ปล่อยวาง...โดย รินใจ

ตอบเมื่อ: 18 ส.ค. 2005, 11:33 pm

พจน์นั่งอยู่ในร้านกาแฟชื่อดัง

แต่แทนที่จะมีความสุขกับคาปูชิโนรสโปรด กลับมีสีหน้าขุ่นเคือง

ไม่เสบยเอาเสียเลย

เพื่อนคนหนึ่งเผอิญเดินเข้าไปในร้าน

เห็นอาการของสุพจน์แล้ว แปลกใจจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

"ก็เจ้าพนักงานเก็บเงินที่เคาน์เตอร์น่ะสิ" สุพจน์ตอบ " ดูสายตาของมันสิ"

"ทำไมเหรอ เขาก็ดูปกติดีนี่" เพื่อนว่า

"แกไม่รู้อะไร มันรังเกียจคนอีสาน ดูมันมองฉันสิ "

"เพิ่งรู้ว่าแกเป็นคนอีสาน"

"ใครว่า หน้าตาฉันแค่เหมือนอีสาน แต่ฉันเป็นคนกรุงเทพ ฯ ทั้งแท่ง"

ถ้าคุณเป็นเพื่อนของสุพจน์ คงอดงงงวยไม่ได้

พนักงานคนนั้นดูถูกคนอีสานจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้

แต่ถึงจะจริง สุพจน์ก็ไม่น่าจะไปหัวเสีย

ก็ในเมื่อตัวเองไม่ได้เป็นอีสานสักหน่อย จะไปเดือดร้อนทำไม

ถ้าจะทุกข์ร้อนแทนคนอีสานก็ว่าไปอย่าง

แต่นี่กลับไปรับสมอ้างว่าเป็นคนอีสาน แล้วก็เลยทุกข์เสียเอง

ฟังเรื่องของสุพจน์แล้ว ใคร ๆ ก็ต้องบอกว่าเขาหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ อยู่ดีไม่ว่าดี

แต่เอ๊ะ บ่อยครั้งเราก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือ เวลาคนอื่นเข้าใจผิดคิดเราว่าคดโกง

ไม่รับผิดชอบ เห็นแก่ตัว ฯลฯ

ทำไมเราถึงโกรธในเมื่อเราก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดสักหน่อย

เหตุใดเราถึงไปรับสมอ้างว่าเป็นอย่างเขาว่า

ลองคิดดูว่าวันหนึ่ง ๆ เราเป็นทุกข์เพราะไปรับสมอ้างในเรื่องที่เราไม่ได้เป็น

กี่สิบกี่ร้อยครั้ง ใหม่ ๆ ก็รับสมอ้างด้วยความเผลอ

แต่ในที่สุดก็อาจปักใจเชื่อว่าตัวเองแย่อย่างที่เขาว่าจริง ๆ

ไม่มีอะไรที่แย่กว่านี้อีกแล้ว

มีเหมือนกันที่บางครั้งเรารู้ดีว่าตัวไม่ได้เป็นอย่างที่เขาว่า

แต่ก็ยังทุกข์อยู่ ถามว่าเป็นเพราะอะไร

คำตอบก็คือ เราทนไม่ได้ที่เขาเห็นเราแย่

เราเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญเท่ากับว่าคนอื่นเห็นเราอย่างไร

"เป็น" กับ "เห็น"นั้นต่างกันมาก

แต่บ่อยครั้งเรากลับให้ค่ากับความเห็นหรือสายตาของคนอื่น ยิ่งกว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่จริง ๆ

นี้คือปัญหาของตัวตนที่ครอบงำใจเรา

ตัวตนหรืออัตตานั้นปรารถนาการพะเน้าพะนอ

ไม่มีอะไรที่ทำให้มันพองโตเท่ากับคำยกย่องสรรเสริญหรือการพินอบพิเทา

เมื่อมีคนชื่นชม เราไม่ค่อยสนใจเหตุผลของเขามากเท่ากับคำว่า "คุณเก่ง"

หรือ "คุณสวย"

ในทำนองเดียวกันเมื่อมีคนตำหนิ

เหตุผลของเขามีความหมายต่อเราน้อยกว่าคำว่า "เธอแย่" หรือ "เธอขี้เหร่"

ตัวตนใหญ่โตเท่าไหร่ ก็เจ็บมากเท่านั้น

เพราะรับเอาแรงกระแทกไปเต็ม ๆ ทั้ง ๆ ที่หลบได้ แต่ไม่หลบ

เพราะไปยึดถือเอาคำต่อว่านั้นมาเป็น "ของฉัน" หรือ "ของกู"

ที่จริงเหตุผลของเขาอาจจะดี แต่พอไปคิดแค่ว่า "เขาว่าฉัน ๆๆ"

ก็เลยได้แต่ฟูมฟาย ไม่เอาเหตุผลของเขามาพิจารณาว่าถูกต้องหรือไม่

เป็นธรรมดาของตัวตนที่ชอบยึดถือสิ่งต่าง ๆ ว่าเป็น "ของฉัน"

เช่น บ้านของฉัน แฟนของฉัน ชื่อเสียงของฉัน

ปัญหาก็คือ พอยึดจนเคยตัวแล้ว ของไม่ดีก็ยึดว่าเป็นของฉันด้วย

ผลก็คือแบกเอาคำตำหนิติเตียนมาไว้ในใจทั้งวันทั้งคืน

จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ จะวางก็วางไม่เป็น เพราะยึดไว้เป็นนิสัยเสียแล้ว

พอยึดถือหนักเข้า ทีนี้อะไรที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แม้ไม่เกี่ยวข้องกับตัว

ก็ไปยึดไปแบกเอาไว้จนเป็นทุกข์

เพียงแค่มีเสียงดังเท่านั้น ก็ไปคว้าเอาเสียงนั้นมาเล่นงานตัวเอง

เสร็จแล้วก็ไปต่อว่าเจ้าของเสียงนั้น แทนที่จะหันมาดูจิตใจของตัวเอง

คราวหนึ่งหลวงปู่บุดดา ถาวโรได้รับนิมนต์ไปฉันเพลที่บ้านโยมในกรุงเทพ ฯ

เมื่อฉันเสร็จโยมก็นิมนต์ให้ท่านเอนกายพักผ่อนก่อนเดินทางกลับวัดที่สิงห์บุรี

ระหว่างที่ท่านพัก ก็มีเสียงเกี๊ยะดังมาจากข้างบ้านซึ่งเป็นร้านขายของ

ศิษย์คนหนึ่งซึ่งอุปัฏฐากท่านอยู่ก็บ่นขึ้นมาดัง ๆ ว่า "แหม เดินเสียงดังเชียว"

หลวงปู่แม้จะหลับตาอยู่ แต่ก็รับรู้ตลอด

จึงพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า "เขาเดินของเขาอยู่ดี ๆ เราเอาหูไปรองเกี๊ยะเขาเอง"

ไม่ใช่หูเท่านั้น แต่ตาของเราก็ชอบหาเรื่องไม่ใช่ย่อย

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะใจของเรานั่นเองที่ชอบเผลอไปยึดไปแบก

อย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน ปล่อยวางเสียบ้าง แล้วอะไรต่ออะไรจะดีเอง

http://budpage.com/ba133.shtml

ผู้เยี่ยมชม

ดีนี่