ตอบเรื่อง "สมาธิ" ให้ผู้ฝึกใหม่ด้วยนะคะ

ผู้เยี่ยมชม

เมื่อคืน ก็นั่งสมาธิตามปกติ พอสมาธิรวม อาการต่างๆ ที่เคยเจอก็เกิด แต่ครั้งนี้ ไม่ได้ตกใจไม่ได้ตื่นเต้น ยึดตัว "ผู้รู้" ตามที่ท่านแนะบอกมา ทุกอย่างก็ผ่านไปตามปกติ

อายหน้าแดง

แต่ก็เกิดความโลภ อยากให้สมาธิรวมไปกว่านี้อีก ถึงตรงนี้ คล้ายๆ ตัวเราจะอยากจัดแจงจิตเราเสียเอง แต่ก็ถอยความคิดนี้ออกมา ปล่อยตามธรรมชาติ ภายในใจที่ว่า นิ่ง กลับแส่ส่ายคิดไปว่า ทำไม การรวมตัวของคืนนี้ ไม่เหมือนคืนก่อนนั้น ที่ทั้งตื่นเต้น ทั้งรู้สึก นิ่ง ดิ่ง เบา

ยิ้มเห็นฟัน

นั่งได้นานพอสมควร จึงนอน แต่ตอนนอน ก็คงทำสมาธิ เช่นเดิม ก็พบเหตุการณ์เดิมๆอีก แต่คราวนี้ ไม่ได้รู้สึก เหนื่อยหอบ แรงๆๆเหมือนหัวใจจะวาย เช่น คืนก่อนๆ เพียงแค่หายใจ แรงกว่าเดิม เล็กน้อยๆ และคุมได้ สมาธิไม่หลุด อาการคล้ายๆ จะถูกดันให้สูงขึ้น ๆ และสักพัก ก็เหมือนว่า วูบไป แต่มีความรู้สึกนะ แต่ที่ว่าวูบ คือนิ่งๆไป อย่างไม่เคยเป็น แต่เป็นเพียง ไม่ถึง 1 นาที ก็ถอยออกมาเอง อีกสักพัก เป็นอีก ที่นี้ ถอยออกมาเร็ว เป็น อีกประมาณ 2 ครั้ง ก็ไม่เป็นอีก

หลับ

ตอบด้วยนา ว่ามันคืออ๊ะหยั๋ง หุหุ (สาธุ เจริญในธรรม)

ตอบเมื่อ: 10 ส.ค. 2006, 8:42 pm

เขาเรียกว่า"นิมิต" มันจะมีอยู่ในช่วงที่จิตเริ่มจะสงบปานกลาง(อุปจารสมาธิ)..... ท่านว่า สติอ่อน แต่จิตเริ่มสงบ มันเลยเป็นแบบนี้

มีหลักอยู่ว่า "ถ้ายึดนิมิต จะผิดทาง"...... ยึดนิมิตนี้ หมายถึงว่าทั้ง อยากให้เกิด และไม่อยากให้เกิด.... มันผิดทั้งสองทาง..... ครูบาอาจารย์ท่านแนะนำว่า ให้ทิ้งนิมิตแล้วย้อนดูจิตเจ้าของ หรือให้กำหนดว่า ใคร คือผู้รู้นิมิตนั้น..... ถ้ามันยังไม่หาย ให้หายใจลึกๆสักสองสามครั้ง แล้วมันก็จะเบาลง

อยากให้มันเกิด ก็ผิดทาง เพราะเจตนาของการภาวนานั้น ก็เพื่อความสิ้นไปของทุกข์ที่ไม่กลับมากำเริบอีกต่างหาก หาใช่การรู้หรือเห็นอะไรในแบบนี้ไม่. อย่ากล่าวถึงนิมิตอะไรพวกนี้เลย..... แม้นแต่ขั้นญาณทัศนะอันป็นทิพย์ ท่านยังให้วาง.

ไม่อยากให้มันเกิด ก็ผิดไปอีกทางหนึ่ง..... กลายเป็น ว่าต้องไปคอยกังวลกลัวว่ามันจะมา จิตเลยไม่อยู่กับอารมณ์กรรมฐานในปัจจุบัน จิตเลยไม่สงบสักที

ก็เล่าเท่าที่เคยประสบมา....และเคยฟังข้อแนะนำของครูบาอาจารย์มา

ตอบเมื่อ: 11 ส.ค. 2006, 5:57 am

กราบสวัสดี คุณสมาธิ

คุณฝึกเจริญสมถะควบคู่ไปกับวิปัสสนา ทีนี้เมื่อต่อเนื่องเข้า จิตรวมตัวนิ่ง ดิ่ง เบา ไปสู่ความว่าง หรือดับความรู้สึกไปเลย บางทีก็ได้ฌานโดยไม่ตั้งใจ ก็ปล่อยให้เป็นไป เวลาจิตรวมดิ่งนิ่งลงไปบางทีเหมือนถูกดูด ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องไปอยาก ซึ่งคุณก็สามารถปฏิบัติได้ดีดังที่คุณกล่าวมา จิตจะรวมต้องยอมปล่อยไป ไม่ต้องรั้ง ที่คุณว่ามีอาการวูบหรือนิ่ง ดิ่งไปนี่แหละ คือจิตรวมลงสู่สมาธิใหญ่

ทีนี้พอสมาธิเริ่มคลายก็ถอยออกมาเอง ไม่ต้องไปกังวล ให้มีสติสังเกตใจและความรู้สึกต่างๆที่เป็นสภาวะทั้งทางกายและจิต อย่างที่คุณกล่าวมาก็พิจารณาได้ว่าสักแต่สภาพธรรม มีความเกิดดับ มีความเปลี่ยนแปลง มีความไม่เที่ยง ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา เกิดขึ้นและดับไปเป็นธรรมดา ที่ว่าตัวว่าตนของเรายังไม่สามารถบังคับบัญชาได้เลย ตรงนี้ก็เป็นวิปัสสนา เพียรอย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่องก็เจริญตามลำดับเองค่ะ

เจริญในธรรม

มณี ปัทมะ ตารา ผีเสื้อ