พระอภิธรรมสำคัญมากแค่ไหนคะ

ผู้เยี่ยมชม

ผู้เยี่ยมชม

พระอภิธรรม ถือได้ว่าเป็น หัวใจของพระพุทธศาสนา ในพระไตรปิฏก พระอภิ

ธรรมปิฏกถือได้ว่าสำคัญที่สุด เพราะ พระอภิธรรมทั้ง ๗ คัมภีร์ ๙ ปริจเฉท นี้ แสดงให้เห็นถึง

พระปัญญาของพระพุทธเจ้า การศึกษา พระอภิธรรมก็เท่ากับศึกษา พระปัญญาของพระพุทธเจ้า

การศึกษา สมถ วิปัสสนาก็ต้องศึกษาในพระอภิธรรม

หาก ขาดพระอภิธรรมแล้ว พระปิฏกอื่นๆ ก็ไม่สามารถทรงอยู่ได้ เมื่อพระปริยัติอันตรธานแล้ว

พระปฏิบัติ และพระปฏิเวธก็อันตรธานด้วย

ตอบเมื่อ: 26 ส.ค. 2006, 8:28 pm

ถ้าเป็นสำหรับผม
สำคัญมากที่สุด ที่ต้องเข้าให้ถึง

ตอบเมื่อ: 29 ส.ค. 2006, 6:12 pm

ถ้าเรารู้จักตนเองดีแล้วก็ไม่สำคัญ เพราะนั่นเป็นตัวหนังสือ
แต่เราถ้าไม่ค่อยรู้จักตนเองก็ควรเรียนรู้ตัวหนังสือนั้น เมื่อเรียนรู้แล้วก็น้อมเข้ามาดูที่กายใจตนจึงจะสำคัญ
ถ้าเรียนไปๆงั้นแหละก็ไม่เกิดประโยชน์เท่าที่ควร เพราะธรรมะเป็นเรื่องของคน เรียนรู้จักตน เพื่อปลดเปลี้องทุกข์กายทุกข์ใจ

ตอบเมื่อ: 31 ส.ค. 2006, 12:45 am

พุทธพจน์
เราตถาคตกราบธรรมเท่านั้น ธรรมเป็นสิ่งที่เลิศโลก
ธรรมเป็นสิ่งที่เหนือโลก เรากราบธรรมเท่านั้น
เราถือธรรมเป็นจิตใจ เราปฏิบัติบำเพ็ญธรรม
เรารู้ เราก็ธรรม เราจึงเคารพธรรม

คุณฟังพระพุทธเจ้ากล่างแล้วรู้สึกอย่างไรบ้างคะ ส่วนเราจะบอกตัวเองเสมอว่า เดินถูกทางแล้ว

ผู้เยี่ยมชม

ตั้งแต่ผมเข้ามาศึกษาศาสนานี้นั้น ถือได้ว่าผมได้สิ่งใหม่ๆ ตาสว่างขึ้นมากสงสารคนไทยที่ยังไม่ศึกษาให้ถ่องแท้แล้วกลับไปเปลี่ยนศาสนาเหมือนพบทองที่เปลื้อนโคนตมอยู่ไม่พิจารณากลับโยนทิ้งเสีย แล้วไปยิบเอาทองเหลืองแทน ถ้าถามว่าพระอภิธรรมในศาสนาพุทธนี้สำคัญหรือไม่ บางคนอาจจะบอกว่าเป็นเพียงตัวอักษร หรือคำพูดที่สืบๆ กันมาไม่สำคัญ หากไม่มีปริยัติแล้วจะปฏิบัติได้อย่างไร เพราะศาสนานี้นั้นไม่ใช่เหมือนภูเขาขาดหรือหน้าผา แต่ศาสนานี้เหมือนมหาสมุทรลาดไปตามลัมดับ ลึกไปตามลำดับ สุขุมคำภีร์ภาพ เริ่มต้นที่ปริยัติ แล้วจึงมาปฏิบัติ จึงปฏิเวทได้

ศาสนานี้เสื่อม เพราะพุทธบริษัทไม่เคารพซึ่งกันและกัน ไม่แสดงธรรมโดยเคารพ ไม่ฟังธรรมโดยเคารพ หรือศึกษาธรรมโดยเคารพ เมื่อศาสนานี้จะอันตธานนั้น ปริยัติจะเสื่อมก่อนคือการศึกษาผิด เมื่อนำไปปฏิบัติก็ย่อมผิด ปฏิเวทก็ย่อมไม่เกิดขึ้น (ถ้าเป็นผู้มีปัญญาจริงๆ ใจกว้างพอขอให้เข้าไปศึกษาให้รู้แจ้งก่อน ว่าสิ่งนั้นเป็นอย่างไรแล้วค่อยปฏิเสธ หรือยอมรับว่าสิ่งนั้นดีหรือไม่) แม้ครอบครัวผมจะเป็นคนศาสนาอื่น แต่ไม่ช้าคงกลับมายอมรับได้กับศาสนาที่มีเหตุผมและไม่บังคับให้นับถืออย่าใจกว้าง เช่นนี้