ลานธรรมเสวนาแก้อารมณ์กรรมฐานพอง-ยุบและพุทโธเป็นต้นไม่ได้

ตอบเมื่อ: 16 มิ.ย.2008, 6:16 am

คุณกรัชกายครับ ในเมื่อเปิดประเด็นที่นี้แล้ว ก็น่าจะคุยต่อได้

ยังไงถ้าว่าง ผมจะตามไปคุยด้วย ทั้ง ๒ ที่
(ช่วงนี้งานยุ่งอยู่ครับ ว่างแค่ตอนเช้า)

ตอบเมื่อ: 16 มิ.ย.2008, 8:05 am

สวัสดีครับ คุณเฉลิมศักดิ์ ตั้งกระทู้ใหม่ให้ที่นี่แล้วครับ

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?p=66827#66827

คุยกันที่กระทู้ใหม่ที่เดียวก็ได้ครับ

ส่วนที่นี้เก็บไว้เฉพาะประเด็นชื่อกระทู้

ตอบเมื่อ: 28 ก.ค.2008, 10:11 am

ปุ๋ย พิมพ์ว่า:

สิ่งที่จะต้องคัดออกไปก็คือสมมุติบัญญัติ เพราะวิปัสสนานั้นสติต้องระลึกตรงต่อปรมัตถธรรม สติต้องระลึกตรงต่อปรมัตถธรรมอย่างสุดส่วน คือรู้เฉพาะปรมัตถ์ให้มากที่สุดให้ยิ่งที่สุด เรียกว่าคัดสมมุติออกไปจากใจให้มากที่สุด ให้คงเหลืออยู่กับสภาวปรมัตถ์

ฉะนั้นการที่มีความจงใจในการใช้สมมุติบัญญัติเช่น คำบริกรรมต่าง ๆ ต้องละออกไปทั้งหมด คำบริกรรม เช่น พุทโธก็ดี พองหนอยุบหนอก็ดี ขวาย่างหนอหรือว่าคำว่ารูปคำว่านามก็ดี หรือคำใด ๆ ก็ตามที่เป็นคำพูด ที่เป็นภาษา จะต้องคัดออกไปให้เหลือแต่สติสัมปชัญญะล้วน ๆ ที่ทำหน้าที่รับรู้รับทราบต่อสภาวธรรมต่าง ๆ ที่ปรากฏ

โดยปรกติแม้จะไม่ได้ตั้งใจจะใช้ภาษา ไม่ได้ตั้งใจจะใช้คำพูดมาบริกรรม จิตเขาก็คอยจะนึกถึงภาษาอยู่แล้ว นึกถึงคำพูดอยู่แล้ว ถ้าหากว่าเป็นผู้ที่สังเกตจิตใจตัวเองเป็นก็จะพบว่าจิตคอยมีภาษาอยู่ คอยมีคำพูดอยู่ เรียกว่าจิตคอยไหลไปสู่บัญญัติไปสู่สมมุติอยู่ตลอด ในขณะที่จิตไหลไปสู่สมมุติก็คือจิตกำลังถูกปรุงแต่ง

จิตกำลังถูกปรุงแต่งด้วยสัญญาความจำได้หมายรู้ วิตกคือตัวตรึกนึก วิจารเคล้าไปในอารมณ์นั้น สิ่งเหล่านี้เป็นต้นที่กำลังปรุง ปรุงแต่งจิตอยู่ อารมณ์ของจิตก็จึงต้องเป็นสมมุติเป็นภาษาขึ้น จากที่เคยจดจำไว้ ชำนาญในภาษาไทยมันก็คอยจะผุดเป็นภาษาไทย ชำนาญในภาษาอื่นมันก็ผุดเป็นภาษาอื่น นี้คือสัญญามันได้ปรุงในจิต มีตัวตรึกนึก อารมณ์ของจิตก็เป็นบัญญัติ

เพราะฉะนั้นการที่จะให้จิตหลุดจากบัญญัติหลุดจากสมมุติ สติจะต้องระลึกเข้ามาที่การปรุงแต่ง จำไว้ สติจะต้องระลึกเข้ามาที่การปรุงแต่ง คือระลึกที่ความจำก็ดี ระลึกที่การตรึกก็ดี การนึกก็ดี ที่กำลังปรากฏอยู่ในขณะที่จิตมีกระแสแล่นไปสู่บัญญัติอารมณ์ หรือพูดง่าย ๆ ว่า รู้สึกว่ามันมีคำพูดขึ้นในใจ มีภาษาขึ้นมาในใจ ขณะนั้นน่ะมีการปรุงแต่ง สติก็ระลึกเข้ามาที่ความปรุงแต่งในกระแสจิต

แทนที่จะไปนึกถึงคำพูด แทนที่จะไปนึกถึงความหมาย แทนที่จะไปนึกที่เรื่องราวอันเป็นบัญญัติ แต่หันมุมมองมาสู่แหล่งผลิตคำพูดก็คือการปรุงแต่งนั่นเอง ถ้าสติระลึกเข้ามาที่ปรุงแต่ง เรียกว่าสติระลึกปรมัตถธรรมเป็นอารมณ์ จิตเขาก็จะเปลี่ยนหรือทิ้งออกจากบัญญัติมาเป็นปรมัตถ์ เพราะจิตรับได้ทีละอารมณ์ เมื่อจิตอันประกอบด้วยสติมาระลึกถึงจิตที่กำลังถูกปรุงแต่ง เขาก็ทิ้งจากบัญญัติ ฉะนั้นคำพูดก็จะหลุดไป ภาษาจะหลุดไป นี้โดยเหตุผลมันจะต้องเป็นอย่างนั้น

อ่านต่อ...“วิธีหลุดจากบัญญัติ”
พระครูเกษมธรรมทัต (สุรศักดิ์ เขมรํสี)

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=1802

ถูกที่สุดเลย ธรรมชาติวิปัสนามันเกินกว่าภาษาจะเข้าใจ
การที่ยัง มีนู่นหนอ นี่หนอ นั่นหนอ นี่แหละคับที่ทำให้ไม่ไปถึงไหน
เพราะมันคือความคิด ต้องหยุดคิด จึงจะรู้
ไม่หยุดคิด มันก้จะติดแต่นู่นนี่นั่นไม่ไปไหน

ตอบเมื่อ: 29 ก.ค.2008, 7:03 am

อ้างอิงจาก:

ถูกที่สุดเลย ธรรมชาติวิปัสนามันเกินกว่าภาษาจะเข้าใจ

ถามคุคามิน วิปัสสนาในความรู้สึกของคุณ หมายถึงอะไร ได้แก่อะไร

ดูเหมือนคุณกำลังคิดทำวิปัสสนาอยู่หรืออย่างไร

ตอบเมื่อ: 01 ส.ค. 2008, 10:05 pm

กรัชกาย พิมพ์ว่า:

อ้างอิงจาก:

ถูกที่สุดเลย ธรรมชาติวิปัสนามันเกินกว่าภาษาจะเข้าใจ

ถามคุคามิน วิปัสสนาในความรู้สึกของคุณ หมายถึงอะไร ได้แก่อะไร

ดูเหมือนคุณกำลังคิดทำวิปัสสนาอยู่หรืออย่างไร

ผมตอบคุณกรัชกายไปเยอะมากแล้ว ในหลายๆกระทู้
น่าจะเข้าใจแล้วว่าผมคิดว่าวิปัสนาคืออะไร และผมทำอย่างไร
ที่ตอบอยู่ก็ชัด

ธรรมชาติ (ของ) การเฝ้าดู เฝ้ารู้ ... มันเกินกว่าภาษาจะเข้าใจ
ธรรมชาติ (ของ) การเฝ้าดู เฝ้ารู้ ... มันเข้าใจไม่ได้ด้วย ภาษา
ธรรมชาติ (ของ ความรู้จาก) วิปัสสนา มันเกินภาษาจะเข้าใจ

ตอบเมื่อ: 25 ก.ย. 2008, 8:44 pm

อารมณ์ที่เกิดจากการทำกรรมฐานแบบภาวนามัยไม่ว่าจะใช้คำบริกรรมอย่างไร
สภาวธรรมที่ปรากฏก็มีลักษณะอย่างนั้น

ปัญหามีว่า จะแนะนำผู้มีศรัทธาเหล่านั้นอย่างไรให้ปฏิบัติก้าวหน้าต่อไปได้

ตัวอย่างมีเยอะแยะ เลือกๆมาตัวอย่างหนึ่ง

http://larndham.net/index.php?showtopic=33183

(ปฏิบัติมาได้ซักระยะแล้ว เกิดความรู้สึกอยากร้องไห้)

ไม่ทราบว่าอาการที่เป็นเกิดจากการเพ่งจิตเกินไปหรือไม่ เนื่องจากปฏิบัติแนวหลวงปู่เทียนทำ 14 จังหวะสลับกับการเดินจงกรม แต่สังเกตว่าเวลาพูดคุยเรื่องธรรมะ เวลาสวดมนต์ที่ระลึกถึงครูบาอาจารย์ เวลาคิดถึงวัด จะมีความรู้สึกหนึ่งพุ่งขึ้นมาคะ ไม่แน่ใจว่าเป็นความรู้สึกเศร้าหรือปีติกันแน่ รู้แต่ว่าอยากจะร้องไห้ แต่พอกลับมารู้สึกตัวกับการเคลื่อนของมือหรือเท้า ความรู้สึกนี้ก็จะค่อยๆเบาและหายไป ถ้าคิดใหม่มันก็จะกลับมาอีก ควรทำอย่างไรกับสภาวะนี้ดีคะ ควรจะเดินจงกรมอย่างเดียวหรือเปลี่ยนแนวไปดูจิตแทนการทำ 14 จังหวะ กรุณาให้คำแนะนำด้วยคะ

ตอบเมื่อ: 25 ก.ย. 2008, 9:15 pm

การปฏิบัติกรรมฐานพึงอิงหลักใหญ่ คือ สติปัฏฐาน 4 ฐาน คือ

ตามดูรู้ทันกาย 1 ตามดูรู้ทันเวทนา 1 ตามดูรู้ทันความคิด 1 ตามดูรู้ทัน

กิเลสนิวรณ์ 1

ไม่ใช่ดูทีข้อหรือปฏิบัติกันทีละข้อๆนะ ไม่ใช่ ขณะนั้นอะไรเกิดกระทบความ

รู้สึก ให้กำหนดรู้อันนั้นได้เลย

รายนี้นึกถึงครูบาอาจารย์ นึกถึงข้อธรรมแล้วปีติเกิด เกิดแล้วปล่อยให้ผ่าน

ไปลอยๆ ความคิดดังกล่าวจึงเกิดวนไปวนมา

หากกำหนดลงไปว่า “คิดหนอๆๆ” หรือว่า “จะร้องไห้หนอๆ” เพียงเท่า

นี้อารมณ์นั้นก็ดับ นี่คือตัวอย่างการแก้อารมณ์ในการปฏิบัติกรรมฐาน

สภาวะอื่นจากนี้ก็มีวิธีปฏิบัติทำนองนี้ แล้วจึงบริกรรมฐานที่ใช้ต่อไป

ตอบเมื่อ: 25 ก.ย. 2008, 9:30 pm

อีกตัวอย่างหนึ่ง จะกี่ร้อยรายกี่พันตัวอย่างก็ตาม

วิธีปฏิบัติต่อสภาวะนั้นๆมีอย่างเดียว คือ กำหนดรู้สภาวะนั้นตามที่มันเป็น

หรือตามเป็นจริง รู้สึกอย่างไรกำหนดนอย่างนั้น

แล้วก็อย่างกระทู้นี้ตั้งข้อสังเกตไว้ ว่าผู้ไม่เคยทำภาวนามัยมาก่อน จะ

ไม่รู้ถึงสภาวะประมาณนี้เลย

http://larndham.net/index.php?showtopic=33185

(นั่งสมาธิแล้วเห็นขาตัวเองแยกออกจากตัว)

เริ่มจากที่ภรรยาชวนไปปฏิบัติรรมที่วัดแห่งหนึ่งครับ
มีการเดินจงกรมสลับการนั่งสมาธิ........พอถึงการนั่งสมาธินั่งนานประมาณ30นาที(คาดคะเนในใจ)เริ่มมีอาการปวดที่ขาเกิดขึ้นที่ละนิดที่ละน้อย.......................................จนเริ่มปวดมากขึ้นจนในใจคิดว่าจะต้องเปลี่ยนอริยาบสหรือขยับขาเพื่อให้ผ่อนคลายอาการปวดขา.............เกิดความคิดในใจว่าขึ้นมาว่าเรามาปฏิบัติธรรมต้องทำให้ได้ต้องอดทน........อีกในใจกลับบอกว่าถ้านั่งนานไปเดี๋ยวขาจะเจ็บหนักขับรถกลับไปบ้านไม่ได้นะ......ในใจผมเกิดความคิดอย่างนี้สลับกันไปสลับกันมานานพอสมควรจนถึงจุดๆหนึ่งตัดสินใจนั่งต่อไปเป็นไงเป็นกัน.................จนรู้สึกว่าขาข้างที่ปวดหลุดออกจากตัวแล้วรู้สึกว่าผมมองดูขาข้างที่ปวด(ขาข้างขวา)ผมเห็นขาตัวเองมีอะไรบ้างอย่างพันรัดแน่นคล้ายงูกำลังรัดเหยื่อ.....ความรู้ตอนนั้นเหมือนว่ามันไม่เจ็บไม่ปวดเหมือนมันไม่ใช่ขาของผมเลยครับ..............
อาการอย่างนั้นปรากฏอยู่นานจนนาฬิกาจับเวลาการนั่งสมาธิดังเตือนว่านั่งสมาธิครบ 1 ชั่วโมงแล้วดังขึ้นผมก็เลยรู้สึกว่ามีขาอีกครั้งครับ

บอร์ดใหม่

http://fws.cc/whatisnippana/index.php