"ความมืด" อันใดน่ากลัวที่สุด-------

ผู้เยี่ยมชม

--------------------------------------------------------------------------------
ครั้งหนึ่งพระพุทธองค์ตรัสกะพระสาวกของพระองค์ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย โลกันตนรกมีแต่ความทุกข์ มืดคลุ้มเป็นหมอกมัว สัตว์ในโลกันตนรกนั้นไม่ได้รับรัศมีพระจันทร์และพระอาทิตย์ซึ่งมีฤทธิ์มีอานุภาพมากถึงขนาดนี้

เมื่อพระองค์ท่านตรัสแล้วก็ทรงเงียบอยู่ กระทั่งมีภิกษุรูปหนึ่งทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ฟังแล้วโลกันตนรกช่างมืดมากเหลือเกิน แต่จะยังมีความมืดอย่างอื่นที่ยิ่งไปกว่านั้น น่าสะพรึงกลัวยิ่งไปกว่าความมืดแห่งโลกันตนรกหรือไม่พระเจ้าข้า?

พระพุทธองค์ตรัสตอบว่า ดูกรภิกษุ ความมืดอย่างอื่นที่มากกว่าและน่ากลัวกว่าความมืดแห่งโลกันตนรกนั้นมีอยู่ แล้วท่านก็สาธยายมีใจความโดยสรุปคือ ความไม่รู้ตามจริงนั่นเองที่มืดยิ่งกว่าโลกันตนรก

พวกเราไม่รู้อะไรตามจริงบ้าง? คือ…

๑) ไม่รู้ว่ากายใจอันเป็นที่ตั้งของอุปาทานทั้งปวงนี้ เป็นทุกข์ (นึกว่าเป็นสุข เป็นของดีที่น่ามีน่าเป็น)

๒) ไม่รู้ว่าความอาลัยยึดติดในกายใจนี้ เป็นเหตุแห่งทุกข์ (นึกว่าจำเป็นต้องหลงอยู่เช่นนี้อย่างไม่มีทางเลือก)

๓) ไม่รู้ว่าความพ้นขาดจากการหลงยึดผิดๆ เป็นความดับทุกข์ (นึกว่าการดับทุกข์เด็ดขาดถาวรชนิดไม่กลับกำเริบใหม่เป็นไปไม่ได้)

๔) ไม่รู้ว่าการตั้งมุมมองไว้ตรงตามจริง แล้วเพียรตั้งสติดูอยู่จนจิตตั้งมั่นรู้แจ้ง เป็นวิธีดับทุกข์ (นึกว่าคลายความกระวนกระวายได้เพียงด้วยการเสพกาม หรืออย่างดีที่สุดคือการเข้าฌานไปเป็นพรหมเพื่อมีชีวิตอมตะชั่วนิรันดร์)

แค่ความไม่รู้ว่าอะไรเป็นทุกข์ อะไรเป็นทางดับทุกข์เท่านี้ เหตุใดจึงได้ชื่อว่าเป็นความมืดที่น่ากลัวเสียยิ่งกว่าโลกันตนรก? ขอให้พิจารณาว่าความมืดของโลกันตนรกนั้น ยังมีวันสว่าง ยังมีทางเปิดให้สัตว์ไปอุบัติในภพอื่นหลังจากใช้กรรมหมดสิ้นแล้ว แต่ความไม่รู้ว่าอะไรเป็นเหตุแห่งทุกข์ ไม่รู้ว่าอะไรเป็นบุญเป็นบาปนั้น ส่งสัตว์ให้ตกต่ำลงไปยิ่งกว่าโลกันตนรก เช่นถ้าพลาดทำอนันตริยกรรมก็มีหวังถึงอเวจีมหานรกได้

โลกันตนรกเป็นแค่ภพแห่งความทุกข์ภพหนึ่ง แต่ความไม่รู้ หรือความมีอวิชชานั่นแหละ นำไปสู่ภพแห่งความทุกข์ต่างๆ ทั้งที่มืดมนกว่าโลกันตนรก และทั้งที่แผดเผาเท่าอเวจีมหานรก และสำคัญกว่าอะไรคือโลกันตนรกนั้นวันหนึ่งจะสิ้นสุดสภาพเองเมื่อแรงส่งของวิบากกรรมหมดลง แต่อวิชชาจะไม่มีวันสิ้นสุดสภาพด้วยตนเองเลย หากปราศจากเหตุคือปัญญารู้ทางดับทุกข์

จากคุณ นัท เมื่อวันที่ 3/5/2548 22:39:20

ตอบเมื่อ: 25 เม.ย.2006, 12:07 am

อวิชชา ความไม่รู้แจ้งแทงตลอดซึ่ง ทุกข์ เหตุของทุกข์ ความดับทุกข์ ทางปฏิบัติเพื่อให้ถึงความดับทุกข์ นั้นแลคือ ความมืด ยิ่งกว่าโลกันตนรก สัตว์ทั้งหลายประกอบด้วย อวิชชา มีตัณหาคือความพอใจในภพ แล้ว ย่อมท่องเที่ยวไปใน วัฏฏสงสาร อันยาวนาน บางครั้งเกิดความเห็นผิด พลาดพลั้งทำบาปอกุศล ต้องหมกไหม้ในนรกทนทุกข์เผ็ดร้อนช้านาน บางครั้งเกิดความเห็นถูก จิตใจผ่องแผ้วทำบุญกุศล ได้ไปเสวยทิพยสมบัติบนสวรรค์ เสวยสุขมาช้านาน สลับไปสลับมา อยู่อย่างนี้ไม่จบไม่สิ้น
สงสารอันยาวนาน นี้ มีเบื้องต้นและเบื้องปลายไม่อาจกำหนดได้ สัตว์ทั้งหลายท่องเที่ยว
อยู่ในภูมิทั้ง ๓๑ ย่อมประสบทุกข์บ้างสุข บ้าง บุคคลใดเห็นภัยในวัฏฏะ ย่อม ละอวิชชา
และตัณหา ละความพอใจในภพทั้งหลาย เห็นภพทั้งหลายเปรียบดังกองเพลิง ย่อมเบื่อหน่ายในภพ ทั้งหลายที่ไม่เที่ยง จิต ย่อมน้อมไปใน พระนิพพาน อันเป็นบรมสุขแล สาธุ

ผู้เยี่ยมชม

โมทนาครับ สาธุ..