สหายรัก...กลอนที่กระทู้นี้ของคุณ ปลายฟ้า...ค่ะ
มีแต่กลอนน่าฟังทั้งนั้น...



อย่าเฆี่ยนลิงน้อยจนเกินไปนะเพื่อน...
เพราะผมเคยทำแล้ว...ผมว่ามันไม่ใช่ทางเลือกที่ถูกที่สุด
กว่าผมจะกล่อมมันให้มันกลับมาทำตาแป๋วแหว๋วใส่ผมได้ ก็เหนื่อย

ทุกวันนี้ ผมได้แต่พยายามมองตามัน...และมันก็มองตาผม...
มองตากันบ่อย ๆ อย่าบังคับ แต่ใช้กลยุทธต่อรองกันด้วยสายตา...
มันก็ค่อย ๆ ปรับใจเข้าหากัน และปรับสมดุลกันเองง่ะ...

กำลังใจของผม...มากับสายลม...
และมันก็ลอยไปกับสายลม...เช่นกัน

อิ อิ จริง ๆ นึกเล่น ๆ กลายเป็นคำคม ๆ ได้มั๊ยนี่



อิ อิ ตอนนี้ผมแอบไปซื้อหนังสือมาหนึ่งเล่ม
เดี๋ยวผมจะหอบมาเล่นกับคุณปลายฟ้า...ค่ะ แถว ๆ นี้ล่ะครับ...
เพราะผมว่าคุณเป็นคนที่อ่อนโยนดีครับ...
เวลาอ่านกลอนของคุณก็สบายใจ...

แวะมาให้กำลังใจครับ
คุณ yahoo ยังอารมณ์ดี เหมือนเดิม

สาธุ..ค่ะ..สาธุ
ขอบคุณ..คุณวรานนท์...ที่เข้ามาเยี่ยมเยือน...
ของเป็นกัลยาณมิตร...อีกสักคนค่ะ แล้วเข้ามาบ่อยๆ นะค่ะ

ขอบคุณ..คุณyahoo...จะรออ่านค่ะ...

ขอบคุณ..คุณบัวศกล...
กับอักษรสวยๆ อ่านแล้วไม่ต้องตีความ ตรงประเด็น

ผมเองก็คิดถึงคุณครับ... เห็นคุณหายไปหลายวัน...
จริง ๆ ผมว่าคุณก็น่าจะเป็นคนหนึ่งที่สามารถทำให้คนข้าง ๆ อารมณ์ดีได้ไม่ยากน๊า...

ทำให้ผมนึกถึงการรดน้ำต้นไม้
ใช่ครับ...เรารดน้ำต้นไม้
และต้นไม้ก็รดความสดชื่นกลับมาสู่เรา...
เหมือนเป็นวัฏจักร...แห่งการเกื้อกูลซึ่งกันและกัน...


เมื่อเราไม่หวงแหนความสุขของตัวเองเอาไว้..
และไม่คิดแต่หวังจะกอบโกยเอาความสุขเข้าหาตัว...
รู้จักที่จะแบ่งปันความสุขให้กับผู้อื่น...
และแบ่งเบาความทุกข์ของผู้อื่นด้วยการใส่ใจและให้กำลังใจ...
โอย๋...ผมว่า...ผู้คนมากมายคงไม่ต้องมานั่งปวดหัวกับการปฏิบัติธรรมให้พ้นทุกข์หรอกครับ...
แต่อาจจะต้องหันมาปวดหัวกับการปฏิบัติธรรมเพื่อบรรเทาความสุข... หุ หุ...
ดังนั้นถ้าไม่อยากปวดหัวกับการปฏิบัติกลับไปกลับมาไม่จบไม่สิ้น...
คนเราต้องรู้จัก...ความพอดี...ตามทางสายกลางครับ...


อิ อิ ....
ผมว่าเพื่อนผมกำลังกลั่นแกล้งผมด้วยธรรมง่าย ๆ ครับ...
ธรรมแบบไร้สาระ... อิ อิ
ขอกระดิกหางยั่วก่อนนะเพื่อน...

เราเคยใช้ชีวิตที่ผ่านมา
เพียงเพื่อไขว่คว้าหาความสุขที่ไม่เคยมีอยู่จริง
เราเคยใช้ชีวิตรอคอยอนาคตข้างหน้า
เพื่อกำหนดชะตาชีวิตของตน
เราเคยยึดติดกับช่วงเวลาแห่งความสุขที่ผ่านพ้นไป
ไมต่างอะไรกับการไขว่คว้าวิ่งไล่จับเงา
เราเคยดิ้นรนหนีความทุกข์
ทั้ง ๆ ที่ความทุกข์มีอยู่กับเราตลอดเวลา
แต่เราไม่เคยมองเห็นและไม่กล้ายอมรับมัน
เราไม่เคยพยายามที่จะเข้าใจและเรียนรู้ว่า ความสุข หรือ ความทุกข์
ก็ล้วนแปรเปลี่ยนไปตามเหตุของมัน
เมื่อหมดเหตุ ความสุขหรือความทุกข์ ก็ดับลง

มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ครับ

สุขใจ สมชื่อจริง ๆ
ผมเฝ้าเดินวนเวียนเข้ากระทู้โนน้ ออกกระทู้นี้
สุดท้ายพอเข้ามาที่กระทู้นี้
และผมก็ไม่อยากจะเดินออกไปไหนอีกเลย
บทความของคุณ ปลายฟ้า...ค่ะ น่าอ่านจริง ๆ

และยังบทความของคุณ วรานนท์
ผมอ่านแล้วชอบจัง...

ที่แห่งนี้อบอุ่นใจดีจัง