล้ว จึงควรละหรือถือปฏิบัติตามนั้น
ถ้าศาสนาเปรียบเหมือนมีด

ใช้ดี ใช้ถูกต้อง ก็เป็นคุณ
ใช้ไม่ดี ใช้ไม่ถูก ก็เกิดโทษ บาดมือเอาได้

เหมือนพระเทวฑัต ใช้ศาสนาไปในทางที่ไม่ถูกต้อง ใช้ศาสนาเพื่อความเป็นใหญ่
เพื่อลาภสักการะ จึงเกิดโทษแก่ตนเอง ดังกล่าว

ไม่ทราบว่าพระเทวทัตใช้ศาสนาเพื่อความเป็นใหญ่อย่างไร จขกท.โปรดชีแจ้ง
ให้ทราบด้วยเพราะเท่าที่ทราบ พระเทวทัตใช้การกระทำของตนเองไปในทางที่ผิดไม่ใช่ใช้ศาสนา
ผิดพลาดประการใดโปรดชี้แจ้งข้อสงสัยด้วยค่ะ

ทำดีในศาสนาพุทธ มีคุณอนันต์
ถ้าทำไม่ดี ก็มีโทษมหันต์

ขอโมทนาค่ะ สาธุ

เผยแผ่ตามคำสอนดั้งเดิมของพระพุทธเจ้า มีแต่คุณ ไม่มีโทษครับ

ถามว่าตอนนั้นพระเทวทัต เป็นพระสงฆ์หรือฆารวาส?
หากเป็นฆารวาส พระสงฆ์ส่วนหนึ่งจะหลงเชื่อตามหรือไม่?
หากพระเทวทัตไม่ใช่พระสงฆ์ พระเจ้าอชาตสัตรูจะทรงศรัทธา จนถึงกับทำร้ายพระบิดาตัวเองหรือเปล่า?
พระเทวทัตอาศัยความเป็นพระสงฆ์ในศาสนาหรือความเป็นฆารวาสดำเนินการ?

เหมือนกับตอนนี้ มีใครบ้างที่โพสกระทู้ธรรม แล้วบอกว่าข้าพเจ้าคิดเอง ธรรมนี้เป็นของข้าพเจ้า
มีแต่อ้างว่าเป็นธรรมของครูบาอาจารย์เป็นของพระพุทธเจ้าหรือไม่ก็เอามาจากพระไตรปิฎก
แล้วเอาความเห็นตนเองแทรกเข้าไป ไม่เรียกว่าแอบอ้างพระศาสนาแล้วเรียกว่าอะไร?

ถ้าธรรมเหล่านั้นเป็นของพระพุทธเจ้าจริงๆ แล้วจะขัดแย้งกัน เหมือนทุกวันนี้หรือ?

ควรเข้าใจนะว่า ถ้ามีทั้งคุณและโทษ จะไม่เป็นสวาขาตธรรมได้ เพียงแต่ศาสนาพุทธ คนที่ศึกษาหรือมานับถือนั้น ต้องรู้จักที่จะเข้าถึงโดยที่เห็นตามความเป็นจริง ไม่ใช่ปรุงแต่งไปตามที่ตนชอบหรือถูกนิสัยตัวเอง การที่เอาความคิดตนเองไปผสมแล้วเป็นไปในฝ่ายโทษ ก็ต้องโทษตัวเอง ไม่ใช่โทษศาสนา เพราะศาสนาไม่ได้ไปปรุงแต่งให้คนที่หลงผิดไปเองเสีย แต่เค้าผู้นั้นปรุงแต่งไปเองต่างหาก เหมือนกับต้นเสา ท่านไปเดินชนเสา แล้วท่านไปบอกว่าเสานี้ มีทั้งคุณและโทษหรือ

พุทธศาสนานำเอาพระไตรลักษณ์มาชี้แจงเพื่อชี้ให้เห็นโทษของความทุกข์

ไม่มีโทษจากการปฎิบัติตามหลักของพระพุทธศาสนา

"พระพุทธศาสนา คือสิ่งที่เกี่ยวเนื่อง
แนบแน่นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระพุทธเจ้า
กว่าจะทรงค้นพบและตั้งขึ้นได้ ลำบากยากเย็นยิ่งกว่า
ใครสักคนจะมีลูกเป็นที่รักดังดวงใจ
ทำร้ายลูก ก็เท่ากับทำร้ายผู้เป็นแม่พ่อ

ทำลายพระพุทธศาสนา
(ไม่ว่าจะโดยตรงหรือโดยการประพฤติผิดธรรม
หรือทำพระวินัยให้วิปริตคลาดเคลื่อนไปจากหลักเดิม)
จึงไม่แตกต่างกับทำลายพระพุทธเจ้า...."

"การจงใจทำลายพระพุทธศาสนา ที่ไม่สำเร็จผล
น่าจะเกิดผลไม่ดีแก่ผู้มุ่งร้ายน้อยกว่า
ผู้ที่ไม่ได้เจตนาทำลาย แต่ประพฤติตนเช่นเจตนาทำลาย
บุคคลประเภทหลังนี้โดยเฉพาะที่นับถือพระพุทธศาสนา

กล่าวได้ว่า เป็นผู้ทำกรรมไม่ดีต่อพระพุทธศาสนา
ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงตั้งขึ้น ทรงประคับประคองมา โดยมีพุทธบริษัทที่ดี
รับมาประคับประคองต่ออย่างถือเป็นสมบัติล้ำค่า

"....ไม่มีพระพุทธองค์แล้ว
พระพุทธศาสนา คือตัวแทนของพระพุทธองค์
ผู้เป็นสมาชิกของบริษัทสี่ในพระพุทธศาสนา
แม้ทำตนให้เศร้าหมองด้วยการประพฤติผิดศีลผิดธรรมผิดวินัย
แม้จะทำให้พระพุทธศาสนาเศร้าหมองไม่ได้

แต่เมื่อตนเป็นจุดหนึ่งในพระพุทธศาสนา
ก็เท่ากับทำให้พระพุทธศาสนามีจุดเศร้าหมองปะปนอยู่
เล็กน้อยเพียงไรก็เป็นจุดดำ

ความประพฤติปฏิบัติเช่นนั้นจึงเป็นการทำกรรมไม่ดีต่อสิ่งสูงสุด
ผลไม่ดีที่จะเกิดขึ้นแก่ผู้ทำกรรมไม่ดีนั้น
ย่อมร้ายแรงแน่นอน พึงอย่าประมาท
พึงกลัวกรรมหนักที่จะเกิดจากการทำกรรมไม่ดีต่อพระพุทธศาสนา"

"การทำลายพระพุทธเจ้ากับการทำลายพระพุทธศาสนา
ย่อมจะเป็นกรรมหนักเสมอกัน

พึงสังวรระวังให้รอบคอบในเรื่องนี้
อย่าคิดอย่างประมาท....อย่าประมาทในเรื่องนี้

มิฉะนั้น เมื่อต้องได้เสวยผลแห่งการทำลายพระพุทธศาสนา
จะทุกข์ทรมานนัก ใครก็จักช่วยไม่ได้...."

ที่มา "แสงส่องใจ" สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
วัดบวรนิเวศวิหาร กรุงเทพมหานคร

อ่านดูแล้วเหมือนจับผิดคำมากกว่า ถ้าจะถามว่า

ลักขโมยของชาวบ้าน กับ ลักโขมยของวัดของสงฆ์ หรือเผาบ้าน กับ เผาวัด ดูกถูกดูหมิ่นสมุดตำรา กับ ดูถูกดูหมิ่นพระไตรปิฎก กรรมนั้นเท่ากันหรือเปล่า

ที่ถามไม่ต้องการคำตอบนะจ้ะ