ปล.เด็กน้อยในครั้งนั้น ต่อมาได้เป็นอาจารย์ใหญ่ฝ่ายเซ็นที่มีชื่อเสียงโด่งดังของญี่ปุ่น นามว่า ท่านอาจารย์ "อิคคิว"

ปล.หลังจากสิ้นคำสอนของอาจารย์ บันเค โยตาคุ ในครั้งนั้น ลูกศิษย์คนที่ถูกกล่าวถึงก็ไม่เคยขโมยข้าวของใครอีกเลย

พระถังซำจั๋ง หรือ พระเหี้ยนจัง ถือเป็นพระที่มีคุณูปการแก่ศาสนพุทธในประเทศจีนอย่างใหญ่หลวง เพราะเป็นผู้เดินเท้านำพาพระไตรปิฎก จากประเทศอินเดีย มาเผยแพร่ยังจีนแผ่นดินใหญ่ได้สำเร็จเป็นรูปแรก อีกทั้งยังเป็นบุคคลต้นแบบให้กับอมตะนิยายเลื่องชื่อ “ไซอิ๋ว” อีกด้วย

ปล.พระอาจารย์ฮาคุอิน เป็นปรมาจารย์เซ็นสายรินไซ นาม “ฮาคุอิน” แปลว่า ห่อหุ้มด้วยสีขาว
และสีขาวของท่านนั้นก็เป็นสีขาวที่สะอาด บริสุทธิ์ และสูงส่ง เกินกว่าคำประณามหยามหมิ่นจากความเข้าใจผิดใดๆ จะสามารถแทงทะลุเข้าไปได้...
คำว่า “กระนั้นหรือ” ของท่านในครั้งนั้น จึงเป็นที่โจษขานต่อมาจนเท่าทุกวันนี้

น่าเสียดายที่นิทานเรื่องนี้ตอนจบไม่ได้บอกว่าท่านเศรษฐีเก็บข้อความอวยพรของท่านอาจารย์ “บันเค”ไว้ที่ไหน แต่ถ้าเป็นผู้เขียนนะ จะเก็บไว้บูชาที่หัวนอนเลย เพราะจะไปหาถ้อยคำอวยพรอย่างนี้ที่ไหนได้อีก หาได้ยากจริงๆ.....

ปล.ศิษย์และอาจารย์ที่เขียนถึงทั้งคู่นี้ต่อมาล้วนเป็นปรมาจารย์เซ็นผู้ยิ่งใหญ่ผู้ซึ่งวางรากฐานแห่ง “เซ็น” ให้แผ่ขยายกว้างไกลไปทั่วโลก
คนเป็นศิษย์เรียกว่า “หม่าจู่เต้าอี้”(ญี่ปุ่นเรียกว่า บะโซ) และคนเป็นอาจารย์ก็คือ “หนานหยิวฮ่วยรั่ง” แห่งหนานซานนั่นเอง...

พระโพธิธรรมหรือ ตะโมภิกขุ หรือ ตั๊กม้อ สันนิษฐานว่าเป็นเจ้าชายแห่งแคว้นคันธารราษฎร์ ประเทศอินเดียในสมัยโบราณ(ปัจจุบันคือประเทศอัฟกานิสถาน) เดินทางยาวไกลมาเผยแผ่ธรรมในประเทศจีน โดยได้มาจำวัดที่วัดเส้าหลิน โดยเป็นสังฆปรินายก องค์แรก ของจีนแผ่นดินใหญ่
สิ่งที่น่าสังเกตจากตำนานเรื่อง “สองขาเหยียดแข็งสองตาปิดสนิท” ของพระโพธิธรรมนี้ ก็คือทำไมท่านไม่ช่วยเหลือเปิดกรงให้นกตัวนั้นบินจากไปทั้งที่ท่านสามารถทำได้ เพราะปริศนาธรรมนี้ต้องการจะสอนให้รู้ว่า การช่วยเหลือที่ดีที่สุดนั้น ไม่ใช่การกระทำให้ แต่เป็นการ “ชี้ทางแห่งปัญญา” ให้สามารถหาทางแก้ปัญหาต่าง ๆ ได้ด้วยตนเองต่างหากจึงจะเป็นการช่วยเหลือที่เที่ยงแท้
เรื่องของพระอาจารย์ตั๊กม้อนี้ มีเรื่องเล่าเชิงอภินิหารมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือท่านสามารถเหยียบต้นอ้อข้ามแม่น้ำได้ ซึ่งก็คือการหลุดพ้นจากกองกิเลส และอยู่เหนือสายน้ำแห่งวัฏสงสารทั้งปวงนั่นเอง