ลากับจิ้งหรีด...พันเอก (พิเศษ) นวม สงวนทรัพย์

ตอบเมื่อ: 17 พ.ย.2004, 4:23 pm

ลากับจิ้งหรีด
โดย พันเอก (พิเศษ) นวม สงวนทรัพย์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

กาลเมื่อชาวนาทั้งหลายได้เก็บเกี่ยวข้าวในท้องนาของตนหมดแล้ว เวลาหัวค่ำและเช้ามืด ลูกชายชาวนาหลายคน จะชวนกันมาจับจิ้งหรีดทองดำ จิ้งหรีดทองแดงไปเลี้ยงไว้ เพราะว่าจิ้งหรีดส่งเสียงร้องเวลาหัวค่ำและเวลาเช้ามืด อยู่ในท้องทุ่งนาใกล้ชายป่าใหญ่

ทุกครั้งที่จิ้งหรีดทองดำ จิ้งหรีดทองแดง ส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว ลาหนุ่มจะออกมาจากป่ายืนฟังเสียงร้องของจิ้งหรีดด้วยความพึงพอใจยิ่งนัก

“ทำไม ? เราจะมีเสียงร้องไพเราะเช่นนี้บ้างหนอ ?” ลาหนุ่มรำพึงกับตนเองเสมอ

รุ่งอรุณวันหนึ่ง ยามที่จิ้งหรีดทองดำ จิ้งหรีดทองแดง ส่งเสียงร้องแข่งกันในท้องนา ลาหนุ่มออกจากป่า เดินไปหาจิ้งหรีด

“สหาย จิ้งหรีด” ลาหนุ่ม ก้มหัวลงซักถาม

“ท่านกินอะไรเป็นอาหารประจำวัน จึงร้องไพเราะยิ่งนัก”

“อาหารประจำวันของพวกข้าพเจ้าหรือ ?” จิ้งหรีดทองดำ จิ้งหรีดทองแดง ตอบลาหนุ่มพร้อมกัน

“เป็นอาหารธรรมดาๆ เวลาเช้ารุ่งอรุณ พวกข้าพเจ้าจะกินหยาดน้ำค้างที่อยู่บนใบหญ้าอ่อน”

“คราวนี้ เราต้องมีเสียงร้องไพเราะ ดุจเสียงจิ้งหรีดแน่นอน” ลาหนุ่มรำพึงกับตนเอง ด้วยความดีใจที่ทราบความลับของพวกจิ้งหรีด

นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ลาหนุ่มเลิกกินหญ้าอ่อน เลิกกินน้ำ ตั้งหน้าเที่ยวเลียน้ำค้างบนใบหญ้าอ่อน ในยามรุ่งอรุณ ในไม่ช้าลาหนุ่มก็ขาดใจตาย เพราะขาดอาหาร !

นิทานคติ

“สิ่งใดที่ไม่อยู่ในวิสัยของตน ถ้าไปกระทำสิ่งนั้น ย่อมเกิดโทษร้ายแรงแก่ผู้ทำได้”

..................... เอวัง .....................

สาธุ

ตอบเมื่อ: 06 ส.ค. 2006, 5:14 am

ตอบเมื่อ: 24 มิ.ย.2008, 3:09 pm

อนุโมทนาด้วยครับ ซึ่ง