ความรักที่ลอยพ้นอัตตา คือรักที่สามารถเยียวยาโลกทั้งผอง ประโยคนี้หมายความว่าไง

คือ ท่านพระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี หรือ ว. วชิรเมธี ท่านได้กล่าวใว้

ใครตีความหมายออกบอกด้วยครับ

“จงรักชาติแต่อย่าคลั่งชาติ จงรักดีแต่อย่าติดดี จงรักงานแต่อย่าบ้างาน จงรักเงินแต่อย่าบูชาเงิน จงรักมนุษยชาติแต่อย่าหลงลืมคนที่อยู่รอบๆ ตัวเรา และที่สำคัญจงรักคนที่เขาเกลียดเรา เพราะเขามีต้นทุนคือความรักในหัวใจน้อยเกินไป ถ้าคุณสามารถรักคนที่เกลียดคุณและเห็นคุณเป็นศัตรูได้ มันจะเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก อยากให้พึงระลึกไว้ด้วยว่า ความรักที่ลอยพ้นอัตตา คือรักที่สามารถเยียวยาโลกทั้งผอง” พระมหาวุฒิชัยทิ้งท้าย

เอามาจากเว็บนี้คับ อ่านแล้ว งง เลยมาโพสถามผู้รู้
http://www.teenpath.net/content.asp?ID=11715

ความรักที่ลอยพ้นอัตตา คือรักที่สามารถเยียวยาโลกทั้งผอง ประโยคนี้ หมายความว่าไง

จะลองดู..นะ

อัตตา..นี่คือตัวตน..ของเราของเขา..มีพวกเขาพวกเรา

ความรักที่ลอยพ้นอัตตา..คือรักที่..ไม่มีพวกเขาพวกเรา..ไม่หวังสิ่งตอบแทน..นั้นคือ..เมตตา

มีแต่..เมตตา..จึงจะ..สามารถเยียวยาโลกนี้..ได้

คือความเมตตา เหรอ ขอบคุณ มากครับ

ความรักประเภทนี้ ชื่อความเมตตา
ความเมตตาเป็นความรักที่ปราถนาให้ผู้อื่นพ้นจากความทุกข์ มีลักษณะแผ่ออกไป
ถ้าแผ่ออกไปทางใจก็เป็นความรู้สึก
เมื่อใจมันรู้สึกเป็นเมตตา ก้จะแผ่ต่อยอดไปเป็นการกระทำ คำพูด
ทำให้ความคิด การกระทำ และคำพูด ล้วนแตกออกมาจากความเมตตา
ความคิด การกระทำ และคำพูด ทั้งหลายเหล่านั้นจึงเป็นไปเพื่อหมายจะให้ผู้อื่นพ้นจากทุกข์

แต่ความรักแบบธรรมดาๆเป็นแรงขับของความอยาก อยากได้ อยากครอง อยากเสพ
มีลักษณะโหยเข้ามา ต้องการครอบครองบางอย่างมาเป็นของเรา
เช่น ฉันรักเธอ เธอต้องเป้นของฉันคนเดียว
ฉันรักชาติ ชาติเป็นของฉัน คนอื่นไม่รักเท่าฉัน คนอื่นต้องตาย เป็นต้น

ความต้องการ"สิ่งต่างๆ"เข้ามาเป็นของตัวนี่แหละเรียกว่าอัตตา
คำว่าสิ่งต่างๆ ก็มีสองหมวด สองประเภท
หมวดแรก คือรูปธรรม กล่าวคือวัตถุทุกอย่าง เช่น ข้าวของ เงินทอง ที่ดิน มือถือ เสื้อผ้า ฯลฯ
หมวดที่สอง คือ นามธรรม เช่น ลาภ ยศ ชื่อเสียง ความต้องการการยอมรับ ความรัก ความดี ความงามฯลฯ
การติต่างว่าเราเป้นเจ้าของรูปธรรมนามธรรมนี่แหละ เรียกว่าอัตตา



รักแบบเมตตา ไม่ใช่รักแบบตันหา



ความดีเป็นนามธรรมอันหนึ่ง ที่คนเราต้องการเป็นเจ้าของ
คนเราอยากได้ความดีมากจนไม่ลืมหูลืมตา
เช่นความรักชาติในยุคปัจจุบัน เป้นการรักชาติโดยไม่สนใจความเดือดร้อนผู้อื่น
คือมองไม่เห็นว่าผู้อื่นเดือดร้อน
หรือรู้สึกลึกๆว่าความเดือดร้อนของผู้อื่นเป้นเรื่องที่ต้องเสียสละเพื่อให้ตนได้ความดีเหล่านั้นมาครอบครอง

อย่างเช่น พวกผู้ก่อการร้าย ที่มีความเชื่อว่า ตนได้ทำความดีอย่างสูงสุด
การฆ่าคนมากมายเป้นความดี เป็นต้น



ก็เหมือนเรามองผู้ก่อการร้ายนั่นแหละ
คือเขาหลงผิดอย่างรุนแรง โง่อย่างรุนแรง
ทำให้ไปเข้าใจผิดว่าความแค้นเป็นบุญ เป้นความสุข เป้นสรณะ เป้นสิ่งควรทำ
ความอาฆาตเป็นบุญ เป้นความสุข เป้นสรณะ เป้นสิ่งควรทำ
ความทรมานผู้อื่นเป็นบุญ เป้นความสุข เป้นสรณะ เป้นสิ่งควรทำ
เขาเข้าใจผิดขนาดนั้น ถูกกิเลสความชั่วมันกดหัวเอาไว้อย่างนั้น โดยไม่สามารถจะจะโงหัวขึ้นมาได้
ขนาดสัตว์เดรัจฉานมีพิษ มันยังไม่กัดใครเพื่อความสนุก มันมีแต่กัดเพราะป้องกันตนเอง
แต่คนประเภทนี้ มีความสุขความความทุกข์ของผู้อื่น มีความสุขกับอารมณ์หยาบ
เปรียเหมือนหนอนที่ชอนไชกองอุจาระ ไม่มีวันจะเข้าใจเลยว่าที่ตนหลงคลุกหลงเสพอยู่นั้นเป็นของเสียของไม่ดี
เมื่อเข้าใจเช่นนี้ วิญญูชนจึงพึงสงสาร พึงเมตตา ให้อภัยในความหลงผิดของเขา


อย่างที่อธิบายไปแล้ว