เรายังมองไม่เห็นความสวัสดีแห่งสัตว์ทั้งหลาย
นอกจากปัญญาและความเพียร
นอกจากความสำรวมอินทรีย์
นอกจากความสละวางทุกสิ่งทุกอย่าง

***********************************

น้อมความเพียร--และปัญญา--มากำหนด
เรียนรู้บท--ลดละ--ทำไฉน
สิ่งบาปชั่ว--มัวเมา--เราละไป
ประกอบไว้--ในกุศล--ค้นคว้าธรรม

เรียนรู้ทุกข์--พร้อมเหตุหรือ--คือตัณหา
น้อมมัคคมา--ดับทุกข์--ปลุกความช้ำ
เจริญฌาน--ญาณวิมุติ--หลุดระกำ
เพียรกระทำ--จิตใจ--ให้มั่นคง

ด้วยสำรวม--ตาหู--จมูกไว้
ลิ้นกายใจ--สำรวมไป--อย่าไหลหลง
น้อมสำรวม--อินทรีย์--ที่ถูกตรง
ธรรมหนุนส่ง--จิตคงมั่น--ไม่หวั่นภัย

อบรมใจ--ให้ละวาง--ทุกอย่างเถิด
อย่าให้เกิด--โลภโกรธหลง--ปลงเข้าไว้
ละตัวตน--เราเขา--อย่าใส่ใจ
มุ่งตรงไป--พระนิพพาน--สถานเดียว

ละตัวตน--โลภโกรธหลง--ลงเมื่อใด
แล้วจิตใจ--ไม่สดุ้ง--ฟุ้งหวาดเสียว
จักผาสุข--อยู่ในธรรม--ล้ำค่าเชียว
มาเก็บเกี่ยว--ธรรมไปเถิด--เลิศจริงจริง


เจริญในธรรมครับ

ไผ่กอใหญ่ เกี่ยวก่าย กอดกระหวัด
รากไผ่มัด กระหวัดไว้ ให้ใหลหลง
ตัดรากใผ่ กอใหญ่ ลำไผ่ตรง
ยากดึงยก เพราะยังคง รากพันไป

แต่หน่อไผ่ ไร้ราก ไม่ยากตัด
ไร้รากมัด อีกไร้กิ่ง ยิ่งง่ายใหญ่
จะตัดยอด ตัดราก กระชากไป
ยกไปได้ เพราะไร้ สิ่งเกี่ยวพัน

บัณฑิตผู้ ละบุตร ภรรยา
มิตรสหาย นานา มิขวางกั้น
ไร้ตัณหา ดุจรากไผ่ ที่เกี่ยวพัน
หน่อไผ่นั้น หนึ่งเดียวนี้ ที่พ้นกาม

ไร้ตัณหา ทิฏฐิ และมานะ
โลภ โทสะ โมหะ กิเลสสาม
หยุดว่ายวน เวียนกระหวัด วัฏฏทราม
หยุดโลกสาม สู่เสรี ที่พ้นภพ

บัณฑิตผู้ กระทำ ได้ดั่งนี้
มีชีวี ดุจนอแรด ที่ประสบ
พึงท่องเที่ยว ผู้เดียวไป ไร้สิ่งกระทบ
ผู้สิ้นภพ สิ้นกิเลส เหตุว่ายวน







เจริญในธรรมค่ะ