คือดรรชนีแห่งชีวิต

ตอบเมื่อ: 05 เม.ย.2005, 10:03 am

มวลหมอกลอยลอกซอกเขา
เคลื่อนเนาว์เขาสนปนหิน
อวลตลบซบพฤกษ์ผลึกจินต์
จรุงดินกลิ่นอายสายใย

ยินลมผสมแตะแซะซอก
คละหมอกออกเสียงเพียงไหว
ดุจพิณยินยามทรามวัย
พริ้วไหลในดรรชนีนาง

ดีดขยับสลับสายปลายเสียง
ไล่เรียงเพียงเส้นสายใส
ส่งสะเทือนเรือนกายภายใน
สลายใยเอ็นเส้นเช่นกายา

พรมนิ้วพริ้วล้ำน้ำไหล
สว่างในไหวเกลียวเดียวหมุน
จากเกศาพาโล้โลมาดุล
นขาจุลพรุนทันตาตโจ

จาร ณ 21 มกราคม 2546

ตอบเมื่อ: 05 เม.ย.2005, 10:40 am

นับจากเส้นเกศา
ละลายกายาลึกลับ
ซึมซับผ่านโลมา
โอ้นขาผ่านพ้น
จนป่นทันตา
กังขาหนาตโจ

ตรวจดูหนอกายาลึกลับ
ซึมซับทั่วอณูรูขุมขน
ผ่านกล้ามเนื้อเส้นเอ็นเห็นระคน
ละลายจนเห็นกระดูกที่ขาวโพลน

ตั้งกายใหม่ให้เห็นเป็นกระดูก
เปรียบดั่งฟูกฟองน้ำล้ำลึกผล
ไล่อากาศตามรูพรุนจุลสกนธ์
บดจนป่นแหลกละเอียดละเมียดละไม

ละลายละลายละลายรูป
อยากบดร่างเหมือนควันธูปลอยละล่อง
ไม่อยากเหลือแม้แต่นามที่จำลอง
ไม่อยากเหลือแม้เศษกองธุลีดิน

(จาร ณ 23 ธันวาคม 2545)

ม้วนตลบแดงดำคล้ำเขียว
ผ่านกระหม่อมเกศเดียวเกลียวกระหวัด
วนทั่วสรรพางค์เลี้ยวลัด
พัดสะบัดเหลือแต่กรอบร่างของคน

(จาร ณ 21 มกราคม 2545)

พิจารณาว่ากายดั่งสีเทา
คละเคล้าแดงดำน้ำเงินเหลือง
กำจัดซึ่งสีดำคล้ำมะเลือง
กายกลับเหลืองข้นขาวพราวตาไป

(จาร ณ 21 มกราคม 2545)

ดูข้างในกายขลุกขลุกเป็นนมข้น
ฤาว่ากระดูกป่นจนไม่เหลือ
พิศดูรอบกรอบร่างคนปนไปเจือ
กลายเป็นเหลือกองโยเกิรต์เปิดเถิดเอย

(จาร ณ 21 มกราคม 2545)

ดรรชนีนี้นางวางร่างถอด
โปร่งปลอดลอดใสใยไหม
ลอกลิ่วลิ่วปลิวสายคลายไป
ปุยไหลไหลหลุดหลุดลอยลม

มณี ปัทมะ ตารา

ตอบเมื่อ: 05 เม.ย.2005, 2:42 pm

ทะยานพุ่งสู่ห้วงเวหา
เจาะทะลุกลุ่มดาวกลางเวหน
หมุนคว้างท่ามกลางกายสกนธ์
จิตผจญไร้ขอบเขตสิ้นซึ่งแดน

(จาร ณ 27 มกราคม 2546)

ละลอกกายดุจปุยสายใยไหม
เหวี่ยงในเกิดดวงแก้วเจิดจ้า
ท่ามกลางสกนธ์ร่างพรายพราวตา
ปุยลิ่วลิ่วปลิวลาตามสายลม

(จาร ณ 29 มกราคม 2546)

แสงสุริยะแดงแผดเผา
กองกายาข้นเถ้าปลิวหาย
หมดความรู้สึกรอบทั้งกาย
เหลือเพียงพรายหยดน้ำหนึ่งหยดเดียว

(จาร ณ 8 กุมภาพันธ์ 2546)

เหนื่อยนักพักเถิดหนอกายา
สุริยันจันทราหาสิ้นแสงวันนี้ไม่
พักเถิดหนอก่อรวบรวมขึ้นภายใน
ให้เจิดจ้าท้าวันใหม่ในนิรันดร์

(จาร ณ 8 กุมภาพันธ์ 2546)

มณี ปัทมะ ตารา

ตอบเมื่อ: 05 เม.ย.2005, 3:06 pm

อยากรู้ตามดูทำไมมืดมิด
มืดมืดมิดมิดคิดหนี
ดูแล้วช่างมืดมิดมิมี
ดีว่าเพลิงโพล่งกลางกาย

(จาร ณ 19 กุมภาพันธ์ 2546)

ดูดั่งคล้ายว่าปลายหมุดขาว
พินิจเข้าดูกว้างใหญ่ไร้แห่งหน
นั่นก็ขาวนี่ก็ขาวพราวตาจน
ขาวเสียจนเจิดจ้าท้าปลายทาง

(จาร ณ 21 กุมภาพันธ์ 2546)

จากศูนย์กึ่งกลางหว่างคิ้ว
มวลละเอียดหมุนลิ่วมาทางขวา
ดั่งปิรามิดหัวกลับหมุนคว้างมา
สู่ศูนย์กลางกายากายสกนธ์

(จาร ณ 28 กุมภาพันธ์ 2546)

จากฐานสัมผัสปฐพี
มวลลิ่วรี่ปิรามิดบรรจบพบ
กึ่งกลางกายฐานฟ้าพาสงบ
มังกรครบเกาะดวงแก้วสกนธ์

(จาร ณ 1 มีนาคม 2546)

มณี ปัทมะ ตารา

ตอบเมื่อ: 06 เม.ย.2005, 10:24 am

สุริยนอลปรวนแปรดวงขาว
เด่นสกาวพราวเรขเกศกระหม่อม
สุระสู่หฤทัยไร้ตรมตรอม
ฉายโรจน์น้อมมิยินดีที่ได้ยล

มวลกึ่งกลางแปรเปลี่ยนกระจกใส
ส่องภายในสะท้อนแสงแจ้งให้เห็น
พลันสลายกลายมวลไร้ตั้งเช่น
อนิจจังเด่นเกิดดับลาลับไป

(จาร ณ 27 มีนาคม 2546)

ไม่มีแม้แสงสะท้อนเงาให้รู้
ไม่อดสูไม่ต้องเช็ดกระจกใส
ดูให้รู้ดูลึกลึกพิจารณาใน
ใสหรือไม่ประจักษ์แจ้งความเป็นจริง

(จาร ณ 27 มีนาคม 2546)

มณี ปัทมะ ตารา

ตอบเมื่อ: 07 เม.ย.2005, 9:55 pm

ตอบเมื่อ: 09 เม.ย.2005, 8:50 pm

สาธุครับคุณปุ๋ย

ผู้เยี่ยมชม

..นัยยธรรม..งดงาม..ความยิ่ง..
..ประจักษ์หมายความ..เด่นแจ้ง..
..พลิกพริ้ว..เลี้ยวลด..สำแดง..
..จบแจ้ง..ในธรรม..ความจริง..

สาธุ

ผู้เยี่ยมชม

แสงจ้าสาดอาบทิวเขา รัศมีขาวนวลดับความมืดที่อยู่รอบๆ บริเวณ
ใกล้เข้ามามีหุบผาดูมืดมิด เพราะแสงส่องไม่ถึง แต่ก็มีทางลาดพอถูกแสงบ้าง

ผู้แสวงหาแสงสว่างในชีวิต ถ้าเพียรพยายามจริงๆ น่าจะพอปีนป่ายขึ้นมา
รับแสงนั้นได้.....อยากปีนขึ้นมาดูแสงนั้นจังเลย สว่างจ้า เย็นเหลือเกิน (คิดไปเอง)

ขอบพระคุณ คุณ ปุ๋ย มากที่เรียกให้มาดู
chat เมื่อ 9 พ.ย.48 20.30 - 21.50 น.

ผู้เยี่ยมชม

ตอบเมื่อ: 07 เม.ย.2007, 12:24 am

สาธุ อนุโมทนาค่ะคุณปุ๋ย

จริยา