ประสบการณ์นั่งสมาธิของข้าพเจ้า

ตอบเมื่อ: 01 ก.ค.2008, 7:36 pm

ข้าพเจ้าเริ่มนั่งสมาธิตอนประถมศึกษา เพราะ
๑. อาจารย์ให้นั่งในชั่วโมงพระพุทธศานา ประมาณ ๑๐ นาที
๒. ทางโรงเรียนเชิญพระสงฆ์มาเทศนาธรรมทุกเย็นวันศุกร์ ได้นั่งสมาธิประมาณ ๑๕ นาที

ข้าพเจ้าชอบและนิยมการนั่งสมาธิมาก เพราะทำให้รู้สึกว่าจิตใจสงบและเป็นสุข จึงได้ฝึกนั่งสมาธิก่อนนอนมาตลอด

ครั้งหนึ่ง ตอนประถม ๕ ข้าพเจ้านั่งสมาธิหลังห้องในชั่วโมงที่ว่างกับเพื่อนอีก ๓ - ๔ คน เนื่องจากอาจารย์ไม่อยู่ในห้องเรียน ในห้องจึงมีเสียงดังมากๆ ข้าพเจ้าจึงเพ่งกำหนดว่า ต้องทำจิตใจให้สงบ ไม่รู้ ไม่ได้ยิน เงียบไปหมด(ทั้งที่เสียงดังมาก) ข้าพเจ้าพยายามบังคับใจตัวเองอย่างที่สุด จนกระทั่งรู้สึกว่า มันเงียบจริงๆ และรู้สึกปวดร้าวไปหมด รู้สึกว่าร่างกายเจ็บปวด ขยับไม่ได้ ทรมานมาก มารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวข้าพเจ้าล้มลงตะแคงบนตักของเพื่อนข้างๆที่ไม่วิ่งหนี (คนในห้องวิ่งหนีกันหมด เพราะกลัว) ข้าพเจ้าล้มตะแคงโดยที่มือยังประสานกันบนตัก และขายังขัดสมาส ข้าพเจ้าค่อยๆลืมตา และทรงตัวลุกขึ้น ขยับแขนขาออกมา และแปลกใจว่า มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมข้าพเจ้าจึงล้มลงได้ ทั้งที่ไม่ได้หลับเลย เพื่อนๆพาข้าพเจ้าไปหาอาจารย์ที่สอนพระพุทธศาสนา ซึ่งเป็นอาจารย์ที่บวชเรียนมา และเป็นคนสอนเรื่องการนั่งสมาธิ อาจารย์ให้ข้าพเจ้าดื่มน้ำมนต์ และสอนว่า

ตอบเมื่อ: 01 ก.ค.2008, 7:49 pm

การนั่งสมาธิ ต้องไม่ไปยึดติดถือติดว่า ต้องทำใจให้มันสงบ ให้เงียบ อย่าบังคับใจตนเอง ต้องปล่อยวาง ถ้ามีเสียงดัง ก็จงรับรู้ว่ามันดัง มันมีเสียงดังนะ รับฟังแล้วปล่อยให้มันเป็นไป ต้องมีสติและรับรู้อยู่ทุกขณะจิต

อาจารย์บอกว่า การที่เราจะนั่งสมาธิ เราต้องทำดังนี้
๑. สวดมนต์ บูชาพระรัตนตรัย (พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์)
๒. สวดแผ่เมตตาแก่สรรพสัตว์
๓. สวดแผ่กรวดน้ำ (ซึ่งจะสวดก่อนนั่งสมาธิ หรือหลังนั่งสมาธิก็ได้)

แต่ข้อ ๑ และ ๒ ต้องทำก่อนนั่งสมาธิ

ข้าพเจ้าไปลองทำดู รู้สึกได้ผลดีมาก เพราะการสวดมนต์ทำให้จิตใจสงบลง และมีความพร้อมในการนั่งสมาธิมากขึ้น

ข้าพเจ้าเริ่มนั่งสมาธิด้วยเวลาที่น้อย ประมาณ ๑๐-๑๕ นาที เพื่อให้ร่างกายปรับตัว และค่อยๆเพิ่มเวลามากขึ้น เป็น ๒๐ นาที ๓๐ นาที และ ๑ ชั่วโมง ตามลำดับ แรกๆ หลังนั่งสมาธิ จะมีอาการเหน็บชาเป็นอย่างมาก แต่เมื่อร่างกายปรับตัวอาการเหล่านั้นก็น้อยลง และข้าพเจ้ากำหนดไว้ที่ใจ ว่าร่างกายมันก็เป็นอย่างนี้ มันไม่ใช่ของเรา เราบังคับมันไม่ได้ มันจะเจ็บหรือไม่เจ็บอยู่ที่ใจเรา ถ้าใจเราบอกว่าอย่าไปยึดกับความเจ็บตรงนั้น
ความเจ็บก็เบาบางลง

ตอบเมื่อ: 01 ก.ค.2008, 7:56 pm

เมื่อข้าพเจ้าเรียนมัธยมศึกษา
ข้าพเจ้าก็โปรดการนั่งสมาธิมากขึ้น ข้าพเจ้าจะเข้านอนแต่หัวค่ำเพื่อเผื่อเวลาสำหรับการนั่งสมาธิประมาณ ๑-๒ ชั่วโมง

โชดีที่บ้านของข้าพเจ้าอยู่ใกล้ทุ่งนา ไม่ติดถนน จึงเงียบสงบ เหมาะแก่การทำสมาธิเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเริ่มนั่ง ข้าพเจ้าจะได้ยินเสียงหรีดหริ่งเรไร กบ เขียด เสียงนก และเสียงโทรทัศน์ อย่างชัดเจนจากชั้นล่าง ข้าพเจ้าก็รับรู้ ฟังเสียงไปเรื่อยๆ แล้วปล่อยวางไม่ได้ยึดติดกับเสียงนั้น จนกระทั่ง เสียงต่างๆค่อยๆเงียบลง และหายไปในที่สุด ครั้งแรก ข้าพเจ้า ยินดีในสิ่งที่เกิดขึ้น ยินดีในความเงียบที่ได้รับ ก็ลืมตาขึ้น จึงได้จบการนั่งสมาธิเพียงแค่นั้น

ตอบเมื่อ: 02 ก.ค.2008, 9:53 am

ขอเพิ่มเติมว่า.....การนั่งสมาธิของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ากำหนดลมหายใจเข้าว่า "พุทธ" และลมหายใจออกว่า "โท" เพื่อเป็นการกำหนดรู้ลมหายใจ และไม่หลับในระหว่างการนั่งสมาธิ

ตอบเมื่อ: 03 ก.ค.2008, 2:51 am

หลังจากนั้น
ตอนมัธยมปลาย
ข้าพเจ้าสามารถนั่งสมาธิได้ดีขึ้น ใช้เวลาไม่นานก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ ข้าพเจ้าพยายามไม่ยึดติดในความเงียบนั้น ปล่อยวาง ทำจิตให้ผ่องใส อยู่กับสติ นำจิตสู่ขั้นปิติและสุขตามลำดับแห่งองค์ฌาน จนกระทั่ง ข้าพเจ้าได้เห็นดวงสีขาวอมเหลืองสว่างนวลลอยเด่น ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกปิติ และยึดติดกับปิตินั้น ไม่ปล่อยวาง ก็ลืมตาขึ้น จึงได้จบการนั่งสมาธิเพียงแค่นั้น

ตอบเมื่อ: 13 ก.ค.2008, 1:06 pm

อืมครับ

ผมขอถามหน่อยนะครับ
สวดมนต์ก่อน-หลังสมาธิ เราต้องสวดอะไรบ้าง และคุณใช้คำสวดอะไรครับ

ตอบเมื่อ: 17 ส.ค. 2008, 1:50 am

ท่าน ขรรค์ชัย ไม่ตอบ เงียบ อมิตพุทธ สาธุ

ตอบเมื่อ: 17 ส.ค. 2008, 11:21 am

น่าจะตอบหน่อยนะงับเฮ้อออ ซึ้ง

ตอบเมื่อ: 22 ส.ค. 2008, 2:58 pm

เข้าขั้นฌาน3 ถ้าไม่ยึดเพ่ง ปิติ จะไป อีกไกล
มีลึกซึ้งอีก มาก อยากรู้ทำ ไปอย่ายึดอะไร แล้วจะเห็นอัศจรรย ยิ่งกว่านี้ ยิ้มแก้มปริ

ตอบเมื่อ: 18 ก.ย. 2008, 8:04 pm

ผมสมาธิครั้งเเรกเลย ตอนนั้นคิดมาก สุขภาพไม่ดี กระวนกระวาย

เลย ลองทำสมาธิดู

ก็เลยประทับใจ เพราะมันรู้สึกดี สบาย ปอดโปล่ง

ครับ