ฟ้าสางทางความลับสุดยอด ๔ ท่านพุทธทาส ภิกขุ

ตอบเมื่อ: 14 พ.ค.2008, 3:46 pm

ลูกศิษย์สมัยวัตถุนิยม คิดจะเอาอะไรจากอาจารย์ มากกว่าที่จะให้แก่อาจารย์ มากมายหลายร้อยเท่านัก แม้ที่คิดจะไม่ให้อะไรเลย ก็ยังมี โดยถือว่าอาจารย์เป็นลูกจ้าง (๖๑)

ความเคารพเชื่อฟังครูนั่นแหละ คือ กระบุงที่จะตักตวงเอาความรู้จากครู; ขอแต่อย่าทำตนเป็นกระบุงก้นรั่วเสียเอง (๖๒)

เหนือฟ้า ยังมีฟ้า; เหนือพระพุทธเจ้า ยังมีสิ่งที่พระองค์ทรงเคารพ นั่นก็คือ กฏอิทัปปัจจยตาปฏิจจสมุปบาท อันเป็นมหาอริยสัจ ที่ได้ตรัสรู้และดับทุกข์ได้ด้วยพระองค์เอง (๖๓)

พวกเราส่วนมาก ไม่รู้สัจจภาวะของเราเองที่มีอยู่จริง คือความที่ พระพุทธเป็นพ่อ พระธรรมเป็นแม่ พระสงฆ์เป็นพี่ จึงยังเคว้งคว้างกันไปหมด (๖๔)

ธรรมะแท้ คือ หน้าที่อันถูกต้องของตัวใครตัวมัน อันเขาจะต้องทำให้ดีที่สุด จนพอใจตัวเอง ยกมือไหว้เคารพตัวเองได้ อยู่ตลอดเวลา; ใครมีธรรมะอย่างนี้กันบ้าง (๖๕)

การงานเป็นสิ่งที่ทำให้สนุกได้ จนวาระสุดท้าย แต่เป็นความลับของธรรมชาติ ซึ่งจะเข้าถึงได้ก็ต่อเมื่อรู้ธรรมะอย่างเพียงพอ ถึงความหมายอันสูงสุดของธรรมะนั้น จึงจะมีธรรมะในการงาน (๖๖)

ธรรมะคือหน้าที่อันแท้จริงของสิ่งที่มีชีวิต ที่ใครมีแล้ว สามารถดำรงจิตไว้อย่างสุขสงบเย็น ไม่เป็นทุกข์ หรือแม้แต่เพียงเศร้าหมองหงุดหงิดรำคาญ ซึ่งล้วนแต่เกิดมาจากความไม่รู้ธรรมะทั้งนั้น (๖๗)

ฆราวาสธรรม มิใช่สำหรับให้ฆราวาสได้จมอยู่ในโลก หากแต่สำหรับให้ฆราวาสนั้น ได้อาศัยยกตัวเองขึ้นมาเสียจากปลักของฆราวาส พ้นทุกข์ เป็นโลกุตตระ เป็นนิพพานในที่สุด (๖๘)

ศาสนวัตถุก็ดี ศาสนสถานก็ดี ศาสนพิธีก็ดี ยิ่งมีมาก ยิ่งปิดบังการเห็นธรรม; แม้แต่จะเห็นเปลือกของธรรมก็ยังยาก จะต้องช่วยกันชำระสะสาง ปรับปรุงสิ่งนั้นๆ ให้มีการปิดบังน้อยลงอีกมาก (๖๙)

เมื่อพระองค์ยังทรงอยู่ก็ดี เมื่อทรงล่วงลับไปแล้วโดยพระกายก็ดี การเห็นพระองค์โดยแท้จริงมีเพียงอย่างเดียว วิธีเดียวเท่านั้น คือการเห็นธรรม (ธรรมกาย) (๗๐)

ความดับของไฟ หาพบได้ที่ไฟ ความดับของทุกขื หาพบได้ที่ความทุกข์; นิพพานหาพบได้ที่วัฏฏสงสาร, แต่ไม่มีใครเห็นหรือเชื่อ เลยไม่ได้หา จึงไม่พบ (๗๑)

นิพพานเป็นของแปลก : ยิ่งต้องการยิ่งหนีไกล; เมื่อไม่ต้องการอะไร ก็วิ่งมาหาเอง ; แต่อย่าพูดอีกเลย จะกลายเป็นแรดกันเสียหมด เพราะแรดไม่รู้จักฟังเสียงปี่ เอาเสียเลย (๗๒)

การล้างบาป - การยกเลิกกรรม มีได้แต่โดยการกระทำให้ถูกต้องกฏอิทัปปัจจยตา; มิใช่โดยพิธีรีตอง หรืออำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆ (๗๓)

สิ่งมีชีวิตทั้งหลายอยู่ได้ด้วยอาหาร ไม่ว่าในแง่ของกาย - จิต - วิญญาณ; คำว่า "สัตว์" มีความหมายว่า "ข้อง", คือข้องอยู่ในความมีชีวิต ตามกฏของอิทัปปัจจยตา (๗๔)

รสอร่อย (อัสสาทะ) ของกิน - กาม - เกียรติ เป็นสิ่งที่หลงกันเกินไป จนเกิดปัญหา; ที่แท้มันมีความเลวร้าย (อาทีนวะ) ด้วยโดยเท่ากัน เอามันมาใช้เป็นกำลังงาน ในการทำความรอดเสียดีกว่า (๗๕)

วัยรุ่นทั้งหลายรู้จักแต่รสอร่อย (อัสสาทะ) ทางระบบประสาท จึงตั้งต้นคิดผิด - ทำผิด - พูดผิด จนเป็นปัญหาตลอดชีวิต ทั้งแก่ตนเอง และแก่สังคม (๗๖)

จิตที่ไม่ได้ยึดมั่นถือมั่นอะไรไว้ โดยความเป็นตัว-ของ เป็นจิตที่จะทำหน้าที่การงานใดๆ ได้ดีที่สุด แต่ไม่มีใครเคยลอง หรือกล้าลอง เพราะเข้าใจผิดต่อคำว่ายึดมั่นถือมั่น (๗๗)

งานมหกรรมระดับชาติที่จัดกันขึ้นอย่างมากมายนั้น เรามองกันแต่เพียงทางวัตถุ; ส่วนความเสียหายด้านจิตใจทางศีลธรรมนั้น ไม่สนใจ (๗๘)

ดนตรี - เพลง - รำ นั้น มีได้ทั้งอย่างส่งเสริมกิเลส และรำงับกิเลส โดยเท่ากัน; แต่เรามิได้ทำกันอย่างเลือกเฟ้น ดังนั้น ส่วนใหญ่ จึงมีผลแต่ส่งเสริมกิเลส (๗๙)

ทุกขลักษณะ - ทุกขเวทนา - ทุกขตถา (หรือทุกขอริยสัจ) เหล่านี้ ดูให้ดี : มิใช่สิ่งเดียวกัน; แต่ก็มิใช่อื่นจากกัน หรือไม่เกี่ยวข้องกันเสียเลย (๘๐)
เจ๋ง

คัดลอกจาก พุทธทาสดอทคอม

เอามาให้ท่านผู้สนใจอ่านวันละน้อยนะครับจะได้ไม่เบื่อกัน

ตอบเมื่อ: 15 พ.ค.2008, 2:39 am

ความดับของไฟ หาพบได้ที่ไฟ
ความดับของทุกข์ หาพบได้ที่ความทุกข์;
นิพพานหาพบได้ที่วัฏฏสงสาร,

ขอขอบคุณ และอนุโมทนาสาธุกับคุณชาญวิทย์
ที่คัดลอกสิ่งดีดีมาแบ่งปันกันอ่านด้วยนะคะ

ตอบเมื่อ: 15 พ.ค.2008, 11:28 am

ขอบคุณ คุณกุหลาบสีชานะครับ หน้าที่เผยแผ่พระพุทธศาสนาเป็นหน้าที่ของเราชาวพุทธ สังคมเราทุกวันนี้เป็นสังคมวัตถุ ทำให้คนเห็นแก่ตัวกันมากขึ้น สุดท้ายก็ก่อปัญหาต่างๆ ทั้งการเมือง เศรษฐกิจ และสังคม ดังที่เรารับรู้กันอยู่ทุกวันนี้ ฉะนั้นเรามาร่วมกันสร้างสังคมวัตถุนิยมที่มีธรรมะควบคู่กันไป เพื่อตัวเราและสังคมนะครับ แลบลิ้น