มีข้อสงสัยเกี่ยวกับ อโหสิกรรม ค่ะ
หากมีคนที่ทำไม่ดี ทำให้เราขุ่นมัว แต่เราไม่ได้คิดแค้น หรือจะเอาคืน
เพียงแต่พอนึกถึงการกระทำนั้นๆ แล้วเราจะรู้สึกไม่ดี รู้สึกขุ่นมัว
อย่างนี้จะเรียกว่า อโหสิกรรม ได้หรือไม่คะ?
และการอโหสิกรรม หมายถึง ไม่ต้องรับผลกรรมนั้นๆหรอคะ?

อโหสิกรรม หมายถึง ไม่ผูกใจเจ็บ และจองเวรกันต่อไป เฉพาะกรรมส่วนที่มีต่อกัน หากเขามีกรรมกับคืนอื่น ๆ ก็คงต้องรับกรรมนั้น ๆ ด้วย

ขอบคุณค่ะ แต่ยังไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่ ขอสมมติดังนี้นะคะ
นาย ก. เอาไม้ตีหัวนาย ข. ทำให้นาย ข. บาดเจ็บและโกรธเคือง
จากนั้นนาย ก. มาขอให้นาย ข. อโหสิกรรมให้
นาย ข. เห็นว่านาย ก. มาขอโทษและอโหสิกรรม
นาย ข. เองก็ไม่ได้แค้นเคืองถึงขนาดที่ว่าจะไปตีหัวนาย ก. คืนเพียงแต่เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็จะยังรู้สึกโกรธเคือง ไม่พอใจนาย ก. อยู่ดี อย่างนี้ถือว่า นาย ข. อโหสิกรรมให้นาย ก. ถูกต้องใช่มั๊ยคะ? เพราะไม่จองเวร ถึงแม้จะยังโกรธเคืองก็เถอะ

สงสัยอ่ะค่ะ ว่า
1. กรรมที่นาย ก. ทำกับนาย ข. ก็ไม่ส่งผลให้นาย ก. รับกรรมใดๆ เพราะนาย ข. ได้อโหสิกรรมไปแล้ว หรือ
2. ชาติหน้า นาย ข. อาจไม่ได้มาตีหัวนาย ก. แต่นาย ก. อาจมีเหตุให้ปวดหัวบ่อยเพราะเคยทำกรรมนั้นๆ ไว้

งั้นประโยคที่ว่า ผู้ใดกระทำกรรมใดไว้ ย่อมต้องรับผลของกรรมนั้น ก็ยกเว้นกรณีที่มีการอโหสิกรรม ถูกต้องหรือไม่?

อโหสิกรรม คือความระงับไปของความพยาบาท
หมายถึง สองฝ่าย(หรือมากกว่านี้) เลิกแล้วต่อกัน ไม่จองเวรพยายาท
เกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อพร้อมหน้ากันทั้งสองฝ่าย(หรือมากกว่านี้)

เช่น การที่เราเอาปืนไปยิงเขาโดยไม่ตั้งใจ แล้วเราขอโทษเขา
่ถ้าเขายกโทษให้เรา เขาไม่พยาบาทเรา อันนี้เรียกว่าอโหสิกรรม
แต่แผลเขายังอยู่ แผลเขาไม่หาย อันนี้เรียกว่ากรรมที่เราไปทำกับเขา ถ้าวันหน้าจะมีใครมายิงเราด้วยความไม่ตั้งใจ อันนี้ก็เรียกว่าวิบากกรรม ในพระคัมภีร์มีตัวอย่างปรากฏ

ถ้าไงลองอ่านสองบทความนี้แล้วจะเข้าใจครับ

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=4&t=21463
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=4&t=21504

อานิสงส์ของ การอโหสิกรรม (หรือก็คืออภัยทานนั่นแหละ)
คือจิตใจที่เศร้าหมองจากกรรมนั้นๆ จะหมดไปครับ...

ไม่เรียกครับ แต่เรียกว่าพยาบาทวิตกเพราะจิตขุ่นเคือง(รู้สึกไม่ดี )



กรรมที่ใครๆทำไปแล้ว ย่อมก่อผลที่จะตามมาขึ้นด้วยทันที เพียงแต่รอเหตุปัจจัยพร้อมที่จะส่งผลแก่คนทำในเวลาต่อมาเท่านั้น ถ้าไปทำกรรม(ทั้งดีและชั่ว)กับผู้มีคุณมาก เช่น พระพุทธเจ้า พระอรหันต์ หรือพ่อแม่ คนทำจะได้รับผลกรรมนั้นอย่างรวดเร็ว ชนิดทันตาเห็นได้..ผลกรรมใดๆที่ทำไปแล้ว ไม่อาจทำให้หายไปได้เพียงการขอหรือให้อโหสิกรรม

กรรมดีที่เมตตาได้เป็น กรุณาได้เป็น มุทิตาได้เป็น และที่สำคัญอุเบกขาได้เป็นด้วยนั่นแหละ ย่อมเป็นการอโหสิกรรมอย่างแท้จริง.. ไม่ผูกเวรกันกับเขาต่อไป... ย่อมทำให้มีความสุข เป็นกรรมดีที่เป็นที่พึ่งต่อไปแม้ข้ามภพข้ามชาติทีเดียว..

ส่วนการขอ อโหสิกรรมนั้น เป็นกุศลเจตนาสำหรับคนที่ทำบาปกรรมไว้แล้วสำนึกผิดในภายหลัง เขาย่อมทุกข์เดือดร้อนเพราะเกรงกลัวผลของบาป เพราะจิตมีหิริโอตตัปปะขึ้นจึงกล่าวขออโหสิกรรมต่อผู้ที่เขาได้ล่วงเกินไว้ นี้เป็นวิธีปรับสภาพจิตให้เป็นกุศล ไม่ได้หมายความว่ากรรมถูกลบล้างไปหมด



ไม่ยกเว้น

กรรมยกเว้นการให้ผลได้กรณีเดียวคือยกเว้นการให้ผลแก่คนทำกรรมที่บรรลุเป็นพระอรหันต์และปรินิพพานแล้วเท่านั้น

อ้างอิงคำพูด:
หากมีคนที่ทำไม่ดี ทำให้เราขุ่นมัว แต่เราไม่ได้คิดแค้น หรือจะเอาคืน
เพียงแต่พอนึกถึงการกระทำนั้นๆ แล้วเราจะรู้สึกไม่ดี รู้สึกขุ่นมัว
อย่างนี้จะเรียกว่า อโหสิกรรม ได้หรือไม่คะ?

อ้างอิงคำพูด:
ไม่เรียกครับ แต่เรียกว่าพยาบาทวิตกเพราะจิตขุ่นเคือง(รู้สึกไม่ดี )

อ่า.....ถือเป็นการอโหสิกรรม แต่ยังมีพยาบาทวิตก ถูกต้องมั๊ยคะ?

ขอบคุณสำหรับทุกๆ คำตอบค่ะ

ตราบเท่าที่เรายังมีความรู้สึกไม่ดีใดๆกับคนที่ทำเราให้เดือดร้อน แม้จะพูดคำว่า"อโหสิกรรม"ตลอดชีวิต ก็ไม่ชื่อว่า อโหสิกรรมในความหมายของการให้อภัยเลย เพราะความขุ่นมัวนั้นมีเหตุจากความโกรธที่เขาทำเราไว้ จริงอยู่ว่าตอนนี้เราไม่คิดเอาคืน อาจเพราะเหตุปัจจัยไม่อำนวย แต่ใครจักรู้ว่า สักวันหนึ่ง เมื่อเราได้เหตุปัจจัยที่พร้อม เราจักไม่"แก้แค้น"เขา จิตของปุถุชนย่อมแปรเปลี่ยนไปได้ตลอดเวลาจริงหรือไม่? ลองคิดดูว่า เราเองเปลี่ยนใจบ่อยๆในแต่ละวันในเรื่องต่างๆใช่หรือไม่ ดังนั้นจึงพึงสังวรณ์ระวังใจตนเองให้มาก

เรานั้นทำร้ายตนเองเพราะจิตนี้มากมายโดยไม่รู้ เพราะไ่ม่เคยสดับพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า การที่เขามีโอกาสทำร้ายเราได้นั้น มีสาเหตุมาจากปัจจัยหลายอย่างรวมทั้งบาปกรรมที่เราเคยทำมาไว้แล้วทั้งสิ้น เราไม่ได้เดือดร้อนเพราะคนอื่นทำเราโดยปราศจากเหตุ เพราะมีเหตุเก่ามาจึงปรากฏผลได้ในปัจจุบันและอนาคต เมื่อเราทราบว่า เขาทำเราเพราะเราเคยทำบาปคล้ายๆกับที่เขาทำนั่นแหละไว้ก่อน จึงควร มนัสสิการว่า นี่เป็นเรื่องที่"สมควร"แล้วแก่เรา ดีแล้วที่ผลนั้นส่งมาในบัดนี้เพราะนั่นย่อมหมายถึงอำนาจของอกุศลวิบากจะลดลงไป ๑หน่วยแล้ว ดังนี้ เมื่อเห็นได้เช่นนี้ก็พึงปรารภต่อไปว่า บาปกรรมทั้งหลายย่อมนำแต่ความเดือดร้อนมาสู่ตนเช่นนี้เราพึงละเว้นการทำชั่วทุกชนิดแล้วประพฤติศีลให้มั่นคง เพราะศีลย่อมนำความสุขมาให้ผู้ประพฤติ.ทั้งสามารถมนัสสิการต่อไปอีกได้ว่า โอ้หนอ เขาผู้ทำร้ายเรานี้ช่างไม่รักตนเลย เพราะทำเหตุเเห่งทุกข์แก่ตนเองแล้ว ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร ....ขอให้เขาอย่าได้เดือดร้อนเหมือนที่เกิดกับเราเลย....นี่เป็นการปรารภ"กรุณา" อันเป็นกุศล ทำให้มากและบ่อย จะจางคลายความขุ่นมัวในใจได้ ..

การเก็บความขุ่นมัวไว้ในใจนั้นเหมือนเก็บขยะไว้ในบ้าน ไม่นานมันจะกลายเป็นรังแห่งโรคทั้งหลาย เราจึงพึงรีบชำระสะสางทิ้งไปให้หมดโดยเร็วเพื่อความผาสุกแห่งตนทั้งในปัจจุบันและเบื้องหน้่า..