การทำจิตใจให้สงบไม่ฟุ้งซานคิดมากมีวิธีอย่างไงบ้างครับ

ตอบเมื่อ: 26 มี.ค.2007, 5:36 pm

การทำจิตใจให้สงบไม่ฟุ้งซ่านคิดมาก มีวิธีอย่างไงบ้างครับ

ผู้เยี่ยมชม

ผมว่าการเรียนในโรงเรียนหรือมหาลัยที่กระตุ้นให้คนเราคิด หาคำตอบมันก็เลยฝึกให้เราคิดไม่หยุดไม่ว่าเรื่องอะไร นานๆ เข้าก็ฟุ้งซ่าน และกลายเป็นคนขี้กังวล ผมว่าบางทีเราคิดอะไรมากๆ น่าจะหยุดคิดสิ่งนั้นก่อน เพื่อพักผ่อน เหมือนเราทำงานหนักก็ต้องนอนก่อนตื่นมาจะได้สดชื่นมีแรง

แต่ตอนแรกต้องหาให้เจอก่อนว่าเรากังวลเรื่องอะไรหรือเปล่า ถ้าแก้ไขได้ให้รีบแก้ แก้ไขยังไม่ได้พักไว้ก่อน แก้ไขไม่ได้เลย เช่นเรื่องของกรรม ก็ต้องปล่อยวาง (ปลง) หรือบางทีมันหนักมากต้องหลบไปก่อน แล้วค่อยกลับมาใหม่ แต่ความฟุ้งซ่านคือนิวรณ์ห้า ดับได้ด้วยสมาธิ แต่ก็ดับได้ชั่วคราวพอ ไม่ได้ฝึกเติมเข้าไปสมาธิก็อ่อนกำลัง ความฟุ้งซ่านก็กลับมาอีก

ตอบเมื่อ: 27 มี.ค.2007, 9:07 pm

อานาปานสติ กับ เพ่ง วรรณกสิน 4 สงบใจฟุ้งซ่าน ครับ สาธุ

ผู้เยี่ยมชม

ความฟุ้งซ่านมีกันทุกคนครับ ต่างแต่มีมากน้อย ยกเว้น พระอรหันต์ครับ กับผู้มีจิตเป็นสมาธิในขั้นอัปนาสมาธิครับ ถ้าไม่อยากจะเป็นคนมีจิตใจฟุ้งซ่านก็ต้องฝึกครับ กว่าที่ใจจะสงบได้ ต้องใช้เวลาครับ แรกๆๆอาจจะอยาก ถ้าไม่ใจรักก็อาจจะเลิก จะให้ใจสงบต้องสู้ครับ ผมก็ฝึก ทำงาน ขับรถ เดิน ผมยังฝึกเลยยครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

ตอบเมื่อ: 04 เม.ย.2007, 3:57 am

ความฟุ้งซ่านรำคาญใจเป็นนิวรณ์ตัวหนึ่ง ต้องฝึกสมาธิจะช่วยให้ใจสงบมากขึ้น แม้ตอนไม่ได้นั่งก็จะมีใจเฉยๆ ที่สำคัญเราต้องอยู่กับปัจจุบันโรคประสาทจะได้ไม่มาถามหา เมื่อก่อนก็มีช่วงหนึ่งที่คิดมากชอบคิดฟุ้งซ่านแต่พอฝึกสมาธิอาการก็หายไป กลายเป็นคนที่มีความสุขกับชีวิตไม่ต้องเป็นทุกข์กับอาการคิดมาก ปัจจุบันมีความสุขตามอัตภาพ

ผู้เยี่ยมชม

จิตมีหน้าที่รับรู้อารมณ์ทาง ตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย
ถ้าจิตไม่รับรู้อารมณ์ ที่ผ่านเข้ามา ทางตา เป็นต้น คงได้แก่ผู้ที่มีอายตนะนั่นพิการ
หรือ คนตายแล้วเท่านนั้น
จิตเค้าทำหน้าที่ของเค้าอย่างนี้

แต่เพราะความที่มันมันไม่ฉลาด หรือโง่นั่นเอง
รับรู้อารมณ์ทางอายตนะนั้นๆ แล้ว ไม่หยุดแค่รู้

กลับปรุงแต่งไปตามอำนาจกิเลส คือ ชอบใจบ้าง
ไม่ชอบใจบ้าง เฉยๆ เฉื่อยๆเสียบ้าง

เมื่อโง่ให้กิเลสชักจูงไปตามอำนาจของมันอย่างนั้น ก็จึงฟุ้งซ่านบ้าง
หัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้าง กลัวบ้าง วิตก เป็นต้นบ้าง

บัณฑิตแต่ปางก่อน ท่านฉลาด มีอุบายวิธีมากมายที่จะหยุดยั้งความฟุ้งซ่านเป็นต้นนั้น
อุบายนั่นก็ คือนำสิ่งหรือวัตถุให้มันคิด (กรรมฐาน 40 ) ให้มันคิดให้เป็นเรื่องเป็นราวเสีย
ค่อยๆ พัฒนาให้มันฉลาดในอารมณ์ รู้จักคาย (ของเสีย) รู้จักเสพ (สิ่งดี ๆ)

แต่มนุษย์ปัจจุบัน ขาดความรู้ ขาดความอดทน ไม่ฉลาดในอุบาย ฯลฯ จึงเป็นเช่นนี้

ผู้เยี่ยมชม