ตอนที่ ๑
เหตุที่เขียนกระทู้นี้ : วันนี้ได้อ่านกระทู้ที่เกี่ยวกับการนอนสมาธิของท่านหนึ่ง จึงเป็นเหตุให้ผู้เขียนขอเล่า เรื่องหนึ่ง คือ สมัยที่ปฏิบัติเริ่มแรก สภาวะการปฏิบัติมีให้รู้อยู่เนือง ๆ

ตอนนี้จะขอเล่าถึง สภาวะตอนนอนเจริญสติ คือในขณะนอนพักร่างกาย ก็ได้นอนรู้การเต้นของหัวใจ(สภาวะช่วงนั้นมันไปรู้การเต้นของหัวใจตัวเองตลอดเวลา) ในขณะนอนก็ปล่อยร่างกายให้เขาทำหน้าที่ของเขาไป เพียงแต่หลับตานอก แต่ยังไม่ได้ปล่อยสติ(แต่ใหม่ๆรู้สึกสติจะแข็งไปหน่อย ไม่เป็นธรรมชาติ) ในขณะที่สติยังอยู่แต่การเต้นของหัวใจเริ่มมีการตกระดับ เหมือนกราฟที่ตกลงมาอยู่ระดับหนึ่งแล้วเต้นระดับนั้น 3-4 ครั้ง แล้วตกระดับลงอีกระดับหนึ่งแล้วเต้น 3-4 ครั้ง สั่นเล็กน้อย แล้วดับลง (เหมือนเครื่องคอมเพสเซอร์ตู้เย็นสมัยก่อนที่เวลาจะตัด) จากนั้นร่างกาย(ในครั้งแรกที่มีอาการนี้)จะหนักเหมือนกระดูกเราคือเหล็กที่หนัก ขากรรไกรเริ่มหนัก โคนลิ้นเริ่มแข็ง เราจึงค่อย ๆ ปล่อยให้ร่างกายนี้เป็นไปตามอย่างที่เขาอย่างจะเป็น คือเขาอยากจะแสดงอะไรก็ ทำตัวรู้เฉย ๆ ไว้ ปล่อยให้เขาแสดง เมื่อขากรรไกรเริ่มหนัก เราก็ปล่อยให้ปากเราค่อย ๆ อ้า (ปกติเป็นคนที่นอนไม่อ้าปาก แต่ตอนนี้ร่างกายเขาจะแสดงอะไร เราจะพยายามไม่ไปบังคับ ปล่อยให้เขาเป็นธรรมชาติ) ซึ่งต่อจากอาการตรงนี้เราก็จะดูว่าเขาจะแสดงอะไรอีก ซึ่งก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพียงแต่เหมือนเขาแสดงให้รู้ถึงร่างกายนี้ตอนที่หัวใจเหมือนหยุดเต้น เขาจะเป็นอย่างนี้ (มรณะสติ) เนื่องจากผู้เขียนเองได้เจริญความตายเป็นอารมณ์ในช่วงนั้น(ไม่ใช่เป็นการคิด ปรุงแต่งเอาเอง แต่ช่วงนั้นใจจะน้อมระลึกถึงความตาย )

นับจากนั้นตอนจะนอน ผู้เขียนของตั้งสติเอาไว้คือไม่ปล่อยให้หลับทำเหมือนตอนเรานั่งสมาธิเพียงแต่เปลี่ยนจากท่านั่งมาเป็นท่านอน ตั้งสติไว้หลับแต่เปลือกตา อาการเต้นของก้อนเนี้อหัวใจก็เป็นเหมือนเดิม ร่างกายก็มีการแสดงให้รู้ว่าร่างกายได้พักผ่อนแล้ว บางครั้งมีอาการตัวแข็งบางครั้งมีอาการตัวอ่อน ผู้เขียนก็ลองพลิกตัวไปมาดู สติก็เหมือนเดิม

ผู้เขียนติดอาการนี้เป็นเวลา 2 ปี เพราะเรารู้สึกว่าเป็นเรื่องแปลก และจากที่เราเป็นปุถุชนเมื่อรู้อะไรก็จะเผลอไปจ้อง ไปเพ่ง จนกลายเป็นการเผลอกดข่มโดยที่เราไม่รู้ตัวเรา ก็เลยทำทุกครั้งที่จะนอน แล้วอาการก็จะจบอยู่ที่ตัวแข็งบ้าง ตัวอ่อนบ้างทุกครั้งที่หัวใจเหมือนหยุดเต้นนี้ ทั้งที่พ่อแม่ครูอาจารย์ก็ได้เทศก์สอนว่าอย่าติดอาการ อย่าหลงอารมณ์ เราก็ยังติด เหมือนของเล่นเด็ก หลังจากนั้นเราก็เริ่มนอนแบบไม่สนใจว่าจะรู้อะไรหรือไม่รู้อะไร อาการรู้การเต้นของหัวใจก็เริ่มไม่รู้ ทุกอย่างเริ่มกลับมาอยู่ในสภาพปกติ แต่มีสภาวะหลายอย่างที่รู้ ....

: ประสบการณ์มีค่ามากกว่าคำพูด ประสบการณ์การปฏิบัติไม่ใช่ว่าจะต้องเหมือนกันและทุกอย่างเป็นเพียงสภาวะที่มาแสดงให้รู้ว่าสิ่งทั้งปวง ไม่น่ายึดมั่น เพียงเราทำไปตามหน้าที่

หากท่านใดมีประสบการณ์การปฏิบัติ หรือ มีข้อคิดเห็นเสนอแนะ (แต่ไม่ได้เป็นไปด้วยทิฐิแล้ว)ก็เชิญร่วมตอบในกระทู้ได้เลยค่ะ

**********************จบตอนที่ ๑ *********************