ทำไมถึงต้องสูญเสียความรักตลอดเวลา

ตอบเมื่อ: 29 มี.ค.2007, 1:13 am

ดิฉันเคยคบกับคนรักมา 7 ปี เต็ม เรารักมากในช่วงแรกๆๆ แต่เวลาผ่านไป เข้าสู่ปีที่ 5 ฉันและเขาก้อเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ต่างคนต่างทำงาน...และแล้วในปีที่ 7 ความรักของเราก้อเข้าสู่จุดวิกฤต เมื่อเพื่อนสนิทของฉันที่คบกันมานานกว่า 10 ปี เข้ามาเป็นมือที่สาม ตลอดแรกฉันกับแฟนเริ่มห่างเหินกัน เพราะเพื่อนสนิทของฉันบอกฉันว่า ให้ห่างจากแฟนเพื่อค้นหาใจตัวเอง..ทีแรกฉันก้อเริ่มสงสัยว่าทำไมถึงแนะนำฉันเช่นนั้น...แต่ต่อมาไม่นานเพื่อนคนหนึ่งของฉันโทรมาบอกว่า เพื่อนสนิทคนนี้กับแฟนของฉันไปเที่ยวด้วยกันบ่อย...แรกๆๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อ เพราะฉันเชื่อใจเพื่อนและแฟนของฉัน...แต่สุดท้าย...คำตอบที่ฉันได้คือ เพื่อนที่ฉันรัก กับคนรักของฉัน หักหลังฉัน คบกันจนฉันจับได้...พอฉันจับได้ ต่างคนต่างแก้ตัวเป็นพัลวัน...ในที่สุด ฉันเองที่เป็นคนเดินออกมา...ฉันไม่ต้องการเสียใจ...ซ้ำๆๆ...แต่คนทั้ง 2 คนก้อพยายามโทรมาเพื่อแก้ตัวว่า ไม่มีอะไรกัน...จนฉันขอร้องพวกเขาว่า...อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย...พวกเขาก้อหายไป...แต่เพื่อนสนิทคนนั้นก้อยังยืนยันว่า "ฉันเป็นเพื่อนเธอ ไม่ทำแบบนั้นกับเธอ" จนเวลาผ่านไปเกือบ 2 ปี...ฉันได้ข่าวว่า พวกเขากำลังจะแต่งงานกัน...ฉันแอบเสียใจ...และโทษตัวเองว่า ถ้าฉันตัดสินใจแต่งงานกับแฟนฉันเมื่อตอนที่เราคบกัน 5 ปี ก้อคงจะไม่เป็นเช่นนี้...........ทำไมฉันถึงต้องเป็นฝ่ายที่เสียใจ...ฉันเป็นคนมีกรรมใช่ไหม...

ผู้เยี่ยมชม

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ กับเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยดีที่ผ่านเข้ามาในชีวิต (ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์) ขอให้พยายามอย่าคิดถึงอดีตที่ผ่านมา...ซึ่งทำร้ายจิตใจเรา คิดทีไร ก็คงรู้สึกไม่ดีเหมือนทำร้ายตัวเอง ขอให้ทำใจวางไปนะคะ คิดเสียว่าเค้าไม่ใช่คู่ของเรา เราให้แฟน (เสียสละแฟน) ของเราให้กับเพื่อนแล้วกัน....ทำใจให้ยินดีกับเค้าทั้งสองคน แล้วเราก็กลับเข้าสู่เส้นทางชีวิตของเราซึ่งต้องอาศัยกำลังใจของตัวเอง....คงต้องอาศัยเวลาช่วยรักษาแผลใจ เมื่อใดเรามีรักใหม่อดีตที่ปวดร้าวก็จะเลือนไปเอง....หรือหากว่าเรากลัวจะทุกข์แบบนี้อีก ก็ให้รักตัวเองให้มากไว้ก่อน...ต้องพิจารณาให้ดีว่า เค้าคนนั้นสมควรจะได้ความรักจากเราเพียงใด โดยดูจากความจริงใจที่มอบให้เรา....... ยิ้ม

ผู้เยี่ยมชม

อย่าโทษตัวเอง อย่าเสียใจไปเลยค่ะ ถ้าคุณแต่งกับชายคนนี้ไปเมื่อ 5 ปีที่แล้วก็ไม่มีอะไรประกันได้ว่า เขาจะภักดีและซื่อสัตย์ต่อคุณ เขาและเพื่อนของคุณจะไม่มีอะไรต่อกัน...คุณอาจจะเสียใจมากไปกว่านี้ก็ได้

ใดๆ ในโลกล้วนอนิจจัง.....ไม่มีสิ่งใดไม่เปลี่ยน โดยเฉพาะสิ่งที่เกี่ยวเนื่องกับอารมณ์มนุษย์....มักหวั่นไหว แปรเปลี่ยน ขึ้น ลง ไม่คงที่ ดี ร้าย

เราฝึกดูแลอบรมจิตใจ อารมณ์ของเราเองให้หวั่นไหวน้อยที่สุดๆ ต่อสิ่งกระทบและสิ่งเร้าต่างๆ ดีกว่านะคะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณพบหนทางแห่งความปกติของใจค่ะ

ผู้เยี่ยมชม

ทุกๆ อย่างบนโลกนี้ ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกคะ ถึงแม้จะแต่งงานกันแล้ว จดทะเบียนสมรสแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่า เค้าจะรักคุณไปจนวันตาย คุณต้องพยายามทำใจนะคะ เข้มแข็งเข้าไว้ บางคนแต่งงานกันแล้ว มีลูกแล้ว คบกันมาเป็น 10 ปี ยังเลิกกันเลย คุณต้องเปิดใจ และยอมรับความจริงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะคุณไม่ใช่คนแรกที่เสียใจเพราะความรัก และก็ไม่ใช่คนสุดท้าย อ่านหนังสือและฟังธรรมะเยอะๆ คะ จิตใจจะสงบและมีสมาธิคะ ยิ้ม

ฉันเข้าใจคุณนะคะ

ผู้เยี่ยมชม

ขอบคุณนะค่ะ กับทุกคำตอบ...

จริงๆๆ ฉันก้อพอทำใจได้ แต่บางครั้งก้อมีความรู้สึก แค้น...(ทำไมเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด) อยากจะแก้แค้น อยากโทรไปด่า ..แต่ดิฉันก้อแค่คิด..คิดไปก้อ กลั่นน้ำตาไว้ ..ตอบตัวเองว่า...เราต้องเดินไป...แต่ใจหนึ่งก้อ ถามตัวเองว่า ทำไม..ทำไม...

แล้วอย่างนี้ ทำไมกรรมไม่เป็นจะทำให้ เขาเสียใจบ้าง ทำไมต้องเป็นฉันคนเดียว....ฮืฮ ฮือ

ผู้เยี่ยมชม

ขณะที่โลกหมุนไป หมุนไป...เราเลือกทำความดี หรือความชั่วได้เอง (ถ้าเราแยกออกว่าสิ่งใดดี สิ่งใดชั่ว...) แต่เราบังคับให้ผู้อื่นรู้เหมือนที่เรารู้ไม่ได้ เราบังคับให้ผู้อื่นทำความดี หรือความชั่วไม่ได้...

หากใครคนหนึ่งทำร้ายเรา เบียดเบียนเรา เราแค้น เราโต้ตอบ...นี่คือการกระทำกรรมแก่กันและกัน...ที่เราวางไม่ได้เพราะเราไม่เข้าใจสัจจะ...

เอาเวลาที่คิดแค้นไปศึกษา "ธรรมะและปฏิบัติธรรม" ให้ความจริงปรากฏแก่จิตดีกว่าค่ะ แล้วคุณจะไม่โทษสิ่งรอบข้าง คุณจะไม่โทษตัวเอง คุณจะเห็นแต่ความมหัศจรรย์ของสรรพสิ่ง

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=6816

ลองเข้าไปอ่านดูนะคะ

ผู้เยี่ยมชม

อย่าไปแค้นเคืองเลย ไม่มีอะไรประกันใจใครได้ นอกจากเราเข้าใจ ใจเรา ดีแล้วที่คุณไม่ร่วมทางเดินกะเขา เพราะไม่ว่าช้าหรือเร็วเค้าก็ต้องนอกใจคุณ

ตอบเมื่อ: 23 ส.ค. 2008, 11:16 pm

คิดเสียว่า ไม่ใช่เนื้อคู่กัน ชีวิตเราไม่ได้อยู่ได้ด้วยเรื่องนี้อย่างเดียว
อดข้าวดอกนะเจ้าชีวาวาย ไม่ตายดอกเพราะอดเสน่าหา สู้ สู้