การแก้กรรมสมัยพุทธกาล

ผู้เยี่ยมชม

จริงๆแล้วสมัยพุทธกาลไม่มีพิธีแก้กรรม แต่มีหลายเรื่องซึ่งจำไม่ได้มากในรายละเอียด แต่เชื่อว่าเมื่อเล่าไปผู้ดูแลเวบนี้ก็คงผ่านหูผ่านตามาแล้ว เรื่องแรกเรื่องของสามเณรลูกศิษย์พระสารีบุตร ซึ่งท่านสารีบุตรทราบว่าสามเณรจะสิ้นอายุขัยใน 15 วัน และให้สามเณรลากลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ ระหว่างเดินทางสามเณรไปพบปลาในบึงกำลังจะตายเพราะน้ำแห้ง เกิดความสงสารจึงพาปลาไปปล่อย เมื่อเยี่ยมแม่เสร็จแล้วสามเณรกลับมาหาพระสารีบุตร พระสารีบุตรแปลกใจที่เห็นสามเณรยังมีชีวิตกลับมา จึงถามว่าระหว่างทางได้ทำอะไรบ้าง สามเณรเล่าว่าได้ช่วยชีวิตปลา ลักษณะเช่นนี้เมื่อหมดบุญสิ้นอายุขัยสามเณรต้องตาย แต่เมื่อทำบุญกุศลอันแรงจากจิตทำให้บุญนั้นเกิดขึ้นมาต่ออายุขัยได้อีก กรณีอย่างนี้จะเรียกว่าแก้กรรมหรือไม่เป็นเรื่องต้องพิจารณา

อีกเรื่องหนึ่งมีเด็กเกิดมา เมื่อพ่อพาไปทำบุญพระพุทธเจ้าก็ต้องให้พระ เช่นตอนหนึ่งต้องให้พรว่าอายุวัณโณ คือจงอายุยืน แต่พระพุทธเจ้าไม่ให้พระเด็กคนนี้ เพราะรู้ว่าเด็กจะต้องตาย จะมียักษ์มากินเด็ก พ่อเด็กเมื่อทราบความจริงก็ถามพระพุทธเจ้าว่าทำอย่างไรเด็กจะรอด พระพุทธเจ้าก็ให้กั้นสายสิญจน์ เอาเด็กไว้ข้างในสายสิญจน์ แล้วให้พระสวดพระปริต เมื่อพระสวดเทวดามาฟัง ส่วนยักาจะเข้ามาจับเด็กก็เห็นเทวดานั่งอยู่ก่อน ตนเองต้องนั่งตามลำดับข้างหลัง ไม่มีโอกาสเข้าใกล้เด็ก อครบเจ็ดวันยักษ์นั้นก็จากไปไม่ได้กินเด็กทั้งที่ตั้งใจว่าจะกิน

อันนี้เพราะเวรระงับไปก็ได้ เด็กคนนั้นต่อมาอายุยืนกว่าร้อยปี เรื่องแบบนี้เป็นการแก้กรรมหรือไม่ เป็นเรื่องที่มีในพระไตรปิฏก แล้วท่านจะคิดอย่างไร ส่วนเรื่องประสบการณ์นั้นมีมาก พระยามัจจุราจก็มีจริง และเปลี่ยนกาลมรณะได้ แต่เหตุผลที่จะเปลี่ยนนั้นเป็นเรื่องใหญ่เหลือเกิน เหตุผลที่จะต้องมีชีวิตอยู่นั้นของคนที่สิ้นอายุแล้วนั้น ต้องเป็นเหตุผลเพื่อจะทำกิจเพื่อความพ้นทุกข์ หรือเพื่อทำบารมีที่สำคัญยิ่ง กาลมรณะของบุคคลนั้นย่อมต้องถูกเปลี่ยน และผู้ถูกเปลี่ยนก็จะรู้ชัดด้วยตนเอง พญามัจจุราชผู้มีเสนาใหญ่อันใครผัดเพี้ยนไม่ได้ก็จริง แต่ท่านไม่ขวางทางนิพพานและสร้างบารมีที่รู้กันดีทั้งในสามโลก กาลมรณะจึงต้องเปลี่ยนด้วยอำนาจแห่งกุศลเท่านั้น

ตอบเมื่อ: 20 พ.ย.2004, 8:25 pm

คงเป็นการสะเดาะเคราะห์ตามพระไตรปิฏก

น่าเชื่อถือดีค่ะ

เหมือนกะการให้ชีวิตแล้วได้ชีวิต นานขึ้นเลย

ตรงกะ ศีลข้อ 1 เลยค่ะ

ที่ว่าไม่เบียดเบียนสัตว์ ไม่ฆ่าสัตว์

ทำให้โรคภัยไม่เบียดเบียน มีอายุยืน

แล้วการสวดพระปริตรที่

พระพุทธเจ้าก็ให้กั้นสายสิญจน์ เอาเด็กไว้ข้างในสายสิญจน์ แล้วให้พระสวดพระปริต เมื่อพระสวดเทวดามาฟังแล้วยักษ์ไม่กินเพราะนั่งรอจนเหนื่อยกอปรกะคงซึมซาบในบทสวดด้วยมั๊งค่ะ

เลยไม่กินเณร

คล้ายกะที่ คนที่ป่วยไข้ให้สวดบทโพชฌงค์ เป็นการต่ออายุเลยค่ะ

ค่ะอย่างที่ว่า การปฏิบัติวิปัสนากรรมฐานทำให้สามารถเลือกภพภูมิเกิดได้ เปลี่ยนชะตาชีวิตได้

เด๊วต้องขยันปฏิบัติธรรมให้มากๆแล้วมั๊งค่ะ

มีข้อดีเยอะขนาดนี้

ผู้เยี่ยมชม

เคยอ่านสองเรื่องนี้มาเหมือนกัน..

ก็คิดทำนองเดียวกัน...

จุดหนึ่งที่อยากเสริมคือ...ทั้งเณรและเด็ก

เป็นผู้ที่ยังไม่หมดอายุไข(อายุของมนุษย์โดยปกติในสมัยนั้น)....

คือยังเติบโตไปได้อีก

แต่จะเป็นผู้ที่...จะหมดกรรม...คือสิ้นกรรม

ทั้งสองจะต้องตายด้วยกรรม...

ดังนั้นการต่ออายุให้คนที่จะสิ้นอายุไข..คือแก่ตายตามธรรมชาติ..

ไม่ใช่การอธิบายเรื่องนี้ได้..

พึงพิจารณาว่า...การต่ออายุให้คนแก่...ด้วยวิธีนี้...น่าจะใช้ไม่ได้ครับ

เรื่องของกรรมนี้..พระพุทธองค์เคยตักเตือนไว้ว่า

เป็นเรื่องที่ส่อให้เห็นว่าจะเป็นอย่างนั้น...แต่ไม่ใช่อย่างนั้นก็มี

เป็นเรื่องที่ส่อให้เห็นว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น...แต่เป็นอย่างนั้นก็มี

ดังนั้นการพูดเรื่องกรรม..ต้องทราบว่ามีปัจจัยมากมาย

ต้องเป็นพระพุทธเจ้าเท่านั้น..จึงจะแสดงได้ถูกต้อง

แม้แต่สาวกที่ได้ฌาน ได้อภิญญา ไปเห็นมา..

แล้วสรุปบางเรื่อง...พระพุทธองค์ก็ยังไม่รับรอง..ก็มี

เราเป็นบุคคลที่ยังเป็นปุถุชน..คงได้แต่แสดงตามพระไตรปิฏก

ไม่ควรนึกคิดเอาเอง...ไม่ควรออกความเห็นเอาเอง

อย่างเช่นที่ตั้งกระทู้มา...ถูกต้องแล้ว

ผู้เยี่ยมชม

เข้าใจว่าสาเหตุที่ทำให้สามเณรไม่ตายนั้น เพราะบาปกรรมที่กำลังจะมาถึงนั้นมีกำลังแรงไม่พอ เมื่อสามเณรได้ประกอบกุศลกรรมช่วยชีวิตปลามีวามตั้งใจแรงกล้ามาก กรรมดีนั้นมาแซงกรรมชั่วจนไม่สามารถให้ผลได้ ทำให้กาลมรณะที่กำลังจะสิ้นอายุขัยนั้นเปลี่ยนไป คือกรรมที่เป็นบาปนั้นจะต้องมาสนองในภายหลัง อาจในชาตินั้นหรือในชาติต่อๆไป และกำลังของกรรมชั่วนั้นอาจเบาลงหรืออาจอโหสิกรรมไปก็ได้

เรื่องกรรมนั้นเราคาดคิดเชื่อว่าควรเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ไม่ได้ แต่จะเห็นว่าความรู้เรื่องกรรมในพระสูตร และหลักกรรมสิบสองนั้น ถ้าเราเชื่อมั่นจริงว่าในชีวิตเราเป็นไปด้วยกรรมไม่ไมเหตุบังเอิญแล้ว ความชั่วทั้งหลายเราไม่ควรทำเลย และทำความดีและควรตั้งใจภาวนาเจริญสติให้มาก เพื่อเติมน้ำดีลงไปในตุ่มที่มีน้ำไม่ได ให้น้ำไม่ดีหรือน้ำเน่าเจือจางลง เพื่อผลกรรมชั่วจะอ่อนแรงลง ดังนั้นการทำบุญที่เป็นวามเชื่อว่าแก้กรรมก็คงเป็นไปตามนัยนี้ เพราะกรรมนั้นแก้ไม่ได้ แต่ทำให้เปลี่ยนแปลงแรงกรรมนั้นทำได้ครับ ไม่มากก็น้อย

ผู้เยี่ยมชม

ขอต่อเรื่องอายุขัยนิดหนึ่งนะครับ อายุขัยของมนุษย์สมมุติว่าประมาณร้อยปี ถ้ามาป่วยตายตอนอายุในวัยหนุ่ม สาเหตุเพราะกรรมชั่วที่เคยทำอาจในชาติก่อนมาเบียดเบียน เราเรียกว่า"สิ้นบุญ"

คำว่าสิ้นบุญนี้ผมเคยสงสัยว่าสิ้นบุญจากอะไร ก็คิดว่าการที่เราได้ขันธ์ ๕ มาใช้คือได้ร่างกายและจิตใจได้ชีวิตมาอยู่ในโลกนี้ได้มาโดยบุญ และจะถูกบาปเบียดเบียน เมื่อบาปให้ผลมาเบียดเบียนเอาชีวิตไป บุญนั้นก็เลยสิ้นไป หรือบุญนั้นถูกปิดทางไม่มีกำลังแรงมาหล่อเลี้ยงขันธ์ ๕ ให้ยืนยาวตามอายุขัยได้จึงเรียกว่าสิ้นบุญ แต่ก็ใช้กับคนตายในวัยอื่นด้วยในภายหลังซึ่งผิดความหมายของคำว่าสิ้นบุญ นอกจากสิ้นบุญแล้วก็มีคำหนึ่งคือ "ถึงกาลมรณะ" หมายถึงคนตายก่อนถึงอายุขัยนะครับ

ดังนั้นการทำบุญก็สามารถเปลี่ยนกาลมรณะได้ และเราก็เรียกว่าต่ออายุ แต่จริงๆเป็นไปตามอำนาจของกรรมนั่นเอง

ดังนั้นโรคต่างๆเช่นมะเร็ง อาจบันเทา หรือยืดอายุ หรือหายได้ถ้ากรรมนั้นไม่หนักมากเช่นเคยชดใช้มาในชาติก่อนแล้ว เรามาปฏิบัติธรรมก็มีผล ถึงอย่างไรถ้าเจริญสติเอาจริงั้งวันทั้งคืน ทำให้มาก ผลของโรคย่อมลดหรืออ่นแรงไปอย่างแน่นอน อันนี้ผมไม่สงสัย และมีประสบการณ์ในเรื่องนี้จนเห็นเป็นธรรมดาไม่แปลกใจอะไรเลย