แพทย์พยาบาล ทั้งหลาย ได้เห็นทุกข์
วันวันขลุก อยู่กับโศก โรครุมเร้า
มองทางไหน เห็นคน หม่นหมองเศร้า
อาชีพเรา เพียงเท่านี้ หรือที่ทำ

วิชาแพทย์ พยาบาล อาจารย์สอน
ได้แค่ถอน เจ็บปวดกาย คลายปวดช้ำ
แต่วัฏฏะ คนเกิดตาย เวียนว่ายกรรม
ทุกข์กระหน่ำ ซ้ำซาก ทุกข์ยากนาน มหาราชันย์

บางชีวิต ติดอยู่ ในความสุข
มิรู้จักว่า "ทุกข์" ก่อสืบสาน
ทั้งที่ทุกข์ ติดในจิต ชิดมานาน
กลับมองผ่าน มองเห็น เป็นธรรมดา

แค่ลืมตา แต่ละวัน ก็ทุกข์แล้ว
ไม่เคยแคล้ว กลับลามเลาะ เพราะตัณหา
อยากจะได้ อยากมี-เป็น เน้นกายา
เพื่อบำรุง ชีวา ตามต้องการ

เมื่อมีแล้ว ได้แล้ว และเป็นแล้ว
ก็มิอยาก ให้คลาดแคล้ว ให้อยู่ผสาน
อยากให้ดำรง คงไว้ นานเท่านาน
ทุกข์จึงราน ร้อนรุม ดั่งสุมไฟ

ต้องดิ้นรน หาหนทาง ให้ได้ครอง
จิตต้องหมอง ระแวง คลางแคลงไฉน
เมื่อไม่ได้ ดั่งที่ ปรารถนาไว้
จึงหม่นไหม้ ทุกขตรม ขมฤดี

แม้ต้องอยู่ กับสิ่ง มิได้ชอบ
จิตจึงกอบ ด้วยทุกขา พาสิ้นศรี
ความโทมนัส หมองเศร้า ร้าวฤดี
ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น

เพราะยึดมั่น อุปทาน ในขันธ์ไว้
ทุกข์โลมไล้ เช้าค่ำ ย้ำให้เห็น
นี่แหล่ะทุกข์ ที่เกิดมา น้ำตากระเซ็น
ทุกเช้าเย็น วนวัฏฏา มาช้านาน

มีทางเดิน คือทาง สมณะ
จึงจักละ เหตุทุกข์ได้ ให้แก่นสาร
การออกบวช ละสังโยชน์ ทุกข์โทษพาล
ฝึกจิตท่าน ด้วยองค์มรรค จักสวัสดี........มีสุขแล.. มหาราชันย์








ขออนุญาตท่านมหาราชันย์ ที่นำบทกวี ของท่าน มาผสมผสานกันค่ะ



เจริญในธรรมค่ะ

เพราะสังขาร อันเป็นไป ในวัฏฏะ
ยังถูกคละ คลุกเคล้า เงาตัณหา
จิตจึงยัง เวียนว่าย ในวัฎฎา
ยังโหยหา ชาติ เพราะภพ กลบฤดี

เห็นความทุกข์ จากการเกิด ประเสริฐยิ่ง
เพราะไม่รู้ ความจริง ในสิ่งที่
ความไม่น่ารัก เห็นน่ารัก ประจักษ์ฤดี
ไม่น่ายินดี กลับยินดี สุขขีพลัน

เห็นความทุกข์ ที่ร้อนเร่า เผาดวงจิต
กลับใฝ่หา เพื่อชิด จิตสุขสันต์
ปรารถนาภพ ชาติ ชรา มาเยือนพลัน
ความโศกศัลย์ จึงเข้าครอง พาหมองไหม้

นั่นเพราะความ ประมาท วาดดวงจิต
เข้าสถิต ฝังแน่น แกนจิตใส
จึงยังคง เวียนว่าย ในดงภัย
ประมาทใจ ประมาทธรรม ย้ำวัฏฏา



เจริญในธรรมค่ะ

เมื่อต้องอยู่ท่ามกลางความทุกข์



กระดังงาฯ สนใจ ในเรื่องนี้
ช่อยบอกที งานใด ให้สุขล้ำ
สิ่งแวดล้อม มีผล ดลเกิดกรรม
ไม่เป็นธรรม สักนิด ลองคิดดู

สัปปะเหร่อ อยู่กับศพ ยันพลบค่ำ
นำพระสวด เป็นประจำ ซ้ำมากรู้
มีน้ำใจ แสนประเสริฐ น่าเชิดชู
ยามเช้าตรู่ เก็บเถ้า ที่เผาไฟ

แล้วอย่างนี้ เขาคงทุกข์ ทุกวันวี่
ทั้งวันคู่ วันคี่ มีสุขไหม
เหมือนปิดทอง เบื้องหลัง ทุกครั้งไป
น่าเห็นใจ ที่งานเขา พาเศร้าจินต์

เห็นแต่คน ร้องไห้ ไม่ไกลศพ
มองดูคน เคารพ ผู้จบสิ้น
บ้างสะอื้น เสียงดัง ฟังได้ยิน
น้ำตาริน ไหลร่วง ห่วงอาลัย

ท่านมหา ราชันย์ ฉันขอถาม
ใช่ฉันลาม เพียงแต่ แค่สงสัย
งานที่ดี มีผล ดลจิตใจ
จริงหรือไม่ เพราะอะไร ใคร่ถามดู...กระดังงาลนไฟ

อ่าน กระทู้นี้แล้ว ซาบซึ้งทั้งบทกวีและเนื้อหาธรรม
จะขออนุญาต คุณมหาราชันย์ และผู้แต่งกวี ต่อ ถาม-ตอบในกระทู้นี้
นำบทกวีนี้ ไปโพสต์ ลงใน เว็บไซต์ พยาบาลพลัดถิ่น ได้ไหมคะ
หรือว่าต้องขออนุญาต คุณเว็บมาสเตอร์ก่อน
ขอบคุณและอนุโมทนาทุกท่านค่ะ

กระทู้ธรรม นำธรรมจาร ลงขานไข
เพื่อเผยแผ่ ธรรมะให้ ไกลจากหลง
รัตนมณี แก้วดี อย่าพะวง
สิ่งใดคง ประโยชน์ โปรดนำไป

สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ
เป็นดำริ กวีธรรม งามสดใส
ยังประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน ให้กว้างไกล
ธรรมใดใด ควรน้อมไว้ ใส่จินตนา

อยากจะขอ ไปเยี่ยมเยียน เว็บนางฟ้า
ผู้เมตตา ชนผู้ เปี่ยมทุกขา
ดูแลเพื่อนมนุษย์ผู้ป่วย ด้วยเมตตา
ดุจมารดา ดูแลบุตร ดุจพระพรหม


เจริญในธรรมค่ะ

เพราะคำว่า หน้าที่ จึงพลีสุด
ช่วยมนุษย์ ให้หาย คลายเจ็บไข้
พรหมวิหาร ทั้งสี่หรือ คือวินัย
ใครยากไร้ ยินดีเอื้อ เกื้อการุน

ขอพระธรรม จงนำไป ให้พบสุข
คลายจากทุกข์ ขอกุศล ดลนำหนุน
ให้พยาบาล พลัดถิ่นนี้ ผู้พลีบุญ
หายว้าวุ่น คลายโศก ไร้โรคเยือน...กระดังงาลนไฟ

ขอร่วมคำ อวยพร กลอนเสนาะ
ให้ผู้เพาะ บุญญา คราไร้เพื่อน
แม้นพลัดถิ่น ไม่พลัดใจ ไกลชานเรือน
ขอเป็นเพื่อน ผู้อยู่ไกล ด้วยไมตรี

ถึงอยู่ไกล พลัดถิ่นไป ไม่ไกลธรรม
จิตงามล้ำ จึงมาเยือน เพื่อนที่นี่
มากอบบุญ หนุนธรรม นำวิธี
เป็นวิถี พาตน ให้้พ้นภัย

รัตนมณี แก้วดี ศรีสง่า
มิไร้ค่า ที่ธรรมา พาสดใส
ขอแสงธรรม นำทางท่าน ให้ห่างไกล
หลีกพ้น วัฏฏภัย ใกล้นิพพาน สาธุ


เจริญในธรรมค่ะ

ท่านรัตนมณี หายไป ที่ไหนหนอ
เพื่อนเพื่อนรอ ใยท่าน หายไปไหน
โปรดเข้ามา เอ่ยวาจา ภาษาใจ
สนทนาใน พระสัทธรรม นำพ้นทุกข์



เจริญในธรรมค่ะ

อนุโมทนาด้วยครับ

อริยชนคนประเสริฐร่วม โมทนา
เพาะเบ่งบานปัญญา ร่วมเอื้อ
ผู้รักษาลาน เมตตา ช่วยสร้าง ขยายนา
ขอบุญกุศลร่วมเอื้อ ท่านรุ่งเรืองธรรม


เจริญในธรรมค่ะ