แพะระลึกชาติ (ธรรมสภา)

ตอบเมื่อ: 07 ม.ค. 2005, 10:02 pm

แพะระลึกชาติ
นิทานธรรมฉบับพิเศษ
จัดพิมพ์โดย ธรรมสภา

มีพราหมณาจารย์คนหนึ่งอยู่ในเมืองพาราณสี แคว้นกาสี เขาศึกษาจบไตรเพทแล้วทำหน้าที่เป็นอาจารย์สอน มีลูกศิษย์เป็นจำนวนมากมาเรียนด้วย จนเขาได้รับยกย่องว่าเป็น “ทิศาปาโมกข์” [ผู้เป็นใหญ่ในทิศ, ผู้มีชื่อเสียงไปทั่วทิศ] พราหมณาจารย์ท่านนี้ถือลัทธิฆ่าสัตว์บูชายัญ [สัตว์ที่ว่านี้คือแพะ ถูกนำมาฆ่าตัดคอแล้วเอาไปสังเวยต่อเทพเจ้า ด้วยการตรึงหรือแขวนไว้กับเสาหลัก]

ครั้งนั้น พระพุทธเจ้าของเราเกิดเป็นรุกขเทวดา [เทวดาสถิตอยู่ในวิมานบนต้นไม้] ได้เห็นการกระทำของพราหมณาจารย์นี้ในวันหนึ่ง

วันนั้น พราหมณาจารย์เกิดความคิดอยากทำบุญให้ญาติมิตรผู้ล่วงลับไปแล้ว จึงปรึกษากับพวกลูกศิษย์ว่าจะทำอย่างไรดี

ศิษย์คนแรกออกความเห็นว่า ควรเก็บผลไม้ที่มีอยู่ตามป่ามาเซ่นบูชาเทพเจ้าจะดีกว่า เพราะจะได้บุญส่งไปถึงญาติมิตรโดยมิต้องทำบาปด้วยการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต

ศิษย์คนที่สองยังมีความคิดแบบเดิมๆ เหมือนกับอาจารย์ที่เคยปฏิบัติมา คือการฆ่าสัตว์บูชายัญ และศิษย์หลายคนมีความเห็นด้วยต่างก็สนับสนุนในความคิดนี้

ดังนั้น พราหมณาจารย์จึงบอกพวกลูกศิษย์ให้จับแพะมาตัวหนึ่ง แล้วสั่งให้จูงไปที่แม่น้ำ

เป็นธรรมเนียมของเขาที่ถือปฏิบัติมานาน หากจะฆ่าสัตว์ตัวใดบูชายัญก็จะอาบน้ำชำระร่างกายสัตว์นั้นให้สะอาดและแต่งตัวให้สวยงามก่อน จากนั้นจึงนำมาฆ่า ครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อเขาให้ลูกศิษย์จูงแพะไปที่แม่น้ำแล้ว ก็สั่งพวกลูกศิษย์ให้อาบน้ำแต่งตัวให้แพะจนสวยงามโดยคล้องพวงมาลัยไว้ที่คอ

(มีต่อ 1)

ตอบเมื่อ: 07 ม.ค. 2005, 10:11 pm

ขณะที่ยืนอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำ ก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นคือ แพะหัวเราะแล้วร้องไห้ พวกลูกศิษย์ของพราหมณ์เห็นแล้วก็รู้สึกประหลาดใจจึงถามว่า

“แพะ เจ้าเป็นอะไรไป เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ”

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก นอกจากเสียใจกับดีใจ” แพะตอบ

“บอกเรื่องที่เจ้าเสียใจและดีใจให้พวกเรารู้หน่อยได้ไหม”

“ได้.....แต่ต้องบอกต่อหน้าอาจารย์ของพวกท่าน”

พวกลูกศิษย์ของพราหมณาจารย์ยอมรับตามที่แพะเสนอ ครั้นแล้วพวกเขาก็จูงแพะกลับมาที่บ้านอาจารย์

“วันนี้แพะสวยมาก พวกเจ้าอาบน้ำแต่งตัวให้มันเป็นอย่างดี อย่างนี้พวกญาติมิตรของข้าที่ตายไปพอใจแน่” อาจารย์พูดขึ้นขณะเห็นพวกลูกศิษย์จูงแพะกลับมา

“ท่านอาจารย์” ศิษย์คนหนึ่งกล่าวขึ้น

“วันนี้เกิดเหตุการณ์ประหลาด แพะตัวนี้อยู่ดีๆ ก็หัวเราะแล้วร้องไห้”

“แล้วเป็นยังไงล่ะ” อาจารย์ถาม

“พวกเราถามถึงเหตุผล แพะก็บอกว่าดีใจกับเสียใจ” ศิษย์ตอบ

“ดีใจเสียใจเรื่องอะไร”

“พวกเราถามแล้วแต่แพะไม่ยอมตอบ มันบอกว่าให้พวกเราถามเรื่องนี้ต่อหน้าอาจารย์”

(มีต่อ 2)

ตอบเมื่อ: 07 ม.ค. 2005, 10:16 pm

พราหมณาจารย์เริ่มสนใจจึงหันมาทางแพะแล้วร้องถาม

“แพะ...บอกข้ามาซิ เจ้าหัวเราะแล้วร้องไห้ทำไม”

แพะยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งคล้ายกำลังคิดทบทวนบางสิ่งบางอย่าง จากนั้นจึงบอกพราหมณาจารย์ว่า

“ท่านพราหมณาจารย์ ที่ข้าพเจ้าหัวเราะแล้วร้องไห้นั้นก็เพราะมีเหตุ ข้าพเจ้าหัวเราะก็เพราะดีใจว่าจะได้พ้นทุกข์ และร้องไห้ก็เพราะเสียใจว่าท่านจะได้รับทุกข์เหมือนที่ข้าพเจ้าเคยได้มา”

พราหมณาจารย์รู้สึกงุนงงในคำพูดของแพะมาก พวกลูกศิษย์เองก็งุนงงไม่แพ้อาจารย์

แพะเห็นดังนั้นจึงเล่าเรื่องราวอดีตชาติของตนให้ทุกคนฟัง

เรื่องราวนั้นมีว่า ในอดีตกาลก่อนนั้น แพะตัวนี้เกิดเป็นพราหมณ์สอนมนต์ถือลัทธิฆ่าสัตว์บูชายัญ อุทิศให้คนตายเหมือนพราหมณาจารย์นี้ คราวหนึ่งได้ฆ่าแพะบูชายัญ บาปกรรมจากครั้งนั้นส่งผลให้ถูกตัดหัวถึง ๔๙๙ ครั้ง จนมาถึงครั้งนี้อันเป็นครั้งที่ ๕๐๐ แพะตัวนี้ก็กำลังจะถูกตัดหัวอีก

แพะระลึกได้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว และวันนี้เองจะเป็นวันหมดเวร เมื่อระลึกได้ดังนี้ก็เกิดดีใจจึงได้หัวเราะรับการสิ้นเคราะห์ของตนเอง แต่ต่อมาก็ระลึกได้อีกว่าพราหมณาจารย์คนที่สั่งให้ฆ่าตนเองบูชายัญนี้จะได้รับทุกข์ถูกตัดหัวถึง ๕๐๐ ครั้ง เช่นเดียวกับตน เกิดรู้สึกสงสารจึงร้องไห้ออกมา

(มีต่อ 3)

ตอบเมื่อ: 07 ม.ค. 2005, 10:22 pm

ครั้นเล่าเรื่องราวจบลง แพะก็ยืนนิ่ง พราหมณาจารย์เข้าใจว่าแพะกลัวตายจึงเข้ามาใกล้แล้วปลอบว่า “แพะเอ๋ย...เจ้าอย่ากลัวเลย ข้าไม่ฆ่าเจ้าแล้ว”

“ท่านพราหมณ์” แพะพูดขึ้น

“ท่านจะฆ่าข้าพเจ้าหรือไม่ก็ตาม ถึงอย่างไรวันนี้ข้าพเจ้าก็ต้องตายแน่ๆ”

“ทำไมล่ะ”

“บาปกรรมเก่าตามมาทันอีกแล้ว”

“เมื่อเราไม่ฆ่าเจ้าแล้วใครจะมาฆ่าได้ แพะเอ๋ย อย่ากลัวเลย เราจะคุ้มครองเจ้าให้ปลอดภัย”

“ขอบคุณท่านพราหมณ์ ข้าพเจ้าขอขอบคุณในความกรุณาของท่านที่จะช่วยคุ้มครองข้าพเจ้าให้ปลอดภัย แต่ท่านจะช่วยคุ้มครองให้ข้าพเจ้าพ้นจากผลของบาปกรรมนั้นคงไม่ได้หรอก เพราะบาปกรรมที่ข้าพเจ้าทำนั้นให้ผลแรงเกินที่ใครหรืออะไรจะขัดขวางได้”

พราหมณาจารย์เข้าใจดีตามที่แพะกล่าว เขาสั่งให้ปล่อยแพะให้เป็นอิสระในขณะเดียวกันก็บอกพวกลูกศิษย์ให้ช่วยกันดูแลแพะด้วย แพะรู้สึกหิว เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็เดินเล็มหญ้าและใบไม้ ฝ่ายพวกลูกศิษย์ของพราหมณาจารย์ก็พากันเดินตามแพะคอยให้การคุ้มครองตามคำสั่งของอาจารย์

แพะยังคงเล็มหญ้าไปเรื่อยๆ จนถึงพุ่มไม้แห่งหนึ่งซึ่งทอดยอดไปตามแผ่นหิน ใบไม้เขียวมันน่ากิน แพะเห็นแล้วก็ขยับยื่นคอไปเล็ม ทันใดนั้นเองเกิดฟ้าผ่าลงมาที่แผ่นหินแตกกระจาย สะเก็ดหินปลิวมาตัดคอแพะขาด

พวกลูกศิษย์ของพราหมณาจารย์หลังจากหายตกใจแล้ว ก็พากันมามุงดูแพะนอนคอขาดตายอยู่ในที่นั้น รุกขเทวดาที่สถิตอยู่ในวิมานบนต้นไม้ใกล้ที่นั้น เห็นเหตุการณ์นั้นตลอด ต้องการจะสอนคนทั้งหลายให้งดเว้นจากการฆ่าสัตว์ จึงปรากฏตัวให้เห็นในท่านั่งขัดสมาธิอยู่กลางอากาศแล้วกล่าวว่า

“หากรู้ว่าการเกิดมามีชีวิตเป็นทุกข์อย่างนี้ สัตว์ก็ไม่ควรฆ่าสัตว์ เพราะสัตว์ผู้ฆ่าสัตว์เป็นปรกติย่อมเศร้าโศก”

นิทานธรรมเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การฆ่าทำให้เกิดทุกข์ทั้งแก่ผู้ฆ่าและผู้ถูกฆ่า ผู้ถูกฆ่าได้รับทุกข์คือความเจ็บปวด ส่วนผู้ฆ่าได้รับทุกข์คือจะต้องถูกฆ่าต่อไปไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า

..................... เอวัง .....................

ตอบเมื่อ: 24 ก.ค.2008, 1:06 pm

ขอบคุณครับ ซึ้ง