พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน เมืองสาวัตถี พระมาลุงกยบุตร ได้ไปเฝ้าทูลถามปัญหา  เรื่องโลกเที่ยงหรือไม่เที่ยง  เรื่องสัตว์ตายแล้วเกิดหรือตายแล้วสูญ เรื่องชาติหน้ามีหรือไม่มี  เป็นต้น พระพุทธองค์ทรงเปรียบเทียบเรื่องนี้ไว้น่าคิด พอสรุปได้ว่า
      
      “มาลุงกยบุตร !  ปัญหาเรื่องนี้  ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องสนใจก่อน ขืนมัวไปสนใจจะตายเสียเปล่า

       มาลุงกยบุตร ! เปรียบเหมือนคนถูกยิงด้วยลูกศร ซึ่งอาบด้วยยาพิษร้ายแรง พวกญาติได้พาคนเจ็บไปหาหมอผ่าตัดที่ชำนาญเพื่อผ่าเอาลูกศรออก แต่คนเจ็บได้พูดว่า “ช้าก่อนหมอ! เรายังไม่รู้จักคนยิงเรานั้น ว่าเป็นใคร ชื่ออะไร สูงต่ำ ดำขาว อย่างไร บ้านเรือนเขาอยู่ที่ไหน ธนูทำด้วยขนสัตว์อะไร ถ้าเรายังไม่รู้ปัญหาเหล่านี้ก่อน เราจะไม่ยอมให้ท่านผ่าเอาลูกศรออก” ดังนี้ ฉันใด?

      มาลุงกยบุตร ! คนผู้นั้นจะต้องตายเสียก่อนก็ฉันนั้น ปัญหาเรื่องโลกเที่ยงไม่เที่ยง เรื่องสัตว์ตายเกิดหรือสูญ เรื่องชาติหน้ามีหรือไม่มีนี้ เป็นปัญหาที่จะทำให้ผู้ขบคิดตายเสียก่อน

      มาลุงกยุบุตร ! ปัญหานี้เราไม่ตอบ เพราะเหตุใด ? เพราะว่าไม่เป็นประโยชน์ ไม่เป็นเหตุให้ประพฤติพรหมจรรย์ ไม่เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อความดับทุกข์ เพื่อความสงบ เพื่อความบรรลุนิพพาน ส่วนความเห็นที่ว่านี้ทุกข์ นี้เหตุให้ทุกข์เกิด นี้ความดับทุกข์ นี้ทางให้ถึงความดับทุกข์ อย่างนี้เป็นปัญหาที่เราตอบ”

                                                                  (จูฬมาลุงโกยวาทสูตร ๑๓/๑๓๒)

       พระสูตรนี้ น่าจะเป็นบทเรียนที่ดี สำหรับคนที่มักชอบทำตัวเป็นคน “ห่วงหลัง หวังหน้า” แล้วละทิ้ง “ประโยชน์” ที่จะได้ใน “ปัจจุบัน” ไปเสีย

      การ “จัดลำดับงาน” และการ “รู้หน้าที่” ว่า “อะไรควรทำก่อน อะไรควรทำหลัง” เป็นทางหนึ่ง ที่จะช่วยย่นระยะของงาน และชีวิตลงไปได้มาก

      เพราะชีวิตนี้ เป็นของเล็กน้อย และทั้งไม่รู้วันตายอีกด้วย ถ้ามัวไปสนใจในสิ่งที่ไม่ควรสนใจ ก็อาจจะตายเสียเปล่า สูญจากสาระที่ควรจะได้ อย่างในพระสูตรนี้.

.........................