การปฏิบัติธรรมในยุคปัจจุบัน (1)

ตอบเมื่อ: 27 ต.ค.2006, 8:44 am

การปฏิบัติธรรมในความคิดของคนในปัจจุบันคงหนีไม่พ้นความคิดที่ว่า

- ต้องรอให้แก่ก่อนจึงค่อยเข้าวัด

- มีแต่เฉพาะคนแก่เท่านั้นที่เข้าวัด

- คนหนุ่มที่เข้าวัดมักเป็นคนที่ล้าสมัย หัวโบราณ

- การทำบุญนั้นที่ถูกต้อง ต้องทำที่วัดเท่านั้น

- เมื่อประสบโชคร้าย เคราะห์ร้าย ความล้มเหลวในชีวิต ก็คิดว่ามีเคราะห์กรรมต้องไปทำบุญหรือเสดาะเคราห์

- การทำสังฆทานนั้นต้องเป็นถังสีเหลืองเท่านั้น

- การปฏิบัติธรรมต้องนั่งนิ่งๆ หลับตา ทำใจให้บริสุทธิ์ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้คน เพื่อรักษาจิต
ฯลฯ

และอื่นๆอีกมากมาย ซึ่งเป็นความเข้าใจที่ค่อนข้างผิดกับความเป็นจริงมาก เพราะการปฏิบัติธรรมที่แท้จริงนั้นคือการกระทำทุกๆอย่างในชีวิตประจำวันของเรานี่เอง ไม่ได้มีอะไรยุ่งยากซับซ้อนอย่างที่คุณเข้าใจ และทุกท่านก็ได้เคยสัมผัสกับธรรมมาแล้วตลอดอายุที่ผ่านมา เช่น การกิน เดิน นั่ง นอน ขับถ่าย พูด ทำงาน ฯลฯ แต่การกระทำของท่านนั้นยังไม่ถือว่าเป็นการปฏิบัติธรรมร้อยเปอร์เซนต์เพราะ ทำโดยที่สักๆแต่ว่าทำไปแต่ไม่เคยรู้สึกตัวเลยว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่
เช่น
- คุณเดินจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งคุณมีความคิดว่าอจะเดินไปให้ถึงสถานที่นั้นๆ แล้วคุณก็เดินไปเลยแต่ระหว่างที่คุณเดินไปนั้นคุณไม่รู้สึกตัวว่าคุณกำลังเดินเลยแม้แต่น้อย เพราะคุณมัวแต่ไปสนใจในสิ่งภายนอกหรือวุ่นอยู่กับความคิดภายในใจของตัวเอง จึงไม่รู้สึกตัวว่าคุณกำลังเดินอยู่

- คุณคุยกับเพื่อนสนิทของคุรโดยเม้าส์กันอย่างเป็นสุข สนุกสนาน คุณรู้ในเนื้อความที่พูดกันอย่างชัดเจนแต่คุณไม่รับรู้อาการที่คุณกับลังพูดอยู่

- คุณกินอาหารอย่างหนึ่งที่ถูกปาก ซึ่งเมื่อเจ้าของร้านนำมาเสริฟ คุณมองเห็นอาหารเหล่านั้นสวยงาม น่ารับประทาน แล้วคุณก็กินอาหารในจานนั้นอย่างเอร็ดอร่อย ซึ่งคุณรู้ในรสชาติอาหารนั้น แต่คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังกินข้าวอยู่

- คุณมีเรื่องวุ่นวายใจเข้ามาให้คิด ซึ่งคุณก็เอาแต่คิดๆมัน โดยคุณรู้ในเรื่องที่คิดว่าเป็นเรื่องอะไรต่ออะไร แต่คุณไม่รับรู้ว่าตนเองกำลังมีอาการคิดอยู่

จะเห็นได้ว่าจากตัวอย่างที่ยกมาให้ในชีวิตประจำวันของเราล้วนแต่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติธรรมทั้งสิ้น เพราะทุกสิ่งเป็นธรรมหมด แต่ทำไมคุณถึงไม่รู้ว่าคุณกำลังปฏิบัติธรรมอยู่ก็เพราะคุณ ลืมกายลืมใจของตัวเองจนหมดสิ้น มัวแต่สาละวนกับสิ่งอื่นๆ
และอีกประการหนึ่งซึ่งสำคัญมากก็คือคุณมองการดำเนินชีวิตประจำวันไม่ถูกมุม เช่นเวลาคุณเดินคุณไม่มีสติรับรู้อาการเดิน คุณกินคุณไม่มีสติรับรู้ในการกิน ก็คืออาการสักแต่ว่าทำๆไปให้เสร็จๆไปกิจกรรมหนึ่ง
ซึ่งเมื่อคุณมองไม่ถูกมุม และไม่มีสติในการดำเนินชีวิต คุณก็จะไม่รับรู้ในเรื่องของความทุกข์ ความไม่จีรังยั่งยืนของสรรพสิ่ง และความไม่เป็นตัวของตัวเองและความไม่สามารถบังคับให้เป็นไปตามใจปราถนาได้
เมื่อคุณไม่เห็นอาการทั้ง 3 ที่กล่าวมา คุณก็เสมือนว่าไม่ได้ปฏิบัติธรรม ทั้งๆที่มีธรรมะเข้ามาให้คุณปฏิบัติแทบทุกวินาที

ซึ่งวันนี้ขอหยุดเอาไว้เพียงเท่านี้ก่อน ในวันต่อไปเราจะมาพูดกันว่า แล้วการมองการดำเนินชีวิตให้ถูกมุมนั้นทำอย่างไร
สวัสดี