พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ ปาวาริกอัมพวัน เมืองนาลันทา หัวหน้าหมู่บ้านชื่อ อสิพันธ์ ได้ไปเฝ้าและได้ทูลถามปัญหา ถึงคนที่ตายไปแล้ว ว่าพระพุทธองค์สามารถทำให้คนเหล่านั้น ไปเกิดในสวรรค์ทั้งหมดได้หรือไม่ พระพุทธองค์ทรงย้อนถามว่า

      “อสิพันธ์ ! เราจะของถามท่าน คนบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ผิดกาม พูดเท็จ พูดส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจ้อ โลภมาก พยาบาท และเห็นผิด มหาชนได้ประชุมกันแล้วสวดวิงวอนว่า ขอให้คนนี้เมื่อตายไปแล้ว จงไปเกิดในสวรรค์เถิด คนที่ไม่มีกุศลกรรมบถผู้นี้ เมื่อตายแล้วะไปเกิดในสวรรค์ ได้หรือไม่ ?”

       “ไม่ได้ พระเจ้าข้า”

       “อสิพันธ์ ! เปรียบเหมือนคนโยนก้อนหินใหญ่ ลงไปในแม่น้ำลึก แล้วมหาชนพากันสวดอ้อนวอน ขอให้ก้อนหินลอยขึ้นมา ก้อนหินจะลอยขึ้นมาตามเสียสวดวิงวอนหรือไม่ ?”

       “ไม่ลอยขึ้นมา พระเจ้าข้า”

       “อสิพันธ์ ! ฉันนั้นเหมือนกัน ผู้ใดไม่รักษากุศลกรรมบถ ๑๐ เมื่อตายไปย่อมต้องตกนรก เสียงอ้อนวอนของมหาชน ก็ไม่อาจจะช่วยอะไรใครได้

       เช่นเดียวกัน คนบางคนในโลกนี้ รักษากุศลกรรมบถ ๑๐ มีการไม่ฆ่าสัตว์ เป็นต้น เมื่อตายไปก็ย่อมไปเกิดในสวรรค์ แม้มหาชนจะพากันสวดอ้อนวอน ให้ผู้ตายไปเกิดในนรก เขาก็ต้องไปเกิดในสวรรค์ ตามกุศลกรรมบถของเขา เปรียบเหมือนคนเทน้ำมันลงในแม่น้ำ แม้มหาชนจะสวดอ้อนวอน ให้น้ำมันจมลง น้ำมันย่อมจะลอยขึ้น ไม่จมลงใต้น้ำก็ฉันนั้น”.

                                                                           (ภูมกสูตร ๑๘/๓๔๒)

      พระสูตรนี้แสดงว่า “วัวใคร ก็เข้าคอกใคร” เป็นหลักคำสอนที่พ้นสมัย คือไม่ขึ้นกับกาลสมัย เข้าลักษณะที่ว่า “ทำดได้ดีเอง ทำชั่วได้ชั่วเอง” ใครสรรเสริญหรือสาปแช่งให้ใครดีหรือชั่วไม่ได้เลย

       คนที่เห็นว่าคำสอนของพระพุทธเจ้าล้าสมัย คร่ำครึ งมงาย ไร้เหตุผลนั้น ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่รู้หลักกฎแห่งกรรมของพระพุทธศาสนาอย่างถูกต้อง

       พอเห็นชาวพุทธบางคน ไหว้กราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่าง ๆ ก็เลยเหมาเอาว่าพระพุทธศาสนาสอนให้คนงมงาย แท้จริงเป็นเพราะคนเหล่านั้นยังเข้าไม่ถึงคำสอนของศาสนา   จึงต้องอาศัยสิ่งอื่น ๆ  เข้าช่วย “เผื่อเหนียว” ไว้ก่อน ก็เช่นนั้นเอง.