หมูเจ้าสำราญ (ธรรมสภา)

ตอบเมื่อ: 10 พ.ย.2004, 5:26 pm

หมูเจ้าสำราญ
นิทานธรรม ฉบับพิเศษ
จัดพิมพ์โดย ธรรมสภา

กาลครั้งหนึ่ง สมัยก่อนพุทธกาล ณ เมืองพาราณสีแคว้นกาสี ตรงกับรัชกาลของพระเจ้าพรหมทัต ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีชายเศรษฐีคนหนึ่ง เลี้ยงวัวไว้ใช้งานสองตัว กับหมูเจ้าสำราญตัวหนึ่งชื่อ “มุณิกะ” ครั้งนั้น พระพุทธเจ้าของเราเกิดเป็นวัวชื่อ “มหาโลหิตะ” พระอานนท์เกิดเป็นวัวชื่อ “จูฬโลหิต”

วัวมหาโลหิตะกับวัวจูฬโลหิต ต่างก็เป็นพี่น้องกัน วัวมหาโลหิตะเป็นพี่ วัวจูฬโลหิตะเป็นน้อง วัวทั้งสองมีเจ้าของเป็นคนเดียวกันกับหมูมุณิกะ

วัวกับหมูแม้จะอยู่กับเจ้าของคนเดียวกัน แต่ความเป็นอยู่นั้นแตกต่างกันมาก วัวมหาโลหิตะกับวัวจูฬโลหิตะถูกใช้ให้ทำงานหนักกลางแดดฝนเกือบทั้งวัน เวลาถึงคราวกินก็ได้กินแต่ข้าวลีบ ส่วน หมูมุณิกะ ไม่ต้องทำงานหนักนอนพลิกไปพลิกมาอยู่ตามใต้ถุนบ้าน หรือไม่ก็ออกไปหากินนอกบ้านตามสบาย ถึงเวลากินอาหารที่บ้านก็ได้กินอาหารดีๆ

ในวันหนึ่ง ขณะวัวทั้งสองกำลังพักอยู่ วัวจูฬโลหิตะผู้เป็นน้อง พูดขึ้นว่า

“พี่มหาโลหิตะ น่าอิจฉาเพื่อนมุณิกะนะ ขณะที่เราทั้งสองต้องทำงานหนัก แต่เขากลับสบาย”

“อย่าอิจฉาเขาเลยน้องจูฬโลหิตะ เรากับเขาเกิดต่างเผ่าพันธุ์กัน เราเกิดมาเพื่อทำงานหนัก แต่เขาเกิดมาเพื่อกินแล้วก็นอน อย่าคิดอะไรเลย ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดดีกว่า”

วัวสองพี่น้องมักคุยกันอย่างนี้อยู่เสมอ ซึ่งฝ่ายที่เริ่มต้นคุยก่อนมักเป็นวัวจูฬโลหิตะ ทั้งนี้เป็นเพราะเห็นหมูมุณิกะแล้วอดนำมาคิดเปรียบเทียบไม่ได้ วัวมหาโลหิตเข้าใจความรู้สึกของวัวน้องชายได้ดีจึงคอยปลอบอยู่ตลอดเวลา

เจ้าของวัวกับหมูมีฐานะความเป็นอยู่ถึงขั้นเศรษฐี ส่วนภรรยาของเขาได้คอยดูแลปรนนิบัติรับใช้ตามหน้าที่ของภรรยาที่ดี

สองสามีภรรยามีลูกสาวอยู่คนหนึ่งรูปร่างสวยงามอายุเพิ่งรุ่นสาว ได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี ขยันขันแข็งช่วยทำงานบ้านงานเรือนมิได้ขาด เป็นที่รักใคร่ของพ่อแม่มาก แม้แต่คนในหมู่บ้านที่ได้รู้เห็น ยังกล่าวสรรเสริญถึงความดีงามของลูกสาวเศรษฐีอยู่เสมอๆ

อยู่มาวันหนึ่งมีเศรษฐีอีกตระกูลหนึ่ง ได้ยินข่าวร่ำลือของนาง ต้องการอยากได้นางมาเป็นลูกสะใภ้ จึงเดินทางมาสู่ขอนางให้กับลูกชายของตน

“เพื่อน ตระกูลของเราก็ทัดเทียมกัน ท่านเป็นเศรษฐี ข้าพเจ้าก็เป็นเศรษฐี ท่านมีลูกสาว ข้าพเจ้ามีลูกชาย หากตระกูลของเราทั้งสองได้เกี่ยวดองกันเราจะยิ่งใหญ่ไม่แพ้ใครนะ” เศรษฐีจากต่างตระกูลเปิดฉากเจรจา

“เราสองคนเป็นผู้ใหญ่อาจจะมองว่าดีแต่ในแง่ของเรา แต่ไม่รู้ว่าเด็กๆ เขาจะคิดกันยังไง” เศรษฐีลูกสาวสวยแบ่งรับแบ่งสู่

“ลูกสาวท่านคิดยังไงไม่รู้ แต่ลูกชายข้าพเจ้าแอบรักลูกสาวท่านมานานแล้ว ที่มาวันนี้ก็จะมาขอลูกสาวท่านให้ลูกชายข้าพเจ้า”

“ข้าพเจ้าคิดว่าควรจะให้เด็กได้รู้จักกันให้มากไปกว่านี้ไม่ดีหรือ”

(มีต่อ)

ตอบเมื่อ: 10 พ.ย.2004, 5:32 pm

“โฮ่ย...เขารู้จักกันมามากพอแล้ว เห็นกันมาตั้งแต่เล็ก เราเองก็ไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน ถึงจะได้มาดูใจกันอีก”

เศรษฐีลูกสาวสวย เมื่อเห็นเศรษฐีจากต่างตระกูลรุกหนัก และไม่ทราบว่าจะตัดสินใจอย่างไร จึงบอกให้คนรับใช้เรียกลูกสาวมาหา

“ลูกพ่อ ลุงเศรษฐีมาขอลูกให้แต่งงานกับลูกชายเขา ลูกจะว่ายังไง” เศรษฐีบอกลูกสาวพลางมองดูหน้าหล่อน

“คุณพ่อ” ลูกสาวเศรษฐีพูดกับบิดา “หนูเป็นสมบัติของคุณพ่อ แล้วแต่คุณพ่อจะตัดสินใจ หนูทำตามคุณพ่อได้ทุกอย่าง”

เศรษฐีลูกสาวสวยยิ้มที่มุมปาก หลังจากได้ยินลูกสาวให้โอกาสตนเช่นนั้น เขามองหน้าลูกสาวแล้วหันมาทางเศรษฐีจากต่างตระกูลพร้อมกับพูดว่า

“ท่านเศรษฐี เมื่อลูกสาวให้ข้าพเจ้าตัดสินใจ ข้าพเจ้าก็ยินดียกเธอให้แก่ลูกชายท่าน ตามที่ท่านขอ”

เศรษฐีจากต่างตระกูลดีใจมาก ที่ขอลูกสาวเศรษฐีให้ลูกชายได้สำเร็จ เขาจับมือเศรษฐีนั้นไว้แน่นพลางกล่าวขอบคุณ และให้สัญญาว่าจะไม่ทำให้ผิดหวัง

จากนั้น เศรษฐีทั้งสองก็ตกลงหมั้นหมายกัน และกำหนดวันแต่งงานไว้เสร็จสรรพ ครั้นแล้วเศรษฐีจากต่างตระกูลก็ลากลับไป

ฝ่ายเศรษฐีลูกสาวสวย ครั้นเศรษฐีจากต่างตระกูลกลับไปแล้ว ก็เรียกภรรยามาปรึกษาหารือกันถึงเรื่องการจัดงานแต่งงานให้สมกับฐานะของตน

“วันแต่งงานของลูกสาวเรา ซึ่งจะมีขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้าจะมีคนมาเยอะ ควรที่จะต้องจัดหาอาหารอย่างดีมาเลี้ยงรับรองแขกเหรื่อที่มาในงาน”

เศรษฐีผู้สามีกล่าวกับภรรยา

“ดังนั้นพี่ขอมอบงานทางด้านการจัดทำอาหารในน้องดูแล”

“แล้วเราจะทำอาหารอะไรเลี้ยงเขาดีล่ะ”

“น้องว่าทำแกงมัสมั่นหมูเลี้ยงคงจะดี” ภรรยาเสนอแนะ

“พี่ว่าเข้าท่าดีเหมือนกัน” เศรษฐีเห็นด้วย

เมื่อตกลงกันเช่นนั้นแล้ว สองสามีภรรยาก็ช่วยกันเลี้ยงหมูให้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน โดยให้กินอาหารชนิดซึ่งเมื่อกินแล้วจะทำให้ได้เนื้อขึ้น หมูมุณิกะเองก็นึกกระหยิ่มอยู่ในใจที่ได้กินอาหารชนิดดี โดยที่ตัวเองหารู้ไม่ว่าจะถูกฆ่าเอาเนื้ออยู่อีกไม่นานแล้ว

“พี่มหาโลหิตะ เวลานี้สังเกตเห็นหมูมุณิกะไหม เดี๋ยวนี้อ้วนพีขึ้นเรื่อยๆ แต่ละมื้อเห็นกินอาหารดีๆ” วัวจูฬโลหิตะฟ้องวัวมหาโลหิตะ

“จูฬโลหิตะน้องรัก...” วัวมหาโลหิตะปลอบวัวจูฬโลหิตะ

“น้องอย่าริษยาหมูมุณิกะเลย เพราะขณะนี้เขากำลังกินอาหารที่เป็นเหตุให้ตัวเขาเองต้องตาย พี่อยากให้น้องพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ในเวลานี้เถิด เราได้กินข้าวลีบกันเป็นประจำมันก็ดีแล้ว เพราะมันจะทำให้น้องอายุยืน”

วัวจูฬโลหิตไม่เข้าใจความหมายที่วัวมหาโลหิตะบอกนัก แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามเพราะเคารพในพี่ชายนั่นเอง แต่หลังจากนั้นมาใกล้ถึงวันงาน วัวจูฬโลหิตะก็เข้าใจ เพราะได้เห็นคนฆ่าหมูมาจับหมูมุณิกะไปฆ่า แล้วชำแหละเอาเนื้อไปปรุงอาหารเลี้ยงแขกที่มางานวันแต่งงานของลูกสาวเศรษฐี

“พี่มหาโลหิตะ น่าสงสารหมูมุณิกะจังเลยนะ อยู่ดีๆ ก็ถูกเขาจับฆ่ากิน” หมูจูฬโลหิตะปรารภกับวัวมหาโลหิตะ

“น้องรัก...” วัวมหาโลหิตะเอ่ยขึ้น

“น้องเข้าใจตามที่พี่บอกแล้วใช่ไหม เศรษฐีเลี้ยงหมูมุณิกะจนอ้วนก็เพราะต้องการเนื้อ ดังนั้นอาหารที่หมูมุณิกะกินเข้าไปเท่ากับไปช่วยเร่งให้ตัวเองอายุสั้น”

“เข้าใจแล้ว พี่มหาโลหิตะ” วัวจูฬโลหิตะรับคำ ก่อนที่จะก้มหน้ากินข้าวลีบ หญ้าแห้ง และฟางแห้งอย่างที่เคยกินมาต่อไป

นิทานธรรมเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าหลงระเริงอยู่กับความสุขสบายที่ได้รับจนเกินไป เพราะความสุขสบายนั้นอาจนำภัยพิบัติมาให้ได้ เหมือนอย่างอาหารชนิดดีนำความตายมาให้หมูมุณิกะฉะนั้น

........................ เอวัง ........................

ผู้เยี่ยมชม

ตอบเมื่อ: 12 มิ.ย.2008, 2:34 pm

ขอบคุณครับ มึน

ตอบเมื่อ: 27 ส.ค. 2008, 9:25 pm

สาธุ วัวฉลาด ยิ้ม