กำลังอ่านอยู่ : 8 คน

ภารกิจของหิ่งห้อย    หน้า 1 หน้า 1 l 2 l 3 l 4

             เดวิทชะงักนิดหนึ่ง เมื่อเห็นป้ายบนหน้าอกของมันเขาส่ายหน้าระอา พลางหัวเราะเบา ๆ

             " เปลี่ยนชื่ออีกแล้วหรือวันนี้ "

             เจ้าหุ่นยนต์หัวรูปรักบี้พยักหน้า รับกระเป๋าของเขาไปเก็บแล้วกลับมายืนรอที่ข้างเก้าอี้ยาว ขณะที่เดวิทเดินตรงไปอาบน้ำตามปกตินิสัยของเขา ที่จะต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีที่กลับถึงบ้าน

             ยายบัวสายยกน้ำและของว่างมาตั้งรอที่โต๊ะข้างเก้าอี้ยาวตรงเฉลียง แอร์กำลังเย็นสบาย มองผ่านกระจกเฉลียงออกไป เป็นทะเลสาบของหมู่บ้าน แสงแดดยามเย็นกำลังทอระยิบอยู่บนผิวน้ำ คุณปิรามิดเพื่อนข้างบ้านกำลังเล่นเรืออยู่กับลูกชาย

             เดวิทเดินมานั่งที่เก้าอี้ด้วยท่าทางรื่นรมย์ หยิบขนมฝีมือยายบัวสายเคี้ยวตุ้ย ๆ พลางมองไปทางคุณปิรามิด แต่พูดกับเจ้าหุ่นยนต์

             "เอ้า วันนี้แกจะเล่าเรื่องอะไรให้ฉันฟัง เจ้าหิ่งห้อย "

             " เจ้านายอยากฟังเรื่องแบบไหนครับ" มันถามเบา ๆ

             "นิยาย เราอ่านนิยายกันมาถึง พ.ศ.ไหนแล้วนะ " เดวิทเป็นคนชอบหนังสือ เขาสะสมหนังที่พิมพ์เป็นเล่มจนมีห้องสมุดใหญ่ในบ้าน และมีห้องสมุดในคอมพิวเตอร์ส่วนตัว ที่ซื้อหนังสือโดยให้ทางบริษัทผลิตหนังสือเข้ามาเก็บไว้ในเว็บห้องสมุดของเขาเต็มไปหมด มันเป็นความสุขใจ แต่เขามีมากจนอ่านไม่ไหว และเขามีมากจนอ่านไม่ไหว และเขาไม่ค่อยชอบอ่านเอง หากแต่ชอบให้มีคนอ่านแล้วมาเล่าให้เขาฟังมากกว่า เขารู้สึกมันเร็วดีทันอกทันใจ แม้ว่าคุณปิรามิดจะเคยบอกว่า การอ่านหนังสือด้วยตัวเองนั้น ได้อรรถรส ได้ซาบซึ้ง ได้สัมผัสอารมณ์ดื่มด่ำกว่าก็ตาม แต่เดวิทไม่ค่อยสนใจคำแนะนำนั้น

             ดังนั้น เขาจึงซื้อหุ่นยนต์นักเล่ามาตัวหนึ่ง เพื่อให้มันใช้เวลาระหว่างที่เขาไปทำงาน ให้มันอ่านหนังสือแล้วมาเล่าให้เขาฟังเมื่อเขาอยากจะฟัง มันทำงานได้ดีทีเดียว มันเล่าเรื่องได้สนุกมีชีวิตชีวา และไม่ตกหล่นใจความสำคัญใด ๆ แต่เขาสังเกตเห็นว่ามันคงได้รับโปรแกรมทางด้านอารมณ์ความรู้สึกมาด้วย เพราะดูมันจะอ่อนไหวง่าย ไม่รู้ด้วยเหตุนี้หรือเปล่า ที่ทำให้มันชอบเปลี่ยนชื่อตัวเองบ่อย ๆ จนเขาต้องให้มันติดป้ายบนหน้าอกเพราะจำไม่ทัน ล่าสุดมันคลั่งนิยายอียิปต์ มันก็จะเรียกตัวเองว่าฟาโรห์และเรียกเพื่อนข้างบ้านว่าคุณปิรามิด ซึ่งมันจะตั้งชื่อให้เขาด้วยทุกครั้ง เพราะความที่มันประทับใจในความสม่ำเสมอของเขาที่ออกไปเล่นเรืออยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน

             " เรื่องนิยายยอดฮิตประจำปี เราอ่านมาถึง พ.ศ. 2543 แล้ว ครับ ปีนั้นฮิตเรื่อง แฮร์รี่ พอตเตอร์ มาก เป็นนิยายของแม่มดพ่อมด ตอนเด็ก ๆ ไปเข้าโรงเรียน หัดวิชาพ่อมด แล้วมีการผจญภัย "

             " อะไรกัน ตอนนั้นมัน 30 ปีที่แล้ว ปีนั้นเริ่มบ้าอินเตอร์เน็ต"

             กันไปเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือ ยังฮิตนิยายพ่อมดได้ยังไง

             "มันย้อนยุคนะครับ เจ้านาย พ่อมดหายไปนาน" เจ้าหิ่งห้อยพยายามอธิบาย เดวิทพยักหน้าหงึก ๆ

             " คงเหมือนแฟชั่นนะ อย่างที่ออฟฟิศของฉัน จะรู้เลยว่าแฟชั่นข้างนอกเขาไปถึงไหนกันแล้ว ดูแค่แม่สาว ๆ พวกนั้นก็ไม่มีวันตกข่าว เมื่อเช้ายายเจเน็ตนุ่งโจงกระเบนกับเสื้อตะเบงมานมาเลยฉันยังแซวว่าข้าศึกบุกมาถึงอยุธยาแล้วหรือยังไง หล่อนค้อนไปสามตลบ" เดวิทหัวเราะตัวโยน

             "แล้วแกล่ะ ย้อนยุคกลับไปเป็นสัตว์โลกหรือไง วันนี้ถึงได้ชื่อหิ่งห้อย"

             เจ้าหุ่นยนต์น้อยไม่ตอบ มันเริ่มเล่าเรื่อง แฮรรี่ พอตเตอร์ ให้เจ้านายฟัง

             ยายบัวสาย กำลังปัดเสื่อชุลมุนอยู่หน้าโต๊ะเล็กในห้องนอน ตอนที่เจ้าหิ่งห้อยโผล่เข้าไปหา "ยาย ทำไร "

             " ธูปเทียนมันหล่นลงเสื่อ " แกตอบเบา ๆ " ตกใจ " แกนั่งลงสงบอกสงบใจ แล้วยกมือไหว้รูปพระพุทธเจ้ารูปเล็ก ๆ ที่ติดอยู่บนผนัง

             " นึกไง ไหว้พระ " เจ้าหิ่งห้อยถามเหมือนกระซิบ ยายบัวสายหัวเราะ “ กระซิบทำไม “ แต่มันไม่สนใจ

             "นึกไง ไหว้พระ"

             "มันเหงา" ยายบัวสายตอบสั้น ๆ " คิดถึงบ้าน คนบ้านนอกเขาคิดถึงบ้านกัน รู้จักไหม คิดถึงบ้าน"

              "ฟังชื่อก็รู้แล้วน่าว่าบ้านนอก ถ้าคนกรุงป่านนี้ก็เป็นยายแองเจล่าไปแล้วล่ะ"