ขออนุญาตลิงค์เรือนธรรมไปไว้ที่บล็อกผมนะครับ

ผู้เยี่ยมชม

สวัสดีครับคุณนาที่นับถือ

ดูสิ...ผมเพิ่งรู้ว่าเรือนธรรมมีเว็บไซต์สำหรับติดต่อ

ผมจึงขออนุญาตทำลิงค์เพื่อที่จะได้แวะเวียนเข้ามาติดตามข่าวสารบ่อยๆ

ยังคิดถึงเรือนธรรมอยู่เสมอ

แต่ว่าตอนนี้มาอยู่ต่างจังหวัด

ฝากกรkบสวัสดีพี่ขวัญและอาจารย์อนัตตาด้วยot8iy[

ผู้เยี่ยมชม

ขอแก้คำผิดประโยคสุดท้ายต้องเขียนว่า

ฝากกราบสวัสดีพี่ขวัญและอาจารย์อนัตตาด้วยนะครับ

ผู้เยี่ยมชม

ถ้าใครว่างๆหรืออยากทำบุญก็เชิญเอาธรรมะไปฝากที่บล็อกผมบ้างนะครับ ? ส่วนผมก็จะแวะเวียนเข้ามาอ่านที่นี่บ่อยๆครับ

ผมเขียนบันทึกถึงลูกสาวทุกวันอยู่ที่ http://porpayia.bloggang.com

porpayia อ่านว่าพ่อพเยีย ครับ

อยู่คนเดียวห่างไกลครอยครัวอย่างนี้ก็ได้อาศัยฟังแผ่นซีดีของพรอาจารย์ปราโมทย์ ปราโมชโชที่คุณวรรณาใจบุญกรุณาส่งมาให้นั่นแหละครับ

ชีวิตนี้ห่างธรรมะไม่ได้เลย ห่างทีไรทุกข์ทุกที

คิดถึงเรือนธรรม ไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมนานแล้ว

ผู้เยี่ยมชม

พี่โดมคะ

ยินดีต้อนรับค่ะ

จดหมายพ่อพเยีย อ่านแล้วค่ะ

ชอบมากเลยค่ะ (คิดถึงหลวงพ่อ)

นากราบพี่ขวัญ และอาจารย์อนัตตา( แทนพี่โดม)งามๆ แล้วนะคะ

อย่าเหงาเลยค่ะ ขณะที่นาคุยกับพี่โดม นาก็ฟังพระอาจารย์ปราโทย์เช่นกัน

:b15

จงมีสติรักษาจิต

นาเอง

ผู้เยี่ยมชม

สวัสดีครับ พี่นา (ขอเรียกแบบนี้บ้างก็แล้วกัน)

ไม่รู้ใช้พื้นที่ตรงนี้สนทนาหรือพูดคุยกันได้หรือเปล่านะ

หรือหน้านี้เขาใช้เขียนแต่เรื่องธรรมะอย่างเดียว

ขอบคุณที่กรุณาจัดส่งซีดีมาให้ รอรับอยู่ด้วยความยินดี

อยู่คนเดียวอย่างนี้ไม่เหงาหรอกครับ กลับชอบ

แต่ทว่าใช่จะอยู่คนเดียวอย่างนี้ไปตลอด

เพราะมีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ

แต่การได้ปลีกตัวมาใช้ชีวิตคนเดียวและทำงานอย่างนี้

ก็ได้มองเข้าไปในหัวใจตัวเองชัดเจนยิ่งขึ้น

นึกย้อนไปเมื่อสองปีที่ผ่านมาที่ผมเลิกละอบายมุขได้

ก็นึกถึงที่เรือนธรรมนั่นแหละครับ โดยเฉพาะพี่ขวัญก็มีส่วนอยู่ไม่น้อย

เสมือนธรรมะจัดสรรดลบันดาลให้ได้ไปพบในจังหวะเวลาที่เหมาะที่ควร

เวลาเพื่อนถามว่าทำไมถึงเลิกอบายมุขซึ่งเคยเป็นของโปรดมาก่อนได้

ผมก็จะต้องเล่าย้อนไปถึงครั้งแรกที่ไปเข้าคอร์สครั้งแรกที่เรือนธรรม

ตั้งแต่กับอาจารย์ปิยะนารถ อาจารย์รุงโรจน์ ต่อมาก็พระอาจารย์มานพ อุปสโม

และอีกทั้งได้ไปนั่งเรียนบ้างนั่งโงกกับอาจารย์อนัตตาบ้างในบางคราว

ได้เข้าไปอ่านหนังสือ ได้แวะเวียนเข้าไปใต้ร่มเรือนธรรมแห่งนั้นบ่อยและนานพอสมควร สำหรับตัวผม (หมายถึงไม่เคยไปเรียนธรรมะนานๆอย่างนี้ นอกจากอ่านหนังสือเอง)

ถือว่าเสมือนเป็นแรงผลักแรกที่ผลักให้ผมห่างจากอบายมุข

จนถึงวันนี้ก็ได้เล็งเห็นโทษชัดแจ้งในสิ่งที่ตัวเองเคยกระทำมา

นั่นคือการดื่มเหล้าอย่างรักและหลงใหลในรสความึนเมาของมัน

เห็นโทษจึงเลิกได้...ไงละครับ !

ได้ข่าวว่าคุณประทีป บรรณาธิการนิตยสารแรงบุญแรงกรรมก็เลิกเหล้าบุหรี่แล้วหรือไร

ขออนุโมทนาสาธุด้วยจริงๆ

เมื่อคืนไปอ่านสัมภาษณ์คอลัมนิสต์คนหนึ่ง ก็รู้จักกันแต่ก็ไม่ถึงกับสนิทกับเขามาก

เขาเป็นคอลัมน์นิสต์ชื่อดังเขียนงานมีงานเขียนประจำในนิตยสารชั้นนำหลายเล่ม

เขาประสบความเร็จและมีชื่อเสียงพอสมควร

ประการสำคัญงานเขียนของเขาทุกชิ้นจัดว่ามีคุณภาพ

ต้องนับว่าเขาเป็นคนที่มีศักยภาพสูงทีเดียว

เป็นคนที่เขียนหนังสือดี มีความคิดดีๆอยู่ในงานเขียนเสมอ

พูดง่ายๆว่าเป็น "มืออาชีพ" นั่นแหละครับ

และเท่าที่พอจะรู้จักกับเขาและติดตามงานเขียนของเขาอยู่เป็นประจำ

เขาเป็นคนที่มีทัศนะที่มีต่อโลกและชีวิตดีทีเดียว

คือมองชีวิตเป็นและมีแง่คิดมุมมองให้คิดต่างอย่างสร้างสรรค์ในหลายๆเรื่อง

แต่ในบทสัมภาษณ์เขาบอกว่าสูบบุหรี่จัดมาก

วันหนึ่งมากกว่าหนึ่งซองแหละครับ

วันนี้...ถ้าผมเป็นเพื่อนสนิทหรือเป็นคนรักของเขาแล้วละก็...

คงต้องขอร้องให้เขาเบาๆลงบ้างหรือเลิกบุหรี่เถอะ!

แต่นี่ผมไม่ได้สนิทกับเขา ได้แต่ชื่นชมและปรารถนาดีอยู่ห่างๆ

ไม่กล้าบอกเขาหรอก...

เพราะรู้ดีว่าการบอกให้ใครเลิกบุหรี่นั้นเป็นเรื่องยากถึงขั้นยากที่สุด

ได้แต่นึกคิดอยู่ในว่าวันหนึ่งวันใดถ้าเขาเห็นโทษมันเขาก็คงเลิกได้เอง

เพราะบุหรี่ผมก็เคยติดมา มากกว่าบุหรี่ก็เคย

เมื่อเลิกได้แล้วก็เห็นโทษจากการสูบบุหรี่ และรู้สึกเป็นไทรู้สึกเบาสบายอย่างแท้จริง

แต่ตอนที่ผมยังสูบอยู่นั้น ใครอย่ามาพูดซะให้ยาก น่ารำคาญ

โดยที่จะพูดอยู่ในใจว่า "รู้แล้วน่า ไม่ต้องมาบอก"

ผมขอยกคำสอนหลวงพ่อชาเรื่อง "ถ้าเห็นโทษมันก็เลิกได้" มาไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน มาเตือนใจว่า สิ่งที่ยังเลิกไม่ได้นั้นก็เพราะยังไม่เห็นโทษ สำหรับผมว่าไม่ใช่มีแต่เรื่องเหล้าบุหรี่เพียงอย่างเดียวหรอก ในชีวิตเราคงยังมีอย่างอื่นๆอีกที่ยังไม่เห็นโทษและยังเลิกละไม่ได้ (ก็ผมยังไม่เลิกกาแฟเลยนี่)

ถ้าเห็นโทษมันก็เลิกได้

“เปรียบเหมือนบุรุษผู้หนึ่งไปสุ่มปลาในหนอง สุ่มไปถูกงูชนิดหนึ่งมันดิ้นขลุกขลักๆ กดสุ่มไว้ กลัวมันหนีออกมา คลำดูในน้ำตัวมันยาวๆเหมือนงู จะทิ้งก็คิดว่าเผื่อมันเป็นปลาไหล กำไว้ค่อยๆจับยกขึ้น คิดจะวางก็ไม่วาง เผื่อมันเป็นปลาไหล สงสัยอยู่นั่นแหละ งูหรือปลาไหลๆ ของมันอยู่ในน้ำ ไม่รู้ก็ยังทิ้งไม่ได้ จับยกขึ้นมาๆ พอพ้นน้ำเห็นลายชัดว่าเป็นอะไรเท่านั้นแหละ ทิ้งเลยไม่ต้องมีใครบอก ตัวเองก็ไม่ได้บอกด้วยซ้ำมันทิ้งเอง นี่คือมันเห็นโทษอย่างนั้น มันก็เลิก ถ้าเห็นโทษในสิ่งนั้น เราก็เลิกได้ นี่ยังไม่เห็นโทษของมัน เราก็เลยยังไม่เลิกสักที”