สนทนาธรรมภาคปฏิบัติกับคุณกตัญญุตา

ตอบเมื่อ: 07 ส.ค. 2008, 6:46 pm

คำถามที่ 2 ข้างต้นยากหน่อยครับปัญหานี้ เพราะความกลัวซึ่งเกิดจาก

การเจริญสมาธิครั้งแรก ยังไม่ถูกกำจัดออกไปอย่างถูกวิธี จึงตกตะกอน

นอนก้นอยู่ เมื่อไรทำสมาธิแล้วจิตสงบถึงระดับ ความคิดก็ผุดขึ้น

รบกวนร่ำไป

ก็เหมือนๆ สภาวะทั้งหลายอื่น ปฏิบัติแล้วติดยังผ่านไม่ได้ก็ติดอยู่ตรงนั้น

กี่หนกี่ทีก็ติดสภาวะนั้นความคิดนั้น มันเป็นกิเลสครับ

กรักชายจะแบ่งคำถามดังกล่าวออกเป็น 4 ส่วน เพื่อให้เห็นอาการกลัว

ที่ผุดขึ้นหลังจากจิตสงบถึงระดับที่เคยเป็น ก็จะเป็น

ตอบเมื่อ: 07 ส.ค. 2008, 6:47 pm

คือว่า มีปัญหาเวลานั่งสมาธิค่ะ เนื่องจากว่า เมื่อตอนเด็กๆ

(อายุประมาณ 11-12 ขวบ)

ลองหัดนั่งสมาธิตามที่เรียนมาจากห้องจริยธรรม (ในสมัยนั้น) เป็นการนั่ง

แบบ อานาปานสติ คือ กำหนดลมหายใจเข้าออก

มีครั้งหนึ่งก่อนนอน จำได้ว่า นั่งสมาธิได้สงบมาก มีความรู้สึกว่า ตัวเอง

ลอยขึ้นไปอยู่บนเพดานห้อง มองลงมาเห็นกายตัวเองนั่งนิ่งอยู่

เหมือนกายกับจิตแยกออกจากกันเป็นคนละคนกัน

ด้วยความรู้สึกวูบนั้น จิตเหมือนรีบกลับเข้าร่าง

ตอนนั้นกลัวมาก, ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น และไม่กล้านั่งสมาธิอีกเลย

ตอบเมื่อ: 07 ส.ค. 2008, 6:48 pm

จนกระทั่งเวลาผ่านไป 7-8 ปี ก็ได้เริ่มนั่งสมาธิอีกครั้ง แต่เป็นแบบ

สมถภาวนา มีคุณอาเป็นผู้แนะนำให้ไปวัดแห่งหนึ่ง (แถวปทุมธานี)

เป็นการนั่งแบบสมถภาวนาสักระยะ ก็มีอาการสงบ พอสงบ

มากๆ ถึงจุดหนึ่งก็เกิดความกลัว โดยไม่รู้สาเหตุไม่กล้านั่งต่อไป

(ขณะที่นั่งสมาธิไม่เคยเห็นอะไรเลยอย่างที่เขาแนะนำว่าต้องเห็น)

ประกอบกับได้อ่านหนังสือธรรมะ และหนังสือเกี่ยวกับการนั่งสมาธิมากขึ้น

ได้รับความรู้เกี่ยวกับการนั่งสมาธิจากหลายๆทางมากขึ้น ก็เลยเลิกนั่ง

สมาธิแบบสมถภาวนาไป

ตอบเมื่อ: 07 ส.ค. 2008, 6:55 pm

เวลาผ่านมาอีกหลายปี ก็เริ่มนั่งสมาธิใหม่ เป็นแบบ

วิปัสสนาสมาธิ กำหนดกายานุปัสสนา บางครั้งก็เวทนานุปัสสนา

(ดู กาย ดูจิต) เคยนั่งสมาธิกำหนดกายานุปัสสนา จนรับรู้เหมือน

ว่า เห็นโครงกระดูกตัวเอง แม้จะยืน เดิน นั่ง หรือทำอิริยาบถใด ก็จะ

สัมผัสได้ แต่เป็นโครงกระดูกเท่านั้นที่เคลื่อนไหว ก็เกิดความกลัวขึ้น

มาอีก เลยหยุดกำหนดสมาธิไป

ตอบเมื่อ: 07 ส.ค. 2008, 7:07 pm

จะเห็นความพยายามของโยคีผู้นี้ คือว่าจิตเคยเสพรสสมาธิมาพอควร

แล้ว อยู่ๆ ก็ต้องการเสพอารมณ์นั้นอีก จึงต้องการสมาธินั้นอีก

แต่ก็อีกนั่นแหละ ทำๆ พอสงบถึงตรงที่เคยกลัว ก็ถอนตัวออกมาอีก

จึงทะลุกิเลสนั้นไปไม่ได้สีกที

ท่อนสุดท้าย ทำสมาธิใหม่อีกครั้ง หลังจากทำๆหยุดๆมา 2-3 ครั้ง

ก็ยังผ่านไปไม่ได้

ตอนนี้พึ่งเริ่มใหม่ จากที่เว้นมานาน ก็เริ่มนั่งแบบ

อานาปานสติ พยายามเอาใจให้สงบก่อน มันเหมือนจิตใต้สำนึก

กับประสบการณ์ ครั้งแรก (ตอน 11-12 ขวบ) ทำให้ไม่กล้า ให้ใจ

สงบนิ่ง

เคยมีคนบอกว่า อาการที่เป็น เหมือนคนง่วงนอน แต่ไม่กล้านอน

เพราะกลัวว่า ถ้านอนหลับแล้วจะไม่ตื่นขึ้น

นำมาจาก=>

http://larndham.net/index.php?showtopic=32552&st=0

ตอบเมื่อ: 10 ส.ค. 2008, 8:31 pm

อ้างอิงจาก:

เวลาที่เกิดความกลัว ก็ให้ลืมตาครับ ง่ายนิดเดียว

ผู้แนะนำปฏิบัติกรรมฐานแบบภาวนามัย จะรู้เพียงรูปแบบปฏิบัติว่าเค้าเดิน

ยังงี้ นั่งอย่างนี้...ยังไม่เพียงพอที่จะไปแนะนำบุคคลอื่นให้ทำการภาวนา

ได้....ยิ่งคนที่ไม่เคยทำกรรมฐานแบบภาวนาใดใดมาเลย แล้วไป

แนะนำบุคคลผู้ภาวนาอย่างนี้หนักเข้าไปใหญ่ คือ จะกอดคอกันเข้ารก

เข้าพงไปไหนต่อไหนไม่รู้

เช่นคำตอบลิงค์ดังกล่าวมีว่า เวลาที่เกิดความกลัว ก็ให้ลืม

ตาครับ ง่ายนิดเดียว

อ่านแล้วสลดใจจริงๆ สอนเค้าดูจิตแท้ๆ ไม่ได้ช่วยอะไรเค้า

ในทางปฏิบัติเลย เศร้า

ก็ดูจิตดูความกลัวนั้นไปดิ บริกรรม "กลัวหนอๆๆๆ" ด้วยอย่าดูเฉยๆ

นี่แหละจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน

กำหนดความคิดนั้นตามนั้นแล้วๆกัน...จบ กำหนดฐานกายต่อ

ผู้ใช้พุทโธดูลมเข้าออกต่อเสีย

ผู้ใช้พอง-ยุบ ก็กำหนดฐานพองหนอ ยุบหนอต่อเสีย

สภาวะใดเกิดกำหนดตามนั้นอีก

ตอบเมื่อ: 10 ส.ค. 2008, 9:50 pm

อนึ่ง ในระยะแรกๆ จะลืมตาบ้างก็ได้ แต่ไม่เปลี่ยนอิริยาบถ

นั่งลืมตาเบาๆ กำหนดอารมณ์กรรมฐานไป รู้สึกอย่างไรก็กำหนดไปตาม

นั้น ตัวอย่าง กลัวหนอๆๆๆ ฯลฯ เมื่อความคิดนั้นซีดๆจางๆลงแล้ว

ก็หลับตาลงใหม่กำหนดรูปนามต่ออีก ...เมื่อสติสัมปชัญญะเจริญมาก

พอ ก็จะคุมความคิดนั้นในเบื้องต้นได้... สติก็เกิดจากการกำหนด

ปัจจุบันอารมณ์แต่ละขณะๆนี้เอง ไม่ใช่ติดตามมาแต่อดีตชาติ

หรือใครไม่รู้ที่มาที่เกิดของสติ ก็บอกว่า สติเกิดเองแบบไร้เหตุผล

ไม่ใช่ๆขอบอก ยิ้ม

หากจะพูดว่ามันเกิดเองก็พอได้ (เพราะไร้ผู้บันดาล) แต่มันเกิดอย่าง

มีเหตุผล จากการกำหนดรู้สภาวะรูปนามตามเป็นจริงนั้นเองแล

ตอบเมื่อ: 20 ส.ค. 2008, 7:21 pm

ฉุกใจได้คิดว่าปัจจุบันมีโรงเรียนวิถีพุทธเกิดขึ้นหลายแห่ง โดยทาง

โรงเรียนกับทางวัดใดวัดหนึ่งร่วมมือกัน ทางวัดจัดส่งภิกษุสามเณร

ไปช่วยสอนจริยธรรมเบื้องต้นแก่นักเรียน นับว่าเป็นสิ่งที่ดีและสมควรทำ

ในขณะเดียวกัน คงมีชั่วโมงฝึกสมาธิหรือปฏิบัติกรรมฐานรวมอยู่ด้วย

ดังตัวอย่างข้างต้น

พระภิกษุหรือสามเณรนั้นๆควรมีภูมิธรรมปฏิบัติพอคุ้มตัวได้ รู้เข้าใจเรื่อง

สมาธิภาวนาพอที่จะดูแลนักเรียนที่ตนฝึกสอนนั้นๆได้

เนื่องจากว่าเด็กๆเชื่อฟังฝึกง่ายไม่สงสัยมาก

เมื่อทำการภาวนาจิตจะเป็นสมาธิง่ายกว่าในรายผู้ใหญ่ซึ่งผ่านประสบการณ์

ชีวิตมาเยอะ ย่อมฟุ้งซ่านได้มากกว่า

เมื่อจิตรวมๆ ตัวสภาวะจะเด่นชัด เด็กจึงควรได้รับการแนะนำที่ถูกต้อง

บอร์ดใหม่

http://fws.cc/whatisnippana/index.php

ตอบเมื่อ: 23 ส.ค. 2008, 9:03 pm

คุณกรัชกายเข้ามาตอบเรื่อยๆ เลยนะคะ..สบายดีไหมคะ...อยากจะสนทนาธรรมด้วยก็ไม่ค่อยเห็นออนเลยค่ะ