26856.ข้าวลีบ

มหาราชันย์

ข้าวลีบเอยเหยียดตั้ง :b42:

ดุจธง
เพราะภพดับสิ้นลง :b42:

หมดแล้ว
ผงาดซึ่งเอกองค์ :b42:

ถึงชาติ

สุดท้าย
บ่ งอก บ่ เกิดแล้ว :b42:

สุดสิ้นวัฏฏา

:b41:

ฝูงชน บ่ เกิดคล้าย :b42:

คลึงกัน
กรรมก่อผิดแผกกัน :b42:

แต่งไว้
ความรู้มิอาจทัน :b42:

เพราะจิต นิวรณ์
ฝึกจิตเสียใหม่ได้ :b42:

ชั่วร้ายกลับดี

:b41:

บัณฑิตจิตมั่นล้วน :b42:

ศิลา
บ่ หวั่นแรงลมพา :b42:

โยกได้
กิเลสและตัณหา :b42:

ฤๅกร่อน

จิตตน
กลับก่อนาบุญให้ :b42:

มนุษย์นั้นเก็บบุญ

:b41:

อรรถธรรมนิรุติข้อ :b42:

เทศนา
โดยสดับถ้อยนั้นมา :b42:

ใส่เกล้า
ปฏิบัติวิปัสสนา :b42:

จากพุทธ์

วาที
ญาณย่อมน้อมธรรมเจ้า :b42:

มั่นตั้ง บ่ คลอน

เจริญในธรรมครับ

วรานนท์

อนุโมทนาสาธุด้วยครับ

:b8:

bbb

ไพเราะมากครับ

อนุโมทนาสาทุ :b8:

มหาราชันย์

กราบบาทพระพุทธ์เจ้า :b42:

โคดม

ทรงคุณ
เอกพระผู้บรม :b42:

เลิศหล้า
ขนสัตว์สู่ภิรมย์ :b42:

โลกแห่ง นิพพาน
จิตส่งกรุณาอ้า :b42:

สัตว์ล้วนเห็นธรรม

:b42:

ธัมมาพระพุทธ์เจ้า :b42:

บรมโลก

โคดม
จำแนกธรรมนำโศก :b42:

ดับได้
อริยะสัจโลก :b42:

องค์สี่

มีคุณ
นำสู่จักษุให้ :b42:

แก่กล้าปัญญา

:b41:

อินทรีย์แปดแก่กล้า :b42:

เจริญองค์

คงต่อ
เพราะฝึกฌานให้ทรง :b42:

มั่นแล้ว
ศรัทธาเพิ่มพูนส่ง :b42:

ปีติ

สุขมา
ดลจิตใสดุจแก้ว :b42:

มัคคตั้งผลธรรม

:b41:

ฝึกเอยฝึกจิตรู้ :b42:

องค์ธรรม

นานา
ฝักใฝ่กุศลนำ :b42:

แจ่มจ้า
ละธรรมที่ขุ่นดำ :b42:

จากจิต

จางไป
จิตชื่นปีติกล้า :b42:

สุขด้วยปัญญา

:b41:

จิตเอยเผยธาตุรู้ :b42:

ธรรมงาม

ผลเหตุ
จิตเอ่ยปัญญาตาม :b42:

แจ่มจ้า
จิตละยึดรูปนาม :b42:

เหตุแห่ง

ทุกข์ตรม
เพียรยิ่งปัญญากล้า :b42:

ลุแจ้งหมดจด

:b41:

กัลยาณมิตรก้าว :b42:

รวมกัน

กาลใด
จิตต่อจิตผูกพัน :b42:

มั่นแท้
จักเสริมส่งจิตอัน :b42:

ควรคู่

ทรงธรรม
เสพร่วมรสธรรมแล้ :b42:

อิ่มแปล้ตามกัน

เจริญในธรรมครับ

มหาราชันย์

แต่ละวัน

น้อมเพ่ง

เล็งกายจิต
น้อมพินิจ :b42:

รูปนาม

เป็นความว่าง (อนัตตา)
ไม่มีเรา :b42:

ไร้ของเรา

ไปทุกอย่าง
เพียรละวาง :b42:

อุปาทาน

ผ่านพ้นใจ

สุญญตะ

สมาธิ

ที่ฝนฝึก
น้อมจิตนึก :b42:

ตั้งมั่น

มิหวั่นไหว
โลภโกรธหลง :b42:

ข่มและละ

จากดวงใจ
กำจัดให้ :b42:

สังโยชน์ลด :b42:

หมดนิวรณ์

เจริญในธรรมครับ

กระบี่ไร้เงา

มหาราชันย์ เขียน:

ข้าวลีบเอยเหยียดตั้ง :b42:

ดุจธง
เพราะภพดับสิ้นลง :b42:

หมดแล้ว
ผงาดซึ่งเอกองค์ :b42:

ถึงชาติ

สุดท้าย
บ่ งอก บ่ เกิดแล้ว :b42:

สุดสิ้นวัฏฏา

สาธุ ..... ไพเราะจริำงๆ ค่ะ :b48:

งามเอย ธรรม อรรถ ถ้อย :b47:

ธรรมกวี
มหาราชันย์นำมณี :b47:

ผ่องแผ้ว
งามนิรุตติ ปฏิภาณกวี :b47:

ล้ำเลิศ ยิ่งนา
ปฏิสัมภิทา แพร้ว :b47:

ผ่องแท้กวีธรรม

:b48:

นำเมล็ดงา วางเทียบ :b47:

พร้าวใหญ่
ด้วยต้องการตามไซร้ :b47:

ธรรมรื่น
อ่านกวีท่านนำไข :b47:

สัทธรรม สัมม์พุทธ
พร้อมแหล่งอ้างอิงชื่น :b47:

สุขแท้รสธรรม

รูปภาพ

สาธุ ..... เจริญในธรรมค่ะ :b48:

มหาราชันย์

นิรุตติแต่งแต้ม :b42:

ปัญญา

ฝึกตน
ใช้สื่อข้อธัมมา :b42:

แจ่มแจ้ง
สาธุหมู่ปัณฑิตา :b42:

มาสดับ

เห็นธรรม
เป็นดั่งฝนยามแล้ง :b42:

สู่หล้ารดริน

:b41:

ธรรมงามยามเอ่ยถ้อย :b42:

อรรถธรรม

พี่เฮย
ประกอบภาษานำ :b42:

ตรัสรู้
งามต้นสู่กลางธรรม :b42:

ปลายสุด

ยิ่งงาม
นิรุตติได้แก่ผู้ :b42:

ลุแจ้งแสดงธรรม

:b41:

ชนใดใจหลุดพ้น :b42:

เพราะฝึก

ฝนใจ
บัณฑิตพิชิตศึก :b42:

พ่ายแพ้
ตัณหาที่เคยคึก :b42:

มาดับ

สิ้นไป
ชนนั่นแลชนะแท้ :b42:

ภพสิ้นปรินิพพาน

เจริญในธรรมครับ

กระบี่ไร้เงา

รวงข้าว ลีบ ชาวนาเห็น :b47:

ท้อใจ
พ่อค้า ร่วมผลักไส :b47:

ไม่ซื้อ
ยามเมล็ดหล่นดินไซร้ :b47:

ไม่ก่อ รากเฮย
ดุจไร้ค่ามิคิดยื้อ :b47:

แย่งไว้ครอบครอง

:b41:

รวงข้าวเมล็ดเต่งล้วน :b47:

ยินดี
ชาวนา กลับเห็นทวี :b47:

ทรัพย์ข้า
พ่อค้า ยิ้มเปรมปรีดิ์ :b47:

โอบอ้า เชยชม
ร่วงหล่นพลันงอกกล้า :b47:

เกิดแล้วอีกหน

:b41:

บัณฑิต ผู้ละล้วน :b47:

ยินดี
ยินร้าย มิให้ทวี :b47:

จิตเจ้า
อยู่อย่างสันโดษมี :b47:

สุขสงบ ยิ่งนา
มิก่อพันธุ์เข้าเคล้า :b47:

พ่วงไซร้วัฏฏา

:b41:

ชืนชมชอบ ชื่นแท้ :b47:

ข้าวรวง
กอบเกื้อกรุ่น กลิ่นทรวง :b47:

กวีแก้ว
แหวกวงว่าถึงรวง :b47:

ข้าวกล้า
คารวะมหาราชันย์แกล้ว :b47:

กู่ก้องกวีธรรม

รูปภาพ

สาธุ ..... เจริญในธรรมค่ะ :b48:

มหาราชันย์

สวัสดีกระบี่ ฯ ตั้ง :b42:

โคลงธรรม
ชมชื่นเมล็ดข้าวนำ :b42:

เทียบไว้
ข้าวลีบและเต่งคำ :b42:

บริบท

ธัมมา
เปรียบเทียบอรรถธรรมให้ :b42:

แจ่มแจ้งโดยญาณ

:b41:

บัณฑิตจิตเหือดแห้ง :b42:

อวิชชา
ประดุจข้าวลีบพา :b42:

ภพสิ้น
ข้าวเต่งงอกในนา :b42:

เพราะเหตุ

เชื้อใน
ปุถุชนล้วนทั้งสิ้น :b42:

เต่งด้วยอวิชชา

:b41:

กระบี่ ฯ เอยจิตตั้ง :b42:

ในฌาน
กอบจิตอาสาวขยญาณ :b42:

บาทนั้น
เพราะฌานก่อบาทฐาน :b42:

วิมุติจิต

อินทรีย์
สาธุจิตกระบี่ ฯ ปั้น :b42:

มัคคตั้งสัจจะญาณ

เจริญในธรรมครับ

กระบี่ไร้เงา

สาธุ ...เจ้าค่ะ

มหาราชันย์

สวัสดีกระบี่ไร้ ฯ :b42:

ยามเย็น
ฝนฝึกตบะเป็น :b42:

แก่นแท้
อนุโมทนาเห็น :b42:

โดยอรรถ

ธัมมา
กุศลจิตมั่นคงแล้ :b42:

จิตตั้งในญาณ

:b41:

เจริญฌานเหตุตั้ง :b42:

ปัญญา
เพื่อดับอวิชชา :b42:

จิตเจ้า
ใจดับซึ่งตัณหา :b42:

ใสสว่าง

เพราะญาณ
บ่ เกิด บ่ เวียนเศร้า :b42:

ดับสิ้นอวิชชา

เจริญในธรรมครับ

กระบี่ไร้เงา

เมล็ดข้าวลีบล้วนเบา :b47:

ลอยลม
บ้างลอยเหนืออาจม :b47:

พ้นแร้ว
บ้างลอยเหนือโคลนตม :b47:

เตรียมย่อย สลายนา
ดุจจิตพระอริยะแพร้ว :b47:

ผ่องพริ้วหลุดวัฏฏ์

:b48:

เมล็ดข้าวเต่งล้วนหนัก :b47:

ด้วยกาม
พายุแรง พัดผ่านคาม :b47:

ลู่สิ้น
ร่วงหล่น พรั่งพรูตาม :b47:

โคนต้น ข้าวนา
เป็นเหยื่อ หนู กา สิ้น :b47:

ที่พ้นงอกเจริญ

:b48:

ข้าวลีบเปรียบตาลต้น :b47:

ยอดหาย
มิงอกงามดั่งหมาย :b47:

แน่แท้
ถึงซื่งความมลาย :b47:

หมดชาติ สิ้นเฮย
สำำรอกอวิชชาแล้ :b47:

รากเหง้าถอนยวง

Quote Tipitaka:

ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุเป็นผู้มีลิ่มคืออวิชชาอันยกขึ้นแล้ว อย่างไรเล่า?

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้
ละอวิชชาได้แล้ว ตัดรากขาดแล้ว
กระทำให้เป็นดุจตาลยอดด้วน
ถึงความไม่มีสืบไป
มีอันไม่บังเกิดขึ้นต่อไปเป็นธรรมดา

ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุเป็นผู้มีลิ่มคืออวิชชาอันยกขึ้นแล้วด้วยอาการอย่างนี้แล.

สาธุ ..... เจริญในธรรมค่ะ :b48:

มหาราชันย์

พระโยคาวจร.....

พิจารณา เห็นชราและมรณนิมิต
.....โดยความเป็นภัย
.....มีจิตน้อมไปในนิพพานอันไม่มีนิมิต
.....เพิกเฉยความเป็นไปแล้ว
.....คำนึงถึงนิพพานอันเป็นที่ดับ ไม่มีนิมิต
ย่อมเข้าสมาบัติ นี้ชื่อว่า อนิมิตตสมาบัติ

พระโยคาวจร.....

พิจารณาเห็น ตัณหาอันเป็นที่ตั้งแห่งชราและมรณะ
.....โดยความเป็นภัย
.....มีจิตน้อมไปในนิพพานอันไม่มีที่ตั้ง
.....เพิกเฉยความเป็นไปแล้ว
.....คำนึงถึงนิพพานอันเป็นที่ดับ ไม่มีที่ตั้ง
ย่อมเข้าสมาบัติ นี้ชื่อว่า อัปปณิหิตสมาบัติ

พระโยคาวจร.....

พิจารณา ความถือมั่นแห่งชราและมรณะ โดยความเป็นภัย
.....มีจิตน้อมไปในนิพพานอันว่างเปล่า
.....เพิกเฉยความเป็นไปแล้ว
.....คำนึงถึงนิพพานอันเป็นที่ดับว่างเปล่า
ย่อมเข้าสมาบัติ นี้ชื่อว่า สุญญตสมาบัติ

เจริญในธรรครับ

มหาราชันย์

สมาธินั้น มีความไม่ฟุ้งซ่านเป็นลักษณะ

มีความกำจัดความฟุ้งซ่านเป็นรส

มีความไม่หวั่นไหวเป็นเครื่องปรากฏ

มีความสุขความเจริญเป็นปทัฏฐาน

คนผู้แสวงหาความสุขเพื่อตนพึงกำจัดความรำพัน
ความทะยานอยากและความโทมนัสของตน
พึงถอนลูกศร คือกิเลสของตนเสีย
เป็นผู้มีลูกศร คือ กิเลสอันถอนขึ้นแล้ว
อันตัณหาและทิฐิ ไม่อาศัยแล้ว
ถึงความสงบใจ ก้าวล่วงความเศร้าโศกได้ทั้งหมด
เป็นผู้ไม่มีความเศร้าโศกย่อมจักเยือกเย็น ฉะนี้แลฯ ”

เจริญในธรรมครับ