ถ้อยสำนวนชวนฟัง...ถลำลึก
มิตรองตรึก...ยึดมั่น...พลันหวั่นไหว
เห็นกิเลส...อาเพท...เหตุอันใด
ตัวเป็นใหญ่...ใครห้าม...ถามความจริง
นี่ก็ใช่...นั่นก็แน่...แถๆ เถือก
อยากจะเสือก...อยากจะสน...จนใจหาย
มิติดข้อง...บ่วงกรรม...จำของใคร
เหตุไฉน...ใจพาล...ระรานรอน
เมื่อทำดี...ดีทำ...ก็จำจิต
เมื่อทำผิด...ผิดธรรม...กระทำหยาม
คนทั้งดีและเลว...ล้วนพยายาม
พ้นสงสาร...พ้นกรรม...ที่ย่ำยี
เขาพลาดไป...เราใยย่ำ...ให้ต่ำลึก
ด้วยสำนึก...ดีชั่ว...พามัวหมอง
ชั่วที่เรา...ดีที่เขา...เราเพียงมอง
ประคับครองใจมั่น...พลันเปลี่ยนแปลง
โลกอิจฉา...ริษยา...หาทางเกิด
โลกกำเนิดภพชาติ...ไม่เอาหนอ
โลกอันใดทุกข์ภัย...อย่าได้รอ
โลกเหนือโลก...นั่นแหละหนอ...ขอพบเจอ
ด้วยลิขิตจิตโปรด....พ้นโศกเศร้า
อยู่กับเงา...อยู่กับโลก...มิโศกศรี
บำเพ็ญญาณ...สร้างทานบารมี
ทิ้งทั้งดีและชั่ว....ทิ้งตัวตน
อยู่กับคนหมู่มาก....กำหราบสิ้น
มิยลยินอกุศล...ผลทั้งหลาย
ตา...หู...จมูก...ลิ้น...ใจ...กาย
สำรวมไว้...ใจสุข...ไม่ทุกข์ทน
อย่าให้โลกเบ่งบาน...ผลาญดวงจิต
อย่าลิขิตกายตน...เพราะคนเขลา
กายและใจนั้นไม่ใช่...เป็นของเรา
ไม่ได้เป็นของเขา...หรือของใคร
ธรรมชาติสร้างทำ...กรรมกำเนิด
ล้วนแต่เกิดจากธาตุ...ชาติทั้งหลาย
เมื่อธาตุปรวนธาตุเปลี่ยน...เพียรเข้าใจ
คืนสู่ธาตุทั้งหลาย....ตายสิ้นเอย

เมื่อจิตฟุ้งปรุงใจกายเริ่มแปลก
จิตกับใจล้วนแยกแตกเป็นขันธ์
ลมหายใจรุนแรงแฝงมีดพัน
ทำลายขวัญทำลายศรีที่ดีลง

จิตฟุ้งจิตตกตลกเหลือ
ฉันละเบื่อเชื่อไหมอย่าได้หลง
จิตละเมอตั้งได้ตั้งให้ตรง
อย่าตกลงตรงกลางหว่างมายา

นำวิถีพุทธาถามหาเหตุ
ใช้ปัญญาสังเกตเหตุทั้งหลาย
ล้วนเริ่มต้นผัสสะครองให้หมองใจ
ปรุงแต่งไปอุปทานผสานเติม

รินด้วยรสตัณหาระอาจิต
ทำพูดคิดสิ่งใดใคร่อยากหนอ
อยากอย่างนั้น อยากอย่างนี้ ไม่มีพอ
ชอบป้อยอสรรเสริญเพลินอารมณ์

มาวันหนึ่งซึ้งใจอะไรนี่
เคยว่าดีวันนี้ลวงบ่วงความหลง
สารพัดขัดใจไร้คนชม
จึงระทมขมขื่นทุกข์คืนวัน

ลองพินิจพิจดูอะไรแน่
จิตเริ่มแย่แย่ไปทำไมหลง
ตั้งจิตมั่นหันดูตัวอย่ามัวงง
ไปพะวงหลงรูปแล้วจูบนาม

ถามเข้าไปถามใจตัวเองก่อน
ติดนิวรณ์หรือไม่จึงได้หลง
ทำสิ่งใดใจไม่คิดจิตมั่นคง
เหตุเพราะหลงอัตตามันพาไป

ละออกเถิดอัตตาที่พาเสีย
ใจละเหี่ยกี่ครั้งนับบ้างไหม
ใจดีดีใจเดิมอยู่ข้างใน
มันใสใสดีแล้วเพริศแพร้วจริง

มัวประวิงทำไมใจหมองเศร้่า
รีบเร่งเข้าหนทางสว่างเห็น
ทำวันนี้ต้องทำได้ทำให้เป็น
ฝึกให้เห็นนี่แดนทุกข์ทุกยุคเอย

" หยุด มอง ตรองดู จิต บ้างเถิด....
ธรรมบังเกิด..เปิดกรรม..ที่ทำไว้...
เรียนรู้ กายในกาย กระจ่างใจ..
จิตเดิมนั้นผ่องใส..ไร้มลทิน."...

อนุโมทนา สาธุ ด้วยครับ

ปัญญาเกิด ก็เปิดปัญหาให้กระจ่างแจ้ง

เจริญในธรรม ครับ

สาธุค่ะ

บัวงามผุดโผล่พ้นโคลนตม
ผุดผาดสะอาดสมกลีบแย้ม
ปัญญาพาชื่นชมใฝ่รู้
บัวบานเด่นแฉล้มมากแม้นความดี

บัวงามผุดจากใต้โคลนตม
ยามพิศพาภิรมย์รื่นหล้า
กลีบเจ้าจากดินถมทับดอก
กลับโผล่พ้นสู่ฟ้าปราศด้วยธุลีดิน

บัวงามบริสุทธิ์แผ้วปทุมทอง
ภมรร่อนผินถวิลปองใฝ่เจ้า
ผลิบานช่อชูรองรอร่วง
มีเกิดดับลับเคล้าเท่านั้นไยผยอง

บัวงามยามพิศเพี้ยงพุทธคุณ
งามพิสุทธิ์ผุดผ่องอดุลย์เด่นแพร้ว
หอมละอองเจริดจรุงธรรมะ
พาจิตสงบแล้วสุขล้ำขจรขจาย

ดูดอกบัวช่อช้อยงามตา
เพียงแดดส่องกระทบพาเหี่ยวแห้ง
มีงามย่อมมีคราโรยร่วง
” พระพุทธองค์ตรัสแจ้งโลกล้วนอนิจจัง “

หยุดเถิดนะหยุดพักเรื่องรักก่อน
หยุดอาวรณ์อาลัยใจคิดถึง
หยุดสักพักหยุดรักหยุดคำนึง
หยุดแล้วดึงใจกลับหลับตาลง

พิจารณารักโลภโกรธและหลง
นั้นไม่คงหลงไปในสงสาร
เพราะรักหลงงวยงงดงตำนาน
มาเนิ่นนานผลาญเวลาทุกนาที

ทั้งนาคานาคีที่ลี้หลบ
เมื่อมาพบภพใหม่ใจสุขี
อย่ามัวเสียเวลาร่ำพาที
เร่งหลีกลี้ภพชาติอนาถใจ

อย่าวนเวียนเพียรถามถึงความหลัง
สิ้นความหวังสิ้นไปใยคิดถึง
สร้างความดีหมั่นสร้างหนทางจึง
สักวันหนึ่งถึงฝั่งฝันนิรันดร์เอย

“นะมะพะธะ”-หายใจเข้า
“นะโมพุทธายะ”-หายใจออก
ลมใน-นอกตามเพ่งพิศอธิษฐาน
“ขอฝากจิต-กายทิพย์ในนิพพาน”
ทิพย์สถานพระอุทรแห่งพุทธา
ภายใน”พระอุทรพระปฐมบรมพุทธ”
พระนาม”วิสุทธิพุทธรังษี”นาถนาถา

จิตเราอยู่”ในดวงแก้วกลม”แววตา
นั่งไหว้”พระบรมบิดา-พระพุทธาทุกพระองค์
อยู่บนดอกบัวแก้ว”แววสดใส
“หมุนรอบไปเวียนขวา”เร็วพาส่ง
“ดอกบัวแก้วเหมือนจักรเพชร”หมุนเสร็จทรง
“ตัดขันธ์ห้าขาดลง”ตลอดกาล!!!
“จิตหมุนไปในแดนทิพย์นิพพานัง
ไม่หยุดยั้ง”กำจัดทุกข์สบศุขศานติ์

จิตหมุนไปด้วยพลังทิพย์”สิบประการ”
อธิษฐานปรมัตถ์เป็นสัจจัง!!!
หนึ่ง-หมุนเพื่อ”สักการะพระทั้งหลาย”
มีมากมายเหลือล้นแต่หนหลัง
“พระบรมธรรมบิดา”การุณัง
“พระพุทธเจ้า-พระพุทธัง”สิ้นทั้งปวง
“พระโพธิสัตว์-พระอรหันตสาวก”
ขอยอยกเหนือดวงใจข้าฯใหญ่หลวง

“พระอริยธรรม-พระอริยสงฆ์”ทรงในทรวง
เคารพรักหนักหน่วงในดวงแด!!!
สอง-หมุนเพื่อ”กราบโมทนาบรรดาพระ-
สัมพุทธะ”ผู้เลิศล้ำธรรมกระแส
“พระบรมธรรมบิดา-พุทธา”แล
“พระโพธิสัตว์-พระอรหันต์”แท้ที่แน่นอน
สาม-หมุนเพื่อ”กราบขอขมา”ลุลาโทษ
ยกประโยชน์โชติภิญโญสโมสร

“พระในนิพพานทุกพระองค์”ทรงอาทร
“เพื่อลูกไม่เดือดร้อน”บาปก่อนกรรม
สี่-หมุนเพื่อ”กราบขอพร”สุนทรสวัสดิ์
“ให้ลูกตัดกาย-อารมณ์”ให้คมขำ
“ให้พ้นทุกข์จากขันธ์ห้า-โรคากรรม
สำเร็จธรรมขั้นสูงสุดถึงพุทโธ”!!!
ห้า-หมุนเพื่อ”ขอบพระคุณ”การุณยจิต
“ผู้มีคุณทั่วทุกทิศ”มากอักโข

“ทั้งเบื้องล่าง-กลาง-บน”ร่มต้นโพธิ์
เอกอิศโรหนุนนำลูกล้ำไป….
หก-หมุนเพื่อ”ตัดร่างกาย”หมาย”ขันธ์ห้า”
“อวิชชา-อุปาทาน”แต่กาลไหน
“กิเลส-อกุศลกรรม”ที่ทำไว้
หมดสิ้นไปจากดวงจิต....นิจนิรันดร์!!!
ให้เหลือแต่”จิตพุทธะประภัสสร”
“พระเบื้องบน”อันสุนทรงามเฉิดฉัน

ในนิพพานสุขแสนแดนนิรันดร์
เป็นสุขสันต์”สิ้นทุกข์สุขบรม”!!!
เจ็ด-หมุนเพื่อ”แผ่เมตตา-บุญกุศล
ไปกับพลังพระเบื้องบน”ภิเษกสม
ไปให้”สรรพสัตว์-วิญญาณ”ได้ชื่นชม
สุขารมณ์”เลื่อนชาติภพ”สบสมปอง!!!
แปด-หมุนเพื่อ”ขอดวงจิตผู้มีบุญ
เทพ-พรหม”หนุนทางโลก-ธรรมนำสนอง

“พระอริยเจ้า”มาอยู่ใกล้ได้คุ้มครอง
ปกปักป้องเพิ่มบุญญาบารมี
ขอพระเบื้องบนทรงหนุน”ให้อุ่นเกศ
ในบุญเขต”เพิ่มปัญญา-บุญราศี
เพิ่มบารมีสิบทัศ”สวัสดี
ให้เต็มที่เร็วรัดช่วยจัดแจง
เก้า-หมุนเพื่อ”ไล่ศัตรูและหมู่มาร
อันธพาล”จิตมิจฉาทั่วหล้าแหล่ง

“สิ่งอัปมงคล-เสนียดจัญไร-คุณไสย์”แรง
“คน-ผีร้าย”มากลั่นแกล้งพ้นแรงกรรม!!!
“กฎแห่งกรรมจงพ้นไปให้ไกลห่าง
จากใจ-ร่างข้าฯช่วยชุบอุปถัมภ์
ขอพลังแสงทิพย์นิพพานธรรม
คลุมกาย-ค้ำจุนข้าฯสถาพร
พร้อมทั้งบริวารและญาติมิตร
ช่วยป้องปิดภัยสุโขสโมสร

บ้านที่พัก-พาหนะ-เคหาคุ้มอาทร
เดินทางจรปลอดภัยทั่วทุกตัวคน”!!!
สิบ-หมุนเพื่อ”ให้จิตทิพย์เป็นนิพพาน-
บนดิน”ในทุกกาลบันดาลผล
เพื่อจรรโลง”ชาติ-ศาสนา”ทั่วสากล
“ให้ดวงจิตทุกๆคนพ้นอบาย
ไปสวรรค์เป็นอย่างต่ำนำสู่สุข
นิรทุกข์เหล่าน้องพี่สมที่หมาย

ไปพรหมโลกเป็นอย่างกลางทางสบาย
อย่างสูงหมายพระนิพพานกลับบ้านเดิม”!!!
กราบขอพระบารมี”พระบรมธรรมบิดา
พระสัมมาสัมพุทธเจ้า”เฝ้าส่งเสริม
“รับจิตข้าฯเข้านิพพานกลับบ้านเดิม”
“แสงทิพย์เสริมอภิญญาใหญ่”สมใจรอ
“มโนมยิทธิ์”ทรงฤทธาอานุภาพ
“เทพ-พรหม”ทราบทั้ง”ผี-คน”มากล้นหนอ

ขอ”จงมาโมทนาบุญข้าฯ”รอ
“รับแสงทิพย์”ข้าฯส่งต่อทุกท่านเทอญ
นี่คือการ”ยกจิตขึ้นโลกทิพย์พระนิพพาน”
ปฏิบัติการ”แบบแสงทิพย์พระสรรเสริญ”
“ปฏิบัติง่าย-ผลเร็วนัก”ใคร่จักเชิญ-
ท่านดำเนิน”สู่มรรค-ผล-จนนิพพาน”ฯ
.
.
.
ปล. ก๊อปมาค่ะ

*** เมตตา ***

อันเมตตาภิขเวเจโต
ย่อมสุขโขแก่ผู้ที่สู่หา
วิมุตติมายะย่อมจะพา
นิพานาอมฤทธิพิชิตมาร

ทุคคะติโสนะคัจฉะติ
มิบานผลิเกิดผู้สู่สงสาร
ก่อกำเนิดแก่จิตมิคิดพาล
ยากรอนรานแก่ใจมิให้มี

ผู้มีศีลจะปลดกำหนดจิต
สมาธิคิดปัญญาพาเกษมศรี
ปราศมลทินนอกในไร้ราคี
สร้างชีวีพบสุขทุกวันคืน

พูดนั้นง่ายทำยากมากเหลือล้น
แต่ละคนอยากได้ไม่คิดฝืน
ทั้งรูปรสกลิ่นเสียงมิยั่งยืน
รินไหลรื่นเก็บไว้สู่ในทรวง

จนกำเนิดเจ็บตายเวียนว่ายเกิด
สิ่งเลอเลิศเพริศแพร้วแนวแมนสรวง
ล่อหลอกในห้วงหทัยคล้ายใยยวง
สร้างเป็นบ่วงผูกมัดจัดเวรกรรม

ล้วนอวิชชาปรุงแต่งเข้าแฝงไว้
แตกก้านใบรากลึกตรึกจนถลำ
จิตคนเราเกิดดับนับครอบงำ
เกิดระส่ำยากเข็นลำเค็ญกาย

ตามองรูปเกิดรักประจักษ์สร้าง
ตามรูปร่างผลผลิตมิปลิดสลาย
หลงจนเพ้อละเมอพร่ำย้ำใจ
ยากสลายไว้มิตัดให้ขาดตอน

เป็นสิ่งแรกแฝงไว้ให้กายสร้าง
มิลบล้างแปรเปลี่ยนเวียนสลอน
ก่อนกำเนิดเป็นมนุษย์สุดร้าวรอน
ผ่านขั้นตอนเวรกรรมล้วนนำพา

ความเมตตาปรานีนี้ควรสรรค์
กรุณานั้นปฏิบัติมิกังขา
เป็นสิ่งแรกค้นหาแล้วนำมา
จิตย่อมล้าต่อเวรเคยเช่นทำ

ไขว่ค้นสิ่งอิงแท้แม้ยากเข็น
ย่อมหากเช่นปลดรักมักจะขำ
ลึกซ่อนเร้นในห้วงดวงใจจำ
เข้างอกงำดุจรากฝากแผ่นดิน

ด้วยสิ่งนี้ฝากไว้ในแดนโลก
แล้วเข้าโขกกระทำย้ำหมดสิ้น
สร้างเมตตากรุณาเป็นอาจินต์
ย่อมหลีกดิ้นต่อมารผ่านตัวเรา

ตัดความอยากพรากโลภและโกรธหลง
ทิฏฐิปลงเยื่อใยที่ใคร่เฉลา
ฝึกคำสอนพุทธะมาลดเอา
จิตจะเบาละวางสร้างในตัว

เกิดเป็นสุขทุกข์หายมลายสิ้น
ย่อมโผผินบินไปไร้สิ่งสลัว
อิสระจะนำไว้ไร้เกรงกลัว
สิ่งยวนยั่วหนีหายไร้มลทิน

ค่อยค่อยฝึกแล้วทำน้อมนำจิต
หมายพิชิตต่อมารผลาญเสียสิ้น
ประภัสสรประเสริฐเลิศอาจินต์
หมดสิ่งถวิลเมตตาพานิพพาน.

ฉันเป็นใคร...ใครเป็นฉัน...นั้นอยู่ไหน
อย่าปล่อยใจ...ปรุงแต่ง...แข่งสังขาร
ชีพชีวิต.......ลิขิดไว้......ไปตามกาล
อวสาน..........จบสิ้น..........ไม่ยินดี

เขาสมมุติ....สมมุติตาม....เฝ้าถามถึง
เร่งตะบึง......ถึงฝั่งฝัน.......วันสดสวย
มันมีจริง.........หรือไม่.......ให้งงงวย
ใจระทวย......ม้วยมอด.....จึงวอดวาย

เหมือนนิยาย....น้ำเน่า....เขาเฝ้าบอก
ลวงเพื่อหลอก......คนดู......ได้รู้เห็น
มีทุกรส......ซาบซ่าน......ทุกเช้าเย็น
มองไม่เห็น.......อนิจจัง.......สังขารา

หยุดสมมุติ......ตามโลก....ที่โศกเศร้า
สิ่งใดเล่า......เชื่อถึอได้......ไม่มีหนอ
โลกไม่มี.....ไม่มีโลก.....เศร้าโศกพอ
หยุดเถิดหนอ..ก่อเวรกรรม...ซ้ำเติมใจ

ใจว่างว่าง.......ใจว่าง.......กระจ่างจิต
ทำพูดคิด....สิ่งใดบ้าง....แล้ววางหนอ
ยึดติดไว้......ใจก็หนัก...เหมือนหักคอ
โลกนี้หนอ.....สมมุติไว้....ใช่ความจริง

《《วันใดที่คุณหิว》》
ใครคนหนึ่งแบ่งซาลาเปาให้คุณครึ่งลูก
เขาคือ..เพื่อน

ใครคนนั้นให้คุณกินซาลาเปาลูกนั้นก่อนเขาคือ..คนรัก
ใครคนนั้นให้คุณกินซาลาเปาจนหมด
เขาคือ..พ่อแม่

ใครคนนั้นเก็บซาลาเปาซ่อนไว้
แล้วบอกคุณว่าเขาก็หิวมากเหมือนกัน
เขาคนนั้นคือ..คนในสังคมปัจจุบัน

อย่าโต้เถียงกับใครๆ
เพราะในโลกของคุณกับ
โลกของเขามันแตกต่างกัน
อย่าบีบบังคับให้ใครๆ เห็นด้วย
ในสิ่งที่คุณทำ..

▪︎เพราะใช่ว่าใครๆ จะเข้าใจโลกของคุณ▪︎

Cr. ขอบคุณทุกสรรพสิ่ง

รูปเปลี่ยน นามเปลี่ยน วนเวียนผ่าน
ทั้งรูปนามล้วนลาลับดับสลาย
ปัจจุบันมองเห็นเป็นรูปกาย
นามรูปหมายเกิดดับสลับไป

จารึกรักพักไว้ข้างในจิต
พูดทำคิดด้วยรักสมัครขวัญ
ด้วยรักหนึ่งยังซึ้งอยู่ทุกวัน
คือรักมั่นพระไตรรัตน์อัษฎางค์

ขอเทพไทเทวามาประเสริฐ
รูปก่อเกิด นามก่อร่าง เพื่อสร้างฝัน
เหตุแห่งรูปเหตุแห่งนามอัศจรรย์
รูปนามนั้นเป็นสมมุติฉุดใจครอง

ครั้นรูปเปลี่ยนนามดับคับข้องจิต
ธรรมนิมิตมากมายคล้ายเราสอง
จิตตั้งมั่น จิตหวั่นไหว ให้ได้มอง
ความเกี่ยวข้องปรองดองเหมือนสองเรา

หากละรูปละนามขอถามหน่อย
รูปเป็นร้อยนามเป็นล้านพาลสับสน
รูปส่วนรูปนามส่วนนามไม่ปะปน
แต่ละคนวนเวียนเฝ้าเคล้ารูปนาม

กายสังขารแตกดับกลับมาเกิด
ธรรมบังเกิดอีกครั้งยั้งมองเห็น
รูปและนามคลุกเคล้าทั้งเช้าเย็น
ยังคงเห็นเวียนวนว่ายดุจสายธาร

พลังเทพพลังธรรมหนุนนำจิต
จึงลิขิตเขียนกลอนอักษรสาส์น
ธรรมะอยู่ที่ใจในทุกกาล
ไม่ต้องสานปรุงแต่งแข่งกับใคร

มธุรสร่ายกลอนอักษรพากย์
เมื่อกายจากพรากใจไม่ขื่นขม
ใจหมายรู้ดูที่ใจไม่ระทม
ใจสุขสมใจกอปรชอบด้วยธรรม

เมื่อใจรู้รู้ใจจึงได้แจ้ง
จักแสดงธรรมชื่นรื่นเริงศรี
อริยมรรคเขียนไว้ให้พาที
จ้ำวารีโอฆะผ่านสังสารภัย

ยกใจออกออกจากวิบากสิ้น
จิตถวิลธรรมแสวงทุกแห่งหน
เมื่อจิตปลอดจึงเป็นยอดแห่งปวงชน
ปุถุชนพ้นข้ามผ่านธารโลกีย์

สู่กระแสแสงธรรมสว่างโลก
หมดซึ่งโศกทุกข์ซ้ำงามสดศรี
พ้นกระแสสงสารในทันที
โอฆะนี้รอดแล้วแก้วใจเอย