คนโกรธง่ายหายยากทำอย่างไรถึงจะหาย

ผู้เยี่ยมชม

ผมเป็นคนประเภทใครทำอะไรนิดหน่อยก็โกรธแล้วก็ไม่ค่อยลืมด้วย พยายามแผ่เมตตาก็ไม่ค่อยหาย เพื่อนๆพี่ๆช่วยแนะนำหน่อย

ตอบเมื่อ: 19 ก.ย. 2005, 8:53 am

ทำอย่างไรจะหายโกรธ (ป.อ. ปยุตฺโต)

พระพุทธศาสนา เป็นศาสนาแห่งเมตตาการุณย์ พระพุทธเจ้ามีพระคุณข้อใหญ่ประการหนึ่ง คือ พระมหากรุณา ชาวพุทธทุกคนได้รับการสั่งสอนให้มีเมตตากรุณา ให้ช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่นด้วยกายวาจา และมีน้ำใจปรารถนาดี แม้แต่เมื่อไม่ได้ทำอะไรอื่น ก็ให้แผ่เมตตาแก่เพื่อนมนุษย์ตลอดจนสัตว์ทั้งปวงขอให้อยู่เป็นสุขปราศจากเวรภัยกันโดยทั่วหน้า

อย่างไรก็ตาม เมตตา มีคู่ปรับสำคัญอย่างหนึ่งคือความโกรธ ความโกรธเป็นศัตรูที่คอยขัดขวางไม่ให้เมตตาเกิดขึ้น คนบางคนเป็นผู้มักโกรธ พอโกรธขึ้นมาแล้วก็ต้องทำอะไรรุนแรงออกไป ทำให้เกิดความเสียหาย ถ้าทำอะไรไม่ได้ ก็หงุดหงิดงุ่นง่านทรมานใจตัวเองในเวลานั้นเมตตาหลบหาย ไม่รู้ว่าไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ไม่ยอมปรากฏให้เห็น ส่วนความโกรธทั้งที่ไม่ต้องการแต่ก็ไม่ยอมหนีไป บางทีจนปัญญาไม่รู้จะขับไล่หรือกำจัดให้หมดไปได้อย่างไร

โบราณท่านรู้ใจและเห็นใจคนขี้โกรธจึงพยายามช่วยเหลือ โดยสอนวิธีการต่างๆ สำหรับระงับความโกรธ วิธีการเหล่านี้มีประโยชน์ไม่เฉพาะสำหรับคนมักโกรธเหล่านั้นแต่เป็นคติแก่ทุกคน ช่วยให้เห็นโทษของความโกรธ และมั่นในคุณของเมตตายิ่งขึ้น จึงขอนำมาเสนอพิจารณากันดู วิธีเหล่านั้นท่านสอนไว้เป็นขั้นๆ ดังนี้

พระธรรมปิฎก ป.อ. ปยุตฺโต

(ปัจจุบันได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์ที่ พระพรหมคุณาภรณ์)

อ่านต่อ...http://www.dhammajak.net/koda/koda1/koda01.php

ตอบเมื่อ: 19 ก.ย. 2005, 8:56 am

http://www.dhammajak.net/koda/koda1/index.php

ผู้เยี่ยมชม

ลองใช้เวลานั่งสมาธิพิจรณาดูความโกรธที่มีอยู่ในตัวเราซิว่าเราโกรธให้ใครด้วยเรื่องอะไร และเวลาที่เรากำลังโกรธให้กับบุคคลอื่นนั้น และในเวลานั้นเรารู้สึกมีความสุข หรือทุกข์ถ้ารู้สึกว่าตัวเรากำลังมีความทุกข์อยู่กับความโกรธก้ลองนำเอาหลักธรรมอริยสัจ ๔ คือทุกข์ สมุทัย นิโรจน์ มรรค มาพิจรณาแก้ไขความโกรธดู หรือไม่ก็ดับด้วย อโกธะ คือความไม่โกรธ เราโกรธเขาเราก็บาป บาปขั้นแรกคือความทุกข์ใจเป็นแดนเกิด ความโกรธสามารถทำร้ายได้แม้กระทั่งตนเองและผู้อื่น อย่างน้อยก็ทำร้ายจิตใจของตัวเราเองไม่ให้มีความสุข บุคคลที่ชอบโกรธเป็นบุคคลที่เบียดเบียนจิตใจของตนเอง โกรธให้เขาเหมือนจุดไฟเผาตัวเอง ไฟคือโทสะ โทสะ คือ ความโกรธ ผู้มักโกรธมักจะเร่าร้อนอยู่ในกองเพลิงของไฟโทสะ ดังนั้นควรจะดับไฟนี้ด้วย อโทสะ หรือ อโกธะ คือความไม่โกรธ และเจริญธรรมด้วย พรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา คือ ความรัก แผ่ความรักไปเขา กรุณา คือความสงสาร แผ่ความสงสารไปให้เขา มุทิตา คือ ความพลอยยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นได้ดี ไม่มีความอิจฉาริษยา อุเบกขา คือ ความวางเฉย ไม่ดีใจเมื่อได้รับคำสรรเสริญ ไม่เสียใจในเวลาที่ถูกผู้อื่นนินทา # เขาว่าเราดี เราเหมือนเขาพูดหรือไม่ เขาว่าเราร้ายเราร้ายเหมือนเขานินทาเราหรือไม่ *

ความทุกข์จะเกิดขึ้นกับเราได้ก็อยู่ที่ตัวเรา ความสุขจะเกิดขึ้นกับเราได้ก็อยู่ที่ตัวเรา ไม่ใช่อยู่ที่กับบุคคลอื่น ดังนั้นก็ลองเพ่งพิจรณาดู บุคคลอื่นเปรียบเหมือนเหยื่อ ตัวเราเปรียบเหมือนปลา ลองเก็บข้อคิดนี้ไปพิจรณาดูนะครับ