...................

กลางคืนก่อนนอนให้ภาวนาครึ่งชั่วโมง
ทำจิตให้สงบ ชำระจิตใจ ตรวจจิตก่อนแล้วจึงนอน
ก่อนนอนให้ตรวจความคิดทั้งวัน วันนี้ทั้งวันคิดอะไรบ้าง
ให้เห็นด้วยใจจริงๆ ว่า ความคิดเป็นของไม่เที่ยง
คิดๆ ๆ มากไปเสียเวลาเปล่าๆ
ความคิดก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ

ก่อนนอนทำจิตให้สงบ
ให้เห็นความว่าง ทำใจให้ว่างๆ ดูกายกับจิต
ให้เห็นว่า กายกับจิต แยกกันอยู่
จิตมองกายว่างๆ อยู่
ปล่อยวาง สัญญา อารมณ์
เหลือแต่ความว่างๆ ๆ ๆ
รู้ว่ากายนี้เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป
รูปนามก็เกิดดับๆ อยู่อย่างนี้

เมื่อเห็นกายกับจิต ความฟุ้งซ่านก็ดับ
เห็นกายไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน
เป็นเพียงธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ
เห็นจิตไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน เป็นเพียงแต่ "รู้"

ภาวนาตายก็ได้
พิจารณาความตาย
ตายจากอดีต อนาคต สัญญาอารมณ์
ตายจากทุกอย่าง
ตายจากปัญหาต่างๆ ทั้งหมด
เมื่อตายแล้วทุกอย่างก็จบ ไม่มีอะไรเหลือ ไม่มีอะไรต้องคิด
ทุกอย่างไม่น่าเอา ไม่น่าเป็น
ตายจากความรู้สึกต่างๆ แล้วจะเห็นอนิจจัง
ปล่อยวางอารมณ์ต่างๆ ได้หมด

การพิจารณาความตาย ก็คือการพิจารณาอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ถ้าคิดเป็น ก็เป็นสัมมาสังกัปปะ สัมมาสติ
ยิ่งคิดก็ยิ่งสงบ เพราะเป็นความคิดที่ถูก
ส่งเสริมให้เกิดปัญญา เกิดญาณทัสสนะ เกิดความสงบ
ถ้าคิดไม่เป็น คิดผิด เป็นมิจฉาทิฏฐิ
ยิ่งคิดยิ่งกลัว ยิ่งคิดยิ่งทุกข์ เป็นความคิดผิด คิดไม่ถูกทาง
ถ้ามีสติสัมปชัญญะ มีความรู้ตัวทั่วพร้อม
พิจารณาขันธ์ 5 หรือสติปัฏฐาน 4 ให้เห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ก็จะพ้นจากความกลัวตาย จึงไม่ต้องกลัวตาย

ไม่อยากเกิด ก็ต้องเกิด
ไม่อยากตาย ก็ต้องตาย
ตายก่อนตายนั่นแหละ จึงไม่เกิด
เมื่อจิตสงบแล้ว สงบจากสัญญาอารมณ์ต่างๆ แล้ว จึงเข้านอน
นอนไปกับความสงบ เรื่องหนักๆ
ปล่อยวางให้หมด ไม่ต้องแบกไปนอนด้วย
นอนกับความว่าง กับตัวรู้นั่นแหละ…..... เอวัง !