สรรพสัตว์ มนุษย์ เทพ พรหม เปรต ฯลฯ ใน 3 ภพ ล้วนเป็นมายาออกมาจากจิตสังข่ารทั้งสิ้น เราจะเรียกสิ่งนั้นว่าอย่างไร เช่น จิต กาย นาม รูป มันก็คือ จิตสังขาร พระพุทธเจ้าบางครั้งก็เรียก สังขตธาตุ

สอนคนที่มีทิฏฐิมานะสูง หลงว่าตนเองเป็นอาจารย์ผู้รู้ธรรมะ และคิดแต่การเอาชนะคนอื่น มันสอนยากจริงหนอ

เรื่องไร้สาระบ้าๆบอๆ ผมคงไม่เถียงด้วย

ถ้ามีปัญหาทางธรรมอีก ผมจะเข้ามาตอบ

ความจริงไตรลักษณ์แสดงตัวอยู่ตลอดเวลา แต่เรา (มนุษย์) ไม่เห็น เพราะขาดมนสิการ

เมื่อมนสิการแล้วจะเห็น ครั้นเห็นแล้วประสบกับไตรลักษณ์แล้ว ตนไม่รู้เท่ารู้ทันก็ทำให้เกิดทุกข์ได้

อย่างเช่นตัวอย่างซึ่งนำมาจากบอร์ดหนึ่งดังนี้


นั่งกรรมฐานบ่อย แล้วเกิดอาการกังวลวิตกจริตเกินไป แก้ไขอย่างไรดี

เดี๋ยวนี้กลายไปว่ารู้สึกกังวลกลัวตายมากเกินไป กลัวเกือบตลอดเวลา ไปไหนมาไหนเหมือนมันจะไม่ปลอดภัย

ไปเสียทุกที่ มันกังวลไปหมด ไม่อยากเห็นตัวเองแก่ ไม่อยากเห็นตัวเองตาย

ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่อยากตาย ไม่อยากไปสนุกกับสังคมกลัวจะหลงฟุ้งตามเขาไป

แต่ก็ไม่อยากอยู่ปฏิบัติเหมือนบ้าบออยู่เพียงลำพัง บางทีก็คิดว่าจะปฏิบัติต่อไปหรือจะหยุดปฏิบัติชั่วคราวดี

ธรรมะอยู่ใกล้ๆ คือ กายใจนี่แหละ เป็นธรรมะชั้นสุดยอด ทุกข์เกิดที่นี่ จะดับก็ต้องดับที่นี่

เอาเรื่องคนหรือมนุษย์ดีกว่าขอรับ เทพ พรหม เปรต อสุรกาย ยกไว้ก่อน ไกลตัวไกลชีวิต ณ ปัจจุบัน

ปล่อยให้เขาอยู่ของเขาไป เอาเรื่องของคนให้จบก่อนนี่แหละคือธรรมะชั้นสุดยอดและจะนำตนออกจากทุกข์

ได้ เมื่อรู้เข้าใจอย่างแท้จริง

อย่าเพิ่งท้อขอรับ

อีกทั้งเราสองไม่พึงคิดว่าจะตั้งตนเป็นอาจารย์สอนกันและกัน เพราะต่างก็ยังไม่รู้แจ้งแทงตลอดทั้งหมด แต่เรา

เป็นสหายธรรมกัน

ต่างก็นำหลักฐานมาวาง แจงเหตุผลประกอบที่มนุษย์มองเห็นคิดเห็นได้ เป็นไปเพื่อประโยชน์สุขแก่ชีวิต ณ

ปัจจุบัน ขีดวงประมาณนี้ก่อน

อย่าเครียดครับไม่มีอะไรหรอก

ฟังเพลง

อสูรกายครวญ-แทรกอีกทีก็

http://www.charyen.com/jukebox/play.php?id=296

มหาวรรคที่ ๗
๑. อัสสุตวตาสูตรที่ ๑

[๒๓๐] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่าน
อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียก
ภิกษุทั้งหลายว่า ... ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนผู้มิได้สดับ จะพึงเบื่อหน่ายบ้าง
คลายกำหนัดบ้าง หลุดพ้นบ้าง ในร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ ข้อ
นั้นเพราะเหตุไร เพราะเหตุว่า ความเจริญก็ดี ความเสื่อมก็ดี การเกิดก็ดี การตาย
ก็ดี ของร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ ย่อมปรากฏ ปุถุชนผู้มิได้สดับ
จึงเบื่อหน่ายบ้าง คลายกำหนัดบ้าง หลุดพ้นบ้าง ในร่างกายนั้น แต่ตถาคตเรียก
ร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง
ปุถุชนผู้มิได้สดับ ไม่อาจเบื่อหน่าย คลายกำหนัด หลุดพ้นในจิต เป็นต้นนั้นได้
เลย ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะว่าจิตเป็นต้นนี้ อันปุถุชนมิได้สดับ รวบรัดถือ
ไว้ด้วยตัณหา ยึดถือด้วยทิฐิว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา
ดังนี้ ตลอดกาลช้านานฉะนั้น ปุถุชนผู้มิได้สดับ จึงไม่อาจจะเบื่อหน่าย คลาย
กำหนัด หลุดพ้นในจิตเป็นต้นนั้นได้เลย ฯ

[๒๓๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนผู้มิได้สดับ จะพึงเข้าไปยึดถือเอา
ร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูต ๔ นี้ โดยความเป็นตน ยังชอบกว่า แต่จะ
เข้าไปยึดถือเอาจิตโดยความเป็นตนหาชอบไม่ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะร่างกาย
อันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ เมื่อดำรงอยู่ ปีหนึ่งบ้าง สองปีบ้าง สามปี
บ้าง สี่ปีบ้าง ห้าปีบ้าง สิบปีบ้าง ยี่สิบปีบ้าง สามสิบปีบ้าง สี่สิบปีบ้าง ห้าสิบปี
บ้าง ร้อยปีบ้าง ยิ่งกว่าร้อยปีบ้าง ย่อมปรากฏ แต่ว่าตถาคตเรียกร่างกายอันเป็น
ที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง จิตเป็นต้นนั้น
ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน ฯ

[๒๓๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย วานรเมื่อเที่ยวไปในป่าใหญ่จับกิ่งไม้ ปล่อย
กิ่งนั้น ยึดเอากิ่งอื่น ปล่อยกิ่งที่ยึดเดิม เหนี่ยวกิ่งใหม่ต่อไป แม้ฉันใด ร่างกาย
อันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ ที่ตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณ
บ้าง จิตเป็นต้นนั้นดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน ก็ฉัน
นั้นแล ฯ

[๒๓๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้สดับ ย่อมใส่ใจโดยแยบคาย
ด้วยดีถึงปฏิจจสมุปบาทธรรม ในร่างกายและจิตที่ตถาคตกล่าวมานั้นว่า เพราะเหตุ
ดังนี้ เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้เกิดขึ้น สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น เมื่อสิ่งนี้ไม่มี
สิ่งนี้จึงไม่มี เพราะสิ่งนี้ดับ สิ่งนี้จึงดับ คือ เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร
เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป
เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา เพราะ
ตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ เพราะภพ
เป็นปัจจัย จึงมีชาติ เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชราและมรณะ โสกปริเทวทุกข-
*โทมนัสและอุปายาส ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้
อนึ่ง เพราะอวิชชาดับด้วยสำรอกโดยไม่เหลือ สังขารจึงดับ เพราะสังขารดับ
วิญญาณจึงดับ ฯลฯ ความดับแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ ฯ

[๒๓๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ได้สดับ มาพิจารณาอยู่อย่างนี้
ย่อมหน่ายแม้ในรูป ย่อมหน่ายแม้ในเวทนา ย่อมหน่ายแม้ในสัญญา ย่อมหน่าย
แม้ในสังขารทั้งหลาย ย่อมหน่ายแม้ในวิญญาณ เมื่อหน่าย ย่อมคลายกำหนัด
เพราะคลายกำหนัดจึงหลุดพ้น เมื่อหลุดพ้นแล้ว ก็เกิดญาณหยั่งรู้ว่าหลุดพ้นแล้ว
ย่อมทราบชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว
กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ดังนี้แล ฯ

จบสูตรที่ ๑

http://www.84000.org/tipitaka/book/v.ph ... 519&Z=2566

ขอบคุณคุณ sirisuk ที่นำข้อความทั้งหมดมาวางแบให้ดู

ที่นี่จะขอเชิญชวนสมาชิกทุกท่าน (โดยเฉพาะคุณคนดีที่โลกลืมและคุณ sirisuk) ช่วยกันพิเคราะห์

สารธรรมจากข้อความทั้งหมดดู พินิจดูตั้งแต่ต้นจนถึงข้อสุดท้ายว่ามีนัยอย่างไร



(๒๓๐)....ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนผู้มิได้สดับ จะพึงเบื่อหน่ายบ้าง

คลายกำหนัดบ้าง หลุดพ้นบ้าง ในร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้

ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะเหตุว่า ความเจริญก็ดี ความเสื่อมก็ดี การเกิดก็ดี

การตายก็ดี ของร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ ย่อมปรากฏ

ปุถุชนผู้มิได้สดับ จึงเบื่อหน่ายบ้าง คลายกำหนัดบ้าง หลุดพ้นบ้าง ในร่างกายนั้น

แต่ตถาคตเรียกร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง

ปุถุชนผู้มิได้สดับ ไม่อาจเบื่อหน่าย คลายกำหนัด หลุดพ้นในจิต เป็นต้นนั้นได้

เลย ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะว่าจิตเป็นต้นนี้ อันปุถุชนมิได้สดับ รวบรัดถือ

ไว้ด้วยตัณหา ยึดถือด้วยทิฐิว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา

ดังนี้ ตลอดกาลช้านานฉะนั้น ปุถุชนผู้มิได้สดับ จึงไม่อาจจะเบื่อหน่าย คลาย

กำหนัด หลุดพ้นในจิตเป็นต้นนั้นได้เลย ฯ

[๒๓๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนผู้มิได้สดับ จะพึงเข้าไปยึดถือเอา

ร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูต ๔ นี้ โดยความเป็นตน ยังชอบกว่า แต่จะ

เข้าไปยึดถือเอาจิตโดยความเป็นตนหาชอบไม่ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะร่างกาย

อันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ เมื่อดำรงอยู่ ปีหนึ่งบ้าง สองปีบ้าง สามปี

บ้าง สี่ปีบ้าง ห้าปีบ้าง สิบปีบ้าง ยี่สิบปีบ้าง สามสิบปีบ้าง สี่สิบปีบ้าง ห้าสิบปี

บ้าง ร้อยปีบ้าง ยิ่งกว่าร้อยปีบ้าง ย่อมปรากฏ แต่ว่าตถาคตเรียกร่างกายอันเป็น

ที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง จิตเป็นต้นนั้น

ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน ฯ

[๒๓๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย วานรเมื่อเที่ยวไปในป่าใหญ่จับกิ่งไม้ ปล่อย

กิ่งนั้น ยึดเอากิ่งอื่น ปล่อยกิ่งที่ยึดเดิม เหนี่ยวกิ่งใหม่ต่อไป แม้ฉันใด ร่างกาย

อันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ ที่ตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง

วิญญาณบ้าง จิตเป็นต้นนั้น ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน

ก็ฉันนั้นแล ฯ

[๒๓๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้สดับ ย่อมใส่ใจโดยแยบคาย

ด้วยดีถึงปฏิจจสมุปบาทธรรม ในร่างกาย และ จิต ที่ตถาคตกล่าวมานั้นว่า

เพราะเหตุดังนี้ เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้เกิดขึ้น สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น เมื่อสิ่งนี้ไม่มี

สิ่งนี้จึงไม่มี เพราะสิ่งนี้ดับ สิ่งนี้จึงดับ คือ เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร

เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป

เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ

เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา เพราะ

ตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ เพราะภพ

เป็นปัจจัย จึงมีชาติ เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชราและมรณะ โสกปริเทวทุกข-

*โทมนัสและอุปายาส ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้

อนึ่ง เพราะอวิชชาดับด้วยสำรอกโดยไม่เหลือ สังขารจึงดับ เพราะสังขารดับ

วิญญาณจึงดับ ฯลฯ ความดับแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้


[๒๓๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ได้สดับ มาพิจารณาอยู่อย่างนี้

ย่อมหน่ายแม้ในรูป ย่อมหน่ายแม้ในเวทนา ย่อมหน่ายแม้ในสัญญา ย่อมหน่าย

แม้ในสังขารทั้งหลาย ย่อมหน่ายแม้ในวิญญาณ เมื่อหน่าย ย่อมคลายกำหนัด

เพราะคลายกำหนัดจึงหลุดพ้น เมื่อหลุดพ้นแล้ว ก็เกิดญาณหยั่งรู้ว่าหลุดพ้นแล้ว

ย่อมทราบชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว

กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ดังนี้แล ฯ

คุณพลศักดิ์ (คนดีที่โลกลืม) ขอรับ พระสูตรเต็มๆที่คุณ sirisud ยกมานั่น

แล้วคุณตัดมาเท่านี้




แล้วคุณก็ตอบ(อธิบาย)สารัตถะในพระสูตรนี้ใช่ไหมครับ

คุณพลศักดิ์ (คนดีที่โลกลืม) คุณจะเข้ามาที่กระทู้นี้อีกไหมขอรับ

กลับมาคุยกันให้จบๆไป


ที่คุณถูกเว็ปบอร์ดต่างๆ ให้ใบแดงบ้าง แบนชั่วคราวบ้าง ตลอดกาลบ้าง เพราะคุณตัดพระสูตรมาบางส่วน

แล้วก็อธิบายเอาเอง (ตอบเอง) ตามความเข้าใจของตน โดยนำศัพท์ธรรมตรงนั้นตรงนี้มามาอธิบายผสมกัน

ทำนองจับแพะชนแกะ จนข้อปนเปขัดแย้งกันเอง

เช่น ตัวอย่างพระสูตรเต็มๆข้างต้น คุณก็ตัดมาส่วนหนึ่ง (หน่อยหนึ่ง) แล้วร่ายไปตามถนัด

จนกรัชกายเข้าใจผิดว่าคุณไปนำหนังสือใครเขียนไว้แล้วคุณนำมาโพสต์ จึงได้แนะนำให้เอาหนังสือเล่มนั้นไป

เผาไฟเสีย

แต่เมื่อมีผู้นำพระสูตรนั้นมาเต็มสูตร ก็ไมมีอะไรขัดแย้งกัน จึงประกาศถอนการเผาหนังสือนั้น

แต่แนะนำให้เผาคุณพลศักดิ์ (คนดีที่โลกลืม) แล้วนำเถ้าถ่านไปลอยอังคารแทน


แต่จะใช้มอไซนำไปลอย

http://www.baanmaha.com/forums/showthread.php?t=1549

1. ผมผ่านมาหลายเว็บ จึงรู้ว่าพุทธพจน์ต่างๆนั้น คนที่นำเอาข้อความเต็มๆมาลงนั้น ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าหมายความว่าอย่างไร พุทธพจน์แต่ละจุดนั้น ตีความยากสุดๆ ปัญญาระดับปถุชน และสมมุติสงฆ์ ตีความไม่ได้ ทำให้ศาสนาพุทธกลายเป็นสัทธรรมปฏิรูปจนถึงทุกวันนี้

2. ผมแยกแต่ละพุทธพจน์ออกมา เพื่อให้ง่ายต่อการตีความเท่านั้น




1. คุณกรัชกายสารภาพว่าเข้าใจผิดก็ดีแล้ว ตอนหลังจะต่อว่าใครจะได้ระมัดระวังตัว จะได้ไม่หลงไปต่อว่าพระพุทธเจ้าอีก ไม่งั้นวันหลังโดนชาวพุทธคนอื่นต่อว่าอีก

2. ผมดีใจที่คุณกรัชกายไม่คิดเผาพุทธพจน์นั้นทิ้งอีกแล้ว ผมล่ะกลัวว่า คุณกรัชกายจะไม่สารภาพผิด แล้วยังมีจิตใจอาฆาตผู้ตรัสพุทธพจน์นั้น(พระพุทธเจ้า) ซึ่งกรรมนั้นจะนำคุณกรัชกายไปโดนเผาด้วยไฟนรกเป็นกัปเป็นกัลป์

3. คุณกรัชกายอาฆาตอะไรผมหนักหนา ผมมาเพื่อเผยแพร่พุทธศาสนาที่ถูกต้อง คุณกรัชกายควรขอบคุณผม จึงจะถูกต้อง เพราะสิ่งที่ผมบอกไป เปิดทัศนะการตีความพุทธศาสนาที่ถูกต้องให้คนในเว็บ คุณเองและคนในเว็บนี้ รวมทั้งเว็บอื่นๆ ต่างโดนมารหลอกมานาน วันนี้ผมเปิดแสงสว่างให้คุณแล้ว โดยไม่คิดมูลค่า

คุณตัดพระสูตรมาเท่าที่เห็น (เน้นสีแดง) แล้วคุณก็มาพร่ำตอบอย่างที่เห็น กรัชกายก็คิดว่า คุณนำคำตอบนั้นมาจากหนังสืออื่น ซึ่งมีขายตามท้องตลาด จึงแนะนำให้เอาไปเผา แต่ไม่ใช่ ความเห็นของคุณเองทั้งนั้น

เมื่อกรัชกายรู้อย่างนี้ จึงให้เก็บหนังสือไว้ (หลังจากเห็นสูตรเต็มๆ) แล้วแนะนำให้คุณไปเผาตัวตายแทน ไม่มีอะไรซับซ้อน

นำสูตรเต็มๆมาวางให้ดูอีกที (แล้วเชิญคุณ sirisuk ร่วมสนทนาทำความเข้าใจด้วย)

ขออนุญาตให้ข้อคิดนิดว่า การอ่านพระสูตร ต้องดูทั้งหมดจับสารธรรมทั้งสุตรดูบริบทด้วย

ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แล้วตอนจบเป็นยังไง