เสียงกระซิบข้างหัวใจ

ตอบเมื่อ: 09 พ.ย.2004, 9:53 am

ณ ท่ามกลางบทบาทของการเป็นผู้ดูละครชีวิตอยู่บนเรือลำน้อยนี้ ทำให้ชัดเจนในความแตกต่างระหว่างฝั่งแห่งความสงบและฝั่งแห่งการไขว่คว้าแก่งแย่ง หากเมื่อใดที่ชีวิตมีความเพียงพอแล้ว ... ความสงบและเยือกเย็นก็จะเกิดขึ้น ไร้ความเคลื่อนไหวเพื่อช่วงชิง ดุจดังไพรพฤกษ์ที่ให้ความร่มเย็นแก่ตน และผู้ที่พบเห็น แต่หากเมื่อใดที่ชีวิตยังมีความขาด ..ไม่เพียงพอต่อความต้องการ ความเคลื่อนไหวที่ร้อนรนก็จะเกิดขึ้นมาก และมากไปตามปริมาณของความต้องการที่มีอยู่ในจิตใจ .. เพราะความไม่มี...จึงต้องแสวงหา และเพราะความไม่พอ...ก็ยิ่งต้องแสวงหาแม้ว่าจะมีแล้วก็ตาม

เมื่อยามราตรีเข้าครอบคลุมลำน้ำจนมืดมิด ฉากแห่งการพิจารณาได้เปลี่ยนทิศไปเพื่อการทัศนาธรรมชาติริมฝั่ง เพราะความมืดมิดมิใช่สิ่งงดงามที่ควรเพ่งมอง แต่ความสว่างต่างหากเล่าคือสิ่งที่น่าปรารถนาในทามกลางความมืด หิ่งห้อย...จึงเป็นเสน่ห์อีกบทหนึ่งของลำน้ำยามค่ำคืน

แสงไฟที่กระพริบอยู่ในลำตัวอันเนื่องมาจากการหายใจของหิ่งห้อยนั้น ก่อให้เกิดความประทับใจแก่นักท่องเที่ยวทั้งหลาย นั่นก็เพราะว่า...แต่ละคนที่มาล้วนไม่มีไฟเรืองแสงในตนเองเช่นหิ่งห้อยเหล่านี้ จึงมองเห็นการมีแสงไฟเป็นสิ่งที่แปลก และต้องเดินทางมาหามาดูในสิ่งไม่มีในตน แต่ถ้าหากมนุษย์สามารถนำความสว่งนั้นมาให้เกิดขึ้นในตนได้แล้ว การเสาะแสวงหาเพื่อชมความงามในแสงสว่างของผู้อื่นก็จะหมดลงไปโดยปริยาย

เมื่อพิจารณาโดยนัยแห่งการดำเนินชีวิต ความสว่าง...จึงเป็นสิ่งที่มนุษย์ค้นหามาทุกยุคทุกสมัย ไม่ว่าจะเป็นแสงไฟ หรือไฟฟ้าก็ตาม ไม่มีมนุษย์คนใดที่ไม่ต้องการความสว่างในช่วงชีวิตของตน แม้ความสว่างที่กล่าวถึงนี้จะเป็นเพียงแสงภายนอก ...ก็ยังเป็นที่ค้นหาและต้องการของทุกชีวิต จึงควรที่มนุษย์ผู้ไม่ชื่นชอบความมืดทั้งหลาย จะใส่ใจสร้างแสงสว่างให้เกิดขึ้นในตนด้วยการศึกษาพระธรรรมให้เกิดความเรืองแสงแห่งปัญญา เพื่อเป็นที่พึ่งแห่งตน และในบางคราวก็เป็นที่พึ่งของผู้อื่นได้เช่นกัน... ซึ่งในที่สุดก็จะหยุดการเดินทางเพื่อทัศนาจรไปยังถิ่นต่างๆเพื่อแสวงหาด้วยความอยากได้ใคร่ดี และสงบงามได้ดังฟากฝั่งแห่งไพรพฤกษ์ที่ไร้การดิ้นรนไขว่คว้านั่นเอง

[center] เลียบเรือน้อยลอยชลยลฝั่งคลอง [/center]

ตอบเมื่อ: 09 พ.ย.2004, 9:55 am

เลียบเรือน้อยลอยชลยลฝั่งคลอง

มุ่งหมายมองความงามตามพฤกษา

เห็นโพงพางกางกั้นชั้นชลา

บ่งวิธีจับปลาของชาวคลอง

ล่องลอยไปหัวใจกลับสงบ

เมื่อได้พบความหมายในฝั่งสอง

หนึ่งนั้นพลุ่งพล่านไปในครรลอง

ที่หมายปองขายค้าเพื่อหากิน

ชนมากมายวุ่นวายแข่งขันเสียง

ตะเบ็งเถียงราคาค่าทรัพย์สิน

เรียกตลาดขายขาดเป็นอาจิณ

หลายชีวินคร่ำเคร่งเก็งราคา

อีกหนึ่งฝั่งยังเรือนเหมือนต้นไม้

สงบกายไร้พล่านขานโทสา

มีไม้ใหญ่ให้ร่มบ่มธารา

ไร้แสงสีร้านค้ามาเลียบเคียง

สองฝั่งคลองมองไปใจตรึกตรอง

ฝั่งที่ซ้องเซ็งแซ่ด้วยสรรพเสียง

ไม่ต่างจากชีพเราที่ร้อยเรียง

สร้างเสบียงโลกีย์ธรรมจนช้ำใจ

อีกฝั่งหนึ่งเปรียบซึ่งผู้หยุดคว้า

มีปัญญานำตนพ้นวิสัย

ทิ้งโลกีย์ไว้อีกฟากฝั่งไกล

สันโดษในความพร้อมย้อมจิตตา

ด้วยความปรารถนาดี

พี่ดอกแก้ว

7 พฤศจิกายน 2547