บความแนะนำ 3 การแข่งขันทำให้ก้าวหน้า

ผู้เยี่ยมชม

เย็นนี้ตอนที่โจแอนนาโทรศัพท์มา พ่อถามว่า " ผลการเรียนของโจแอนนาดีกว่าหรือด้อยกว่าลูก" พอลูกตอบว่า"ดีกว่าของผมนิดหน่อย"พ่อก็รู้สึกประหลาดใจจนต้องถามต่อว่า"คะแนนเฉลี่ยของลูกตั้ง 98 เธอยังทำได้ดีกว่าอีกหรือ"

พอถึงตอนนี้ลูกพูดเหมือนไม่พอใจ "แล้วยังไง นักเรียนหญิงในชั้นปีที่หนึ่งชื่ออมานดา ยังได้คะแนนเฉลี่ยตั้ง 99 หน้าตาก็สวย และทำกิจกรรมตั้งหลายอย่าง แถมยังมีแฟนด้วย" แล้วลูก็เดินเข้าห้องด้วยท่าทางโมโหพร้อมกับพูดทิ้งท้ายเป็นภาษาอังกฤษว่า "ทำไมชอบเอาผมไปแข่งขันกับคนอื่นอยู่เรื่อย แต่ละคนก็เป็นตัวของตัวเองนี่"

หลายปีมานี้ เกือ รั้งที่พ่อเอาลูกไปเทียบกับคนอื่น ลูกจะ ฏิกิริยาไม่พอใจแบบนี้เสมอ พ่อเคยถามพ่อแม่คนอื่นก็พบว่าลูกๆก็ไม่ชอบการเปรียบเทียบเหมือนกัน และทุกคนต่างก็ไม่พอใจที่พ่อแม่ของตัวเองชอบเอาลูกไปเทียบกับคนอื่น

ถูกต้อง ที่นี่เป็นดินแดนที่กว้างใหญ่ มีเนื้อที่ถึง 3,670,000 ตารางไมล์ให้ลูกตระเวนไปเรื่อยๆ ที่นี่ไม่รั้งใครไว้ มีที่ทางให้ทุกคน ลูกจะอยู่แต่ในรังของตัวเองไม่ไปแข่งกับใครเลยก็ได้

แต่ลูกต้องเข้าใจไว้อย่างหนึ่งว่าถ้าอยากปีนขึ้นไปสู่จุดสูงสุดก็จะมีคนเก่งในดินแดน 3,670,000 ตารางไมล์มาแข่งกับลูก และนี่ก็คือเหตุผลที่ทำให้ลูกสามารถชนะเลิศการแข่งขันปาฐกถาในนครนิวยอร์ก แต่แพ้เมื่อถึงระดับรัฐ ลองคิดดูสิ ถ้าหากลูกได้แชมป์ระดับรัฐ พอถึงการแข่งขันระดับประเทศลูกยังจะมีความมั่นใจไหม

ความจริงคนเราพอเกิดมาก็ต้องเผชิญหน้ากับการแข่งขัน เราควรจะยินดีกับตัวเองที่ได้เกิดมาในศตวรรษที่ 20 ยุคที่วิทยาศาสตร์เจริญก้าวหน้ามีชีวิตที่อุดมสมบูรณ์ ขณะเดียวกันเราก็ต้องเผชิญหน้ากับยุคสมัยที่ความรู้เฟื่องฟูและเต็มไปด้วยการแข่งขัน

ไม่ใช่เฉพาะแต่การแข่งขันทางเทคโนโลยีและความรู้เท่านั้น แม้แต่การกีฬาก็เช่นกัน ลองนึกถึงสถิติกีฬาเมื่อ 40 ปีก่อน แล้วมาดูสถิติสูงสุดในทุกวันนี้ แชมป์โลกในอดีตถ้ามาแข่งขันในวันนี้คงไม่ได้เข้ารอบสุดท้ายแน่ หรือบางทีอาจจะไม่ถึงระดับที่จะเข้าร่วมแข่งขันด้วยซ้ำไป

แผ่นดินจีนในอดีตถ้าใครวิ่งเร็วที่สุดในตำบลหนึ่งก็จะได้สมญานักวิ่งลมกรด เวลานั้นการคมนาคมยังไม่สะดวก แค่ข้ามภูเขาไปสำเนียงพูดก็ไม่เหมือนกันแล้ว ต่อมาเมื่อมีการแข่งขันระดับมณฑล ระดับประเทศ จนถึงระดับโลก พอถึงตอนนี้คนจีนจำนวนมากจึงตระหนักว่า คนที่ได้รับการยกย่องกันว่าเป็น "จอมยุทธในนิยายกำลังภายในที่มีลีลาโลดแล่นบนปลายหญ้า" หรือ"พลิ้วไหวบนยอดคลื่น" พอไปแข่งระดับโลกอยู่ในระดับปลายแถวเท่านั้น

เพราะเหตุนี้เองผู้คนจึงเริ่มยกระดับจากจุดของตนเอง สร้างความใฝ่ฝันที่สูงขึ้น แปรความเจ็บปวดและความเคียดแค้นจากที่พ่ายแพ้ให้เป็นพลังขณะเดียวกันก็ศึกษาข้อดีของผู้อื่น ปัจจุบันนี้คนจีนจึงสามารถลำหน้าคนตะวันตกในหลายๆด้านไม่ใช่หรือ

การแข่งขันอาจจะไม่ใช่ประสบการณ์น่ารื่นรมย์ ที่ไม่น่ารื่นรมย์ก็เพราะเป็นการทำลาย"ฝันหวาน" ของตัวเอง เป็นการทำให้ตัวเองต้องเผชิญหน้ากับความจริง จะมีอะไรที่เป็นจริงยิ่งกว่าการเผชิญหน้าประมือกับคู่ต่อสู้ล่ะ

คนจีนโบราณจึงมีคำกล่าวว่า"แข่งขันกันโกรธเคืองกัน" หลังจากจิวยี่แพ้ขงเบ้งหลายครั้งก็เอ่ยว่า "เมื่อมีจิวยี่ไยต้องมีขงเบ้ง" ความหมายก็คือเมื่อฟ้าให้จิวยี่มาเกิดทำไมต้องให้ขงเบ้งมาเกิดด้วย ถ้าหากแต่ละคนต่างก็ไล่ลงไปเป็นทอดๆ คนที่ได้ที่สองในการแข่งขันบอกว่า "ถ้าคนที่ได้ที่หนึ่งไม่มาแข่ง ฉันคงได้ที่หนึ่ง" คนที่ได้ที่สามก็บอกว่า "ถ้าคนที่ได้ที่หนึ่งกับที่สองไม่มาแข่ง ฉันคงได้ที่หนึ่ง"

แล้วโลกเราจะก้าวหน้าหรือ เพราะอย่างนี้แหละยุคสมัยที่เต็มไปด้วยการแข่งขันนี้ ถึงจะได้ที่หนึ่งก็ต้องคิดในมุมกลับว่า "คงเป็นเพราะคนที่เก่งๆไม่ได้มาแข่ง ฉันถึงได้ที่หนึ่ง ถ้าเขามาแข่งฉันคงได้ที่สอง ต่อไปต้องพยายามให้มากกว่านี้จึงจะเอาชนะคู่แข่งที่เข้มแข็งและรักษาตำแหน่งที่หนึ่งไว้ได้"

อย่างนี้โลกถึงจะก้าวหน้าต่อไป

จำไว้นะ อย่าคิดว่าถ้าไม่ไปแข่งขันกับคนอื่นก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคู่แข่งและมีความสุขมากขึ้น ทั้งนี้เพระถ้าเราไม่ไปแข่งขันกับคนอื่น คนอื่นก็จะมาแข่งขันกับเรา โลกนี้เป็นโลกของการแข่งขัน ในการสอบแข่งขันเข้าเรียนต่อ เมื่อมีคนสอบติดก็ต้องมีคนสอบไม่ติด ในการสอบแข่งขันบรรจุงาน เมื่อมีคนได้รับการบรรจุก็ต้องมีคนถูกคัดออก แม้กระทั่งในการถือกำเนิดมาในโลกก็ต้องเอาชนะคู่แข่งนับล้านๆ จึงสามารถปฏิสนธิเป็นตัวเราได้

ขอถามหน่อยเถอะ มีอะไรบ้างที่ไม่มีการแข่งขัน ตลอดชีวิตของคนเรามีแต่การแข่งขันทั้งนั้น ถ้าไม่เก่งกว่าก็ต้องด้อยกว่า

ทั้งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องใจแคบคอยกำจัดคนอื่น แต่เป็นการแข่งขันอย่างกระตือรือร้น เรียนรู้จากผู้อื่น ทำความเข้าใจตนเอง เป็นการพัฒนาและยกระดับขึ้น เม่งจื๊อปรัชญาเมธีคนหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า "ซุ่นเป็นใครฤา เราเป็นใครฤา สำคัญที่ความดี" ซุ่นหมายถึงปฐมกษัตริย์ของจีน ความหมายของเม่งจื๊อคือมีการแข่งขันจะทำให้เกิดความมานะพยายาม

ท้ายที่สุดพ่อขอถามนะ ถ้าหากลูกไม่มีความคิดเรื่องการแข่งขันอยู่ในใจ แล้วทำไมลูกถึงจำได้ว่าแอนนาได้คะแนนมากกว่าลูกอยู่จุดห้าล่ะ

ยอมรับเถอะว่าลูกเองก้แอบแข่งขันอยู่เหมือนกัน

ตอบเมื่อ: 09 ต.ค.2005, 10:27 am

ทั้งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องใจแคบคอยกำจัดคนอื่น แต่เป็นการแข่งขันอย่างกระตือรือร้น เรียนรู้จากผู้อื่น ทำความเข้าใจตนเอง เป็นการพัฒนาและยกระดับขึ้น

สาธุค่ะ ที่ได้เมตตานำบทความดีๆมีประโยชน์มาให้เพื่อนๆได้อ่านกันค่ะ

ผู้เยี่ยมชม