เสียงกระซิบข้างหัวใจ

ตอบเมื่อ: 06 ก.ค.2004, 11:57 am

ความหวังทำให้หัวใจอบอุ่น.....

แต่ความคาดหวังกลับทำให้ชีวิตร้อนรน

ดังนั้นการที่เราจะคาดหวังให้ใครคนนั้นเป็นอย่างนั้น...ให้คนนี้เป็นอย่างนี้

จึงเป็นเรื่องที่ลำบาก ต่อการมีชีวิตกับความคาดหวัง

บ่อยครั้งที่คนเรารู้สึกผิดกับหลายๆอย่างที่ได้ทำลงไป

บ่อยครั้งที่เราอยากแก้ตัวใหม่

อยากที่จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต

นั่นก็เพราะตัวของเราเองยังไม่ดีอย่างที่เราคิดนั่นเอง

แล้วเราจะไปหวังให้คนอื่นๆเป็นได้ดังใจของเราได้อย่างไร

การที่เราคบใครสักคนต้องใช้เวลามหาศาล....

เวลาเช่นนั้นจึงมาแบ่งชีวิตของเราจากโลกที่เราเคยมีโอกาส

ทำสิ่งต่างๆตามอำเภอใจออกไป..

เฉกเช่นการวาดรูปภาพด้วยสีน้ำมัน

ต้องอาศัยพู่กันหลายขนาด

อาจต้องใช้สีหลายประเภท ต้องมีการลบ การแก้ไข

วาดใหม่อยู่หลายครั้งหลายครา

แม้กระนั้นภาพที่ปรากฎออกมา อาจไม่เป็นเหมือนที่เราฝันไว้ก็ได้

แต่การวาดรูปดังกล่าว...

อย่างน้อยก็ควรจะต้องมีอะไรสักอย่าง

ที่ไปในทิศทางเดียวกันบ้าง

เช่นโทนสี ถึงจะไม่ใช่โทนเดียวกัน

แต่ก็ไม่ควรขัดแย้งกันจนดูผิดไปจากความตั้งใจ

ตอบเมื่อ: 06 ก.ค.2004, 12:01 pm

ดังนั้นถ้าจะเปรียบกับการคบหาสมาคมกันแล้ว

แม้ไม่จำเป็นจะต้องเหมือนกันทุกอย่าง

แต่ก็ไม่ควรที่จะต่างกันไปทุกเรื่อง...

หากแม้คนที่เราคบบางคนไม่ได้เป็นและไม่ใช่อย่างที่เราคิด

ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก..

เพราะบางทีก็ต้องปล่อยให้ชีวิตมันได้เรียนรู้บ้าง

ขึ้นชื่อว่าคน มีทั้งดีบ้าง...เลวบ้าง

...ใช่บ้าง..ไม่ใช่บ้าง จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่เราจะต้องเกิดความปวดร้าวเลย..

.เพราะจิตใจนั้นมีกลไกที่สลับซับซ้อนมีความรู้สึกที่ยากหยั่งถึง

จนแม้แต่ตนเองก็ไม่สามารถบอกอะไรได้ว่า...ตนเองเป็นอะไรไป

ด้วยทุกคนรู้ว่า.... "สิ่งที่เข้าใจยากที่สุด คือสิ่งที่ไม่มีวันเข้าใจ"....

จิตใจคนเรานั้นอยู่เหนือการควบคุม ...

เมื่อสุดความสามารถแล้วก็จงปล่อยมันไป

อย่าเก็บกลุ้มจนเป็นปัญหา....

เพราะปัญหานั้นจะจับเราโยนเหวี่ยงเข้าไปขังในห้องมืดทึบอย่างแรง

แต่ทว่าพลาดไปก็ไม่จำเป็นต้องตกใจมากมาย

จนเสมือนรีบร้อนหาทางออกมา

หยุดนิ่งๆ นั่งปรับใจ...ปรับอารมณ์..เสมือนปรับสายตาให้เคยชินสักพัก

การที่เราปลีกตนเองออกมาเงียบๆไม่มีคนรบกวน

ทำให้เรามีเวลาทบทวนอะไรต่างๆมากขึ้น

โดยให้กำลังใจตนเองด้วยความจริงว่า..

ห้องทุกห้องในโลกนี้ย่อมมีประตู

แต่เพราะความมืดมีมาก

จึงทำให้เราหาประตูนั้นยากสักนิด

จงอย่าท้อถอย...แสงสว่างที่ลอดมาจากช่องประตูอาจเลื่อนรางยิ่งนัก

แต่นั่นก็เป็นสิ่งเดียวที่จะบอกเราได้ว่า...เรายังมีความหวัง

ด้วยเพราะแสงสว่างเพียงเล็กน้อยนั้นนั่นเอง..

ตอบเมื่อ: 06 ก.ค.2004, 12:03 pm

ความจริงที่เราทุกๆคนไม่อาจโต้แย้งได้นั้น ก็คือ..

เราแต่ละคนมีความรักตัวเองเป็นอย่างยิ่ง

มีพุทธภาษิตตรัสไว้ว่า....ทรงตรวจดูไปทั่วทิศทั้งปวงแล้ว

ก็ทรงพบว่าตนเองนี่แหละเป็นที่รักของตน

เพราะฉะนั้นเมื่อรักตนและมีความยึดชีวิตยิ่งอย่างนี้

สิ่งที่ต้องกลัวด้วยกันทั้งนั้นก็คือ...กลัวตาย

เพราะความตายนั้น เป็นสิ่งที่มาเด็ดเอาสิ่งที่รักยิ่งไป

คือมาตัดรอนตน...ฆ่าตนนี้เองให้สิ้นไป

หรือหากจะเปรียบชีวิตของคนเราก็เหมือนใบไม้...

ก็เป็นใบไม้ที่ไม่รู้วันร่วงหล่นของตนเอง

เมื่อถึงเวลาที่ปลิดขั้ว....ก็เพียงปลิดปลิวลงจากกิ่งก้าน

ใบไม้สีน้ำตาลที่ร่วงหล่นตามกาลเวลา ก็ได้ทำหน้าที่ของมันมาแล้วอย่างดี

หน้าที่ที่ได้เคยมอบร่มเงาให้ผู้คนได้พักพิง เคยให้อากาศยามเช้า

และให้ความสดชื่นอวดใบที่สะพรั่งให้ต้นไม้สวยงามและสมบรูณ์

ก่อนที่จะปลิดปลิวลงสู่พื้นดิน

หลากหลายเหตุผล ที่ทำให้ใบไม้สีเขียวต้องร่วงหล่น

ด้วยเพราะแรงลม และบางใบก็โดนเด็ดเล่น

จะเห็นได้ว่าทุกอย่างอยู่เหนือการคาดคิด... และเกินกว่าจะตั้งตัวทัน

เช่นเดียวกับชีวิตของเราทั้งหลายที่ยังมีชีวิตอยู่..

ไม่อาจกำหนดวันสุดท้ายของตนเองได้

แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมีวันสุดท้ายด้วยกันทั่วถ้วน..

จึงไม่ควรลังเล ที่จะรอเวลาที่จะทำประโยชน์ให้กับโลก.

.เพราะโลกไม่มีเวลาให้ใครมากพอ

ตอบเมื่อ: 06 ก.ค.2004, 12:07 pm

๏ ๏ อย่ารอถึงวันพรุ่งนี้..

เพราะพรุ่งนี้ไม่เคยมีมาถึง

วันนี้เท่านั้น..วันนี้..จงเริ่มต้นเป็นร่มเงา

เป็นที่พักพิง เป็นทุกๆอย่างเท่าที่สามารถเป็น

จงเริ่มหยิบยื่นน้ำใจไมตรีให้คนรอบข้าง

คนที่เรารัก คนที่เรารู้จัก..และคนแปลกหน้า

เพราะหากถึงเวลาดังเช่นใบไม้ใบนั้น

เราจะได้ไม่ต้องถามว่า....มีอะไรอีกไหมที่เรายังไม่ได้ทำ

เพราะกาลเวลา..ที่นำพาทุกอย่างมาสู่ชีวิต

และก็พร้อมที่จะเอากลับคืนทุกวินาที....

จึงควรสะสมคุณค่าแห่งความดีให้มีมากขึ้นในตัวเองเถิด

เพราะขณะที่เราใช้เวลามากขึ้นๆๆ..

ชีวิตของเราก็เหลือน้อยลงทุกที

ถ้าเราไม่สร้างประโยชน์ทิ้งไว้...

สักวันชีวิตเราก็จะหายไปจากโลกโดยไม่เหลืออะไรเลย.

ด้วยความปรารถนาดีเสมอค่ะ

พี่ดอกแก้ว

ตอบเมื่อ: 06 ก.ค.2004, 4:53 pm

สร้างเหตุในปัจจุบันให้ดีที่สุด

ขอบคุณครับ พี่ดอกแก้ว

ตอบเมื่อ: 07 ก.ค.2004, 9:28 am

แทนคำขอบคุณ พี่ดอกแก้ว มีกลอนไพเราะแฝงคติธรรมมาฝากเสมอๆ ค่ะ

ผู้เยี่ยมชม

ไม่ได้อ่านหรอก ของพี่ดอกแก้วหนะ (มันยาวขี้เกียจอ่าน) แต่แค่อ่านความเห็นของพี่ๆ เช่นพี่ Satima เป็นต้นก็รู้ว่าดีแหงๆเพราะแฝงด้วยคติธรรมด้วยนี่นา อะ ๆๆๆๆ

ผู้เยี่ยมชม

อ้อ ! Satima & Satami เป็นคู่เหมือนกัน i iๆๆๆๆๆๆ

ตอบเมื่อ: 07 ก.ค.2004, 8:40 pm

งั้น Anatta ก็... Anatat

ผู้เยี่ยมชม

บทความนี้แต่งขึ้นเอง หรือว่าดัดแปลงมาคะ

ก็เป็นบทความที่ดีนะ ให้ข้อคิดดีค่ะ

ได้อ่านข้อความหลาย ๆ ข้อความบท net

แล้วรู้สึกประทับใจที่ว่า

ยังมีนักเขียนรุ่นใหม่ ๆ ได้เสมอ

ขอบคุณ ทุกข้อความบน net

ผู้เยี่ยมชม

ใช่ๆ Anata is Anatat iๆๆๆๆๆ

ตอบเมื่อ: 08 ก.ค.2004, 4:04 pm

เล่นด้วยซิครับ

งั้น new ก็เป็น wen นิว ก็เป็น เวน

tu ก็เป็น ut ทียู ก็เป็น อูที

555 ท่าทางจะไม่เข้าท่านะครับ ไปดีกว่า

ตอบเมื่อ: 09 ก.ค.2004, 8:18 am

เอ๋า เป็นชื่อนิวอยู่ดีๆ กลายเป็นชื่อ...เวร...ไปซะแระ กร๊ากกกกกกกกกกก

เดฟ

ตอบเมื่อ: 09 ก.ค.2004, 2:06 pm

แต่เดฟ ดีหน่อย กลับไม่ได้ รอดตัวไป

ตอบเมื่อ: 09 ก.ค.2004, 4:16 pm

ตอบเมื่อ: 09 ก.ค.2004, 4:25 pm

ผู้เยี่ยมชม

ตอบเมื่อ: 10 ก.ค.2004, 12:38 am

ชอบเสียงกระซิบข้างหัวใจของพี่ดอกแก้วค่ะ

นับถือ นับถือ

อิอิอิ อ่ะน๊ะ

เล่นกันน่าดูเลย

ผู้เยี่ยมชม

ขออภัยทุกท่านนะคะ

ช่วงนี้พี่ดอกแก้วไม่อยู่บ้านค่ะ

เรื่องนี้ก็ฝากน้องกิ๊ฟมาลงไว้ที่นี่

เพื่อให้ทุกท่านได้อ่าน

เป็นงานที่พี่ดอกแก้วเขียนขึ้นจากใจไม่ได้ดัดแปลงของใครมา

มีที่มาคือความเข้าใจที่เกิดขึ้นจากการศึกษาพระธรรมค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน..มาคุยกันนะคะ

ตอบเมื่อ: 10 ก.ค.2004, 11:53 am

ขอขอบคุณๆ มากครับ

นึกสงสัยอยู่ว่า ทำไมช่วงนี้คุณพี่ดอกแก้วหายหน้าหายตาไหน

ว่างๆ ก็นำมากลอนธรรมะ หรืองานเขียนอื่นของคุณพี่ดอกแก้วมาลงอีกน่ะครับ

......

ส่วนคุณๆ ท่านๆ ที่เล่นกัน เบาๆ กันหน่อยครับ