รู้เห็น จิต...เลยไม่ข่มเหง จิต

รู้ เห็นจิต...............เลยไม่คิดจัดการใคร

ใครคิดร้าย............ย่อมได้ใจขื่นขม

ใครทำร้าย............มองให้ชัดใครระทม

เลยไม่ข่มเหงจิต......ด้วยคิดเลว



(ที่มา : คำตอบของชีวิต ปฏิจจสมุปบาท
โดย พระอาจารย์อำนาจ โอภาโส (อำนาจ กลั่นประชา), หน้า ๑๓๓)

อนุโมทนาสาธุค่ะ

ถ้าเห็นแต่จิตล้วนๆ ซึ่งปราศจากกิเลสก็พอทำเนา
แต่ถ้าเป็นจิตที่ถูกกิเลศครอบงำอยู่อีกชั้นหนึ่งก็ควรจัดการกับตัวครอบงำจิตนั้นเสีย เพื่อจะได้เห็นจิตล้วนๆแท้ๆ

เห็นด้วยและโมทนาด้วยค่ะ ท่านกรัชกาย

หากเรารู้ว่าจิตนั้น
กำลังถูกครอบงำด้วยกิเลสอยู่...ก็ดีไป
จึงควรต้องเพียรละ เพียรสังเกต
เพื่อให้มันเบาบางลงไปทุกขณะ

แต่หากขณะที่พิจารณาจิต
แล้วยังไม่รู้ว่ากำลังถูกกิเลสครอบงำนี่
จะทำเช่นไร...ช่างน่าเป็นห่วงจริงหนอ....

หากเจ้าของต้องการรู้ว่า สัตว์พาหนะเชื่องหรือใช้งานได้หรือยัง ท่านว่า ต้องจับเทียบแอกดู
เมื่อมันเดินไปตามรอยไถ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเดินหน้าถอยหลังตามเจ้าของสั่ง ท่านว่า เป็นสัตว์ที่เชื่องแล้ว
หมดพยศแล้วควรแก่งานแล้วฉันใด
จิตก็ฉันนั้นเหมือนกัน เมื่อเจ้าของต้องการรู้ว่า เชื่องหรือไม่หมดพยศหรือยังใช้งานได้ไหม
ท่านว่า ให้จับเทียมแอก คือ กรรมฐาน ได้แก่ สมถกรรมฐานหรือวิปัสสนากรรมฐานดู
หากดำเนินไปตามรอยนั้น ก็เป็นจิตที่เชื่องแล้วหมดพยศแล้วควรแก่การใช้งานแล้วฉะนั้นแล

ท่านกรัชกายช่างเปรียบเปรยดีแท้
ผมอ่านแล้ว มองเห็นภาพเลยครับ

ขอบคุณ และโมทนาด้วยค่ะ ท่านกรัชกาย

อุปมาเมื่อยามเกิด "ความโกรธ" ขึ้นในจิต
แล้วเป็นเช่นนี้กระมัง...จึงเรียกว่า "ดำเนินไปตามรอย" ?!?

โย เว อุปฺปติตํ โกธํ
รถํ ภนฺตํว ธารเย
ตมหํ สารถึ พฺรูมิ
รสฺมิคฺคาโห อิตโร ชโน ฯ

ผู้ใดยับยั้งความโกรธที่เกิดขึ้นได้ทันที
เหมือนสารถีหยุดรถที่กำลังแล่นไว้ได้
ผู้นั้นไซร้เราเรียกว่า "สารถี"
ส่วนคนนอกนี้ได้ชื่อเพียง "ผู้ถือเชือก"

ความหมายเฉพาะคาถานั้น ดีระดับหนึ่งแล้วครับ คือ เกิดปุ้บ เห็นปุ๊บๆๆ แต่ยังไม่ถึงที่สุด คือกิเลสยังดับ
ไม่สนิท เพราะยังมีเชื้ออยู่ เมื่อได้เหตุปัจจัยโทสะ (กิเลส) ก็โพลงขึ้นอีก เปรียบเหมือนขอนไม้ที่ไฟยังดับ
ไม่สนิท เมื่อได้เชื้อมีน้ำมันเป็นต้นก็ลุกขึ้นอีกฉะนั้น

ที่สุดทางธรรม (ความหมายทางพุทธะ) ไฟ ๓ กอง คือ ราคัคคิ โทสัคคิ และโมหัคคิ จะดับสนิท
เย็นใจ ฯลฯ

สาธุกับทุกท่านด้วยนะครับ