สมาธิ

ผู้เยี่ยมชม

วันก่อนได้มี นั่งสมาธิ เพิ่งนั่งครับ นั่งไปพักนึงรู้สึกว่าตัวเองหายใจช้า แล้วเห็นภาพเหมือนอวกาศหรืออะไรสักอย่างแล้วก็ หมุนๆแล้วก็เห็นภาพผู้ชาย เหมือนนักพรต

ผมก็ตกใจเพราะรู้สึกว่าเขานั่งท่าเดียวกับผม แล้วเหมือน เงาผมไปสวมทับเขา เลยตกใจสลัดออกมาจากสมาธิ ไม่ทราบว่าเกิดจากอะไรครับ ตอนนี้กลัวๆไม่กล้านั่ง ทำไงต่อดีครับ

ตอบเมื่อ: 14 ธ.ค.2005, 1:15 am

กราบสวัสดีคุณเจเจ

อาการที่คุณเล่ามาเกิดจากคุณส่งจิตออกนอก คือพอลมหายใจละเอียดแล้ว ไม่น้อมเข้าพิจารณากายใน จิตใน เวทนาใน ธรรมใน ทันที เมื่อเผลอจิตก็ส่งออกไปรับรู้เรื่องนอกตัวทันที ให้ทำความรู้สึกไว้ในร่างกายบริเวณที่ผัสสะที่ร่างกายกระทบพื้น จนกว่าจิตจะคุ้นเคยกับกาย ไม่คิดออกไปภายนอก หรือเผลอไปรับรู้เรื่องราวภายนอก

จากนั้นให้ทำความรู้สึกไว้ที่ใจให้เต็มทรวงอก คุณจะทราบด้วยตัวคุณเองว่ารู้สึกอบอุ่นที่ทรวงอก แสดงว่าจิตเริ่มรวมตัว ไม่ต้องไปกดหรือไปบังคับ เพียงทำความรู้สึกไว้ที่กึ่งกลางอก ทำความรู้สึกไปตลอดกาย แล้วเริ่มกำหนดเพิ่มตรงหน้าผาก รวมเป็น 3 จุด คือ หน้าผาก กลางอก สัมผัสพื้น จิตที่เป็นสมาธิจะไหลเวียนในกายเอง ง่ายต่อการพิจารณาธรรมภายใน และเป็นการแก้ฟุ้งได้เป็นอย่างดี

เจริญในธรรม

มณี ปัทมะ ตารา

ผู้เยี่ยมชม

ไม่ว่าจะเกิดอะไร ไม่ว่าลมหายใจจะหายไป ไม่ว่าจะมีนิมิตหมายประการใด ฯลฯ

รู้ แล้วให้ผ่านเลยไป อย่าให้ความสนใจใส่ใจใดยเด็ดขาด

ดำรงสภาวะ รู้ สึกตัวทั่วพร้อมอยู่เฉยๆ ไม่จำแนกแยกแยะว่าxxxนั่นxxxนี้เป็นอะไร

รู้ แล้วผ่านเลยไป กวาดทิ้งไปให้หมด

เมื่อนั่น รู้ จึงบริสุทธิ์ อย่าไปติด ไปแอะใจกับสิ่งใดๆ

เพราะว่าสิ่งต่างๆ เหล่านั้นล้วน มี เกิดขึ้น ตั่งอยู่ แล้วดับไป เป็นธรรมดา

อุบาย วิธีการทำสมาธิต่างๆ ทั่งหลายทั่งปวง

ก็เพื่อเดินทางมาถึง จิตรู้อยู่ที่จิตนี้ทั้งสิ้น

คือ รู้ อยู่เฉยๆ ไม่ข้องเกี่ยวกับสิ่งใดๆ ทั้งหลายทั้งปวง

และก็อย่าไปบังคับว่า ไม่ให้รู้ แต่จงรู้โดยไม่บังคับ

เมื่อนั้น เราจะมองสิ่งต่างๆ ตามความเป็นจริง

โดยเราไม่มีส่วนใดๆ เข้าไปเกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆ ทั้งหลายเหล่านั้นเลย

ฉะนั้นสรุปภาพรวมก็คือ

ไม่ต้องกระทำการใดๆ เลย สิ่งใดปรากฏชัดก็รู้ ไปตามนั้น

เมื่อมันไม่เหตุก่อต่อเนื่องไปด้วยการปรุงแต่งต่างๆ

มันก็ขาดสาย และสลายหายไป เป็นธรรมดา เป็นเช่นนั้นเอง

เมื่อเรารู้สึกตัวบ่อยขึ้น หลังเรารู้สึกตัวแล้ว มันก็ว่าง

เมื่อรู้สึกตัวได้บ่อยๆ มันก็ว่างจากความคิดปรุงแต่งได้บ่อยๆ เช่นกัน

จนสติสัมปชัญญะ คือ ตัวรู้นี้ ติดต่อได้ต่อเนื่อง มันก็เหมือนกับเราสามารถรู้สึกตัวได้นาน

แท้จริงแล้ว สติเองก็เกิดดับจนถี่ยิบ จนเหมือนว่าเป็นเรื่องเดียวกัน

แต่เมื่อใดเราพลาด มีอารมณ์แทรกเข้ามา เราอย่าไปกังวลใจว่าทำไมเราทำไม่ได้

เพราะสติเองก็ไม่เที่ยงเหมือนกัน

พลาดแล้วก็พลาดไปปล่อยไปไม่ใยดี

สมาธิ จะเกิดได้อย่างแท้จริง ก็คือ เราสามารถรู้ทันความคิดที่เกิดขึ้นมาและไม่ปรุงแต่งเรื่องอื่นต่อไปได้ตลอดสาย และต้องไม่กระทำการพยายามยับยั้งความคิด จึงจะเป็นการทำสมาธิที่ถูกต้อง

ผู้เยี่ยมชม

จะลองปฏิบัติดูครับ ขอบพระคุณอย่างสูงครับ

ตอบเมื่อ: 25 ธ.ค.2005, 3:27 pm

สาธุ เป็นกำลังใจให้นะคะ